De meesten van ons hebben wel eens een stukje narratieve -of literaire, afhankelijk van wie je het vraagt- journalistiek gelezen, ook al weten we niet precies wat het is of hoe we het moeten noemen. Dit zijn onze top aanbevelingen als je de beste voorbeelden van dit genre wilt lezen.
Door Jimena Gómez
The New Yorker is een van de top outlets voor verhalende journalistiek, en veel klassieke voorbeelden ervan zijn gepubliceerd op haar pagina’s. Met de komst van digitale uitgevers heeft deze vorm van schrijven een enorme vlucht genomen, omdat het de schrijver niet beperkt in ruimte.
Deze vier stukken lezen nu nog net zo goed als toen ze werden geschreven en laten zien dat, naast de traditionele vragen die elke student journalistiek op school leert -wie, wat, wanneer en hoe-, journalistiek ook antwoord kan geven op het ongrijpbare waarom. Ze laten ons door een tijdloos venster gluren om niet alleen getuige te zijn van de gebeurtenissen, maar ook van de mensen die eraan deelnamen en hoe ze werden beïnvloed. Het geeft de schrijver ook de vrijheid om het vertellen van verhalen als een ambacht te verkennen, om de regels van de journalistiek te buigen en de waarheid te vertellen op een manier die zijn beat leent van fictie en zijn vermogen om de lezer te boeien.
Deze vier artikelen zijn het perfecte voorbeeld van het potentieel van verhalende journalistiek, en we garanderen dat ze je kijk op verslaggeving als geheel zullen veranderen.
The Man Who Sailed His House door Michael Paterniti
De hele carrière van Michael Paterniti is een liefdesbrief aan de journalistiek, dus dit was een moeilijke keuze, maar “The Man Who Sailed His House” schittert zelfs onder het consequent grote werk van zijn auteur. Het is het emotioneel geladen verhaal over de overleving van Hiromitsu Shinkawa, de man die twee dagen na de Japanse tsunami van 2011 uit zee werd gered. Door het verhaal in de tweede persoon te vertellen, nam Paterniti een groot risico, maar het ritme en de intense proza slagen erin de lezer onder te dompelen in het verhaal van een man, verloren en alleen, terwijl hij toekijkt hoe zijn leven wordt weggespoeld.
Gateway quote: “Tegen de muur staan volle zakken rijstzaad en van buiten hoor je de stem van je vrouw je naam roepen. Hiromitsu. De nacht valt en in de slaapkamer lig je naast haar. Je zult je dit later herinneren wanneer je probeert jezelf in leven te houden: een laatste keer in slaap vallen bij het lichaam van je vrouw in je huis, onder het dak van wit blik, in de schaduw van de zee.”
Hiroshima door John Hersey
Hiroshima is een verbazingwekkend boek om te lezen. Het portretteert het bombardement op de stad en de gruwelijke nasleep ervan door het vertellen van de levens, en de dood, van haar inwoners. Maar dit is ook een heel oud artikel, uit 1946, om precies te zijn, en het is het eerste werk dat sprak over de slachtoffers van wat de meeste andere media afschreven als een overwinning voor de geallieerden, zonder stil te staan bij de schade die het kan hebben aangericht op die verre plaats die alleen bekend staat als vijand.
Gateway quote: “Het asfalt van de straten was nog zo zacht en heet van de branden dat lopen oncomfortabel was. Ze kwamen slechts één persoon tegen, een vrouw, die in het voorbijgaan tegen hen zei: ‘Mijn man ligt in die as’.”
In de Vallei van de Schaduw van de Dood: Guyana After the Jonestown Massacre door Tim Cahill
Hoewel alle items op deze lijst -op een of andere manier- hetzelfde doen, is Tim Cahill’s “In the Valley of the Shadow of Death” vooral duidelijk in het detailleren van het vuile werk dat de verslaggeving is van een van de meest tragische gebeurtenissen in de afgelopen vijftig jaar. Met bijna duizend slachtoffers was de massamoord in Jonestown een sekte die uitgroeide tot een massale moord-zelfmoord, waar niemand hetzelfde van terugkwam, overlevenden noch verslaggevers: “Aan de kant, onder het genot van flessen Banks bier, praatten de overlevenden met verslaggevers. Je hoorde de meest hartverscheurende, afschuwelijke details – ‘Een deel van haar schedel belandde in mijn schoot’; ‘… vijf kinderen verloren daar…’; ‘Mijn kind was dood, en mijn vrouw lag op sterven’ – boven het geroezemoes van gelach en applaus en kerstliederen.”
The Curse of the Bahia Emerald, a Giant Green Rock That Ruins Lives door Elizabeth Weil
The Curse of the Bahia Emerald komt als laatste om te bewijzen dat verhalende journalistiek niet alleen grote tragische gebeurtenissen verslaat; een goede journalist zal een verhaal vinden om te vertellen, zelfs in wat voor de meesten lijkt op een onbenullig en klein geval van een poging om snel rijk te worden. Het leest bijna als een comedy of errors, gevuld met verbrijzelde dromen en charmante oplichters: een groots verhaal over een grote doorbraak die het niet werd, en over ’s werelds grootste smaragd, die misschien gewoon een hele grote steen blijkt te zijn.
Gateway quote: “In de afgelopen 10 jaar zijn er vier rechtszaken aangespannen over de Bahia smaragd. Veertien personen of entiteiten, plus het land Brazilië, beweren dat de steen van hen is. Een huis brandde af. Drie mensen vroegen faillissement aan. Eén man beweert ontvoerd en gegijzeld te zijn. Veel van de betrokken mannen zeggen dat de smaragd een hel is, maar ze kunnen hem ook niet laten gaan.”
–
Heeft u een idee voor een artikel als dit? Kent u nog andere verborgen juweeltjes van online journalistiek? Deel uw kennis met onze lezers! Stuur een artikel van 500 woorden naar [email protected] voor een kans om op ons platform gepubliceerd te worden!
–
***
Meer verhalen over het beste uit de wereld van de literatuur, klik hier:
8 Boeken Die Perfect Zijn Om Te Lezen Over De Winter
8 Korte Gedichten Voor Zij Die Lijden Van Een Onbeantwoorde Liefde
5 Dingen Die Je Nu Kunt Doen Om Een Betere Schrijver Te Worden
***