Tijdens de eerste decennia van de 20e eeuw kwam het circus in de stad aan boord van een van de kleurrijkste treinen die over de rails reden. Felgekleurde wagons met sierlijke wagons trokken de aandacht van de mensen langs het spoor. De circustrein was een lust voor het oog.
Vandaag de dag zijn bijna alle circustreinen verdwenen. Maar het bekijken van de gekleurde wagons langs het spoor is niet verleden tijd. Denk aan de laatste trein die u zag – een locomotief in bedrijfskleuren, aangekleed met een beetje straatvuil, die een scala van wagons trekt die de hedendaagse kleuren van de regenboog bevatten. We hebben het niet over de vervaagde boxcar rood of de veiligheid geel op intermodale muren, of zelfs de basis tankwagen zwart, maar de heldere en gedurfde kleuren die deze traditionele kleuren te maskeren door graffiti.
Voor de meeste, spoorwagen graffiti is een chaotische mix van gespoten kleuren gepresenteerd in betekenisloze tilde en vormen. Het is een daad van vandalisme, het beschadigen van spoorwegbezit en het creëren van een doorn in het oog voor iedereen die de treinstellen ziet. Graffiti is per definitie iets dat illegaal op een muur of een ander oppervlak in een openbare ruimte wordt gekrabbeld, gekrast of gespoten. Graffiti schrijven op treinwagons is ook gevaarlijk en houdt meestal in dat de kunstenaars verschillende misdrijven plegen.
Ondanks de negatieve kanten heeft graffiti wel degelijk een intrigerende artistieke stijl over zich. Wie graffiti bekijkt, vraagt zich af waar de kunstenaar aan dacht toen hij of zij aan het werk was. Hoe werd dit werk gemaakt met spuitverf? Hoe heeft iemand zo’n groot deel van een treinstel beschilderd zonder gepakt te worden? Of, werden ze betrapt, en wat gebeurde er met hen?
Van het woord “graffito”, dat een ets op Italiaans aardewerk betekent, tot het beroemde “Kilroy was Here” uit de Tweede Wereldoorlog, graffiti heeft zowel gefascineerd als controverse veroorzaakt. Het oudst bekende voorbeeld dateert uit het oude Griekenland en zou een advertentie zijn voor ’s werelds oudste beroep – prostitutie. Graffiti is gevonden in de Maya en Viking culturen. Van de kunstenaars Da Vinci en Donatello is bekend dat zij hun namen schreven waar zij ook reisden. Van legers over de hele wereld is bekend dat ze graffiti achterlieten als onderdeel van hun veroveringen.
Amerikaanse zwervers voegden een uniek hoofdstuk toe aan het graffiti verhaal tijdens hun hoogtijdagen: 1865 – 1941. De meeste hobo’s gebruikten niet hun echte naam tijdens het reizen. Hun straatnaam kon worden uitgesproken, maar manifesteerde zich ook als symbool. Met deze symbolen ondertekenden zwervers berichten aan elkaar, de berichten werden achtergelaten op allerlei soorten openbare plaatsen. Zwervers spraken ook in een symbolentaal. Er bestonden tientallen symbolen die alles aangaven, van welk huis goed was voor een aalmoes, tot welke steden zwervers op zicht arresteerden. Vraag je grootmoeder of ze ooit een zwerver wat eten heeft gegeven. Na die eerste aalmoes, verschenen de zwervers regelmatig. Heeft ze zich ooit afgevraagd hoe ze wisten welk huis ze moesten bezoeken? Het antwoord ligt in een symbool van een zwerver dat ergens in de buurt met graffiti was beklad, om aan te geven dat haar huis goed was voor voedsel.
De moderne graffiti, zoals wij die kennen, begon in de Verenigde Staten en wordt toegeschreven aan een middelbare scholier uit Philidelphia die bekend stond onder de naam “Cornbread.” In een poging de aandacht van een meisje te trekken, begon hij in 1967 met het aanbrengen van zijn naam, of “tagging”, op openbare plaatsen in de stad. De vorm explodeerde in New York in de jaren 1970 toen “TAKI 183” en “Tracy 168” metrostellen “bombardeerden” met hun fantasierijke handtekeningen, waardoor het graffiti-idee zich verspreidde over het hele gebied waar de trein doorheen reed. De groei van straatbendes en de politieke en sociale veranderingen die de jaren 1960 en 1970 kenmerkten, waarvan de soms illegale en verdeeldheid zaaiende tactieken de kunstvorm marginaliseerden, terwijl ze het tegelijkertijd in de mainstream van de Amerikaanse cultuur brachten. Vandaag wordt graffiti afwisselend geprezen door kunstcritici en -liefhebbers, terwijl het gedemoniseerd wordt door eigenaars van eigendommen, wat leidt tot spanningen en discussies binnen de gemeenschap over kwesties die variëren van vandalisme tot vrije meningsuiting.
Vanuit het perspectief van de spoorwegen is graffiti een daad van vandalisme die eigendommen beschadigt en communicatieproblemen creëert. Ironisch genoeg kreeg een van ’s werelds grootste en beroemdste stoomlocomotieven echter zijn naam door een daad van graffiti.
Toen de 4000-klasse locomotieven van de Union Pacific Railroad (U.P.) werden geassembleerd door de American Locomotive Co. (ALCo) in Schenectady, N.Y., een ongeautoriseerd geschrift de nu legendarische bijnaam Big Boy creëerde. In een van de montagehallen klom een anonieme machinist op het platform aan de voorkant van de locomotief. Met krijt liet hij een boodschap achter op de rookkastdeur: “Big Boy.”
Zoals in het stoomtijdperk gebruikelijk was, koos de spoorwegmaatschappij die een nieuwe wielindeling voor een locomotief introduceerde, een naam voor de serie. Naar verluidt overwogen de ambtenaren van de U.P. aanvankelijk de naam Wasatch; een verwijzing naar de oostelijke bergketen van Utah, die de nieuwe locomotief zou moeten beklimmen. Er werd echter geen officiële actie ondernomen naar aanleiding van deze suggestie.
Of de U.P. al dan niet alternatieven overwoog is onbekend, en ondanks de inspanningen van de spoorwegmaatschappij om de naam te bagatelliseren, begonnen de werknemers van de ALCo en de pers hem te gebruiken. De titel bleef hangen en werd uiteindelijk aangenomen door de U.P. Deze graffitidaad leverde ook meer dan 500 positieve nieuwsberichten op over de ontwikkeling van de nieuwe grote locomotieven.
Laten we teruggaan naar de goederentrein van vandaag waar we aan het begin van ons verhaal naar keken. Als je de graffiti op elke wagon bekijkt, zijn sommige meer verfijnd dan andere; mogelijk het werk van ervaren of meer getalenteerde kunstenaars. De kleuren zijn op een aangenamere manier gemengd. De grote kleurvlakken zijn effen. De lijnen lijken op een gecontroleerde manier te zijn gevormd. Je vraagt je af, hoe kan iemand dit doen met spuitbussen van de plaatselijke bouwmarkt? Wees er niet zo zeker van dat de meer geavanceerde graffiti is gemaakt met kant-en-klare producten van de plaatselijke verfwinkel. Een recente zoektocht op het internet naar “graffiti benodigdheden” leverde 22,2 miljoen resultaten op. De top resultaten waren websites voor graffiti winkels, zowel fysieke en mail-order, het aanbieden van tal van verf lijnen in honderden kleuren. De winkels verkopen ook speciale spuittips voor het maken van een breed scala aan lijnen en vullingen, evenals andere items die de graffiti-artiest nodig kan hebben, zoals permanente markers en gespecialiseerde plunjezakken ontworpen om veel spuitbussen te dragen.
Ondanks de spannende kleuren en verbluffende lettervormen, is graffiti op treinwagons een criminele daad die eigendommen beschadigt en een gevaarlijke omgeving creëert voor degenen die de wagons gebruiken.
De gemiddelde goederenwagon kost $ 5.000 tot meer dan $ 50.000. De verf die op de wagons wordt gebruikt, kost maar liefst 300 dollar per gallon. Hoewel graffiti een wagon niet onbruikbaar maakt, veroorzaakt het wel een ernstig communicatieprobleem.
Heeft u zich ooit afgevraagd wat al die letters en cijfers op de zijkant van treinwagons betekenen? Deze zijn de identiteit van de wagons. Deze informatie geeft aan wie de eigenaar is van de treinwagon, hoeveel hij kan vervoeren, de afmetingen, onderhoudsgegevens en veiligheidsinformatie. Wanneer graffiti op de wagons wordt aangebracht, verliezen spoorwegarbeiders en verladers vitale informatie, wat het werk kan vertragen, de wagon kan beschadigen of zelfs een ongeval kan veroorzaken.
Hoewel wagengegevens kunnen worden gevonden in de computerdatabase van een spoorwegmaatschappij of via gedrukt materiaal, zijn deze meestal niet beschikbaar in het veld. Als een spoorwegwerker, verlader of personeel van hulpdiensten naar een wagon kijken voor gegevens en deze bedekt vinden met graffiti, is er een ernstig communicatieprobleem.
State wetten gaan op verschillende manieren om met graffiti op het spoor. Texas en Florida hebben bijvoorbeeld secties in het wetboek van strafrecht die de daad definiëren en er straffen voor opleggen. Elke staat heeft een wet die handelt over huisvredebreuk.
Omdat spoorwegen privé-eigendom zijn, zijn graffitischrijvers op verboden terrein. Verscheidene staten, zoals Californië, Florida, Texas en Wisconsin, hebben wetten die specifiek betrekking hebben op schade aan spoorwegbezit, waaronder graffiti.
Wat ziet u in graffiti? Is het een vorm van artistieke expressie? Zijn graffitikunstenaars getalenteerde individuen die hun vaardigheden op een misplaatste manier tonen? Of tonen hun acties een flagrant gebrek aan respect voor het eigendom? Realiseren zulke individuen zich dat ze zichzelf in gevaarlijke situaties brengen om aandacht te trekken? Voor elke graffitidaad is er een andere mening over dit eeuwenoude onderwerp.