Piętnaście lat temu Detroit Tigers rozegrali jeden z najgorszych sezonów w historii baseballu.
Wygrywając pięć z sześciu ostatnich meczów, oszczędzili Tygrysom, które skończyły 43-119, upokorzenia związanego z zrównaniem się z New York Mets z 1962 r. pod względem największej liczby porażek od czasu integracji. Tamci Mets poszli 40-120, ale mieli uzasadnioną wymówkę: byli drużyną ekspansyjną. Tigers nie byli, tylko grali jak oni.
Każdy, kto ma połączenie z internetem, może wyliczyć makabryczne fakty na temat Tygrysów z ’03: zaczęli od 0-9, potem 1-17; zanotowali tylko trzy zwycięstwa więcej niż porażki (40 przez pięć i więcej runów); byli pokonywani przez prawie dwa runy na mecz; i tak dalej. Jest wystarczająco dużo statystycznych upokorzeń dla kwantowych masochistów na widowni, aby się nimi delektować.
Ale te Tygrysy służą celowi większemu, niż sugeruje ich niemal ciągłe umniejszanie. The 2003 Tigers są ponownie istotne wszystkie te lata później, ponieważ niewiele zespołów jest lepiej wykwalifikowanych, aby mówić o współczesnym krajobrazie baseballu.
Zakorzeniona w koszykówce, debata na temat tankowania — na temat moralności i etyki, plusów i minusów — rozgałęziła się na inne sporty. Baseball to nie koszykówka, gdzie jedna gwiazda może odmienić losy drużyny. A jednak kolejne zwycięstwa Houston Astros i Chicago Cubs w World Series zostały przedstawione jako dowód na to, że obniżenie poziomu gry działa. Policz menedżerów zespołów jako wierzących — mniej więcej jedna trzecia ligi weszła w sezon 2018 harboring little to no competitive hopes.
W związku z tym, długoterminowe przebudowy stały się łatwym sposobem dla dyrektorów generalnych, aby uzyskać bezpieczeństwo pracy bez osiągania krótkoterminowych wyników. To samo nie jest prawdą dla tych, którzy są zatrudnieni poniżej kierownictwa. Niezależnie od tego, jak ktoś podchodzi do tankowania, każdy może się zgodzić, że sprzyja ono okrutnej rzeczywistości dla personelu w uniformie – zawodników i trenerów, którzy poświęcają swoje ciała, godziny i wysiłki na rzecz obojętnej sprawy. Nie ma przycisku szybkiego przewijania do przodu, nie ma sposobu, aby przeskoczyć poza ten 10-meczowy, trójmiejski road trip w sierpniu. Jest tylko pozornie niekończąca się harówka.
Jeden catch-22 dla graczy na złych zespołów jest to, że każdy mecz jest w dużej mierze bez znaczenia, ale kluczem do przetrwania jest traktowanie każdej gry jako ogromnie znaczące. „Służyłoby ci to, gdybyś po prostu całkowicie zapomniał o swoim rekordzie, zapomniał o rankingach i po prostu zagrał mecz tej nocy”, powiedział CBS Sports analityk MLB Network i były pierwszoligowiec Carlos Peña. Peña mówi z doświadczenia – jego 108 OPS+ uczyniło go najlepszym zawodnikiem Tygrysów w sezonie ’03.
Peña i jego koledzy z drużyny Tygrysów mieli motywację, aby zignorować szerszą perspektywę – nigdy nie byli dalej niż kilka dni od kolejnej chmury porażek. Ich najdłuższa zwycięska passa w tym sezonie wynosiła cztery i nadeszła na początku maja, jedynego miesiąca, w którym wygrali dwucyfrową liczbę spotkań. Jakikolwiek impet uzyskany w maju został szybko zutylizowany do nieba nad i pod ziemią – Tygrysy wygrały osiem meczów w kwietniu i czerwcu razem wziętych.
Gracze z Detroit nie byli głupcami. (I kto mógłby winić wielu z nich za odrzucenie próśb o napisanie tej historii?) Wiedzieli, że mają kłopoty, niemal od samego początku. Zapasowy łapacz Matt Walbeck opisał wysiłki mające na celu przełamanie załamania na początku sezonu, podczas których wielu zawodników zrezygnowało z własnych domów lub mieszkań na rzecz nocowania w klubie. Ta próba, jak i inne, okazały się bezowocne. Tygrysy były w zasadzie uczniem, który nie uczył się do testu. „Nie mieliśmy tego poczucia, że wejdziemy i wygramy mecz,” powiedział Walbeck. „Byliśmy dosłownie po prostu starając się przetrwać i nie zawstydzić siebie”.
Nie ma powodu, by sądzić, że Tygrysy 2003 zatankowały. Nie ma też powodu, by sądzić, że próbowali.
Generalny menedżer Dave Dombrowski odziedziczył zespół, który rok wcześniej wygrał 55 meczów. Nie zdecydował się na dokonanie godnych uwagi uzupełnień, zamiast tego chyląc się ku przepaści w imię priorytetowego traktowania młodzieży. Między końcem sezonu 2002 a początkiem 2003, Tygrysy straciły czterech z pięciu najlepszych zawodników, według metryki Wins Above Replacement, opracowanej przez Baseball Reference: Mark Redman (przehandlowany), Jeff Weaver (przehandlowany), Robert Fick (niezamówiony) i Julio Santana (niezamówiony, ale później ponownie podpisany, a następnie zwolniony przed sezonem).
Zamiast zastąpić tych graczy poprzez zewnętrzne środki, Dombrowski zwrócił się do swoich dzieci. W rezultacie, w 2003 roku Tygrysy dały 100 występów na boisku tylko trzem graczom starszym niż 30 lat. Wykorzystali 10 miotaczy, którzy rozpoczęli przynajmniej jeden mecz, ale żaden z nich nie przekroczył 27 roku życia. W sumie, Tygrysy użyły czterech miotaczy, którzy byli starsi niż 30 lat. Najstarszy z nich, 37-letni Steve Sparks, został zwolniony przed końcem sezonu. Nie miejcie za złe Sparksowi, że został jedynym członkiem tej drużyny, który wystąpił w postseason 2003, choć z Oakland Athletics.
Pełnowymiarowy ruch młodzieży brzmi dobrze w teorii, ale Tygrysom brakowało doskonałego systemu farm. „Prawie dekadę po rozpoczęciu fazy przebudowy” – napisano w eseju w Baseball Prospectus 2004 – „są tak samo pozbawieni perspektyw, jak wtedy, gdy zaczynali”. Baseball America umieściła ośmiu Tygrysów w pierwszej setce w latach 2001-2003 – tylko Jeremy Bonderman i Franklyn German znaleźli się w pierwszej pięćdziesiątce, z Germanem na pozycji nr 46.
Złe młode drużyny są lepsze od złych starych drużyn z punktu widzenia kibica – jest nadzieja na lepsze jutro, nawet jeśli jest źle ulokowana – ale brak polotu Tygrysów doprowadził do szaleńczego baseballu.
Peña zauważył, jak ich podejście zmieniało się w zależności od kaprysu między zbyt agresywnym a zbyt pasywnym. Brak niuansów, wyczucia sytuacji i kontekstu, rozciągał się gdzie indziej.
„Mieliśmy chłopaków, którzy nie wiedzieli nawet jak prawidłowo ustawić się w linii dla podstaw, dla odcięć i przekaźników,” powiedział Walbeck. ” zabrałby nas tam do wczesnej pracy, jak przed grami dziennymi, i ćwiczylibyśmy odcięcia i przekaźniki i priorytety pop-up i obronę bunt — rzeczy, które zespoły ogólnie po prostu ćwiczą kilka razy podczas szkolenia wiosennego, a następnie mają to.”
Tak kończy się kolejny akapit w tym eseju Baseball Prospectus 2004: „Dombrowski odziedziczył sytuację tak katastrofalną, że po prostu nie można go trzymać się normalnego harmonogramu przebudowy”. Dombrowski prawdopodobnie zgodził się wtedy z tym stwierdzeniem, ale okazało się ono bez znaczenia. Nie dość, że Tygrysy poprawiły się o 29 meczów w 2004 roku, to w 2006 roku zdobyły puchar Ligi Amerykańskiej.
Nie powstaną żadne książki o tym, jak najgorsza drużyna w nowoczesnej historii baseballu dotarła do World Series w ciągu trzech lat — Tygrysy w końcu przegrały. Ale gdyby taka książka istniała, zbadałaby, w jaki sposób Tygrysy uniknęły budowania poprzez draft – czyli tak zwaną „właściwą drogę”, która, należy zauważyć, podwaja się jako najbardziej opłacalna droga.
Tygrysy rzeczywiście polegały na kilku pickach z draftu, w tym jednym bardzo ważnym. Ale co więcej, Dombrowski spełnił obietnicę właściciela Mike’a Illitcha, że Tygrysy podpiszą kontrakty z weteranami. Dodali Ivana Rodrigueza i Magglio Ordoneza. Pozyskali Carlosa Guillena. Pozyskali Placido Polanco, Kenny’ego Rogersa i innych. Płace Tigers początkowo spadły z 49 milionów dolarów w 2003 roku do 47 milionów dolarów w 2004. Następnie skoczyły do 69 milionów dolarów w 2005 roku, by w 2006 roku wykonać kolejny skok do 83 milionów dolarów. Pamiętaj: Tygrysy nie były powyżej .500 od 1993 roku.
Nie popełnij błędu, w drużynie z 2006 roku była utalentowana młodzież. Curtis Granderson patrolował centrum pola, Joel Zumaya rzucał ciepło z bullpen, a rotacja była obsadzona przez takich jak Bonderman, Nate Robertson i Zach Miner. Był też Justin Verlander, którego obecność w składzie podkreśla ryzyko i potencjalną korzyść z polegania na pickach z draftu. Verlander był najlepszym starterem Tygrysów w tym sezonie, rozgrywając 186 inningów z 125 ERA+. Mimo to były różne punkty w poprzednich latach, w których wydawało się, że nigdy nie będzie pitch w Detroit.
Obce, jak to brzmi w 2018 roku, z powrotem w 2004 roku zasady dyktowały, że nr 1 pick na przemian z ligami. Oznaczało to, że chociaż Tygrysy straciły 119 gier — lub 21 więcej niż National League-worst San Diego Padres — byłoby to Padres wybierając pierwszy w drafcie. „Porzekadło mówi, że jeśli wybierasz nr 3, jest dwóch graczy, których lubisz; jeśli wybierasz nr 12, jest 11 graczy, których lubisz”, powiedział Greg Smith, który był dyrektorem skautingu Detroit w tym czasie.
Smith przyznał, że Tygrysy były w stanie skupić się na swoich najlepszych celach, wiedząc, że wszyscy oprócz jednego będą dostępni, gdy będą na zegarze. Że krótka lista obejmowała Verlander, który zwrócił głowy z sezonem otwarcia wydajność, która widziała go rzucić sześć-hit shutout podczas wybijając siedem pałkarzy przeciwko Navy. Ponieważ Tygrysy nie miały gwarancji, że Verlander będzie dostępny, kiedy nadszedł ich czas, aby wybrać, lista zawierała również innych najlepszych praworęcznych miotaczy z klasy, takich jak Jeff Niemann z Uniwersytetu Rice i Homer Bailey z liceum w Teksasie.
Przez cały proces, Smith sprawdziłby w Padres dyrektora skautingu Billa Gaytona, mając nadzieję uzyskać wgląd w ich myślenie.
„W pewnym momencie był bardzo profesjonalny i powiedział, 'Słuchaj, myślę, że będziesz w dobrym miejscu, kiedy to wszystko jest powiedziane i zrobione’. Tak więc, dał mi trochę otuchy, że przynajmniej mamy szansę”. Tigers oficjalnie otrzymali swoją szansę na Verlandera, kiedy Padres wzięli lokalnego prep shortstopa Matta Busha z powodu obaw o signability. Gayton powiedział Bushowi, że nie jest on najlepszym graczem na ich planszy, a raporty wiązały Padres z Verlanderem, między innymi.
Reszta byłaby historią … z wyjątkiem tego, że Tygrysy i Verlander mieli kontrowersyjne negocjacje, które opóźniły jego przybycie do profesjonalnej piłki. Smith przyznał, że ojciec Verlandera, Richard, interweniował i doprowadził do zawarcia umowy. W przeciwnym razie Tygrysy mogłyby nigdy nie podpisać kontraktu z Verlanderem.
„Złożyliśmy Justinowi znaczącą ofertę, dotyczącą kontraktu w lidze, i tak dalej, i tak dalej, i tak dalej,” powiedział. „Podjęliśmy decyzję, że prawdopodobnie przeniesiemy dolary do naszego klubu Major League i pójdziemy dalej.”
Verlander podpisał kontrakt Major League w październiku 2004 roku wart ponad 4 miliony dolarów. Jego premia za podpisanie kontraktu w wysokości 3,15 miliona dolarów była identyczna z tą, którą otrzymał Bush. Verlander stał się twarzą marki Tigers na kilkanaście lat, dopóki nie został sprzedany do Astros w sierpniu ubiegłego roku. Dla Tygrysów rozegrał ponad 2500 inningów, notując ERA na poziomie 3,49 i ponad trzy strikeouty na jeden spacer. Zdobył nagrody Cy Young i Most Valuable Player w 2011 roku, wystąpił w sześciu drużynach All-Star i 16 meczach posezonowych. Verlander zakończył swoją karierę w Detroit jako drugi najlepszy miotacz w historii franczyzy, według wskaźnika Wins Above Replacement – nieco za Halem Newhouserem, którego trzy najlepsze sezony miały miejsce przed integracją.
Niemann i Bailey obaj poszli na przyzwoite kariery w wielkiej lidze, przy okazji. Ale, dla porównania, weź pod uwagę, że ci dwaj zgromadzili między sobą około 10 Wins Above Replacement. Verlander, na własną rękę, miał dwa sezony w Detroit, gdzie przekroczył dziewięć zwycięstw.
Tygrysy z 2003 roku były przed swoim czasem. Ich historia odzwierciedla współczesny krajobraz, ilustrując wyzwania, które wiążą się z rozgrywaniem beznadziejnego sezonu; odkupienie, które może nastąpić; i jak franczyzy są ostatecznie na kaprys gry między szansą a losem. Ale, jak z Cubs i Astros, Tygrysy również udowodnić, że ktoś musi płacić czynsz porażki.
Kiedy Tygrysy osiągnęły 2006 World Series, ich dugout mieścił wielu graczy, którzy wzięli udział w 2003 drubbings. Niestety, menedżera Alana Trammella i jego sztabu trenerskiego nigdzie nie było widać.
Tygrysy sprowadziły 45-letniego Trammella po sezonie 2002, w którym zwolnili Phila Garnera w sześciu meczach. Trammell, jeden z niewielu graczy w historii klubu, który może twierdzić, że skończył sezon z większą liczbą punktów Wins Above Replacement niż Verlander, nigdy wcześniej nie był menedżerem. Służył jako trener zarówno dla Tigers, jak i Padres, ale opuścił organizację na chwiejnych warunkach po tym, jak dowiedział się o swoim zwolnieniu w 2000 roku za pośrednictwem mediów. Niemniej jednak Trammell wrócił obok starych kolegów z drużyny (Kirk Gibson, Lance Parrish) i przyjaciół (Bob Cluck) included.
Trammell pozostałby na stanowisku przez kolejne trzy sezony i nadzorował parę finiszów na czwartym miejscu, zanim został zwolniony, tak samo jak Rick Renteria i Bo Porter zostali wyrzuceni za kogoś innego, zanim fala się odwróciła. Tym „kimś innym” w przypadku Trammella był weteran Jim Leyland, który poprowadził Tygrysy do zwycięstwa na poziomie .540 i 25 zwycięstw w playoffach w ciągu kolejnych ośmiu lat.
Trammell odmówił komentarza do tej historii, ale jego byli gracze byli wylewni w swoich pochwałach dla niego jako człowieka i menedżera.
„Dla niego, aby wejść w ten sezon, i wziąć tych młodych graczy, którzy nie wiedzieli jak grać. Nie graliśmy dobrze, nie wykonywaliśmy – nie potrafiliśmy nawet wykonać zagrywki, takiej jak uderzenie i ucieczka, lub bunt, aby przesunąć biegacza, po prostu podstawowe zasady gry. Trudno nam było to zrobić. To musi być bardzo frustrujące dla kogoś, kto był całkowitym przeciwieństwem, kto był tak dobry w podstawach jako gracz. A jednak zawsze zachowywał zimną krew, zawsze pozostawał pozytywnie nastawiony, zawsze zachowywał swoją etykę pracy. Więc, był pierwszym, który podszedł do mnie i powiedział, 'Hej Carlos, chodźmy złapać kilka piłek naziemnych w pierwszej bazie.’
„Każda inna osoba być może składa go w. Każdy inny człowiek byłby zaniepokojony o swojej pracy. A jednak on jest zaniepokojony tym, że staję się lepszym graczem?”
„Patrząc wstecz, ponieważ on jest osobą, która ma tak wiele szacunku dla uczciwości gry, a także z powodu jego długiej historii z Tygrysami, było wiele presji na niego, aby produkować po stronie zarządzającej, tylko przez samo jego nazwisko,” powiedział Walbeck. „Dla niego, aby odłożyć ego na bok, i wziąć dużo — jeśli nie wszystko — winy za słabą grę graczy, których miał jako całość, to mówi wiele o rodzaju osoby, którą jest.”
Trammell spędziłby kilka sezonów z Cubs jako trener ławki Lou Piniella przed późniejszym ponownym połączeniem z Gibsonem z Arizona Diamondbacks. W 2014 roku wrócił do Tygrysów jako specjalny asystent. (Gibson i Parrish również pracują dla lub z organizacją w różnych rolach.) Czy Tygrysy odniosłyby taki sam sukces — zwijanie siedmiu zwycięskich sezonów w ośmiu próbach — gdyby Trammell pozostał na miejscu, jest dla jutrzejszych uczonych do debaty.
Badania wykazały, że osoby powracające do zdrowia po doświadczeniach bliskich śmierci często zmieniają swoje podejście do życia. Są bardziej życzliwi, współczujący, empatyczni. Nie przejmują się materialistycznymi pragnieniami, wolą działać z miłości i dążyć do altruistycznych celów. Żadne badania nie zostały opublikowane na osobach, które przechodzą przez sezon z piekła rodem, ale Peña i Walbeck dostarczyli wystarczających powodów, aby wierzyć, że może istnieć podobny efekt w grze.
W 2003 roku, Walbeck był u schyłku swojej kariery gracza. Był 34-letnim rezerwowym łapaczem, który w ciągu ostatnich pięciu sezonów grał na poziomie 217/.266/.298, co oznaczało, że cała jego wartość była związana z obroną i aspektami niematerialnymi. Nie było więc szokujące, że mózg Tygrysów wezwał go do biura menedżera Alana Trammella w ostatnim dniu sezonu i powiedział, że nie jest zainteresowany zatrzymaniem go jako zawodnika. Zaskakujące było to, że zaoferowali mu stanowisko menedżera w organizacji.
„Jeśli nie mogę grać w jednej z najgorszych drużyn wszech czasów, to może czas zmienić karierę”, zażartował na temat swojej decyzji o przyjęciu ich oferty.
Walbeck przez kilka sezonów zarządzał organizacją w Detroit. On by wygrać Baseball America’s 2007 skipper roku nagrodę przed ciesząc stints na Pittsburgh Pirates i Atlanta Braves gospodarstw. Obecnie prowadzi własną akademię baseballową. Nadal uważa, że sezon 2003 nauczył go, jak radzić sobie z przeciwnościami losu, zachowując przy tym opanowanie.
Peña nie został menedżerem – choć jego elegancja, pozytywność i rozwaga nadawałyby się do tej roli. Zagrał jeszcze dwa sezony dla Tygrysów, zanim ostatecznie związał się z ówczesnymi Devil Rays z Tampa Bay, z którymi stał się ostoją przez całe lata ich rywalizacji. Peña uważa, że sezon 2003 w Detroit pomógł mu nauczyć się lepszej strategii i koncentracji — nawyków, które przydały się, gdy znalazł się w postseason.
Walbeck i Peña sprawiają, że sezon 2003 brzmi edukacyjnie, i nie ma co ukrywać, że Tygrysy odzyskały siły po objeździe przez dno. Nawet po tym, jak Leyland przeszedł na emeryturę po sezonie 2013, Tygrysy były w stanie wystawić dwa kolejne zwycięskie sezony przed zawaleniem się w ich obecny stan zupy pierwotnej. To niesamowity bieg dla drużyny, która przeszła prawie 20 lat między występami w postseason.
The 2003 Tigers — the modern era’s ultimate loser — worked out well for other parties, too. Gracze tacy jak Peña, Bonderman, Omar Infante rozpoczęli znaczące kariery. Jednak, jak na tak wielu młodych, którzy byli w składzie, to nie jest wielki procent. Weźmy pod uwagę, że członkowie rotacji, którzy nie są Bondermanami, rozpoczęli rok z 56 startami w lidze. W 2003 roku zaliczyli 100 startów, potem 125 – Mike Maroth, który przegrał 21 meczów w 2003 roku, zaliczył 96 z tych startów.
Jak wiele z ich porażki było kwestią talentu? Ile było winne kulturze? Nie wiadomo. Nie wiadomo też, kiedy inny zespół doświadczy takiej głębi.
Podczas wiosennego treningu Baseball Prospectus przeprowadził symulację sezonu 2018 50 000 razy przy użyciu PECOTA, swojego wewnętrznego systemu projekcyjnego. Z tych wszystkich suchych przebiegów, był tylko jeden, w którym zespół został przewidziany do wygrania 43 lub mniej meczów — ten zespół? Teoretyczni Miami Marlins.
Do tej pory Marlins wyglądali – cóż, bardziej kościście niż nie. Zakończyli kwiecień z rekordem 10-18, który wygląda o wiele lepiej niż mógłby mieć dzięki passie trzech zwycięstw na koniec pierwszego miesiąca sezonu. Przez większą część miesiąca byli jedną z trzech drużyn z procentem zwycięstw poniżej 26,5 procent Tigers z 2003 roku, dołączając do Kansas City Royals i Cincinnati Reds. Prawdopodobnie żadna z tych drużyn nie będzie kontynuowała tego tempa. Ale jeśli ktoś miałby doznać takiego samego upokorzenia jak Tygrysy z 2003 roku, powinien zachować nadzieję w sercu – w końcu, jeśli Tygrysy mogą odwrócić bieg wydarzeń, dlaczego oni nie mogą?
Patrząc z pewnego punktu widzenia, historia Tygrysów z 2003 roku – największego przegranego ery nowożytnej – jest inspirującą opowieścią.
„W chwili, możesz spojrzeć na sytuację i powiedzieć, 'To nie jest dobre,'” powiedział Peña. „Ale w rzeczywistości dostałem szansę, by ponieść porażkę, wyjść tam i próbować, próbować i jeszcze raz próbować. I Tramwaj był ponownie pisząc mnie w składzie następnego dnia. To jest specjalne.
„I wzrosła dużo, że rok, więc jeśli cokolwiek, to było błogosławieństwo w przebraniu. Jedyny problem – i myślę, że w życiu tak jest, nie tylko w baseballu – jeśli przyjmiemy porażkę i ból, i nauczymy się czegoś z tego, to nie było to na próżno. Ale największą tragedią ze wszystkich jest to, że jeśli przejdziesz przez jakiś bolesny okres lub trudny okres w swoim życiu, a na końcu tego trudnego okresu jesteś niezmieniony i nie rozwinąłeś się – to jest tragiczne. To jest naprawdę tragiczne.”
.