Relatywnie nowe w Arkansas i Tennessee, niewolnictwo było o wiele bardziej zakorzenione w Wirginii i Karolinie Północnej do czasu wynalezienia przez Eli Whitneya w 1793 roku odziarniarki do bawełny, która pomogła zwiększyć opłacalność niewolnictwa w Stanach Zjednoczonych. W zależności od właściciela niewolników istniało wiele niejasności co do indywidualnej polityki wobec niewolników. Niemniej jednak niewolnicy na Górnym Południu żyli zazwyczaj pod rządami panów, którzy posiadali mniej niewolników i byli ogólnie bardziej życzliwi w traktowaniu ich populacji. Gdy w miarę zbliżania się wojny secesyjnej niewolnictwo rosło we wszystkich stanach Górnego Południa, tysiące niewolników odpływało z Górnego Południa do nowych plantacji bawełny w południowo-zachodnich stanach, takich jak Alabama, Missisipi i Luizjana. Dla ogromnej większości, którzy pozostali, właściciele niewolników prawie powszechnie zakazane niewolników edukacji i często wykorzystywane religii jako środek do głoszenia posłuszeństwa niewolników w następstwie burgeoning obawy niewolników insurekcji.
Bardzo niewielu niewolników zamieszkiwanych francuskich i hiszpańskich kontrolowanych Arkansas w XVIII wieku. W 1820 roku, po tym jak został sprzedany Stanom Zjednoczonym jako część zakupu Luizjany w 1803 roku i stał się terytorium USA w 1819 roku, Arkansas był domem dla 1617 niewolników, zgodnie ze spisem ludności przeprowadzonym w tym roku. W latach 1820-1850, tempo wzrostu niewolnictwa w Arkansas przewyższało wszystkie inne stany. W 1830 roku w Arkansas mieszkało 4,576 niewolników. Pierwszy amerykański spis ludności po utworzeniu stanu w 1836 roku, sporządzony w 1840 roku, wykazał 19 935 niewolników, a w 1850 roku nowy spis udokumentował 47 100 niewolników. Spis z 1860 roku wykazał 111 115 niewolników w Arkansas, należących do zaledwie 3,5 procent białej populacji. Wraz ze wzrostem liczby niewolników rosło też ustawodawstwo regulujące ich sytuację. Konstytucja Arkansas z 1836 roku gwarantowała niewolnikom równe traktowanie w świetle prawa i nie istniało żadne prawo zabraniające posiadaczom niewolników edukacji swoich niewolników w Arkansas, ale niewielu niewolników w Arkansas było wykształconych i istniały surowe kary dla uciekinierów, w tym dożywotnie więzienie po 1849 roku. Mimo to wielu niewolników w Arkansas przyjęło chrześcijaństwo, a sekty metodystów, baptystów i prezbiterianów mogły poszczycić się coraz większą liczbą niewolników w XIX wieku.
Podczas gdy Arkansas zajmowało szóste miejsce wśród wszystkich stanów w produkcji bawełny w 1860 roku, zaledwie 12 procent właścicieli niewolników sklasyfikowano jako plantatorów, co wymaga posiadania co najmniej dwudziestu niewolników. Ponieważ tylko 50 procent niewolników w Arkansas żyło pod rządami plantatora, wiele małżeństw niewolników w Arkansas, które nie miały prawnego uznania, zawierane były między niewolnikami na różnych plantacjach. W opublikowanych przez Works Progress Administration (WPA) Slave Narratives (później zebranych jako The American Slave: A Composite Autobiography) niewolnicy z Arkansas przedstawili szeroki wachlarz opinii na temat swoich panów. William Baltimore wspominał, że jego pan nawet nie nazywał ich niewolnikami, ale raczej „sługami”, a Katie Arbey zauważyła, że była „traktowana tak miło, że kiedy nadeszła wolność, myślałam, że zawsze jestem wolna” (Rawick 1972-1979, t. 8, pkt 1, s. 97, 65). Z drugiej strony, Sallie Crane pamiętała brutalne biczowanie, rozdzielanie rodzin i zmuszanie niewolników do samodzielnego wykonywania mebli i przechowywania żywności. Wielu niewolników z Arkansas wspominało w swoich wywiadach o jankeskich żołnierzach, ponieważ wielu z nich przyłączyło się do Unii po wybuchu wojny secesyjnej. Niewolnik z Arkansas William Baltimore wstąpił do armii Unii, podczas gdy inna niewolnica Adeline Blakely przygotowywała jedzenie dla jankeskich żołnierzy. Jak to było niemal powszechne w przypadku wszystkich niewolników, czytanie było surowo zabronione przez prawie wszystkich właścicieli niewolników w Arkansas. Adeline Blakely twierdził, że „kiedy ludzie mogą czytać i pisać, to będzie znaleziony”, pokazując poziom strachu i trudności związane z edukacją siebie jako niewolnika (s. 182).
Niewolnictwo w Tennessee opracowane głównie po utworzeniu Stanów Zjednoczonych. Pierwsi niewolnicy weszli na ten teren w 1760 roku, ale w 1790 roku w Tennessee było tylko 3 417 niewolników. Od 1790 do 1860 roku niewolnictwo w Tennessee szybko się rozszerzało. W 1800 roku było 13 584 niewolników. Liczba ta wzrosła do 44 535 niewolników w 1810 roku; 80 135 w 1820 roku; 141 603 niewolników w 1830 roku; 183 059 niewolników w 1840 roku; 239 459 w 1850 roku; i 275 719 w 1860 roku. Zachodnie Tennessee otworzyło się w 1818 roku i od tego czasu niewolnictwo bardzo się tam rozwinęło, głównie z powodu opłacalności uprawy bawełny. Górzyste wschodnie Tennessee miało pewną produkcję bawełny, głównie w dolinach rzek, ale nie było to miejsce zbyt sprzyjające rolnictwu i dlatego populacja niewolników nigdy nie wzrosła tam powyżej 27 660. Środkowe Tennessee okazało się doskonałym terenem do uprawy tytoniu i dlatego populacja niewolników stale rosła przez cały XIX wiek, osiągając w 1860 roku liczbę 146 105 niewolników. W zachodnim Tennessee liczba niewolników wzrosła z zaledwie 239 w roku 1820 do 101 954 w roku 1860. Tylko 2 932 z 36 844 posiadaczy niewolników z Tennessee, czyli niecałe 8 procent, kwalifikowało się jako plantatorzy.
Jak w Arkansas, niewolnicy w Tennessee otrzymali równą ochronę prawną, ponieważ prawo gwarantowało im procesy sądowe z udziałem ławy przysięgłych. Prawo wymagało od panów, by zapewniali swoim niewolnikom odpowiednie jedzenie i ubranie, a z Tennessee uciekło bardzo niewielu niewolników. W Tennessee nie istniała arystokracja plantatorów, a warunki życia niewolników w Tennessee były w większości lepsze niż w stanach głębokiego Południa. Chociaż w latach 1826-1855 w Tennessee obowiązywał zakaz międzystanowego handlu niewolnikami, stan ten wciąż był stanem transferowym, jako że 26.000 niewolników z Tennessee zostało sprzedanych na południe w dekadzie poprzedzającej wojnę secesyjną. WPA Slave Narratives z Tennessee odzwierciedlają zarówno stosunkowo miłosierne traktowanie, jakie prawo w Tennessee zapewniało niewolnikom, jak i surowe warunki, w jakich przyszło im żyć po emancypacji. W Slave Narratives, niewolnicy z Tennessee powszechnie potępiali fakt, że nie otrzymali niczego po odzyskaniu wolności, a wielu z nich szczególnie ubolewało nad tym, że nie otrzymali obiecanego im czterdziestoakrowego przydziału ziemi. Niewolnica z Tennessee Julia Casey trafnie podsumowała swoje odczucia na temat tego, jak wolność i wynikający z niej brak przydziału ziemi wpłynął na ich spojrzenie na samo niewolnictwo. Stwierdziła: „In slavery days you didn’t hab ter worry ’bout yo clothes en rations but dese days you hab ter worry ’bout eve’thing” (Rawick, t. 16, cz. 15, s. 3).
Pierwsi niewolnicy sprowadzeni do kolonii brytyjskich zostali dostarczeni do Wirginii przez holenderskich handlarzy w 1619 roku. Do 1671 roku w Wirginii żyło 2000 niewolników. Jednak tak długo, jak biała służba najemna okazywała się bardziej ekonomicznym sposobem zaspokajania zapotrzebowania Wirginii na siłę roboczą, niewolnictwo pozostawało stosunkowo niewielkim przedsięwzięciem. W miarę wzrostu opłacalności niewolnictwa pod koniec XVII i na początku XVIII wieku niewolnictwo stopniowo zastępowało białą służbę najemną na polach tytoniu w Wirginii. W 1708 roku w Wirginii żyło około 12 000 Afrykanów, a do roku 1715 ich liczba wzrosła do 23 000. Spis ludności USA z 1790 roku wykazał 293 427 niewolników w Wirginii, a czterdzieści lat później spis z 1830 roku wykazał, że było tam 469 757 afrykańskich niewolników. Po 1830 roku średnio 6,000 niewolników rocznie wyjeżdżało z Wirginii do nowego imperium bawełny na południowym zachodzie, a wzrost niewolnictwa w Wirginii uległ stagnacji. Spis ludności z 1840 roku wykazał niewielki spadek liczby ludności, z 448 987 niewolnikami. W spisie z 1850 roku odnotowano 472 528 niewolników, a w spisie z 1860 roku – 490 865 niewolników, więcej niż w jakimkolwiek innym stanie.
Istniała ogromna różnorodność wśród posiadaczy niewolników w Wirginii, ale około połowa niewolników w Wirginii należała do posiadaczy niewolników, którzy mieli mniej niż dwudziestu niewolników w swoim posiadaniu. Prawa niewolnicze w Wirginii były stosunkowo łagodne, ponieważ Wirginia nie wprowadziła żadnych przepisów zakazujących edukacji dla niewolników, a wielu niewolników otwarcie uczestniczyło w życiu kościołów. Na wielu plantacjach w Wirginii istniały szkoły niedzielne, w tym na plantacji Stonewalla Jacksona. Lojalność zdecydowanej większości niewolników wobec swoich panów w czasie wojny secesyjnej świadczyła o ich statusie, który często bardziej przypominał służącego niż niewolnika. Oczywiście, istniało wiele różnic. Nawet gdy panowie nie tolerowali religii niewolników, często spotykali się oni na tajnych spotkaniach modlitewnych, a niewolnik, który znał najlepiej Biblię, pełnił de facto funkcję pastora, jak podaje Minnie Fulkes, niewolnica z Wirginii. Jednak nawet w Wirginii wielu panów było bardzo surowych, w tym pan Albert Jones, który bił niewolników za umiejętność czytania i pisania. Wielu niewolników utrzymywało znaczące związki rodzinne, często żeniąc się (nieoficjalnie) poprzez „przeskakiwanie przez miotłę”, proces opisany przez niewolnicę z Wirginii Minnie Fulkes. Ten zwyczaj jest przykładem tradycji kulturowych wykuwanych przez samych niewolników, wykazując ich agencji w tworzeniu własnych instytucji kulturowych.
Niewolnictwo w Karolinie Północnej była dobrze zakorzeniona instytucja, z Afrykanów przybywających już w 1680s i prawne usankcjonowanie instytucji występuje w 1715 roku. Gubernator George Burrington poinformował, że w 1733 roku w Karolinie Północnej żyło 6000 niewolników, a listy podatkowe wykazały istnienie 17 370 niewolników do 1765 roku. Populacja niewolników gwałtownie wzrosła, gdy uprawy tytoniu, bawełny i ryżu stały się coraz bardziej opłacalne. Spis ludności USA z 1790 roku wykazał 102 726 niewolników; Spis ludności z 1800 roku wykazał 133 296 niewolników; Spis ludności z 1810 roku wykazał 168 824 niewolników; Spis ludności z 1820 roku wykazał 205 017 niewolników; Spis ludności z 1830 roku wykazał 245 601 niewolników; Spis ludności z 1840 roku wykazał 245 817 niewolników; Spis ludności z 1850 roku wykazał 288 548 niewolników, a Spis ludności z 1860 roku wykazał 331 059 niewolników. Rozpatrywana jako procent całej populacji, populacja niewolników stopniowo wzrosła z 25,5 procent w 1790 roku do 33,3 procent w 1860 roku. Mimo znacznego exodusu niewolników z Karoliny Północnej do stanów głębokiego Południa, takich jak Alabama, Luizjana i Missisipi, w latach 1820-1860, spowodowanego większym zapotrzebowaniem na pracę niewolniczą w tych stanach – średnio 2 867 niewolników rocznie opuszczało Karolinę Północną – populacja niewolników nadal rosła z powodu przyrostu naturalnego. Pomimo dużej liczby niewolników w Karolinie Północnej, jednak tylko 3 procent właścicieli niewolników w Karolinie Północnej, których odsetek wśród białej ludności spadł z 31 procent w 1790 roku do 27,7 procent w 1860 roku, kwalifikowało się jako plantatorzy.
Jak w Wirginii, w Karolinie Północnej mała liczba niewolników na poszczególnych plantacjach i nierówne proporcje płci często zmuszały niewolników do poślubiania niewolników z innych plantacji, zwłaszcza w zachodnich hrabstwach, gdzie populacja niewolników nie wzrosła znacząco, dopóki produkcja bawełny nie rozprzestrzeniła się tam w dekadach po 1830 roku. Traktowanie populacji niewolników było stosunkowo drakońskie w porównaniu z innymi stanami Górnego Południa, ponieważ Karolina Północna zakazała działalności kościołów dla czarnych w 1715 roku, a w 1830 roku oficjalnie zakazała edukacji niewolników. Pomimo prawnego ograniczenia religii niewolników, wielu z nich nadal aktywnie praktykowało religijnie, czy to na własną rękę, czy też w kościele swojego pana. Baptyści i metodyści stanowili największe skupiska czarnych członków w przedwieczornej Karolinie Północnej. Kontrola nad masami niewolników była głównym celem polityki panów; edukacja była zakazana, a religia była wykorzystywana do pouczania niewolników, by byli posłuszni swoim panom, niezależnie od tego, czy byli oni życzliwi, czy nie. Na przykład niewolnik z Karoliny Północnej Elias Thomas wspominał „całkiem dobre” jedzenie, łowienie ryb w czasie wolnym od pracy oraz „śmiech, pracę i śpiewanie” pieśni takich jak „Przejście przez Jordan” i „Powrót do Ziemi Obiecanej” z biednymi białymi sąsiadami. Wspominał nawet, że uczęszczał z białymi do kościołów metodystycznych i prezbiteriańskich, ale „w czasach niewolnictwa niewolnikom nie wolno było czytać książek” (Hurmence, wyd. 1984, s. 9-13). Hannah Crasson twierdziła, że niewolnicy otrzymywali dużo jedzenia, w tym kolardy, groch, chleb kukurydziany, mleko i ryż, oraz nosili ubrania utkane przez jej matkę i babkę. Jednak mimo uczęszczania do kościoła z białymi i na tańce z niewolnikami z innych plantacji oraz korzystania z wolnych od pracy świąt, „lepiej, żebyś nie próbowała nauczyć się czytać” (s. 18). Z drugiej strony Jacob Manson wspominał surowego właściciela, który wydawał niewolnikom marne ubrania i podawał jedzenie w korytach. Pozwalając niewolnikom na uczęszczanie do kościoła tylko po to, by mogli być pouczeni o posłuszeństwie, pan ten wprowadził surową politykę zabraniającą niewolnikom czytania i posiadania książek. Według Mansona, kościoły instruowały ich, by „byli posłuszni naszym marsterom i byli posłuszni przez cały czas” (s. 40-41).
BIBLIOGRAFIA
Ballagh, James Curtis. A History of Slavery in Virginia. Baltimore, MD: Johns Hopkins Press, 1902.
Bassett, J. S. „The Religious Conditions of Slavery in North Carolina.” The News & and Observer, 17 grudnia 1899.
Bolton, S. Charles. Arkansas, 1800-1860: Remote and Restless. Fayetteville: University of Arkansas Press, 1998.
Hurmence, Belinda, ed. My Folks Don’t Want Me to Talk about Slavery: Twenty-One Histories of Former North Carolina Slaves. Winston-Salem, NC: John F. Blair, 1984.
Lamon, Lester C. Blacks in Tennessee, 1791-1970. Knoxville: University of Tennessee Press, 1981.
Mooney, Chase C. Slavery in Tennessee. Bloomington: University of Indiana Press, 1957.
Patterson, Caleb Perry. The Negro in Tennessee, 1790-1865. New York: Negro Universities Press, 1922.
Rawick, George P., ed. The American Slave: A Composite Autobiography. 19 vols. Westport, CT: Greenwood Press, 1972-1979.
Taylor, Orville W. Negro Slavery in Arkansas. Durham, NC: Duke University Press, 1958.
Taylor, Rosser Howard. Slaveholding in North Carolina: An Economic View. New York: Negro Universities Press, 1926.
.