Dr. O. Ivar Lovaas, ojciec Erika Lovaasa, założyciel The Lovaas Center
„Chciałbym być zapamiętany w tradycji innych empirystów i pedagogów, którzy pokładali dużą wiarę w siłę środowiska do kształtowania ludzkiego zachowania. Chciałbym być zapamiętany jako ten, który pracował nad uwolnieniem tych, których umysły zniewoliły… i jako osoba, która rzuciła wyzwanie poglądowi, że zmienne, które zwykliśmy uważać za stabilne i niezmienne, takie jak IQ i autyzm, nie są tak naprawdę tak niezmienne, jak wielu uważało.” Ivar Lovaas
1950s
Dr Lovaas rozpoczął swoją pracę w warunkach instytucjonalnych, gdzie stosowano terapie wykorzystujące podejście freudowskie. Osoby angażujące się w samookaleczenia były często przytulane i obdarzane miłością, ponieważ uważano, że zachowują się w ten sposób wobec swoich rodziców, którzy nie byli lub nie są w stanie ich kochać. Jeszcze w 1960 r. dr Leo Kanner opisał rodziców dzieci autystycznych jako „zdarzające się, aby rozmrozić wystarczająco dużo, aby wyprodukować dziecko”, stąd termin „rodzic lodówki”. Bruno Bettelheim propagował teorię „matki z lodówki” w odniesieniu do autyzmu. Uważał, że dzieci te skorzystałyby na „wycięciu rodziców” (tzn. usunięciu z domu) i byłyby lepiej traktowane w warunkach klinicznych i instytucjonalnych. To oznaczało szczyt autyzmu postrzegane jako zaburzenie wadliwego rodzicielstwa, a szczyt beznadziejności dla poprawy.
To było w tym czasie klinicyści, takie jak Don Baer, Montrose Wolf, Sid Bijou, Todd Risley, James Sherman i Ivar Lovaas były ustanowienie modyfikacji zachowania na University of Washington (UW). Dr Lovaas następnie wprowadził modyfikację zachowania do instytucji dla osób angażujących się w ciężkich formach samookaleczenia. Self-injury było wystarczająco poważne, aby spowodować przedwczesną śmierć i znaczny spadek jakości życia.
Traktowanie składał się z już nie zapewniając uściski i miłość jak pacjenci zaangażowani w self-injury (tj., wygaszanie), zamiast, miłość i uściski zostały podane w czasach pacjenci nie były angażowanie się w self-injury, lub stosując karę (tj. elektrowstrząsy) na zdarzeniach. Wyniki danych wskazywały, że w większości przypadków samookaleczenia były wynikiem wcześniejszego uczenia się, a nie traumatycznych wydarzeń z dzieciństwa, i mogły być modyfikowane poprzez zmianę uwarunkowań po ich wystąpieniu. Jak self-injury został nabyty przez pozytywną uwagę społeczną, a zmniejszona, gdy usunięte, uwaga, pierwsza funkcja zachowanie, został zidentyfikowany.
While wykorzystanie wstrząsu elektrycznego na jednostki z opóźnień intelektualnych problemów może wydawać się nieludzkie lub archaiczne, jego skuteczność w zmianie zachowania nie może być kwestionowana. W tym czasie to było uważane za krawędzi tnącej pracy i zmienił kierunek leczenia. Przesunięcie w leczeniu od freudowskiej praktyki opartej na teorii, do jednej opartej wyłącznie na empirycznych ocenach i wiarygodnych danych stworzyło to, co dziś jest znane jako Stosowana Analiza Zachowania (ABA).
1960s-1970s
W połowie lat 60-tych Dr Lovaas próbował pomóc dzieciom uniknąć ścieżki do instytucji całkowicie konstruując interwencję mającą na celu nauczenie języka dzieci z autyzmem w nadziei, że język uogólni się na inne podstawowe deficyty autyzmu, takie jak zabawa i umiejętności samopomocy. Niektóre z dzieci otrzymywały do 40 godzin tygodniowo instrukcji 1:1 przez średnio 13 miesięcy.
Były dwie fazy leczenia w tym badaniu, „Pewna Generalizacja i Działania Następcze na Autystycznych Dzieciach w Terapii Behawioralnej („Badanie 1973″)”. Pierwsza faza leczenia w tym badaniu trwała około 13 miesięcy, w tym czasie dzieci zostały wypisane do ich domu lub instytucji. Druga faza leczenia z udziałem tych samych uczestników miała miejsce wiele lat później. Fazy leczenia/nieleczenia/leczenia były wynikiem utraty i pozyskania funduszy. Fazy były niezamierzonym wynikiem pieniędzy, ale doprowadziły do solidnego projektu badawczego znanego jako AB-AB reversal. Ze względu na ten niezamierzony projekt, i jego wpływ na dzieci, kończąc leczenie z powodu braku finansowania społecznego, lub naprzemienne fazy leczenia jest teraz nieetyczne.
Several czynniki określają skuteczność leczenia.
Badanie było pierwszym, aby wykazać, że małe dzieci z autyzmem może uczyć się w przyspieszonym tempie, więc nowe i ekscytujące parametry leczenia zostały odkryte. Jak również, ponieważ był to pierwszy intensywny artykuł badawczy dotyczący wczesnej interwencji, nie był on pozbawiony ograniczeń. Ograniczenia zidentyfikowane w tym badaniu zostały usunięte w kolejnych badaniach.
Mocne strony
- Wczesna interwencja: im młodsze dziecko, tym lepszy wynik.
- Intensywna: dzieci, które otrzymywały więcej instrukcji 1:1 w tygodniu radziły sobie lepiej niż te, które otrzymywały mniej godzin.
- Czas trwania: dzieci, które były w terapii dłużej radziły sobie lepiej niż te, które były w terapii tylko przez krótki czas.
- Zaangażowanie rodziców: te dzieci, których rodzice byli zaangażowani radziły sobie lepiej niż te wspierane przez instytucjonalne ustawienia.
Ograniczenia
- Czas trwania: czas pobytu dzieci w terapii nie był wystarczający, aby mogły one dogonić rówieśników w tym samym wieku (tj. nie straciły diagnozy autyzmu).
- Kompleksowość: ponieważ terapia opierała się głównie na języku, dzieci nie osiągnęły znaczących zysków w innych obszarach (tj.e. gra z rówieśnikami).
- Godziny: nie wszystkie dzieci otrzymały 40 godzin tygodniowo.
1980s
Pracując z mocnych stron i ograniczeń z „1973 Study,” znaczące kroki zostały podjęte, aby zmienić sposób dzieci z autyzmem otrzymał leczenie. Opublikowano badanie zatytułowane: „Leczenie behawioralne i normalne funkcjonowanie intelektualne u małych dzieci z autyzmem” lub „Badanie z 1987 roku”. Sześćdziesięcioro dzieci podzielono na trzy grupy, grupę 40 godzin tygodniowo lub „grupę doświadczalną” oraz dwie grupy kontrolne; „grupa kontrolna pierwsza” otrzymywała 10 godzin tygodniowo tej samej terapii co grupa eksperymentalna wraz z edukacją specjalną, „grupa kontrolna druga” otrzymywała wyłącznie edukację specjalną. Dr Lovaas stał się znany jako „ojciec ABA” głównie w wyniku pakietu zidentyfikowanego w „badaniu z 1973 roku”. Jednakże „pakiet terapeutyczny” stał się powszechnie znany, gdy opublikowano wyniki „Studium 87”. Z powodu sukcesu Wczesnej Intensywnej Interwencji Behawioralnej (EIBI) lub modelu Lovaasa oraz dziesięcioleci badań empirycznych dr Lovaas został nazwany „Ojcem ABA”
Wyniki „Badania z 1987 roku” były następujące:
Grupa eksperymentalna: Dzieci w tej grupie otrzymywały 40 godzin tygodniowo, a leczenie trwało od dwóch do sześciu lat. Wyniki wskazały, że 47% dzieci (tj. 9/19) stało się nieodróżnialne od swoich rówieśników lub „najlepszym wynikiem”, wiele z nich było w stanie mieć usuniętą etykietę „autyzm”. Osiem (tj. 42%) przeniosło się z samodzielnego pokoju lub pokoju dla dzieci z autyzmem do pokoju z opóźnionym rozwojem językowym, a dwoje z tych dzieci (tj. 10%) zauważyło niewielką poprawę. Jako całość, 89% dzieci w grupie eksperymentalnej zobaczył znaczną poprawę (np. znaczne zyski w IQ i socjalizacji).
Grupa kontrolna Jeden:
Dzieci w tej grupie otrzymał 10 godzin tygodniowo z edukacji specjalnej, a leczenie trwało od dwóch do sześciu lat. Wyniki wskazały, że żadne z dzieci osiągnęła najlepszy wynik z 42% dzieci widząc poprawę.
Grupa Kontrolna Dwa:
Dzieci w tej grupie otrzymały specjalne wykształcenie, a dane zostały podjęte w ciągu czterech lat. Jedno dziecko lub 5% w tej grupie poszedł dalej, aby osiągnąć „najlepszy wynik.”
Po tym badaniu, wiele osób stwierdziło wdrożenie „Terapii Lovaas.” Terapia Lovaas składała się z następującego pakietu:
Wczesna i intensywna interwencja
Zaangażowanie rodziców
Wszechstronne i rozwojowe programowanie
Zgodność z zasadami i procedurami Stosowanej Analizy Zachowania
Indywidualizacja, ponieważ wszystkie dzieci z autyzmem są inne
Użycie prób dyskretnych
Podstawa domowa
„Pakiet terapeutyczny Lovaas” został nazwany Wczesną Intensywną Interwencją Behawioralną lub EIBI, ponieważ więcej osób zaczęło stosować model opracowany przez dr. Lovaas.
The U.S. Surgeon General
Trzydzieści lat badań wykazało skuteczność stosowanych metod behawioralnych w redukcji niewłaściwego zachowania i w zwiększaniu komunikacji, uczenia się i odpowiednich zachowań społecznych. Dobrze zaprojektowane badanie interwencji psychospołecznej zostało przeprowadzone przez Lovaas i współpracowników. Dziewiętnaścioro dzieci z autyzmem było intensywnie leczonych terapią behawioralną przez dwa lata i porównywanych z dwiema grupami kontrolnymi. Obserwacja grupy eksperymentalnej w pierwszej klasie, w późnym dzieciństwie i w okresie dojrzewania wykazała, że prawie połowa grupy eksperymentalnej, ale prawie żadne z dzieci w dopasowanej grupie kontrolnej nie było w stanie uczestniczyć w regularnej edukacji szkolnej.
U.S. Congress. (1997). The individuals with disabilities education act amendments.
1990s
W 1993 roku dr Lovaas opublikował; Long-Term Outcome for Children With Autism Who Received Early Intensive Behavioral Treatment, „1993 Study”. Aby odpowiedzieć na pytanie: „Co dzieje się z dziećmi po terapii?”, w grupie eksperymentalnej zastosowano środki kontrolne. Wyniki wykazały, że ośmioro z dziewięciorga dzieci, które uzyskały najlepsze wyniki, utrzymało swoje osiągnięcia. Te dzieci, teraz już dorosłe, zostały przesłuchane przez British Broadcasting Company, LA Times i inne renomowane źródła wiadomości. Są one produktywnymi członkami społeczeństwa i mogą przypisać swoją szansę na sukces do leczenia.
.