Echtscheidingen kennen vele controversiële aspecten, van de verdeling van eigendom en vermogen tot de toewijzing van de voogdij over de kinderen. Een van die omstreden aspecten is de partneralimentatie. De rechter zal vaak alimentatie toekennen aan de echtgenoot die de kostwinner in het huwelijk heeft ondersteund, emotioneel of door thuis te blijven om de kinderen op te voeden. Dit is niet het enige voorbeeld waarbij een rechter partneralimentatie kan toekennen, maar het is wel een van de meest voorkomende. Van bijzonder belang is of een rechter ervoor kiest om tijdelijke of permanente partneralimentatie toe te kennen. Wat is het verschil en wat komt er allemaal kijken bij de besluitvorming?
Wat is tijdelijke alimentatie?
De Family Code van Californië geeft rechters de bevoegdheid om tijdelijke alimentatie toe te kennen aan echtgenoten. Zoals de naam al aangeeft, is dit slechts totdat de echtscheiding is afgerond. Het doel van een tijdelijke partneralimentatie is om een niet-verdienende of minder verdienende echtgenoot in staat te stellen zijn of haar status quo te handhaven tot het moment van de rechtszaak. In tegenstelling tot permanente partneralimentatie dienen tijdelijke toekenningen slechts als een oplossing op korte termijn. De belangrijkste methode voor het berekenen van partneralimentatie is het gebruik van een “richtlijnformule”. Hierbij wordt rekening gehouden met gegevens zoals het inkomen van beide partijen, de belastingstatus, toepasselijke aftrekposten, enzovoort. Dit stelt beide partijen in staat om zo dicht mogelijk bij de status quo te blijven totdat ze de echtscheidingsprocedure hebben afgerond.
Wat is permanente ondersteuning?
De term “permanente ondersteuning” is een beetje een verkeerde benaming, omdat partneralimentatie niet altijd automatisch permanent is. In dit geval verwijst permanente ondersteuning naar de toekenning aan het einde van een echtscheidingsprocedure. De rechter heeft in dit geval een veel ruimere discretionaire bevoegdheid en kan op basis van verschillende factoren een permanente partneralimentatie vaststellen. Een familierechter maakt een permanente partneralimentatie meestal op basis van:
- Wat de huwelijkse levensstandaard was
- De gezondheid van beide leden van het huwelijk
- De activa en schulden van beide partijen
- Belastinggevolgen van ondersteuningsregelingen
- Het bewijs van huiselijk geweld
- Alle andere factoren die de rechter nodig acht om een rechtvaardige en redelijke toekenning te produceren.
Het is belangrijk op te merken dat “permanente” partneralimentatie geen levenslange toekenning betekent. In de meeste gevallen heeft partneralimentatie een eindpunt en wordt van de echtgenoot verwacht dat hij/zij in zijn/haar eigen onderhoud kan voorzien. Dit punt wordt de Gavron-waarschuwing genoemd. Op het moment dat de niet-verdienende echtgenoot zijn alimentatieovereenkomst ontvangt, ontvangt hij ook deze richtlijn dat hij niet alleen op deze steun mag rekenen.
De Gavron Warning dankt zijn naam aan een baanbrekende zaak in Californië zo’n 30 jaar geleden. In deze zaak genoot een ex-vrouw steun door middel van permanente alimentatiebetalingen en was zij werkloos, omdat zij geen waardevolle beroepsvaardigheden bezat. Toen de regeling zes jaar liep, voerde de betalende echtgenoot echter aan dat zij voldoende tijd had gehad om zichzelf te verbeteren en zelfredzaam te worden. Als gevolg daarvan wijzigde de rechter de alimentatieregeling en beschouwde hij het feit dat de echtgenote geen werk had gevonden als een wijziging in de omstandigheden. Als gevolg daarvan werd de last op haar gelegd om te bewijzen dat zij extra steun nodig had.
Heden ten dage dient de Gavron-waarschuwing als een methode voor de rechtbanken om de ontvanger ervan in kennis te stellen dat van hem of haar wordt verwacht dat hij of zij zich inspant om in het eigen onderhoud te voorzien. Doet hij dat niet, dan kan dat leiden tot stopzetting van de betalingen. Het is echter belangrijk op te merken dat de Gavron-waarschuwing niet van toepassing kan zijn op een huwelijk van lange duur.
Privealimentatie bestaat in twee hoofdvormen en de methoden voor het evalueren van elk variëren. Een tijdelijke beschikking duurt slechts voor de duur van het echtscheidingsproces, terwijl een permanente toekenning bedoeld is om een minder verdienende echtgenoot te helpen de middelen te ontwikkelen om in zijn eigen onderhoud te voorzien.