Rok był 2008. Byłam 20-letnią dziewicą rozpoczynającą drugi rok studiów na uniwersytecie w Ontario, mieszkającą w rezydencji: z dala od rodziny i w poszukiwaniu miłości. Jako pakistańska imigrantka z Kanady, miałam listę rzeczy, które powinien posiadać mój książę z bajki: Muzułmanin, sunnita, jasnoskóry, pochodzący z dobrej (aka bogatej) rodziny i najlepiej kształcący się w kierunku medycyny lub innej szanowanej dziedziny STEM. Ta lista była oczywiście subtelnie przekazywana mi przez rodziców przez całe moje nastoletnie życie. Nie była to lista, którą stworzyłam świadomie, ale jak wszystkie dobre desi dziewczyny, wiedziałam, że muszę jej szukać, jeśli nie chcę narobić sobie kłopotów.
Tej jesieni, gdy szkoła zaczęła się na nowo, znalazłam 'Tego Jedynego’, którego szukałam, a on również miał bonusowe cechy – był Pakistańczykiem Lahori (tak jak moja rodzina) i pochodził nawet z tej samej bogatej dzielnicy w mieście, w którym mieszkaliśmy. Mówiąc o trafieniu w dziesiątkę! Studiował, aby zostać lekarzem, był rok przede mną na naszym uniwersytecie, a gdyby to wszystko nie było wystarczająco doskonałe, jego ojciec również był lekarzem. Trafiłam w złoto!
Zaczęliśmy się umawiać i w ciągu pierwszego miesiąca zaplanowaliśmy całe nasze wspólne życie, jak to robią dobre dzieci Desi, które zostały poddane praniu mózgu przez swoje rodziny i kulturę. Byłam tak przekonana, że to jest to, że nigdy nie myślałam o jego indywidualnych cechach jako osoby, i o tym, czy dobrze współgrają z moimi i rodzajem życia, które sobie wyobrażałam. Przeoczyłam tak wiele czerwonych flag w ciągu tych dwóch lat, kiedy byliśmy razem. Prawie kwestionuję mój rozsądek myśląc o tym teraz, prawie dekadę później.
Na początek, powiedział, że nie chce uprawiać seksu 'aż po ślubie, a ja się zgodziłam (bo inaczej zostałabym nazwana dziwką i niegodna miłości lub szacunku). Jednak skończyło się na tym, że uprawialiśmy seks w drugim miesiącu randkowania. Uzasadnił to, mówiąc, że skoro w końcu się pobierzemy, to nie ma to znaczenia. Zgodziłam się na wszelkie moralne przeszkody, przez które musiał przeskoczyć, aby usprawiedliwić swoje działania. Moja rodzina i ja nie byliśmy religijnymi czy gorliwymi muzułmanami. Moi rodzice byli bardziej kulturowo muzułmańscy i wychowali nas w leseferystycznym stylu islamu. Nie mieliśmy żadnych problemów z jedzeniem nie-halowego jedzenia (oczywiście bez wieprzowiny). Mój tata pił, a moja mama nosiła spódnice. Ja byłam jeszcze bardziej „liberalna”. Uprawianie seksu i utrata dziewictwa nie były w moich oczach czymś wielkim. Bardziej bałam się społecznego piętna tego wszystkiego, wiedząc jak osądzający i bezlitośni Pakistańczycy mogą być w stosunku do seksu przedmałżeńskiego.
Kiedy wprowadziłam się do mojej rezydencji uniwersyteckiej, moi rodzice powiesili mały, oprawiony 'Allah’ nad moim stołem do nauki, aby uchronić mnie przed złym okiem. Nigdy nie myślałam o tym zbyt wiele, ale Abdul (nazwijmy go tak), zawsze ściągał ten obrazek i chował go do szuflady w moim gabinecie, kiedy uprawialiśmy seks. Był tak przepełniony poczuciem winy, że kilka razy podczas stosunku przerywał i mówił: „Wow, jesteśmy takimi złymi muzułmanami”, zanim kontynuował akt. Po wszystkim odzyskiwał ramkę i wieszał ją z powrotem na ścianie, z wyrazem głębokiego bólu i skruchy na twarzy.
Potem pojawiała się kwestia tego, czy zostanie lekarzem: krótko mówiąc, nie chciał nim być. Większość naszych rozmów w pierwszym roku randkowania dotyczyła tego, że nie miał odwagi studiować prawa (jak chciał), co byłoby sprzeczne z życzeniem jego ojca, który chciał, aby on i jego dwaj młodsi bracia poszli na studia medyczne. Jego rutyna studiowania w czasie egzaminów polegała na znajdowaniu innych osób w jego klasie, które byłyby skłonne pozwolić mu oszukiwać na swoich egzaminach. Uważałem to za dość tchórzliwe i nieszczere z jego strony. Wielokrotnie zastanawiałem się, czy kiedykolwiek będzie miał na tyle odwagi, by stanąć w obronie siebie (i w końcu nas), jeśli nie będzie mógł nawet realizować tego, co chciał studiować. Ta myśl sprawiała, że czułam się nieswojo, ponieważ wiedziałam, że kiedy przyjdzie co do czego, nie będzie miał jaj, by postawić nas na pierwszym miejscu w naszym życiu. Nie bawiłem się tymi myślami dużo.
Co było najbardziej wymowne o nim była grupa przyjaciół, których trzymał. Miał dwóch bardzo bliskich przyjaciół (również Pakistańczyków), którzy byli dokładnie w tej samej łodzi co on – całkowicie pobici przez swoich rodziców i zmuszeni do studiowania medycyny. Obserwowanie ich wszystkich trzech, jak spędzają razem czas, było doświadczeniem otwierającym oczy. Obaj jego przyjaciele nie pili (bo haram), ale codziennie palili trawkę. Kiedy pytałem ich o tę hipokryzję, tłumaczyli, że skoro Koran nie mówi wyraźnie, że nie powinno się palić, to jest to w porządku. Otwarcie wyzywały inne pakistańskie kobiety, które spotykały się z ich przyjaciółmi i nazywały je dziwkami (zastanawiałam się, czy mówiły to samo o mnie, kiedy nie było mnie w pobliżu). Nabijały się również z ich szyickich przyjaciół i kpiły z tego jak się modlą, potwierdzając sobie nawzajem, że sunnici są lepsi pod każdym względem.
W końcu obudziłam się do rzeczywistości, która rozgrywała się przed moimi oczami. Zdałem sobie sprawę z rodzaju przyszłości, która leżała przede mną, jeśli pozostanę z Abdulem. Zerwaliśmy po dwóch latach (zainicjowanych przeze mnie) i zaraz potem wyruszyłam z plecakiem przez Azję Południowo-Wschodnią. On przeniósł się na Karaiby, by studiować medycynę. Teraz myślę o tym związku i jestem bardzo wdzięczna, że uniknęłam tej kuli. Wiele pakistańskich kobiet w końcu wychodzi za takich mężczyzn, ponieważ czują, że nie mają innego wyjścia, lub wpadają w pułapkę mentalności „co ludzie powiedzą?”, jeśli zdecydują się zerwać.
Dzisiaj mądre słowa Kanye Westa 'See You In My Nightmares’ doskonale podsumowują moje uczucia wobec mojej 'pierwszej miłości’, zwłaszcza te słowa:
I got the right
To put up a fight
But not quiet
Cuz’ u cut up my life
But my sight
Is better tonight
And I might, see you in my…koszmarze
Ooooh jak się tam dostałeś
Bo kiedyś byliśmy bajką
Ale to jest pożegnanie.