In dit stuk wordt melding gemaakt van aanranding en zelfmoordgedachten.
Ik ben in mijn leven meer keren schoppend en gillend in therapie gesleurd dan ik kan tellen. En terwijl ik geloof dat therapie (in zijn vele modaliteiten en definities) zowel levens kan veranderen als redden, geloof ik ook stellig dat een persoon er zelf voor moet kiezen, wil het een verschil maken.
In feite is het vanwege de gedwongen aard van mijn eerste ontmoetingen met therapie dat ik een pauze van 10 jaar nam van het hele ding nadat ik 18 werd, misschien op een moment dat ik het het meest nodig had. Maar mijn leven is ook letterlijk gered door met iemand over mijn trauma’s te praten, en ik ben er niet zo zeker van dat de ervaring lang niet zo transformerend voor me zou zijn geweest als ik geen zorg had gezocht bij een LGBTQ+-bevestigende hulpverlener.
Ik begon voor het eerst in therapie te gaan rond mijn 13e. Hoewel mijn herinneringen aan de ervaring een beetje vaag zijn, kan ik ondubbelzinnig zeggen dat ik daar niet wilde zijn, aangezien het enige wat ik tijdens die eerste paar sessies zei een variatie was van “Ik heb niets te zeggen.”
Hoewel ik het op dat moment al vergeten was en de herinneringen pas in de afgelopen jaren teruggevonden heb, leed ik aan een ernstig trauma en PTSS als gevolg van seksueel misbruik, en had ik me als gevolg daarvan misdragen. Mijn ouders (die niet wisten van de aanranding) waren bezorgd over mijn gedrag en namen me mee, ondanks mijn hardnekkige weigering. Maar na verloop van tijd gaven zowel de therapeut als mijn ouders toe aan mijn koppige Stier-aard, en we kwamen overeen de therapie voorlopig te beëindigen.
However, trauma’s blijven trauma’s, en voor de meesten blijft niets zo pijnlijk als seksueel misbruik lang begraven. Hoewel mijn puberbrein het geweld dat ik had ondergaan tijdelijk had opgesloten, hadden de emotionele wortels van de ervaring zich diep ingegraven, en ik had geen echte uitlaatklep om om te gaan met wat er was gebeurd. Mijn moeizame relatie met mijn ouders bleef voortduren in mijn tienerjaren, en hoewel ze me nog een paar keer in therapie probeerden te sturen, bleef het nooit goed gaan. Na een paar bijzonder schokkende incidenten – waaronder een waarbij ik dreigde zelfmoord te plegen, onvrijwillig in een psychiatrische inrichting werd geplaatst en de verkeerde diagnose bipolaire stoornis kreeg – was mijn vertrouwen in de geestelijke gezondheidszorg op zijn zachtst gezegd broos.
De zaken werden alleen maar erger toen ik op mijn 17e naar een residentieel gedragsprogramma voor “probleemjongeren” werd gestuurd, een programma dat bedoeld was om onze relatie te herstellen en mij te laten stoppen met drugs en ander gedrag dat zij als zelfdestructief beschouwden. Het programma gaf een verkeerd beeld van zichzelf en van wat het voor mij kon doen, en ik werd onderworpen aan anderhalf jaar van emotioneel misbruik terwijl ongekwalificeerde stafleden zich voordeden als raadgevers voor wekelijkse “therapie”-sessies. Tijdens deze sessies werd mij verteld dat alle problemen tussen mij en mijn ouders mijn schuld waren, ongeacht de context. Ik kreeg te horen dat ik “slecht” was, dat ik al mijn instincten en impulsen moest negeren en me moest onderwerpen aan autoritaire figuren, zelfs als hun richtlijnen tegen mijn kernovertuigingen ingingen.
De ervaring heeft mijn haat tegen therapie gecementeerd. Ironisch genoeg was het in dat programma waar ik voor het eerst queer liefde ervoer (terwijl ik te maken had met homofobie, omdat ze mij en het meisje waar ik verliefd op was scheidden met een straf die “niet praten” heette, wat zware straffen inhield als we ook maar een blik op elkaar wierpen). Toen ik eenmaal een bevestigende therapeut had gevonden, die me vertelde dat mijn identiteit geldig was en die me vroeg aardig voor mezelf te zijn zoals ik dat voor een vriend zou doen, kon ik uit de kast komen en gaan scheiden. Voordat ik in therapie ging, dacht ik dat ik “hetero moest zijn”, wat me van binnen doodde. Ik ben ervan overtuigd dat als ik geen ruimte had gehad om deze grote beslissingen te nemen, mijn depressie me ertoe had kunnen aanzetten om mezelf ernstige schade toe te brengen.
Mijn ervaringen zijn verre van uniek: LGBTQ + mensen ervaren psychische stoornissen zoals zware depressie of gegeneraliseerde angststoornis drie keer zo vaak als de rest van de bevolking, problemen die worden vergroot als een persoon andere gemarginaliseerde identiteiten ervaart. Bovendien kan het feit dat we homo zijn soms voelen als een obstakel bij het vinden van gezondheidszorg op zich – niet alleen voor ons lichaam, maar ook voor onze geest – omdat het vaak moeilijk is om zorgverleners te vinden die niet alleen affirmerend zijn, maar ook gewoon LGBTQ+-geletterd. (Het kan zelfs nog moeilijker zijn voor trans mensen, ook.)
Daarom, toen ik eindelijk besefte dat mijn depressie, angst en geschiedenis van seksueel geweld niet zou weggaan, besloot ik een LGBTQ+-affirming therapeut te zoeken. Ik geloof dat het een cruciale beslissing was, een die me hielp een deel van het trauma op te graven dat me 30 jaar lang gesloten hield en die me hielp te werken aan een leven dat meer authentiek is voor wie ik ben. Hoewel ik nog steeds met depressies en angsten leef, voelen die lasten nu een beetje lichter. Ik voel me meer eigenaar van mijn eigen leven, en alsof ik eindelijk een toekomst wil hebben. Hoewel we allemaal verschillende ervaringen hebben en ik alleen voor mezelf kan spreken, is het vinden van een veilige plek om over dingen te praten met andere queer mensen van vitaal belang, vooral voor degenen die te maken hebben met psychische problemen.
Daarom sprak ik met een paar clinici over in therapie gaan als een queer persoon, waarom velen het belangrijk vinden om een LGBTQ+ of LGBTQ+-bevestigende aanbieder te vinden, en hoe je er zelf een kunt vinden.
Waarom sommige queer mensen een LGBTQ+ of LGBTQ+-bevestigende therapeut zoeken
“In ons huidige politieke klimaat is het misschien belangrijker dan ooit dat we in de LGBTQ+-gemeenschap mindful bewustzijn brengen naar onze geestelijke gezondheid,” zegt John Carroll, een huwelijks- en gezinstherapeut aan het Institute for Human Identity in Manhattan, New York. “De weg naar gelijkheid is geen sprint, het is een marathon, en het verzorgen van onszelf lichamelijk en geestelijk is van het grootste belang.”
Hij is het ermee eens dat het vinden van een therapeut waarmee je het eens bent, een deel van de angst en angst kan verlichten die therapie kan brengen. Bovendien hoef je dan misschien minder tijd te besteden aan het voorlichten van je therapeut over je identiteit. Carroll zegt dat hoewel het niet per se belangrijk is voor homo’s om een therapeut te vinden die zelf LGBTQ+ is, het wel cruciaal is om er een te vinden die LGBTQ+-bevestigend is.
Volgens Madison McCullough, een gediplomeerd klinisch maatschappelijk werker die ook in New York City woont, kan praten met een andere homogeïndentificeerde persoon in een therapeutische setting een geweldige manier zijn om een gevoel van veiligheid te creëren. Ze vertelt me dat ze in het verleden voortdurend haar identiteit moest rechtvaardigen tegenover een therapeut die niet LGBTQ+ was, waardoor de ervaring moeilijker werd. (Uiteindelijk is ze bij die therapeut weggegaan.)
Omwille van de manier waarop ik in het verleden ben behandeld door professionals in de geestelijke gezondheidszorg, heeft het even geduurd voor ik me op mijn gemak voelde om in therapie over mijn seksualiteit te praten, zelfs met een therapeut waarvan ik wist dat hij/zij affirmatief was en zelf LGBTQ+-geïndentificeerd was. Maar de wetenschap dat ze me niet zouden veroordelen, creëerde een veilige ruimte om complexe gevoelens te verkennen, en het hielp me uiteindelijk om uit de kast te komen tegenover anderen in mijn dagelijks leven.
Het vinden van een Queer of LGBTQ + -bevestigende therapeut
Ten eerste is het vermeldenswaard dat therapie duur kan zijn, vooral als je geen ziektekostenverzekering hebt. Niet iedereen kan of wil naar een therapeut, en dat is oke. Als je de middelen en mogelijkheden hebt om er een te zien, kan het echter een geweldig hulpmiddel zijn om je geestelijke gezondheid te helpen verbeteren.
Dat gezegd hebbende, kan het vinden van de juiste therapeut een ontmoedigende taak zijn, vooral wanneer je er echt een nodig hebt. Het is een vreselijke paradox dat geestelijke angst het vragen om hulp zoveel moeilijker kan maken. Gelukkig zijn er veel middelen om mensen te helpen precies die therapie of therapeut te vinden die ze zoeken. De volgende lijst is niet volledig, maar kan een goede eerste stap zijn of u een idee geven van waar u kunt beginnen met zoeken naar uw eigen.
Als je het gevoel hebt dat je jezelf of iemand anders iets aan kunt doen of op een andere manier het gevoel hebt dat je in direct gevaar bent, wacht dan niet met het zoeken naar een LGBTQ+ of -bevestigende therapeut – ga naar de dokter, ga naar de eerste hulp of bel een LGBTQ+ crisishotline, zoals de National Suicide Prevention Lifeline (800-273-8255), The Trevor Project (866-488-7386, voor LGBTQ+ jongeren van 13-24 jaar), The Gay, Lesbian, Bisexual and Transgender National Hotline (888-843-4564), of de Trans Lifeline (877-565-8860).
Er zijn enkele nationale gidsen van LGBTQ + en -bevestigende therapeuten die u misschien wilt beginnen met uw zoektocht. Psychology Today is een van de meest grondige nationale lijsten van professionals in de geestelijke gezondheidszorg, en heeft filters om uw zoekopdracht te beperken door de identiteit van de therapeut, modaliteit, en andere classificaties. Het National Queer and Trans Therapists of Color Network geeft een overzicht van LGBTQ+ POC therapeuten in het hele land. Organisaties zoals GLMA (voorheen bekend als de Gay and Lesbian Medical Association), AGLP (The Association of LGBTQ+ Psychiatrists), en anderen hebben nationale lijsten van queer en queer-bevestigende professionals in de geestelijke gezondheidszorg, hoewel ze misschien niet volledig up-to-date zijn.
Er bestaan enkele lokale LGBTQ+ organisaties voor geestelijke gezondheidszorg, die een meer gedegen lijst kunnen geven als je in een stad woont die door een van hen wordt bediend – New York City heeft Lighthouse en Manhattan Alternative; San Francisco heeft Gaylesta; Utah/Salt Lake City hebben The LGBTQ-Affirmative Psychotherapist Guild of Utah; en Kansas City heeft The LGBT-Affirmative Therapists Guild. Vaak hebben lokale LGBTQ+-centra therapeuten in dienst die zijn opgeleid om met de LGBTQ+-gemeenschap te werken, of kunnen ze je doorverwijzen naar lokale therapeuten die dat wel kunnen. Het Los Angeles LGBT Center, Chicago’s Center on Halstead, Denver’s The Center on Colfax, Nevada’s The Center en andere centra kunnen je in contact brengen met lokale hulpbronnen voor geestelijke gezondheidszorg. Uw staat heeft waarschijnlijk een LGBTQ+ centrum dat u kan helpen in contact te komen met professionals in de geestelijke gezondheidszorg bij u in de buurt. Veel steden hebben ook LGBTQ + groepstherapiepraktijken die specifiek de queer-gemeenschap dienen; dit zijn for- of not-for-profit organisaties van professionals die zich specifiek toeleggen op het helpen van queer-cliënten, zoals de Seattle Counseling Service, InstaSpectrum Counseling in Chicago, Atlanta’s Pride Mind, en anderen.
Het kan soms moeilijker zijn – maar niet onmogelijk – om queer-bevestigende therapeuten te vinden buiten stedelijke gebieden. Grotere gidsen zoals Psychology Today kunnen helpen, en het LGBTQ+-centrum van je staat kan je helpen doorverwijzen naar queer geestelijke gezondheidswerkers in je omgeving. Er is ook de mogelijkheid om een e-counseling platform zoals BetterHelp of Talkspace te gebruiken, die counselors hebben die gespecialiseerd zijn in LGBTQ + problemen, of Pride Counseling, die specifiek LGBTQ + mensen dient.
Rekening houden met andere identiteitsfactoren
Hoewel seksuele en genderidentiteit enorm belangrijke factoren in ons leven zijn, verhoudt ieder van ons zich op ongelooflijk complexe manieren tot anderen, en sommige mensen kunnen prioriteit geven aan andere aspecten van onze identiteiten bij het kiezen van een therapeut. Misschien vind je het belangrijker om een therapeut van hetzelfde ras te zien, bijvoorbeeld, of een therapeut die dezelfde religie aanhangt. Misschien is het zien van een therapeut die gespecialiseerd is in de behandeling van eetstoornissen of een specifieke modaliteit van de therapie is belangrijker voor je dan iemand die LGBTQ + – en dat is helemaal oke. “Ik zou iedereen die op zoek is naar therapie willen aanmoedigen om echt de tijd te nemen om na te denken over wat belangrijk voor hen is, het type zorg waar ze aan willen werken en de persoonlijkheid van de therapeut met wie ze willen werken voordat ze beginnen met het onderzoeken van therapeuten, “zegt Carlos Cavasos, een gediplomeerd psychotherapeut en gecertificeerd sekscoach gevestigd in Texas.
Veel cliënten weten vrij snel of hun therapeut een goede pasvorm zal zijn of dat ze verder moeten zoeken. “Ik denk dat er vanaf het begin signalen en aanwijzingen zijn dat dit een ondersteunende omgeving zal zijn”, zegt McCullough. Aanbieders kunnen bijvoorbeeld inclusieve taal gebruiken op intakeformulieren, cliënten vragen naar hun voornaamwoorden, of vragen naar relatiestructuren om vanaf het begin te laten zien dat ze bepaalde dingen bevestigen.
One Last Thing
“Therapie werkt niet tenzij er een echte verbinding is, toch?” McCullough voegt toe. “Zoveel van het therapeutische werk dat gebeurt – buiten elke evidence-based praktijk, buiten elke vorm van formele training – gaat echt over de relatie die bestaat tussen de therapeut en de cliënt. Vaak is dat gewoon een onderbuikgevoel. Het gaat erom hoe je je voelt als je in de kamer bent met deze persoon.”
Ongeacht hoe je je therapeut kiest, is het belangrijk om te onthouden dat je zo open met hen bent als je kunt, en onthoud dat als je relatie niet voelt als ondersteunend of alsof ze je kunnen helpen met wat je hoopt te bereiken, er altijd een andere therapeut is. De juiste therapeut vinden is niet eenvoudig, maar het kan je leven veranderen.
Geef het beste van wat queer is. Meld je hier aan voor onze wekelijkse nieuwsbrief.