De Oakland Athletics van 1989 zijn een geweldig kampioensteam dat erin geslaagd is om onder de radar van de honkbalgeschiedenis te glijden. Ze trokken weg in de AL West race, zodat de meeste reguliere seizoen aandacht gericht was op meer spannende race in de AL East. De A’s rolden door de play-offs, maar het grote verhaal van de 1989 World Series was de aardbeving die een Bay Area strijd met de San Francisco Giants verwoestte, een vertraging van tien dagen tussen de wedstrijden veroorzaakte en, nog belangrijker, massaal menselijk lijden veroorzaakte.
GREAT 1980s SPORTS MOMENTSSart reading today.
Om deze redenen, en vanwege het feit dat dezelfde cast van personages als grote favorieten de World Series verloor in zowel 1988 van de Los Angeles Dodgers als in 1990 van de Cincinnati Reds, kunnen de Oakland A’s van 1989 onder de historische radar doorglijden. Maar dat zouden ze niet moeten doen.
Oakland staat bekend om het hebben van “The Bash Brothers” van Jose Canseco en Mark McGwire, en McGwire sloeg 33 homeruns in 1989. Canseco raakte echter voorafgaand aan het seizoen geblesseerd aan zijn pols en keerde pas na de All-Star break terug. Hij speelde slechts in 65 wedstrijden. De A’s hadden andere spelers nodig om op te treden.
Het was de pitching die echt opkwam en de staf van Oakland was de beste in de competitie. Dave Stewart won 21 wedstrijden met een ERA van 3.32 en speelde 257 innings als de aas van de rotatie. Bob Welch was een 17-game winnaar met 3.00 ERA. Mike Moore, getekend op de free agent markt, won en zijn ERA was 2.61 Zowel Welch als Moore werkten meer dan 200 innings.
Dennis Eckersley was de beste closer van de wedstrijd, met 33 saves en een bok-56 ERA. De brug van de rotatie naar Eck was sterk, met Todd Burns, Gene Nelson en Rick Honeycutt die goede jaren hadden. En niemand wist zo goed met een bullpen om te gaan als manager Tony LaRussa.
Met dat soort werpers was er niet veel aanval nodig, maar zelfs zonder Canseco scoorden de A’s nog steeds het op drie na meeste aantal punten in de American League. Ze maakten de stroomuitval goed door te rennen. Derde honkman Carney Lansford stal 37 honken, en op 21 juni sloot Oakland een ruil af met de New York Yankees om Rickey Henderson te krijgen. De linksvelder verankerde de leadoff plek, stal 52 honken en eindigde met een .425 on-base percentage.
Dave Parker vulde wat van de power leegte op en de DH sloeg 22 homeruns en eindigde met 97 RBI. En toen Canseco terugkwam, sloeg hij 17 homeruns in minder dan een half seizoen spelen.
Oakland speelde meteen vanaf het begin goed, de divisie was zwaar. De A’s waren 33-16 op Memorial Day, maar stonden maar nipt voor op de California Angels, Kansas City Royals en Texas Rangers. De prestaties van de A’s waren meer middelmatig in de vroege zomer en ze waren 52-36 bij de All-Star break, anderhalve wedstrijd achter op de Angels, terwijl de Royals en Rangers nog steeds in de achtervolging waren.
De beste ploegen in de American League zaten allemaal in de Western Division, dus er was geen marge voor fouten. Canseco’s terugkeer bleek de spil te zijn van een sterke tweede helft. De A’s heroverden de eerste plaats en op Labor Day, stonden ze 83-54. Het waren de Royals die nu op de hielen zaten, 2 ½ wedstrijd achter hen met een rotatie geleid door de uiteindelijke Cy Young Award winnaar Bret Saberhagen. De Angels stonden 4 ½ uit en de Rangers waren weggevallen.
Oakland liet echter nooit iemand dichterbij komen, en er waren geen beslissende momenten in de 1989 AL West race. De marge was nog steeds zo dicht als een 2 ½ games met nog anderhalve week te gaan, maar de A’s wonnen kalm acht van hun laatste elf om de divisietitel zonder drama af te sluiten.
LaRussa’s team nam een vergelijkbare werkman-achtige aanpak in de American League Championship Series. De Toronto Blue Jays leken vaak klaar om uitdagingen aan te gaan, maar Oakland bleef ze terugslaan en ze pakten de ALCS in vijf games.
Lees HET VOLLEDIGE GAME-BY-GAME ACCOUNT VAN DE ALCS 1989
De World Series was een Bay Area aangelegenheid en wordt op gepaste wijze herinnerd vanwege de aardbeving. De prestaties van de A’s, zowel op als buiten het veld, moeten ook herinnerd worden. Na het voltooien van de vier-game sweep, weigerden ze de overwinningschampagne te nemen uit eerbied voor hun lijdende regio.
Lees HET VOLLEDIGE GAME-BY-GAME ACCOUNT VAN DE WORLD SERIES 1989
Oakland kreeg niet het overwinningsfeestje dat ze zich hadden voorgesteld toen de Series begon, maar zij, San Francisco en hun thuisregio, droegen zichzelf op een manier die kampioenen op een belangrijker niveau waardig zijn.