Wat er gebeurde toen ik een bikini met een lage taille droeg

Als een dikke vrouw, zijn er verschillende waarheden die in mijn psyche zijn ingebakken sinds de dag dat mijn zichtbare buikomtrek onmogelijk te verbergen werd. Onder hen, het “feit” dat dikke vrouwen het niet verdienen om bodycon jurken of sexy lingerie te dragen. Bovendien zou hun enige doel als het op mode aankomt moeten zijn om hun uiterste best te doen er niet dik uit te zien. Ik heb het over het cultiveren van een verslaving aan zwarte jurken, het dragen van alleen loszittende topjes en broeken met hoge taille, en het vermijden van alles wat schreeuwerig, onthullend of in de verste verte interessant is. Plus-size modevoorschriften geven aan dat alleen effen prints en baggy dingen mogen worden gekocht. En we moeten deze artikelen dankbaar zijn, want ze slanken ons af en maken ons aantrekkelijker (of beter nog, minder weerzinwekkend) voor de mensen om ons heen.

Dat er vetfobie bestaat, is geen geheim. Herinner je je de fat-shaming week nog? Of het hele bestaan van Karl Lagerfeld? We leven in een wereld, en in een tijd, waarin dik zijn (in de gangbare cultuur) niet alleen als onsmakelijk of onaantrekkelijk wordt beschouwd, maar als ronduit verkeerd. We voeren oorlog tegen zwaarlijvigheid zonder de term volledig te begrijpen. We kweken haat in onze harten en geesten tegen een fysieke eigenschap die nodig is om te overleven… omdat, laten we eerlijk zijn, lichaamsvet essentieel is. We beschuldigen plus-size bloggers, beroemdheden en body-positive activisten van het aanmoedigen van een ongezonde levensstijl, zonder te erkennen dat gezondheid bij elke maat een echt iets is, en dat gewicht niet automatisch een indicator is van schoonheid, intelligentie, of workout regimen. En als gevolg daarvan hebben we vaak een afkeer van en schade aan ons lichaam, en bekritiseren we iedereen die niet past in de lineaire, vooropgezette ideologieën van schoonheid.

Dat er vetfobie bestaat, is geen geheim, zoals ik al zei. Maar dat er lichaam-positieve, feministische, girl power-achtige gemeenschappen bestaan, is ook geen geheim. Voor elke persoon die wreed genoeg is – onwetend genoeg – om te geloven dat je niet geliefd bent of onaantrekkelijk of minder dan menselijk vanwege je figuur, zal er minstens één persoon zijn die die mentaliteit bestrijdt.

Het experiment

Een paar maanden geleden stuitte ik op het Huffington Post-artikel van schrijfster en blogger Jenny Trout: “I Wore a Bikini and Nothing Happened” (Ik droeg een bikini en er gebeurde niets). Daarin beschrijft ze haar beslissing om een bikini te dragen naar het strand als een plus-size vrouw, en de daaropvolgende reacties van de mensen om haar heen (overwegend negatieve, beschuldigende, en ten onrechte “zorgzame” reacties, dat wel). Maar als ze het daadwerkelijk doet, gebeurt er niets. Niemand vlucht van afschuw. Geen kinderen huilen. En niemand gooit voedsel naar haar hoofd.

Het ding is, ik was verbaasd om te lezen dat er niets gebeurde met Forel toen ze een tweedelig pak aantrok en de zee op ging. En ik kon het niet helpen me af te vragen of de reden dat niemand iets zei of deed was omdat haar bikini hoge taille had. De fatkini beweging, geleid door inspirerende vrouwen zoals Gabifresh en Tess Munster, is een mooi, prachtig ding dat alle vrouwen aanmoedigt om te beseffen dat elk lichaam een strandlichaam is. Maar meestal, wanneer je een fatkini foto ziet, zie je een vrouw in een twee-delig dat nog steeds haar buik verbergt. Hoewel mooi en heerlijk vintage-geïnspireerd, verbergen deze fatkini’s vaak de meest malse lichaamsdelen. Dus zijn ze eigenlijk wel een eerlijke test om de vetfobie van mensen te meten?

Ik heb nog nooit een bikini met een lage taille gedragen, zelfs niet toen ik op mijn slankst was op de middelbare school of als kind. Ik was bang hoe kwetsbaar het me zou maken, net zoals ik bang was om plus-size lingerie te kopen om dezelfde reden. Maar toen ik vorige week voor mijn zomervakantie naar Mallorca, Spanje, ging, besloot ik iets anders te doen. Ik kocht een extra grote bikini met lage taille (of “chunkini” zoals ik ze graag noem) – een die mijn buik, mijn achterste borsten, mijn cellulitis, striae, en andere dergelijke veronderstelde eigenaardigheden zou laten zien. En ik ging naar Formentor, een van de stranden met het beste evenwicht tussen de lokale bevolking en toeristen. En ik wandelde. Ik liep gewoon, het strand op en af, probeerde er zo zelfverzekerd mogelijk uit te zien en peilde onderweg naar de reacties van de mensen. Ik kwam verschillende soorten mensen tegen, met zowel positieve als negatieve reacties. En daaronder waren deze:

Het jonge paar

Ik had verwacht dat het merendeel van de negatieve reacties op mijn lichaam in een chunkini zou komen van mensen die dicht bij mijn leeftijd zaten, en ik had het niet mis. Wat wel enigszins schokkend was, was dat groepen twintigers of tieners me niet zagen staan. De jongeren die stopten om te kijken, te wijzen en te giechelen waren vaak met z’n tweeën als deel van een koppel. Het duidelijkste voorval deed zich voor toen een jongeman mij zag, zichtbaar zijn kaak liet zakken, probeerde zijn gelach te verbergen door zijn hoofd lichtjes naar zijn vriendin te bewegen, haar toefluisterde dat ze naar mij moest kijken, en begon te lonken. Toen hij eenmaal haar aandacht had, probeerden ze hun staren niet eens te verbergen, en hij probeerde zeker zijn lachen niet te verbergen. Maar wat hier het meest interessant aan is, is dat het een voorbode was van de stelletjes die zouden komen. Drie jonge stelletjes in totaal keken me spottend aan, en in elk geval was het de man die de vrouw op mijn aanwezigheid attent maakte.

Ik weet niet waarom ik zo verbaasd was. Ik denk omdat meisjesdrama mij niet vreemd is, en als ik als kind gepest werd, was dat vooral door andere meisjes. In dit geval ben ik er bijna zeker van dat de vrouwen me niet eens gezien zouden hebben als hun partners hen niet dwongen te kijken. Het was alsof de mannen zo beledigd waren (vooral die eerste) door mijn rollen en wiebelen, dat ze gewoon iemand aan hun zijde moesten hebben om vol afschuw terug te deinzen. Het voelde eerlijk gezegd alsof deze mannen van mening waren dat vrouwen (vooral vrouwen op het strand) er alleen maar moesten zijn om hun ogen te strelen, en als ze dat niet deden, nou… dan verdienden ze het om uitgelachen te worden.

Het oudere echtpaar

In compleet contrast met de jonge en vaak afgrijselijke echtparen stonden de echtparen van middelbare leeftijd en bejaarden. Ik kreeg vaak een lieve glimlach en een duidelijk beleefde blik van deze mensen. Ze leken te denken “Ziet ze er niet schattig uit,” of “Goed zo, meisje.” Maar dat is natuurlijk slechts mijn interpretatie!

Het was best bemoedigend om deze welkome glimlachen te ontvangen. Het gaf me hoop dat mensen hun intolerantie zullen ontgroeien… hoewel ik weet dat dit niet altijd het geval is. Het deed me afvragen of we, naarmate we ouder worden, alle soorten mensen meer accepteren en onze prioriteiten stellen.

Er was echter één uitzondering. Op de terugweg naar de auto zei een man van middelbare leeftijd tegen zijn kinderen (die er ongeveer 7 of 8 jaar oud uitzagen): “Mira la vaca burra.” Dit betekent letterlijk “Kijk naar de koe ezel,” maar beide termen worden vaak gebruikt om ofwel dikke of onwetende mensen in het Spaans te beschrijven. Het meest verontrustende hiervan was dat hij zijn kinderen leek te leren iedereen te haten die anders was – iedereen te haten die hij het waard vond belachelijk te worden gemaakt. Ik twijfel er niet aan dat vetfobie, samen met elke andere fobie gericht tegen groepen mensen, vaak aangeleerd gedrag is. Maar toen ik het in actie zag, was ik volkomen verrast, en in zekere zin was dat het meest verwoestende deel van het experiment.

De vriendinnen

Tweemaal tijdens het experiment zag ik groepjes vriendinnen naar me omkijken. Het voordeel van Latina zijn en vloeiend Spaans spreken, maar ongelooflijk bleek en pasteus zijn, is dat de meeste Latino’s of Spanjaarden zullen aannemen dat ik ze niet kan verstaan. Twee Mallorcaanse vrouwen keken even naar me, en ik hoorde een van hen mompelen: “Mira la gorda,” of “Kijk eens naar die dikke vrouw.” Maar ze klonk niet onbeleefd. Haar toon was niet kwaadaardig of veroordelend. Het was onderzoekend – verrast. Ze leek oprecht verbaasd dat iemand met mijn lengte een bikini in het openbaar zou dragen, alsof ook haar haar hele leven was verteld dat alleen vrouwen die hard werken om dun te blijven, het verdienen om zulke dingen te dragen. En het voelde eigenlijk wel goed. Ik hoop alleen dat het haar ertoe aanzette die verouderde, saaie en niet-essentiële regels over vrouwen, gewicht en mode opnieuw te evalueren.

The Fellow Fatty

Diverse keren in de loop van de middag zag ik vrouwen van mijn maat en groter in tweedelige pakjes. Sommige waren tankini’s, andere met hoge taille. Maar de meerderheid droeg een laag uitgesneden bikini, zoals ik. Ik moet toegeven dat ik nog nooit zoveel dikke vrouwen in tweedelig pak op een openbaar strand heb gezien. Misschien heb ik te veel tijd op de verkeerde stranden doorgebracht (ik ben opgegroeid aan de Jersey Shore). Maar een handvol keren zagen we elkaar en glimlachten we. Solidariteit onder vrouwen is een krachtig iets, vooral als het vrouwen zijn waarvan je weet dat ze zich kunnen inleven in wat je doormaakt. Ik twijfel er niet aan dat sommigen van hen, net als ik, werden aangestaard en uitgelachen door de andere sekse. Maar dat weerhield hen er niet van om te genieten, rond te rennen met hun VBO’s uit en te zwemmen in de kristalheldere zee.

Mijn conclusies

Er waren honderden, zo niet duizenden mensen op Formentor op deze dag. Van deze duizenden leek slechts een handjevol mij op te merken. Als ik ze niet actief had opgezocht met mijn partner (die op een redelijke afstand bleef om ook mensen te observeren die mij observeerden), had ik ze misschien niet eens opgemerkt. En dat is toch wel verbazingwekkend.

De jonge stelletjes die me aanwezen en lachten, waren ver van elkaar verwijderd. Hoewel deze gevallen leken te worden aangewakkerd door jonge, seksistische en vrouwenhatende jongens, weten we dat zulke mensen het niet waard zijn om lastig gevallen te worden. Soms kan ik het niet helpen, maar dank ik het vet op mijn lichaam, dat me een douchezak-detector gegeven heeft. Als ik de klok had kunnen terugspoelen, zou de enige persoon die ik had kunnen confronteren, de man zijn die zijn kinderen leert dikke mensen te haten. Hoe deprimerend het ook is om te zien hoe ouders hun kinderen zulke lessen geven, het doet me wel afvragen: Als onze haat jegens anderen kan worden aangeleerd, kan hij misschien net zo gemakkelijk worden afgeleerd.

Andere opmerking: Toen we ons klaarmaakten om het strand te verlaten, kreeg mijn partner het koud. Het enige wat hij kon aantrekken was de jurk die ik die ochtend aan had gehad. Omdat hij zo’n type man is, vond hij het niet erg om het aan te trekken, waarbij hij warmte boven mode of rolpatronen stelde. En toen we naar de parkeerplaats liepen, kreeg hij meer blikken, lachsalvo’s en zichtbare afschuw dan ik in de hele dag. Een vrouw deed een dubbele take en keek hem zo indringend en met zo’n afschuwelijke blik aan dat ik even dacht dat ze zou overgeven. Dit was niet de bedoeling van het experiment, maar het deed me eraan herinneren dat veel mensen het slechter hebben dan wij dikkerds. Het kan moeilijk zijn dat voor ogen te houden als er naar je gewezen wordt, als je gepest wordt of als je te horen krijgt dat je waardeloos bent. Ik weet niet wat de mensen dachten dat Patrick aan het doen was. Misschien bestempelden ze hem als travestiet of transgender, en was dat genoeg om hun interesse en haat op te wekken.

Misschien zijn mensen bang voor het onbekende. Misschien vrezen mensen datgene wat ze niet kunnen verklaren. Maar aan het eind van de dag suggereert dat dat er niets mis is met er op een bepaalde manier uitzien of zijn. Het is eerder onze perceptie van en bekrompenheid ten opzichte van het andere, het obscure of het eigenzinnige dat moet veranderen. En in de tussentijd is de enige manier om het “abnormale” te normaliseren, het te omarmen – de bikini te dragen als je dat wilt, of je als een travestiet te verkleden als je dat wilt. Mensen moeten met hun angsten worden geconfronteerd om hun opvattingen te veranderen, maar dat kan niet gebeuren als wij – degenen die op de een of andere manier anders zijn – ons wegstoppen en onzichtbaar maken.

Alas, ik laat je achter met dit:

Wil je meer body positivity? Bekijk de video hieronder en abonneer je op Bustle’s YouTube-pagina voor meer zelfliefde-inspiratie!