Identyfikacja. Kanton Ticino został nazwany przez Napoleona w 1803 r. na cześć głównej rzeki tego regionu. Nazwa „Grigioni” wywodzi się od „szarej ligi” założonej w XIV wieku.
Lokalizacja. Włoskojęzyczna ludność w Szwajcarii zamieszkuje dwa kantony: Ticino i Grigioni (Graubunden po niemiecku) (doliny Mesolcina, Calanca, Bregaglia i Poschiavo). Z wyjątkiem jednej miejscowości (Bivio, w Grigioni), wszystkie położone są na południe od Alp (Svizzera Meridionale). Wszystkie rzeki prowadzą do włoskiej równiny lombardzkiej rzeki Pad. Region położony jest na 46° N i między 8° a 11° E. Na północy znajdują się kantony Valais, Uri i Grigioni. Góra Ceneri dzieli Ticino na dwie części. Aby opisać klimat, musimy rozróżnić między równinami, wzgórzami i Alpami: różnice w temperaturze, godzinach nasłonecznienia i wysokości są znaczne. Krajobraz charakteryzuje się wieloma stromymi i zalesionymi dolinami (takimi jak Centovalli). Na równinach jeziora wpływają na klimat tak, że nawet egzotyczne rośliny rosną na otwartej przestrzeni. Ogólnie rzecz biorąc, klimat na południe od Alp charakteryzuje się suchymi i słonecznymi zimami, z niewielką ilością mgieł i czasami obfitymi opadami śniegu; deszczowymi wiosnami; słonecznymi latami z częstymi burzami; oraz jesieniami z okresami suchymi, na przemian z silnymi opadami deszczu. W ostatnich latach zanieczyszczenie powietrza negatywnie wpłynęło na klimat i jego reputację.
Demografia. Przed XIX wiekiem emigracja z dolin była sezonowa lub roczna, a następnie głównie do miast w Szwajcarii i Włoszech, ale była też emigracja do Francji, Anglii, Niemiec, Austrii, Węgier, Polski i Rosji. W XIX wieku miała miejsce stała emigracja do Ameryki Północnej i Południowej oraz do Australii. (W 1830 roku, 12.000 paszportów zostały wydane.)
Włoscy robotnicy zaczęli przyjeżdżać do Szwajcarii do budowy kolei San Gottardo pod koniec XIX i na początku XX wieku. W ciągu XX wieku populacja Ticino (ale nie Grigioni Italiano i obszarów Centovalli, Maggia, Verzasca, Leventina, Bienio) podwoiła się. Stale wzrasta liczba ludności w miastach, tak że obecnie mieszka tam ponad 70 procent populacji. W 1990 roku populacja w regionie Svizzera Meridionale stanowiła około 6 procent populacji Szwajcarii (tj. 300.000 osób). Około 20 procent ludności w Ticino jest narodowości włoskiej.
Jeśli definiujemy szwajcarskich Włochów na podstawie języka, musimy również liczyć 400.000 lub tak włoskich migrantów (poza tymi, którzy są naturalizowanymi obywatelami i ich dziećmi) żyjących we wszystkich częściach Szwajcarii. W większości szwajcarskich kantonów można znaleźć włoskie centra imigracyjne, włoskie konsulaty, prywatne szkoły włoskie lub inne usługi wspierające włoską kulturę.
Przynależność językowa. Tożsamość szwajcarskich Włochów odzwierciedla historię mniejszości w ramach mniejszości. W Europie, Szwajcaria składa się z niemieckich, francuskich, włoskich i Romansch grup mniejszościowych. W obrębie Szwajcarii, Francuzi, Włosi i Romansch są grupami mniejszościowymi. Grigioni Italiano żyją w kantonie, który ma najmniejszą mniejszość językową w Szwajcarii – Romansch – obok niemieckojęzycznej większości.
Pisany język włoski w Szwajcarii jest taki sam jak we Włoszech, z pewnymi różnicami dialektalnymi. Ma gramatykę łacińską, z elementami celtyckimi, galijskimi i lombardzkimi. Dialekty używane przez rodowitych szwajcarskich Włochów są ważnym elementem ich tożsamości etnicznej. Mówienie dialektem szwajcarskiego języka włoskiego stanowi wyróżnienie społeczne w większości regionów Szwajcarii, chociaż elity Lugano podkreślają standardowy język włoski, a Locarnese wolą używać swojego własnego dialektu. Język włoski zanika w dwóch z czterech dolin Grigioni Italiano (Bregaglia, Poschiavo), które są ekonomicznie i politycznie zależne od niemieckojęzycznej stolicy swojego kantonu. Doliny Calanca i Mesolcina są geograficznie związane z Ticino, gdzie ich język jest używany w prasie i w edukacji.