Gelegen naast het Idaho spookstadje Bonanza, aan een zijrivier van de Salmon River, ligt de stilstaande Yankee Fork Gold Dredge. De dredge wordt beschreven als de grootste in Idaho, en een van de best bewaarde dredges in het Westen.
De talrijke interpretatieve borden bij de dredge site vertellen veel geweldige historische informatie over de Yankee Fork Dredge. De volgende secties bevatten de tekst van deze borden.
Yankee Fork Dredge Overview
De bodemverstoring die vanaf dit punt zichtbaar is en nog zes mijl stroomopwaarts doorgaat, werd veroorzaakt door een baggeroperatie die in oktober 1939 van start ging en tot november 1942 duurde. De operatie werd onderbroken tijdens de Tweede Wereldoorlog en hervat in 1944. De baggermolen werkte ongeveer 10 maanden per jaar tot 1952.
De baggerbaklijn had tweeënzeventig emmers van acht kubieke voet en kon graven tot een diepte van 35 voet. Er was 1,5 meter water nodig om de baggermachine te laten drijven. De eerste tests van de bodem toonden aan dat er ongeveer elf miljoen dollar aan goud uit de gepatenteerde mijnclaims te halen zou zijn.
Bouw van de Yankee Fork Dredge
Er werd een vijver voor de Yankee Fork Gold Dredge aangelegd om de enorme drijvende machine van vier verdiepingen te kunnen assembleren. Het was een grote operatie om het materiaal en de onderdelen die nodig waren om de dredge te bouwen te vervoeren. Sommige onderdelen werden per spoor naar Mackay vervoerd en daar door Lindberg’s Trucking Company van Mackay naar de Yankee Fork site over Spar Canyon Road getransporteerd. Een van de grootste ladingen was de 17,5 ton wegende spud van 55 voet. Soms kostte het een hele dag om slechts één vrachtwagen te laden met een aantal onderdelen die nodig waren om de baggermachine te bouwen.
Een ander vrachtwagenbedrijf leverde de vijfentwintig pontons van elk 10x10x27 voet door ze over Galena Summit te slepen, geen geringe prestatie. Het duurde vier maanden om de baggermachine te bouwen. Na de voltooiing werd het bassin gevuld met de 2 à 3 meter water die nodig was om de 988 ton zware baggermachine te laten drijven en werken. Terwijl de baggermolen werkte, groef hij voortdurend in zijn eigen vijver aan de voorkant en vulde die aan de achterkant met residuen.
Begin van de baggerwerkzaamheden
De gedachten om de Yankee Fork uit te baggeren begonnen in 1899 toen concerns placerclaims langs de beek opkochten en werden in 1904 nieuw leven ingeblazen toen de Boston & Boise Dredge Company proefboringen verrichtte. Stijgende goudprijzen stimuleerden de belangstelling opnieuw in 1932, en de Yankee Fork Placer Company bracht een met diesel aangedreven baggermolen in. Ontoereikend materieel deed dit project mislukken.
De Silas Mason Company en later haar dochteronderneming, de Snake River Mining Company, brachten machines en testten de grond opnieuw.
In 1940 was er een werkkamp gebouwd en wachtten de arbeiders op de komst van een op maat gebouwde baggermolen. Het baggeren ging met tussenpozen door tot 1947, toen het bedrijf de activiteiten beëindigde vanwege een rotsrichel die de toegang tot beter betalende grond verhinderde.
Warren Dredging Corporation, een bedrijf dat gedeeltelijk eigendom was van J.R. Simplot, kocht het bedrijf in 1949. Dit bedrijf overwon de uitdaging van het rif en bleef tot 1952 werken.
De baggermolen werd in 1953 naar zijn huidige locatie verplaatst
Het gezinsleven in het baggerkamp
Werkers op de baggermolen waren de liermannen, de achtersteven- en boegoliepers, en de goudman, met slechts drie man die elke dienst werkten. Een grondploeg maakte het gebied vrij voor het graven en hielp bij het plaatsen van de “deadmen.”
De baggermeester hield toezicht op de hele operatie en besliste waar er gegraven moest worden, wanneer er opgeruimd moest worden en wanneer er gestopt moest worden voor reparaties.
De meeste mannen en hun gezinnen woonden in het baggerkamp dat bestond uit verschillende blokhutten en blokhutten, een stapelhuis, een kookhuis en een gastenverblijf. Degenen die niet in het kamp woonden, huurden hutten in Sunbeam, Bonanza, of op andere plaatsen in de Yankee Fork Valley.
De dichtstbijzijnde school was in Stanley, en vanwege de moeilijke reisomstandigheden in de winter, werd er een school opgericht in het kamp. Het eerste jaar waren er dertien leerlingen, van de kleuterschool tot en met de achtste klas. De locatie van de school veranderde in de loop der jaren voordat er een school met één lokaal werd gebouwd. Het ene jaar diende de keuken van het kookhuis als school en een ander jaar werd de school gehouden in een deel van het stapelhuis.
Baggeringsresiduen
De eerste goudzoekers op de Yankee Fork zochten naar kleine gouddeeltjes, bekend als “placer gold”. Het goud spoelde van de blootgelegde ertsaders in de omliggende heuvels naar beneden langs de wanden van de vallei en verzamelde zich in de beekgeulen.
De goudzoekers gebruikten goudpannen, sluisdozen en hydraulische reuzen om het goud uit de Yankee Fork te halen. Ondanks de verscheidenheid aan gereedschappen, werkte elk volgens hetzelfde principe. Water spoelde en roerde zand en grind, waardoor de zwaartekracht de zware gouddeeltjes kon scheiden van de lichtere materialen eromheen.
De Yankee Fork Gold Dredge creëerde de talrijke grindhopen of “residuen” die je langs de Yankee Fork River ziet en die het meest zichtbare bewijs vormen van de placer mijnbouw op de Yankee Fork.
Die tussen 1940 en 1952 in bedrijf was, verwijderde deze baggermolen uit het Depressietijdperk genoeg goud om een goudsteen van 2 meter in het vierkant te maken.
Gerestaureerd door voormalige werknemers, ligt de dredge hier aan de monding van Jordan Creek in de buurt van de plaats waar de Yankee Fork zijn eerste goud vond.
De dredge is tijdens het seizoen open voor het publiek voor rondleidingen. Zie de Yankee Fork Dredge website voor aanvullende informatie.