The 10 Best Films Of 2006

With 2015 na nas, uznaliśmy, że to dobry czas, aby spojrzeć wstecz na filmy tysiąclecia przyniósł nam. Przekopaliśmy się do archiwów i ponownie uruchamiamy nasze Najlepsze z 2000 roku kawałki, z drogi powrotnej w 2009 roku, kiedy Playlista była małą stroną Blogspot trzymaną razem z taśmą i sznurkiem. Każda lista zawiera 10 najlepszych filmów z każdego roku (możliwe, że po upływie pół dekady ułożylibyśmy je w innej kolejności, a nawet zmienilibyśmy niektóre filmy, ale chcieliśmy zachować oryginalne kawałki nietknięte tak dalece, jak to możliwe). Sprawdź 2000, 2001, 2002, 2003, 2004 i 2005, jeśli je przegapiłeś, a dziś kontynuujemy z 2006. Oryginalny kawałek następuje poniżej, i podziękowania dla pracowników przeszłych i obecnych, którzy przyczynili się.

The mid-aughts były niewiarygodnie silne dla filmów – mieliśmy do czynienia z 2005 wczoraj, i musiał rozszerzyć listę to był taki dobry rok, podczas gdy 2007 (nadchodzi jutro) miał kilka z bardzo najlepszych filmów całej dekady. Pomiędzy nimi znajduje się rok 2006, mniej od razu najeżony dobrymi filmami, ale z czasem okazuje się, że był to naprawdę świetny rok dla kinematografii gatunkowej. Młodzi twórcy wzięli na warsztat western, kryminał, sci-fi, film gangsterski, a nawet gatunek „inspirującego nauczyciela” i przekształcili je w filmy tak inteligentne i wywrotowe, jak te poniżej. Nawet film o Bondzie został wymyślony na nowo, i to z większym powodzeniem niż ktokolwiek mógłby przypuszczać.

Gdzie indziej, Martin Scorsese w końcu zdobył długo oczekiwanego Oscara za „The Departed”, a Ken Loach zgarnął Złotą Palmę za „Wiatr buszujący w jęczmieniu” (choć oba te filmy są przykładami filmowców nagradzanych bardziej za wcześniejszą pracę niż za swoje najlepsze filmy; szczególnie biorąc pod uwagę obecność filmów z Cannes, „Volver”, „Pan’s Labyrinth” i „Red Road”)

Blockbuster-wise, nadęty „Pirates of the Caribbean: Dead Man’s Chest” zdominował, tracąc większość uroku oryginału, podczas gdy „X-Men: The Last Stand” i „Mission: Impossible III” również okazały się niezadowalającymi sequelami, a „Kod da Vinci” zarobił mnóstwo pieniędzy, mimo że był jednym z najgorszych filmów dekady. Po stronie plusów, „Borat” okazał się uśpionym hitem roku, a „Diabeł ubiera się u Prady” zaskoczył, okazując się jednym z najlepszych chick flicków (człowieku, nienawidzimy tego określenia) od jakiegoś czasu.

10. „The Fountain”
Tomas zanurza się głęboko w dżungli, w poszukiwaniu Fontanny Młodości, Tommy (Hugh Jackman) próbuje pchnąć nowoczesną naukę na skraj, aby zakończyć cierpienie swojej żony (Rachel Weisz), podczas gdy Tom żegluje przez przestrzeń i czas w pogoni za Xibalbą, drzewem, które przywróci życie jego dawno zmarłej kochance. Dyskusja na temat tego, czy wszyscy trzej są prawdziwi i są tą samą osobą, ma wiele stron i tylko podkreśla wielość interpretacji, jakie można nadać intensywnej medytacji Darrena Aronofsky’ego na temat miłości, śmiertelności i akceptacji. Początkowo planowany jako wysokobudżetowa przygoda sci-fi po „Matrixie” z Bradem Pittem, „Źródło” ostatecznie stało się o wiele bardziej satysfakcjonującym małym projektem. Intymna, obejmująca całe stulecia opowieść o tym, że śmierć naprawdę jest drogą do zachwytu.

9 „The Lives of Others”
Dzięki wolno rozwijającej się paranoi i doskonałym kreacjom aktorskim, nagrodzony Oscarem „The Lives of Others” Floriana Henckela von Donnersmarcka (pokonał między innymi „Labirynt Pana”) przez większość czasu trwania działa jak polityczny film suspensu. Opowieść o wschodnioniemieckim tajnym policjancie (Ulrich Muhe, który zmarł sześć miesięcy po tym porywającym filmie), który przez większość filmu podsłuchuje życie pary artystów (Sebastian Koch i Martina Gedeck), dramaturga i aktorki podejrzewanych o sympatie dla Zachodu, naprawdę wciąga. W miarę jak tragedia narasta, a granica między słuchaniem a zaangażowaniem zaciera się, napięcie rośnie. Ale to ostatnia scena, zbyt druzgocąca, by ujawnić ją tym, którzy jeszcze nie oglądali, dostarcza emocjonalnego ciosu. Gdyby tylko każdy thriller historyczny był tak poruszający.

8. „Children Of Men”
Jak na film, który, przynajmniej pozornie, jest science fiction (tworzy jedną z najbardziej spójnych, fascynujących futurystycznych dystopii, jakie kiedykolwiek widziano na ekranie), „Children of Men” podsumowuje naszą erę wojny z terroryzmem i imigracyjnym lękiem lepiej niż jakikolwiek współczesny dramat. Nie sposób mówić o tym filmie nie wspominając o jego brawurowych, wspomaganych przez CGI ujęciach, które jeszcze bardziej pogrążają widza w tym ponurym, strasznym widoku Wielkiej Brytanii w 2027 roku. Skupiając się na pierwszej ciężarnej kobiecie na Ziemi po dwóch dekadach globalnej ludzkiej bezpłodności, jest to film zaciekle polityczny i ponury, ale także taki, który nie boi się być zabawny (na przykład hołd dla Pink Floyd czy Michael Caine kołyszący się przy Aphex Twin), cudownie pozostając porywającym, zabawnym i wzruszającym w równym stopniu przez cały czas. Mimo świetnych recenzji w momencie premiery, arcydzieło Alfonso Cuaróna zostało zlekceważone przez publiczność, ale będzie jeszcze lepsze i bogatsze, w miarę jak będziemy zbliżać się do przyszłości, którą przepowiada.

7. „Brick”
Na papierze koncepcja mariażu ciężkostrawnego, stylizowanego, chandlerowskiego argot z współczesną scenerią liceum brzmi w najlepszym razie podejrzanie. Jednak debiut scenarzysty/reżysera Riana Johnsona działa dzięki jego uporczywemu naleganiu, by grać prosto i pozwolić widzom znaleźć drogę przez archaiczne dialogi do tajemnicy u podstaw. Świetnie skadrowany i sfotografowany (nie wspominając o tym, że nakręcony po taniości, z Johnsonem kręcącym głównie z jednym lub dwoma ujęciami maksymalnie przez cały czas trwania filmu), a także napędzany przez nieustraszone występy młodej obsady, w tym karierę Josepha Gordona-Levitta, „Brick” wyróżnia się jako jeden z najbardziej charakterystycznych i oryginalnych kryminałów od lat i zwiastuje nadejście wielkiego talentu reżyserskiego.

6. „Half Nelson”
Przemyślanie nakręcony i uważnie obserwowany film Ryana Flecka i Anny Boden o nieprawdopodobnej przyjaźni nauczyciela i ucznia w miejskim Brooklynie jest rzadkim dziełem powściągliwości i niezwykłym debiutem fabularnym. Zdumiewająca, nominowana do Oscara kreacja dwudziestosześcioletniego Ryana Goslinga jako uzależnionego od narkotyków, trenera koszykówki i nauczyciela historii oraz równie znakomita rola debiutantki Shareeki Epps w roli bystrej uczennicy gimnazjum sprawiają, że ten imponujący dramat niezależny jest uważnym i opanowanym spojrzeniem na dynamikę, rasę i prowizoryczne rodziny. Naznaczony niesentymentalnym, surowym obiektywem i medytacyjną, ambientową ścieżką dźwiękową (zawierającą instrumentalne utwory orkiestrowych rockmanów z Broken Social Scene), Fleck i Boden biorą znaną, potencjalnie przewidywalną opowieść o związkach i nasycają ją politycznie osobistym, zniewalającym, ale redakcyjnie neutralnym punktem widzenia, który odmawia pójścia na łatwiznę.

5. „United 93”
Jak w przypadku każdego procesu żałoby, odpowiedź Hollywood na straszne wydarzenia z 11 września była stopniowa – od usunięcia World Trade Center z takich filmów jak „Zoolander” i „Spider-Man”, do wypartego gniewu w filmach o zemście, takich jak „Kill Bill” i „Człowiek w ogniu”. W połowie dekady nawet Steven Spielberg użył w swojej „Wojnie światów” wyraźnych obrazów z 11 września i wydawało się, że nadszedł czas, by zająć się samym dniem. I nie mogliśmy prosić o lepszego filmowca niż Paul Greengrass. Przyjęcie wyważonego, niedopowiedzianego podejścia docu-dramatu było najwyraźniej słusznym posunięciem (zwłaszcza w zestawieniu z nieprzemyślanym „World Trade Center” Olivera Stone’a) – oddało prawdziwy hołd bohaterom United 93, a jednocześnie pozwoliło Greengrassowi podnieść napięcie do niemal nieznośnego poziomu (żywo pamiętamy kilka osób uciekających z seansu podczas hiperwentylacji w jego końcowych fragmentach).

4. „L’Enfant”
W 1988 roku Paul Schrader przerobił klasyczny „Kieszonkowiec” Roberta Bressona na kryminał skupiający się na narcystycznym konwojencie uważającym się za stojącego ponad prawem. Koncepcyjnie jego „American Gigolo” działa – bohater „Kieszonkowca” również uważa się za „nadczłowieka”, a egoizm jest jego zgubą – ale Schrader popełnił błąd, myląc automatyzm Bressona z emocjonalną pustką. Niemal dwie dekady później Jean-Pierre i Luc Dardenne podjęli próbę stworzenia własnej wersji „Kieszonkowca” we wstrząsającym „L’Enfant”, którego tytuł odnosi się zarówno do dziewięciodniowego dziecka, jak i niedojrzałego młodego ojca, który je sprzedaje – fatalny błąd, który skazuje duszę mężczyzny i sprawia, że wyrusza on na poszukiwanie duchowego zbawienia. Istnieją zasadnicze różnice w podejściu Dardennesa (długie ujęcia z ręki) i Bressona (mistrz szybkiego montażu), ale kiedy „L’Enfant” osiąga swój „moment łaski” – uderzająco podobny do tego w „Kieszonkowcu” – nie można zaprzeczyć porównaniu.

3. „Old Joy”
„…Transformacja, niesamowite, jestem teraz w zupełnie nowym miejscu”, mówi indie-rockowiec Will Oldham o zatrzymanym rozwoju Kurta, urojonego, rozczochranego trzydziestokilkulatka wciąż trzymającego się młodzieńczego, nierealistycznego idealizmu. Drugi, Daniel London, po cichu zmaga się z nieuchronnie zbliżającym się ojcostwem w zestresowanym domu. Introspektywny, idylliczny i melancholijny, pełen spokoju podróżnik Kelly Reichardt o minionych epokach i przyjaźni, napędzany pogodną, nastrojową, folkową ścieżką dźwiękową Yo La Tengo, jest spokojnym, a zarazem przenikliwym majstersztykiem. Dwuczęściowa historia opowiada o parze byłych najlepszych przyjaciół, którzy wybierają się w podróż do gorących źródeł w Portland i odkrywają, że wyraźnie nie pasują do swoich rytmów życia. Minimalistyczny i ubogi w narrację, refleksyjny obraz – bukoliczna sceneria wskazuje również na rozpad i niepewność Ameryki, co odbija się również w subtelnych, ale nieustannych doniesieniach radiowych – jest ostrym wyrazem nadwerężonej przyjaźni, ale z więzami, które trudno zerwać.

2. „The Proposition”
„Australia. Co to jest, do cholery?” Biorąc pod uwagę absolutną brutalność australijskiego outbacku, to zaskakujące, że nie było więcej wspaniałych ujęć gatunku westernu z dołu świata. Ale, kurczę, warto było czekać na „The Proposition” reżysera Johna Hillcoata. Powracając do współpracy z Nickiem Cave’em, który był również autorem scenariusza do debiutanckiego „Ghosts…of the Civil Dead”, historia nabiera mitycznych cech najlepszych dzieł Cave’a, w czym niemałą zasługę ma jego ścieżka dźwiękowa z kolegą z Bad Seed Warrenem Ellisem – prawdopodobnie nasza ulubiona z filmowych dokonań muzyka. To paskudny, ponury film, przypominający najlepsze filmy Peckinpaha, z fantastyczną obsadą (John Hurt i Danny Huston są wyróżniającymi się postaciami), pogrzebany pod warstwami krwi, brudu i potu – to ludzie walczący z bezkresnym, bezbożnym krajobrazem i przegrywają. Plus, ma najlepszą scenę eksplodującej głowy w latach ’00…

1. „Volver”
Sadowiąc się w wietrznej, przesądnej hiszpańskiej wiosce, niezwykle bogaty melodramat Pedro Almodóvara mieni się żywą, kolorową pasją i rodzinną melancholią. Połączenie stałych współpracowników Almodóvara jest inspirujące; zmysłowa Penélope Cruz przypomina nam, jak niesamowita jest grając w swoim ojczystym języku (była nominowana do Oscara i zdobyła nagrodę aktorską w Cannes), a Blanca Portillo i Lola Dueñas stanowią doskonałe uzupełniające się akcenty. Tytuł filmu („Return” po angielsku) jest echem powrotu/zmartwychwstania matki sióstr bohaterek, uważanej za ducha (w tej roli dawna muza Almodóvara, Carmen Maura, powracająca do współpracy z autorem po trwającej dekadę rozłące). Wzmocniony przez muzykę Alberto Iglesiasa, zawiły, momentami komiczny, hitchcockowski thriller jest ostatecznie głęboko odczuwalną refleksją na temat śmierci, rodziny i przebaczenia. Jeden z najlepszych filmów dekady i głęboko poruszające dzieło.

Specjalne Wyróżnienie Honorowe:
„The Death of Mr. Lazarescu”
W tej ostrej satyrze, umierający mężczyzna znajduje się na łasce rumuńskiego systemu opieki zdrowotnej, gdy powoli umiera na oczach wszystkich, bezsilny, by powstrzymać swój pochówek przed wystąpieniem w morzu biurokracji i biurokracji. Czarna komedia Cristi Puiu rozpoczęła szum wokół tego, co wszyscy uważają za rumuńską Nową Falę, a echa tego filmu są wciąż wyczuwalne w jego ponurym, opresyjnym obrazie świata, komicznie przytłoczonym bohaterze i niezwykle ułomnej śmiertelności.

For Your Mild Consideration
„Babel”
Nie da się zaprzeczyć, że „Babel” to częściowo zmanipulowany, naćkany tragizmem pornos z oklepanym pomysłem – kolejny z wymysłów Guillermo Arriagi w stylu „świat-jest-wszystkim-połączony”. Jednak po tym filmie scenarzysta na zawsze rozstał się z reżyserem Alejandro Gonzálezem Iñárritu, a my chcielibyśmy wierzyć, że to właśnie odejście twórcy od tekstu jest powodem, dla którego obraz nie jest całkowitą porażką (słaby debiut reżyserski Arriagi, „Płonąca równina”, sugerował, że człowiek ten jest na twórczych oparach). Wytworzona wielopłaszczyznowość narracji pokazuje, jak jeden pozornie nic nieznaczący czyn – japoński myśliwy daje strzelbę marokańskiemu hodowcy kóz, którego dzieci niechcący zastrzelą amerykańskiego turystę, podczas gdy ich dzieci utknęły w Meksyku – może mieć konsekwencje dla całej planety. Jednak same historie są całkowicie wciągające i głęboko poruszające (Cate Blanchett, Brad Pitt, Gael Garcia Bernal są niezwykli, a Adriana Barraza i Rinko Kikuchi otrzymałyby nominacje do Oscara za swoje emocjonalnie nagie i wstrząsające kreacje). Dla wszystkich swoich prymitywnych, ustawionych machinacji – najprostsza koncepcja zakładająca, że języki świata prowadzą do nieporozumień – kiedy historia jest w pełnym rozkwicie, nie da się również zaprzeczyć, że niektóre sceny są niezwykle przenikliwym przedstawieniem uniwersalnego cierpienia ludzkości.

Honorable Mentions:
Jak zwykle, niektóre dobre filmy muszą spaść tuż poza listę Top 10, w tym: Pełnometrażowy debiut reżyserski Tommy’ego Lee Jonesa „The Three Burials Of Melquiades Estrada”; znakomity film Christophera Nolana „The Prestige” z Hugh Jackmanem i Christianem Bale’em w rolach głównych; fantastyczna baśń Guillermo del Toro „Pan’s Labyrinth”; anachroniczny film Sofii Coppoli „Marie Antoinette”, osadzony w XVI wieku; znakomity restart serii filmów o Bondzie w reżyserii Martina Campbella „Casino Royale”; remake „Piekielnych spraw” Martina Scorsese „The Departed” (który był już tyle razy pokazywany w telewizji, że jego moc już się wyczerpała); „Clean” Olivera Assayasa, z nagrodzoną w Cannes rolą Maggie Cheung jako walczącej z nałogiem; oraz ostatnia odsłona trylogii zemsty Park Chan-Wooka, przepiękna, nawiedzająca „Pani Zemsta”.” Warto również zauważyć, zapomnieliśmy dać miłość do poza-weird Davida Lyncha „Inland Empire.”

Inne filmy zasługujące na wzmiankę obejmują ostatni obraz Roberta Altmana, „A Prairie Home Companion”; Aztecki thriller Mela Gibsona „Apocalypto”; kinetyczny (być może zbyt kinetyczny) „Perfume: The Story of a Murderer” Toma Tykwera; niskobudżetowy erotyk Johna Camerona Mitchella „Shortbus”; adaptacja Philipa K. Dicka „A Scanner Darkly”; największy komercyjny przebój Spike’a Lee, zabawny heist movie „Inside Man”; wadliwy, ale interesujący „Miami Vice” Michaela Manna; niesłusznie krytykowany „Superman Returns” Bryana Singera; wnikliwie obserwacyjny „Friends with Money” Nicole Holofcener, przeceniony, ale ożywiający horror „The Descent” oraz „13 Tzameti”.

– Kevin Jagernauth, Rodrigo Perez, Drew Taylor, Sam Mac, Oli Lyttelton &

.