Mijn man en ik wachtten tot onze trouwdag om elkaar te kussen. Zelfs onder christenen werd de simpele uitspraak: “We wachten!” met schrik en soms met spot ontvangen. Wachten om te kussen is zeker niet normaal.
Ik koos ervoor om mijn kus te bewaren voor mijn trouwdag, lang voordat ik mijn man ontmoette. Ik deed het niet omdat Josh Harris, mijn ouders, of mijn kerk het zeiden. In het begin koos ik er zelfs niet voor om spirituele redenen: ik wilde gewoon dat mijn eerste kus speciaal zou zijn, en mijn trouwdag leek daar wel bij te passen. Maar in het midden van een lange strijd met lust, ontdekte ik dat het reserveren van mijn kus me in staat stelde om mijn verlangens te controleren en de motieven te testen van mannen die me uit vroegen. Als een man niet geïnteresseerd was om met me uit te gaan nadat ik zei dat ik niet klaar was om hem te kussen, wist ik dat hij me niet om de juiste redenen waardeerde.
Tegen de tijd dat ik mijn man ontmoette, had ik echter een relatie achter de rug waarin ik onder druk werd gezet om mezelf lichamelijk te geven. Toen Josh en ik begonnen uit te gaan, hadden we allebei andere mensen gekust. Onze relatie was een nieuw begin, en hoewel we het soms moeilijk hadden, was onze eerste kus op onze trouwdag – en we zijn echt blij dat het zo was.
We zijn een normaal stel. Maar we geloven dat genade een heilige reactie vereist, en het redden van onze kus was onze manier om te proberen heiligheid in het centrum van onze relatie te houden.
Maar het redden van je kus redt je ziel niet, en we moeten ophouden te doen alsof dat wel zo is.
Ik heb aan beide kanten van deze kwestie gestaan en het is tijd voor een middenweg. Ik geloof dat dit een kwestie van evenwicht is: dat het redden van je kus een individuele beslissing is die elk koppel moet maken. Dat gezegd hebbende, ga ik vandaag vijf mythes ontkrachten over het bewaren van je kus voor de trouwdag, omdat ze vals zijn, en ze moeten verdwijnen.
Het wordt ongemakkelijk bij het altaar.
Veel mensen lijken doodsbang om hun partner op een podium te kussen in het bijzijn van hun vrienden en familie. Misschien hebben ze visioenen van die YouTube first-kiss koppels die alleen YouTube halen omdat ze gewoon zo slecht zijn. Dat is niet normaal. Als je een keer naar Gone With the Wind hebt gekeken, kun je een fatsoenlijke kus op een podium voor elkaar krijgen.
Er zullen altijd zenuwen zijn op een bruiloft, maar als je de mensen die je hebt uitgenodigd echt kent en liefhebt, is er niets om bang voor te zijn. Je bent daar niet om indruk te maken op mensen. Je bent daar om een getuigenis te zijn van Gods liefde, Jezus’ genade, en het oneindige verbond van het huwelijk – dat, tussen haakjes, gebaseerd is op opoffering. Het redden van je kus is een offer. Zoals ik al zei in mijn eigen verhaal, we bewaren kussen niet omdat een kerk ons dat heeft opgedragen. Kies er alleen voor om het te doen uit een verlangen om heiligheid in je relatie te handhaven.
Als dat je motief was, bestaat er niet zoiets als ‘ongemakkelijk’. En als je nog steeds doodsbang bent, praat er dan over met je verloofde.
Het wordt ongemakkelijk in de slaapkamer.
Um, onwaar.
Ik heb stellen ontmoet die zoenen tot een vast onderdeel van hun relatie maakten, maar hun huwelijksnacht was zo ongemakkelijk als maar zijn kon. Zoenen maakt geen verschil in hoe je huwelijksnacht verloopt: Als je een onhandig persoon bent, zul je hoe dan ook onhandig zijn.
Het bewaren van onze kus maakte onze huwelijksnacht spannender. Het feit dat alles gloednieuw was, was – vergeef me mijn lichtzinnigheid – alsof we kinderen in een snoepwinkel waren. We hadden het hele spul tot onze beschikking!
Onze kus is nog steeds speciaal voor ons. Niet dat andere mensen die ‘speciaalheid’ verliezen – maar ik waardeer elke keer dat ik mijn man mag kussen, omdat ik 1,5 jaar heb gewacht om dat voorrecht te hebben. Het is niet omdat onze cultuur en kerk zeggen dat het ‘normaal’ is, dat ik in die ideologie moet trappen, en dat heb ik niet gedaan, en daar ben ik blij om. Kussen zou speciaal moeten zijn. Net zoals seks speciaal zou moeten zijn.
Het is niet ‘0 tot 60’ om op je trouwdag te kussen en die nacht samen te slapen. Onze cultuur vertelt ons dat we een oprit naar intimiteit nodig hebben. Maar we hoeven niet tien maanden te zoenen, een paar keer te zoenen en op het randje van de immoraliteit te dansen om ons echt ‘voor te bereiden’ op seks in onze huwelijksnacht. Dat is een leugen. Als je van elkaar houdt, hoeft je huwelijksnacht niet ongemakkelijk te zijn. Het zal zo goed zijn als je toestaat dat het is.
Je zou kunnen eindigen getrouwd met een slechte kusser.
Dit is verreweg het meest belachelijke bezwaar dat ik kreeg toen we verkering hadden. Zou je echt een godvruchtige, sterke, lieve man die van je houdt afwijzen omdat hij een ‘slechte kusser’ is? Is het onmogelijk om te leren een betere zoener te zijn?
Er zijn dagen dat, als je het Mr. M zou vragen, hij je zou kunnen vertellen dat mijn adem slecht was of dat mijn zoen geen perfecte 10 was. Maar dit gaat niet over prestatie. Dit gaat om toewijding.
Als je je voor het leven aan een man bindt, heb je 50 jaar de tijd om te leren zoenen. En de kans is groot dat je hem in minder dan een maand toch al op het rechte pad hebt. Alle lichamelijke intimiteit vergt communicatie, zoals alles.
Je kunt een man of vrouw leren beter te zoenen. Het is veel moeilijker om een ziel voor Christus te winnen, een man aan te moedigen een leider te zijn, of een vrouw aan te moedigen minder onzeker te zijn. Een goede zoener zou het laatste moeten zijn op je lijst van kwalificaties voor een echtgenoot.
“Ik zou het nooit kunnen.”
Waarom?
Waarom is het zo moeilijk om nee te zeggen? Gaat het om uiterlijk vertoon, persoonlijke verlangens, een verslaving aan zoenen?
Ik speel hier advocaat van de duivel. Als je zegt, “Ik zou het nooit kunnen” vraag jezelf dan eens oprecht af, “Waarom?” Ik zeg niet dat we allemaal cookie cutter moeten zijn op dit punt, maar het verdient een discussie.
Ik maak me zorgen over dit excuus omdat ik heb gezeten met meisjes die emotionele wrakken zijn na oppervlakkige relaties met loser jongens. Elke keer betekende de kus die ‘niets betekent’ meer dan ze verwachtten. Ze vragen zich af waarom hij er niets om gaf, waarom hij niet investeerde, waarom hij hen dumpte – omdat, tenslotte, ‘we kusten en het was geweldig!’
Dit is een smalle lijn om te bewandelen. We kunnen zoenen devalueren; het minder laten betekenen zodat we het meer kunnen doen. Of we kunnen de waarde ervan verhogen en het erkennen voor de emotioneel-fysieke entiteit die het is. Als we de tweede weg kiezen, missen we de tijdelijke sensatie van die eerste kus met elke jongen met wie we uitgaan; maar we winnen onderpand. We winnen aan kracht.
Zeker, ik had graag iemand willen kussen. Ik had het verlangen – twijfel niet aan mij! Maar ik wilde ook dat een man wist dat ik niet aan het dollen was. Hij zou mijn genegenheid verdienen, want ik wist dat een blijvende liefde dat soort doorzettingsvermogen nodig heeft. Ik wilde achtervolgd worden, en mijn kus opsparen hield dat mysterie in stand.
Er zijn uitzonderingen op deze regel. Maar zeg niet: “Ik zou het nooit kunnen” – want je kunt het, als het je de moeite waard is. Als het een kwestie van heiligheid is, kun je het doen. Als je het zat bent gebruikt te worden door losers – dan kun je het doen. Als je echt nagestreefd wilt worden om wie je bent, dan kun je dat doen. Je hoeft het niet te doen, maar je kunt het.
Je kus bewaren is te extreem.
Terug naar de kwestie van balans: we hebben mensen aan beide kanten van dit hek. In deze cultuur is wachten om iemand te kussen tot je trouwdag (of goh, zelfs na een paar maanden verkering) op het randje van krankzinnig. En in christelijke kringen heeft de arrogantie van de relationele elite velen in verlegenheid afgewend van deze ‘heilige graal’ van het bewaren van een kus. Ik weet hoe het voelt om neerbuigend bekeken te worden en ik weet hoe het voelt om uitgelachen te worden. Daarom is ons motief in deze keuze absoluut cruciaal.
Ons geloof is niet bedoeld om overschaduwd te worden door culturele trends. Als je worstelt met zuiverheid, of worstelt met het feit dat je achtervolgd wordt door kwaliteitsjongens, of worstelt met identiteit – dan is het misschien tijd om na te denken over hoeveel van jezelf je hebt weggegeven. Als het redden van je kus een inspanning is naar heiligheid, dan is het niet ’te extreem’, omdat we heilig moeten zijn zoals onze God en Heiland heilig is.
Dus nogmaals, dit is een kwestie van heiligheid (lees meer in “Waarom we moeten stoppen met vragen, “Hoe ver is te ver?”).
Als je kunt zoenen en je heilige status als christenvrouw kunt behouden – ga je gang.
Als je kunt zoenen en je verlangens kunt bedwingen – ga je gang.
Als je kunt zoenen en God kunt eren, je heiligheid kunt bewaren en toch een relatie kunt onderhouden die meer gericht is op het geestelijke dan op het lichamelijke – ga dan je gang.
Maar doe niet neerbuigend over hen die wachten. Zij zijn niet “zwak” of “onervaren”. Wees niet oppervlakkig.
En wie zijn kus bewaart – kijk niet neer op wie dat niet doet! Het redden van je kus maakt je niet zalig. Immers, mijn man en ik hebben allebei andere mensen gekust voor het huwelijk. Denk ik dat dat het beste idee was? Nee. Maar door die fout heb ik waardevolle lessen geleerd die ik mijn dochter zal leren: Je hoeft geen kikkers te kussen om prinsen te vinden. Echte mannen hebben geen fysieke bevestiging nodig van de waarde van een vrouw. Ze waarderen haar al om wie ze is.
Dus mannen? Laat je verlangens de onzekerheden van een vrouw niet manipuleren. Als je serieus bent over haar, maak het bekend op ELKE manier – niet alleen fysiek.
En vrouwen? Probeer je waarde niet te bewijzen door wat je lichamelijk kunt geven, hoe klein die bijdrage ook is. Laat een man zijn hart voor jou bewijzen. Omarm je waarde. Weiger genoegen te nemen met “goed genoeg”.
En zoals altijd, laat de genade die je gered heeft en de heiligheid die God van je verlangt de leidraad zijn voor al je beslissingen.
Maak deel uit van mijn e-maillijst voor een meer persoonlijke kijk op mijn reis en om persoonlijke berichten in je inbox te krijgen! U kunt zich aanmelden in het vak hieronder.
