Het verhaal van Issue 59 coverster Alex Florence is een betoverende!
Hoe is je relatie met je ma?
Als je geadopteerd bent of een abortus hebt ondergaan (en dit dus leest vanuit een bed vol teddyberen in de babyhemel, met tranen die over je zielige gezichtje biggelen), kun je hier stoppen en verder gaan met de hoofdrolspeler van het tijdschrift: mevrouw Alex Florence, moeder van John John, Nathan en Ivan, Hawaiiaanse prinsjes. Vergeet empathie en lees gewoon over een epische levensstijl die zich afspeelt op het zand van Hawaï.
Ongewenste kinderen daargelaten, hebben de meesten van ons een liefdevolle, maar afstandelijke, soort van relatie met de vrouw die ons leven op gang heeft gebracht. Als kind huilden we als ze wegging of ons afzette op schoolkamp, maar later, toen we tieners en volwassen werden, was ze niet meer zo belangrijk. We houden nog steeds van haar, maar ze is niet meer de eerste aan wie we denken als we wakker worden.
Stel je dit eens voor. Wat als je op deze wereld komt, en zo’n beetje je enige herinnering is een ma, een superma als je het echt wilt spellen, die haar droom haar hele leven heeft geleefd en wiens droom jouw droom werd; die je op alles heeft gezet dat leuk is en misschien zinloos, maar nog steeds leuk en is dat niet waar we hier voor zijn, hoe dan ook?
Mom John aka Alex Florence was 16 toen ze New Jersey verliet en aan de North Shore landde in die korte broek en lange witte sokken, met een rugzak, een skateboard en een hoofd vol dromen die ze had gekweekt door naar de oude Chris Bystrom film Blazing Boards te kijken. Al snel was ze de mascotte van al die stoere jongens uit de North Shore, die niet echt wisten wat ze moesten denken van dit surfer-skatermeisje dat alles kapot maakte waar ze ook maar op rolde.
Zes jaar later was John John aan de beurt. Toen kwam Nathan een paar jaar later, en toen Ivan. Toen verliet papa de stad als een veroordeelde misdadiger en dat was dat.
Wat nu?
“Ik had totale vrijheid met mijn kleine vriendjes!” zegt ze. Is dat niet precies haar manier? Alex, die Alex is, die zo’n volgeling van haar dromen, liet zich niet tegenhouden door zoiets kleins als radicale armoede om aan de North Shore te gaan wonen. Ze rekte haar studie aan de universiteit van Honolulu (een graad in literatuur), zodat haar studieleningen de kleine dingen zoals eten en huur konden dekken. Of op z’n minst de kosten van het alleen opvoeden van drie kinderen een beetje konden drukken. Het voordeel van de jaren op de universiteit was dat Nathan er een waanzinnige lezer van obscure Engelse literatuur door werd. Echt waar, de jongen kon een boek van duizend pagina’s in een dag doorlezen: Bukowski, Proust, Melville, wat er maar te lezen viel.
Ze nam kostgangers in huis in haar kleine huisje in Rocky Point. Tien, soms, languit op banken, vier in een kamer, wat dan ook. Als je naar de North Shore komt voor het seizoen ben je gewoon blij als je ergens een redelijk zachte plek vindt om je hoofd te laten vallen. Alex speelde erop en de kinderen groeiden op met een huis vol surfers en, meestal, genoeg eten.
Nou, zou je niet gewoon kijken naar de kleine pegels. John John, de wereldtitel aas, Nathan en Ivan, veranderen in de heetste jonge big-wave dingen in de wereld.
En, allemaal omdat hun moeder haar rug keerde naar een New Jersey levensstijl. En dat allemaal omdat hun moeder weigerde iets tussen haar, haar jongens en haar strand te laten komen.
Mrs Florence, u bent prachtig, briljant, sappig en zo levend! – Derek Rielly
Volledig verhaal nu beschikbaar in Stab nummer 59. Koop het hier online.