Dla tych, którzy nienawidzili New York Yankees – a było ich wielu – lata 50. były najlepiej wyobrażone oczami Joe Boyda, fikcyjnego bohatera w średnim wieku z Damn Yankees! który zaprzedał duszę diabłu, aby stać się supergwiazdą Washington Senators i pomóc wygrać puchar nad Jankesami.
Bajki takie jak ta były praktycznie jedynym sposobem, aby zrozumieć Jankesów gdziekolwiek indziej niż na pierwszym miejscu. Jeśli kiedykolwiek istniała potrzeba parytetu w głównych ligach, Liga Amerykańska lat 50. była właśnie taka; Yankees z ośmioma tytułami mistrzowskimi w ciągu dekady, Cleveland Indians i Chicago White Sox zawsze wymieniające się drugim i trzecim miejscem oraz, w głębi duszy, beznadziejne kluby piłkarskie, takie jak wspomniani Senators lub Philadelphia/Kansas City A’s – franczyza, o której często mówiło się, że jest filią Yankees ze względu na bogactwo obustronnych transakcji na korzyść Nowego Jorku.
The Yankees, wraz z ich dwóch braci New York baseball-the Brooklyn Dodgers i New York Giants-owned głównej ligi baseballu dla dużej części 1950s. W ciągu pierwszych siedmiu lat dekady każdy zwycięzca World Series reprezentował Gotham, podobnie jak pięciu przegranych. Toczyła się wielka debata na temat tego, która era baseballu jest najbardziej słusznie reprezentowana jako Złoty Wiek gry, a jeśli byłeś lojalny wobec którejś z trzech nowojorskich drużyn, łatwo było uwierzyć, że to właśnie ten okres był tym okresem.
To raczej nie był Złoty Wiek poza granicami Nowego Jorku. Frekwencja spadła przez większą część lat 50-tych, a winę za to ponosiło wszystko, od starzejących się boisk w rozpadających się miastach, przez telewizję, po Elvisa. Brak równowagi konkurencyjnej, który spowodował, że wiele drużyn zrezygnowało z nadziei na zdobycie pucharu w dniu otwarcia, również miał z tym coś wspólnego.
Powojenne przejście Ameryki w bardziej nowoczesne czasy dało wielu drużynom z dolnego szczebla baseballu szansę wspiąć się na bardziej zamożne wyżyny. Boston Braves uświadomili to sobie w 1953 roku, kiedy przenieśli się do Milwaukee i od razu stali się liderem frekwencji w majorsach, gromadząc w sezonie około dwóch milionów fanów. Inne podupadłe franczyzy dokonały korekt geograficznych, opuszczając słabe rynki dwóch drużyn i znajdując swoje własne prywatne Idaho-or Baltimore i Kansas City, w przypadku St. Louis Browns i Philadelphia A’s, odpowiednio.
Ale boom dźwiękowy słyszany na całym świecie baseballu nastąpił w 1958 roku: Dwie z nowojorskich drużyn, Giants i Dodgers – dwie drużyny, których nie należy mylić z żebrakami z Major League – opuściły miasto i udały się na bardziej lukratywne zielone pastwiska Kalifornii, pozostawiając za sobą miliony rozczarowanych, zagorzałych fanów. Z dnia na dzień Nowy Jork został pozbawiony reprezentacji Ligi Narodowej, a dominujący uścisk Wielkiego Jabłka na mistrzowskim poziomie baseballu został poważnie osłabiony.