Review: De Leica M7

Dit is een ongelooflijk late review voor de Leica M7, die in 2002 werd uitgebracht. De mijne is een vroege versie die ik tweedehands heb gekocht, en ik heb hem de afgelopen twee jaar intensief gebruikt. In die tijd heb ik gemiddeld ongeveer één film per week gedraaid en ermee door Europa en Amerika gereisd.

Ik raakte vooral geïnteresseerd in de Leica M-serie omdat ik iets wilde dat aanzienlijk kleiner en lichter was dan onze traditionele Canon DSLR-apparatuur. Een tweedehands filmcamera is wellicht de goedkoopste en meest authentieke manier om het systeem uit te proberen, en ik koos voor een vroeg model Leica M7 vooral vanwege de ingebouwde lichtmeting. In die tijd was ik nieuwsgierig naar wat een “rangefinder” was, hoe de kleine M-mount lenzen zich zouden verhouden tot hun omvangrijke DSLR alternatieven, en of film nog steeds een levensvatbaar medium was.

Omdat M-serie camera’s geen spiegel gebruiken, is de afstand tussen de achterkant van de lens en de film erg klein. Dit maakt het eenvoudiger om eenvoudigere en kleinere groothoek- en normale lenzen te ontwerpen die buitengewoon goed presteren, met een scherpte van rand tot rand die meestal beter is dan die van hun grotere DSLR-tegenhangers. Zelfs relatief oude ontwerpen presteren vaak uitstekend, en er is een verbazingwekkend aanbod van oude en nieuwe lenzen die alles kunnen bieden, van “klassieke” weergave tot moderne scherpte.

In tegenstelling tot de meeste filmsysteemcamera’s blijven zowel de M7 als de lenzen vandaag de dag nog in productie en is het relatief eenvoudig om reserveonderdelen en onderhoud door derden te verkrijgen. M-serie lenzen kunnen worden gebruikt met de huidige Leica film-en digitale camera’s, en kan ook worden aangepast aan de moderne digitale spiegelloze lichamen van Sony, Fuji, Olympus en anderen.

Een probleem met Leica is hun stap om hun camera’s en lenzen te rebranden als exclusieve luxe items, met als gevolg dat nieuwe Leica producten zijn relatief slechte waarde (meer over dit later). Echter, als u tevreden bent met gebruikte apparatuur en comfortabel film fotografeert, kan een basissysteem worden opgezet voor minder dan de prijs van de meeste high-end consumenten digitale camera’s. U kunt ook nieuwe 3e partij lenzen van Zeiss of Voigtländer vinden, die een fractie van de kosten van vergelijkbare Leica lenzen zijn, maar die een vergelijkbare optische kwaliteit bieden.

Een overzicht van de M7

De M7 is een beetje een teruggrijper naar een vroeger tijdperk van filmcamera’s. Hij heeft een uitrusting die dertig jaar geleden concurrerend zou zijn geweest, maar die al gedateerd was toen hij werd gelanceerd. Het was het eerste Leica model dat een diafragma-prioriteit “auto” modus aanbood, maar verder ziet het er onmiskenbaar en opzettelijk uit, klinkt en voelt het aan als elke Leica die in de laatste 50 jaar is gemaakt.

Functioneel gezien is de M7 heel eenvoudig:

• op afstandsmeter gebaseerd systeem voor scherpstellen en kadreren
• sluitertijden tot 1/1000e seconde
• ingebouwde lichtmeter
• automatische belichtingsmodus met diafragmaprioriteit (stel het diafragma op de lens in, terwijl de camera de sluitertijd kiest)

Er zijn geen fancy face-tracking modes, belichting bracketing, HDR stacking of wat dan ook. Alles wat je hebt zijn de basics die nodig zijn om een enkel filmbeeld te kaderen en te belichten.

De afstandsmeter en scherpstelling

De Leica M-serie wordt in feite gedefinieerd door hun afstandszoekermechanisme: al hun inherente sterke en zwakke punten vloeien daaruit voort.

Rangefinders worden al vele jaren gebruikt, en werden historisch gebruikt om een richtsysteem voor munitie te bieden. De afstandsmeters die door Leica worden gebruikt, maken gebruik van optische parallax en waren oorspronkelijk onhandige add-on gizmos, waarbij de gebruiker eerst de afstand mat met behulp van de afstandsmeter en vervolgens de fotografische lens van de camera aanpaste aan de meting. Hoewel dit vandaag de dag onhandig lijkt, waren de oorspronkelijke Leica-camera’s, toen ze voor het eerst werden uitgebracht, uiterst innovatief door hun afmetingen en hun vermogen om een aanvaardbare beeldkwaliteit te bereiken met wat in die tijd een uiterst klein formaat was – 35 mm film.

Na verloop van tijd werd het ontwerp verfijnd en werd het mechanisme van de afstandsmeter geïntegreerd in de behuizing en rechtstreeks gekoppeld aan de scherpstelring op de lens. De resulterende camera – de M3 uit 1954 – was zeer succesvol en blijft een van de best gewaardeerde camera’s aller tijden. Vandaag de dag zijn alle camera’s uit de huidige M-serie van Leica onmiddellijk herkenbaar als neven van de M3. De M7 is in wezen weinig meer dan een M3 met een aangepaste zoeker, ingebouwde lichtmeting en elektronische sluiterregeling.

Als u naar de voorkant van de M7 kijkt, ziet u drie optische vensters – de hoofdzoeker, een wit venster dat de kaderlijnen verlicht, en een kleiner venster onder de sluitertijdknop voor de afstandsmeter. U moet oppassen dat u geen van deze vensters blokkeert met uw vingers terwijl u de camera vasthoudt.

De zoeker toont een vast gezichtsveld van equivalent aan een lens van ongeveer 24-28mm. Om te begrijpen wat er op de foto komt te staan, worden een aantal van de brandpuntsafstand afhankelijke “kaderlijnen” in het beeld geprojecteerd, samen met een LED-display voor de belichting. De kaderlijnen worden weergegeven in paren, die voor de meest gebruikte zoekers met een vergroting van 0,72 worden weergegeven als respectievelijk 28/90mm, 35/135mm en 50/75mm.

Dit is wat u ziet met een 50mm objectief op de zoeker:

De 50/75mm kaderlijnen worden automatisch geselecteerd bij het bevestigen van de lens, hetgeen u rechtsonder duidelijk kunt zien. De zwarte ring die zichtbaar is, is de zonnekap, waarin gaten zijn uitgesneden om de invloed ervan op het beeld tot een minimum te beperken. Een dergelijke blokkade van de zoeker is een schok voor een spiegelreflexcamera of een spiegelloze camera, maar in de praktijk is het met de meeste lenzen geen probleem.

Een andere eigenaardigheid is dat er een parallax-verschil is tussen de zoeker en de lens. Als je heel dicht bij een onderwerp bent, betekent het uitlijnen van het onderwerp in het midden van de zoeker dat het onderwerp niet in het midden van het beeld staat. Om dit te compenseren, bewegen de kaderlijnen binnen de zoeker, zoals te zien is door de twee beelden hierboven te vergelijken. Hoewel dit helpt, is de correctie niet perfect en is het een goed idee om onderwerpen niet te strak in te kaderen. Dit en ook moeilijkheden bij het omgaan met extreme invalshoeken betekent in de afstandsmeter dat de M7 niet dichter dan 70cm kan scherpstellen.

De nauwkeurigheid van de scherpstelling wordt bepaald door de mechanische toleranties in de koppeling van afstandsmeter en objectief, de afstand tussen de twee optische vensters, en het gezichtsvermogen van de fotograaf. Deze nauwkeurigheid is onafhankelijk van de gemonteerde lens en is net goed genoeg om een 50mm f1.4 lens nauwkeurig scherp te stellen. In tegenstelling tot een spiegelreflex is de nauwkeurigheid van de scherpstelling niet evenredig met de brandpuntsafstand, en is betrouwbare scherpstelling van zeer snelle of langere brandpuntsafstanden een uitdaging. Leica beveelt in dergelijke gevallen het gebruik van een inschroefbare loep op de zoeker aan, maar zelfs dan is de snelste praktische lange lens meestal 135mm f3.5.

Bij zeer groothoeklenzen is de scherpstelnauwkeurigheid doorgaans beter dan bij een spiegelreflexcamera. Om lenzen breder dan 28mm te gebruiken, moet u echter een extra optische zoeker aan de flitsschoen bevestigen, waarbij u de ingebouwde zoeker gebruikt om scherp te stellen en de extra zoeker om te kaderen.

Een laatste opmerking over de zoeker is dat deze problematisch is als u een bril draagt. Hoewel het beeld groot, helder en zeer helder is, is de oogafstand veel te klein, waardoor het moeilijk is om je oog dicht genoeg bij de zoeker te brengen om de hele scène te zien. Dit betekent dat, hoewel mijn M7 kaderlijnen heeft voor een 28mm lens, de breedste lijnen die ik zinnig kan zien, voor een 35mm lens zijn. Er zijn de gebruikelijke Heath Robinson oplossingen voor dit probleem, zoals het gebruik van een inschroefbaar diopter of het vervangen van de optiek voor een rangfinder met een lagere vergroting, maar geen van beide is echt bevredigend.

Het praktische gevolg van al het bovenstaande is dat de M7 het beste werkt met 35mm en 50mm lenzen, en vergeet macro of close-focus.

Het is natuurlijk mogelijk om het meetzoekermechanisme volledig te negeren en gewoon gebruik te maken van schaal-focus – dat wil zeggen dat je de afstand tot je onderwerp gokt en de scherpstelling direct op de lens instelt. Deze techniek wordt veel gebruikt in de straatfotografie, en de meeste objectieven met Leica-vatting hebben een klein nopje op de scherpstelring dat het mogelijk maakt om te zien op welke afstand het objectief is scherpgesteld, gewoon door te voelen. Deze manier van werken vergt veel oefening, maar het gaat veel sneller dan andere scherpstelmethoden. Bijna alle straatfotografie die ik maak – zowel Leica als niet-Leica – wordt op deze manier gemaakt.

Filters gebruiken op de M7

Filters zijn belangrijk bij zwart-wit film om het contrast te veranderen, of om langere belichtingstijden mogelijk te maken.

De M7 werkt hier briljant. Ik kan een 10-stops ND-filter of een 091 donkerroodfilter op het objectief zetten, en toch zijn de zoeker en het scherpstelmechanisme onbelemmerd en werken nog precies zoals voorheen. Dit en het feit dat er geen black-out van de zoeker is wanneer de sluiter open staat, zorgt voor een aantal interessante creatieve mogelijkheden, zoals opnamen met lange belichting die worden gemaakt terwijl de camera wordt bewogen.

De keerzijde hiervan is dat het ook erg moeilijk is om filters te gebruiken die afhankelijk zijn van de mogelijkheid om de scène door het filter heen te zien. Instelbare verlopend filters zijn bijna onmogelijk te gebruiken, en polarisatiefilters zijn een uitdaging. Ik gebruik meestal de lichtmeter van de M7 om te beoordelen of de polarisator correct is georiënteerd, maar er zijn ook enkele Heath Robinson-apparaten waarmee een filter kan worden aangepast terwijl het voor de zoeker zit, voordat het voor de lens wordt gedraaid.

Belichtingsregeling, meting en sluiter

Eén van de beste eigenschappen van de M7 is het meetsysteem door de lens. Licht afkomstig van de lens wordt gereflecteerd door een geschilderde witte vlek op het sluitergordijn, en de helderheid wordt gemeten door een paar fotodiodes gemonteerd aan de rand van de opening.

Ondanks zijn eenvoud werkt dit buitengewoon goed. Het biedt letterlijk spotmeting die automatisch rekening houdt met de lens, het diafragma en eventueel bevestigde filters. Ik vind het gemakkelijker te gebruiken dan veel “intelligente metingen” in moderne camera’s, simpelweg omdat het zich voorspelbaar gedraagt.

De meter werkt zowel in de “auto” stand, waar de zoeker de gemeten sluitertijd toont, als in de handmatige stand, waar het M6-stijl LED’s toont om mogelijke onder- of overbelichting aan te geven.

Vaak zie je Leica puristen die het idee van een “auto” stand afwijzen, laat staan een ingebouwde meting. Maar ik denk dat dit een van de beste redenen is om een M7 te kiezen boven de meer handmatige camera’s. Ik laat de camera bijna altijd ingesteld op de automatische belichtingsmodus, en schakel alleen over op de handmatige modus als ik snel meerdere opnamen wil maken bij moeilijke belichting. Wat dit mogelijk maakt is dat een halve druk op de ontspanknop de belichtingswaarde vergrendelt, waardoor het gemakkelijk is om te kiezen voor welk deel van het beeld belicht moet worden.

Film snelheid en belichtingscompensatie kunnen worden ingesteld op een ruw plastic draaiknopje dat op de achterkant van de camera is gemonteerd. Er is ook een grotendeels nutteloze DX-code-lezer om automatisch de filmsnelheid te bepalen, maar ik voer de filmsnelheid altijd handmatig in omdat de lezer niet betrouwbaar is in mijn camera.

Belichtingscompensatie kan worden ingesteld met een ring buiten de ISO-draaiknop. Een vergrendelknop in combinatie met de lompe en moeilijk te verdraaien instelknop betekent dat je het snel kunt vergeten om dit te veranderen. Onveranderlijk laat ik dit op nul staan en negeer het.

De sluiter is een opmerking waard. In tegenstelling tot bijna elke moderne camera, is de sluiter gemaakt van stof – schijnbaar een soort rubberachtig katoen. Als gevolg daarvan zijn de sluitergordijnen zeer licht van gewicht en maken ze zeer weinig geluid en trillingen wanneer ze worden geactiveerd. Helaas zijn de gordijnen ook zeer brandbaar, en als je de camera per ongeluk op de zon richt met een lens op volle lensopening, zul je er onvermijdelijk een gat in branden. Het is verbazingwekkend dat in de 50 jaar sinds het ontwerp van de M3, Leica er nooit in geslaagd is een beter gordijn materiaal te vinden…

Die stille, trillingsvrije sluiter helpt zeker bij het fotograferen op straat. Er is letterlijk geen vergelijking met oudere film SLR’s, waarvan vele klinken alsof je je onderwerp letterlijk hebt neergeschoten. Veel moderne digitale camera’s zijn echter net zo stil en vaak zelfs stiller (met name de Ricoh GR en Fuji X100-serie, die bladsluiters gebruiken).

Film laden

Om maar meteen met de deur in huis te vallen: het laden van de film is met de M7 een pijnpunt. Elke andere 35mm film camera die ik heb gebruikt heeft een scharnierende achterplaat. Openzwaaien, film erin, opwinden, en klaar. Leica beweert dat dit niet zou resulteren in een voldoende vlak filmvlak (niettegenstaande letterlijk honderden andere camera’s die hier geen probleem mee schijnen te hebben…), en dus gebruiken ze een onhandig systeem waarbij de bodemplaat van de camera volledig moet worden losgemaakt en een klep aan de achterkant moet worden geopend.

Dus moet je jongleren met twee stukken camera in je hand, naast de film die je probeert te laden…

Naast de onhandigheid is het gemakkelijk om de film verkeerd te laden, zodat hij niet beweegt wanneer je hem opwindt. Een deel van het probleem is dat het filmlaadschema suggereert dat de film alleen maar hoeft te worden doorgetrokken en aan één kant in de driepuntige opwikkelspoel hoeft te worden gestopt. In feite wordt de film door de tandwielen getrokken – het is dus van essentieel belang dat de film voldoende omlaag wordt gedrukt, zodat de tanden in het bovenste tandwiel in de gaten van de film kunnen grijpen.

Een laatste opmerking is dat niets u ervan weerhoudt de onderkant van de camera te openen terwijl de film wordt geladen. Na dit een keer onvoorzichtig te hebben gedaan, spoel ik de film nu voorzichtig terug zodra hij klaar is…

Ergonomie en hanteerbaarheid

De ergonomie van de M7 tijdens het fotograferen is over het algemeen uitstekend.

De camerabody is ongeveer even groot en zwaar als een typische moderne spiegelloze camera zoals de Sony A7II. Zoals de meeste oudere camera’s, werd de vorm van de behuizing in wezen gedicteerd door de noodzaak om film vast te houden en op te winden, in plaats van specifieke ergonomische overwegingen. Er is een optionele grip die kan worden gebruikt, maar met de meeste lenzen is de camera licht genoeg dat dit onnodig is.

Er zijn zeer weinig bedieningselementen op de body. De sluiter, de snelheidsknop en een aan/uit-schakelaar bevinden zich allemaal samen op de bovenplaat en zijn gemakkelijk bereikbaar zonder te kijken. ISO en belichtingscompensatie worden ingesteld met een onhandige draaiknop op de achterkant van de body, maar worden meestal alleen ingesteld bij het wisselen van film. Het diafragma wordt direct op de lens ingesteld.

Er zijn twee kleine problemen die afbreuk doen aan de verder uitstekende bediening. De eerste is de plaatsing van het venster van de afstandsmeter, dat heel gemakkelijk per ongeluk kan worden afgedekt met een vinger – het zou goed zijn geweest om een lichte opstaande rand rond het venster te hebben om te voorkomen dat het glas wordt bevuild. Het tweede probleem is de offset plaatsing van de statiefaansluiting – geen ernstig probleem gezien de typische toepassingen voor deze camera.

Ultimately, de eenvoud en de goed geplaatste en logische bedieningselementen maken het fotograferen met de M7 een veel aangenamere ervaring dan het fotograferen met de meeste moderne camera’s.

Image Quality and shooting Film

De beeldkwaliteit met de M7 is zo goed als het kan met 35mm film. De sluiter is zo soepel dat trillingen zelden een probleem zijn, en de scherpstelling nauwkeurig en gemakkelijk te gebruiken: de beeldkwaliteit wordt bepaald door de combinatie van de lens en de emulsie.

Een vraag die ik had toen ik de M7 uitprobeerde was of de resolutie al dan niet concurrerend zou kunnen zijn met digitale 35mm camera’s. Het is moeilijk om kort en bondig de resolutie van film te beschrijven, omdat de MTF-curve langzaam afneemt met de feature size, en eerder vlak blijft tot (bijna) de Nyquist-limiet. Realistisch gezien zullen de meeste digitale camera’s met meer dan 12 megapixels krachtigere en scherpere beelden leveren dan de meeste goede films.

De volgende galerij toont enkele basis beeldvergelijkingen tussen een digitale Leica (type 262) en de M7 met Ilford Delta 100. Delta 100 is een moderne film, met een uitstekende scherpte en een fijne korrel. De opnamen zijn gemaakt met hetzelfde objectief met een diafragma van 8 en zonder filter (om het beeld niet te beschadigen – gewoonlijk gebruik ik een filter om het contrast te verhogen). De digitale beelden werden in kleur opgenomen en omgezet in zwart-wit met behulp van een zwak virtueel-blauw filter om de kleurweergave van de film te benaderen. De film werd gescand via een macrolens met een DSLR met hoge resolutie:

De film komt qua scherpte verrassend dicht in de buurt van het digitale beeld (24 megapixels), hoewel de fijnste details door korrel worden verdoezeld. Snellere films zijn veel korreliger en veel minder scherp, maar over het algemeen is het zo dat als je 35mm-film schiet, dit eerder is om het karakter ervan uit te buiten dan om zo scherp en schoon mogelijke beelden te krijgen.

Film is over het algemeen zeer eenvoudig te schieten en te verwerken. Er is meestal veel belichtingsspeelruimte, en fouten die op digitaal uitgebrande hooglichten zouden achterlaten zijn zelden een probleem.

Die legendarische Leica bouwkwaliteit?

Veel gebruikers rappen over de “legendarische” Leica bouwkwaliteit, en het is waar dat Leica in de jaren 1950 state-of-the-art mechanische engineering leverde. In een moderne context is het echter moeilijk om de M7 te zien als een bijzonder goed gebouwde camera.

Ik vermoed dat veel mensen de zware metalen constructie verwarren met kwaliteit. Grote stukken metaal maken een camera compact en zwaar, wat de illusie van kwaliteit geeft. Ze maken de camera niet automatisch robuust of betrouwbaar. Waar ik denk dat de bouwkwaliteit faalt is:

• onverzegelde afstandsmeter (mijn zoeker- en afstandszoekervensters zitten vol stof, waardoor het contrast afneemt)
• mechanisch zwakke grondplaat en statiefbevestiging
• die brandbare rolluikgordijnen…
• het slecht ontworpen en geïmplementeerde plastic ISO en belichtingscompensatie wiel aan de achterkant van de camera
• het ontbreken van een middel voor de gebruiker-kalibratie van de afstandsmeter
• flauwe en gemakkelijk te verliezen plastic afdekkingen voor het batterij compartiment en de flits sync poort

Het gebrek aan afdichting op de body is nogal frustrerend. Stof lijkt het zoekermechanisme binnen te dringen via de sluitertijdknop, waardoor het contrast en de helderheid bij het scherpstellen afnemen. Waarom is de afstandsmeter zelfs open voor stof vanaf hier? Ik heb geen idee. Af en toe gebruik ik een stofzuiger om het stof weg te zuigen – iets wat ik met geen enkele andere camera heb hoeven doen.

Een ander voorbeeld is de plaat aan de onderzijde van de camera die moet worden verwijderd om film te laden. Deze blijft op zijn plaats door middel van een enkele klinknagel, en hoewel deze er van buiten goed bewerkt en gepolijst uitziet, ziet de klinknagel er van binnen erg onsubstantieel uit. Ik draag veel grotere DSLR’s meestal met een schouderriem die in de statiefaansluiting wordt geschroefd, maar ik zou dit niet riskeren met de M7.

De huidige digitale M-camera’s lijken de meeste van deze problemen op te lossen. Het is ironisch dat de M type 262 veel minder “solide” aanvoelt in de hand, maar toch die problematische plastic poortdekseltjes ontbeert, een robuuste centraal gemonteerde statiefaansluiting heeft, en een minder brandbare sluiter heeft. Ongetwijfeld zou Leica een betere M7 kunnen bouwen, maar ik verwacht dat er gewoon niet genoeg vraag is om de gereedschap- en ontwerpkosten te rechtvaardigen.

De Tao van Leica

Wat een halve eeuw geleden toonaangevend was, lijkt nu ruw en kwetsbaar vergeleken met de huidige camera’s. Met name de komst van kleine, hoge kwaliteit Nikon SLR’s in de jaren 1970 begon de beperkingen van het rangfinder ontwerp bloot te leggen en Leica werd bijna tot bankroet gedreven.

Toen de M7 werd uitgebracht in 2002, leed het zowel onder te veel als te weinig technologische innovatie. Veel overgebleven Leica gebruikers namen het de afhankelijkheid van een batterij om de sluiter aan te drijven kwalijk, terwijl potentiële nieuwe gebruikers het onmiddellijk afdeden als een ouderwets overblijfsel in een wereld van autofocus en opkomende digitale technologie. Het grootste deel van de wereld liet hem links liggen.

Heden ten dage omarmt Leica openlijk het schijnbare techo-luddisme van zijn traditionele gebruikersbasis. Het heeft zichzelf geherstructureerd tot een bedrijf dat is gebaseerd op luxe en nostalgie. Ze maken nog steeds de M7 en camera’s zonder enige vorm van elektronica. Ze maken ook digitale M camera’s die in wezen weinig meer zijn dan een M7 uitgerust met een digitale sensor.

Financieel heeft deze strategie zeer goed gewerkt, het trekken van de verkoop van deep-pocketed gepensioneerden en rijke kinderen gelijk. Helaas wordt de luxe prijsstelling van Leica niet weerspiegeld in de kwaliteit en ondersteuning van het product dat wordt verkocht en steeds meer lijkt het alsof camera’s zijn gemaakt om te worden tentoongesteld of verzameld in plaats van om te worden gebruikt.

Advertenties tonen witte, wattenhandschoenen dragende cameravrienden die bang zijn vingerafdrukken achter te laten, terwijl de internetfora overspoeld worden met berichten over gebarsten en corroderende sensoren en reparatievertragingen van zes maanden. De reactie van Leica hierop is op zijn zachtst gezegd lethargisch, en staat in schril contrast met de snelle professionele service die Canon en Nikon bieden. In plaats van betere, meer betrouwbare camera’s te bouwen, kiest Leica ervoor om “Lenny Kravitz” speciale edities uit te brengen die meer gemeen hebben met een voorgedragen spijkerbroek dan met een fotografisch instrument, en camera’s die onbesmet zijn door die o zo onesthetische riempjes. Leica geeft de voorkeur aan klanten die bereid zijn een meerprijs te betalen voor een camera die ze zelden zullen gebruiken.

Dus waarom zou je, als serieuze fotograaf, vandaag de dag een Leica camera fotograferen?

Ten eerste bestaat er weinig twijfel over dat het gebruik van een Leica meetzoeker van vrijwel elke jaargang plezierig is. Het is een boeiend proces dat vereist dat je goed nadenkt over de aspecten van de foto die er toe doen – belichting, scherpstelling, kadrering. Het geeft een minimalistisch zen-achtig proces dat weinig moderne digitale camera’s kunnen benaderen (ik zou willen stellen dat een opmerkelijke uitzondering de Ricoh GR is). De handeling van het nemen van een foto is langzamer en doelbewuster, en het verandert wat en hoe je fotografeert. Als kunst het resultaat is van de botsing tussen de verbeelding van de kunstenaar en de beperkingen van zijn apparatuur en medium, dan geeft Leica je zeker een vliegende start. Boven alles is het gewoon anders.

Helaas betekenen de hoge kosten en de slechte service van Leica dat professioneel gebruik van de camera’s voor de meeste professionele gebruikers vandaag de dag problematisch is. Een nieuwe camera en lens kunnen meer dan $7000 kosten, en gezien de betrouwbaarheid en reparatietijden zou je er meerdere nodig hebben. Ik heb ook in veel gebieden gefotografeerd waar het zeer onverstandig zou zijn om zo’n dure uitrusting mee te nemen, en veel voormalige Leica-fotografen stappen over op andere systemen.

Ik vind dat een grote schande.

Leica drijft op zijn geschiedenis, met een erfenis van beroemde namen als Henri Cartier-Bresson, Robert Doisneau, Helen Levit, Sebastian Salgado, Garry Winogrand – zelfs de koningin. Helaas betekent het uitblijven van een echte moderne opvolger voor die oudere filmcamera’s – robuust, betrouwbaar en kosteneffectief – dat steeds minder fotografen het merk gebruiken, en dat er geen nieuwe geschiedenis wordt geschreven. In plaats daarvan wordt de erfenis van Leica langzaam begraven onder een berg rijkeluiskind-selfies en internetdiscussies over welke verflaag het beste is om het te laten lijken alsof hun camera zwaar gebruikt is.

Kynisme daargelaten, is er gelukkig een bloeiende liefhebberbeweging, grotendeels gedreven door interesse in de oudere camera’s en lenzen, en in film. Vandaag de dag is dit waarschijnlijk waar de authentieke geest van Leica huist.

Conclusie

Het goede:

• de afstandsmeter (unieke zoeker & scherpstelling)
• kleine, uitstekende objectieven van Leica, Zeiss en Voigtlander
• klein en licht voor een full-frame camera
• stil en onopvallend in gebruik (vergeleken met een spiegelreflexcamera)
• uitstekende ingebouwde meting
• het is een Leica (zen-achtige ergonomie; verleidelijke haptiek)

De slechte:

• de afstandsmeter (geen close-focus; telelens beperkingen; focus nauwkeurigheid; etc)
• slechte bouwkwaliteit in vergelijking met moderne camera’s (stof; brandbare sluitergordijnen; etc)
• het is een Leica (kosten; service en ondersteuning)

The Ugly:

• negatieven scannen met een DSLR, terwijl je de foto ook gewoon met de DLSR had kunnen maken…

Er wordt vaak gezegd dat fotograferen met een filmafstandsmeter een van de beste manieren is om je fotografie te verbeteren. Ik ben het daar niet helemaal mee eens, omdat de kosten van het indrukken van de ontspanknop hoog genoeg zijn om creatief experimenteren te belemmeren, terwijl dat nu juist de bedoeling van fotografie zou moeten zijn. Het is echter een tegengif voor perfectie, en een stimulans om je te concentreren op de inhoud in plaats van op de presentatie – een onderscheidend vermogen voor fotografie dat niet kan worden geëvenaard door simpelweg steeds geavanceerdere camera’s te kopen.

De M7 is tegelijkertijd de beste en de slechtste camera die ik ooit heb gebruikt, en daar ben ik alleen maar beter door geworden.