OMAHA, Neb. — Iowa weszła do finałów 2010 NCAA Division I Championship z już zapewnionym tytułem drużynowym. Nawet z tym poziomem komfortu, trzy z pięciu Hawkeyes wygrały indywidualne tytuły, aby umieścić jeszcze większy dystans między mistrzami a resztą stawki.
Photo/John Sachs, Tech-Fall.comIowa zajęła pierwsze miejsce z 134,5 punktami. Cornell zajął drugie miejsce z 90 punktami i jednym indywidualnym mistrzem z dwóch finalistów. Na trzecim miejscu był Iowa State, z dwoma mistrzami z trzech zapaśników w finałach.
Tegoroczne finały może nie miały niektóre z over-the-top dramat 2009 NCAAs, ale, w przeważającej części, rzeczywiste mecze mistrzowskie były ekscytujące, z więcej akcji niż jest czasami przypadek, gdy zapaśnicy konkurować, aby nie stracić. Oto podsumowanie finałów 2010:
125: Nr 2 Matt McDonough (Iowa) vs. Nr 5 Andrew Long (Iowa State)
McDonough przyniósł 36-1 rekord do finałów; Long był 27-5 w tym roku. Obaj zapaśnicy są świeżo upieczonymi zawodnikami – po raz pierwszy od 30 lat dwóch pierwszorocznych zapaśników zmierzyło się ze sobą w finale NCAA. Obaj są rodowitymi Iowans; Long pochodzi z Creston, a McDonough z Marion. Obaj walczyli ze sobą trzy razy w tym sezonie, z McDonough wygrywającym wszystkie trzy.
Nie było punktacji w pierwszym okresie. Long zaliczył ucieczkę na początku drugiego; McDonough odpowiedział obaleniem w 1:05 i wyszedł na prowadzenie 2-1. Na początku trzeciej tercji, Hawkeye wybrali dół. Long podciął McDonougha, co dało wynik 3-1. McDonough został upomniany za przeciąganie walki na mniej niż pół minuty do końca … ale McDonough utrzymał prowadzenie, pokonując Longa 3-1, dzięki czemu jego rekord wynosi 4-0 dla Hawkeye. McDonough jest pierwszym świeżo upieczonym mistrzem Iowa w NCAA od czasów Lincolna McIlravy’ego w 1993 roku.
Zapytany o zdobycie tytułu, pierwszoroczny Hawkeye odpowiedział: „Na początek, to jeszcze nie koniec. Mam jeszcze trzy lata. Nie możesz skończyć na jednym mistrzostwie, czy jednym meczu. To jest to, na co pracowałem przez cały sezon. To ulga, ale już patrzę w przyszłość i jestem gotowy do dalszego treningu i doskonalenia się. To był wspaniały tydzień.”
133: Nr 1 Jayson Ness (Minnesota) vs. Nr 2 Daniel Dennis (Iowa)
Obydwaj zapaśnicy są z Big Ten, i obydwaj są seniorami w redshirt. Ness jest 32-0 w tym roku, podczas gdy Dennis jest 22-3 … z dwóch z tych strat do swojego rywala Gopher. W rzeczywistości, te dwa ostatni spotkał się na macie zaledwie dwa tygodnie temu, w 2010 Big Ten mistrzostw konferencji, z Ness wygrywając tytuł.
Jayson Ness został nazwany Most Outstanding Wrestler (Photo/John Sachs, Tech-Fall.com)W pierwszym okresie, Ness prawie dostał upadek z neutralnej pozycji, ale nie kontroli i nie punktacji. W drugim okresie, Dennis obalił. Gopher jechał, ale Hawkeye uzyskał odwrócenie na około pół minuty do końca okresu. Trzecia tercja rozpoczęła się przy wyniku 2-0 dla Dennisa. Ness wybrał dół, zaliczył ucieczkę. Następnie Dennis zdobył obalenie i objął prowadzenie 4-1. Ness zaliczył kolejną ucieczkę, a w ostatnich dziesięciu sekundach zdobył obalenie i dwa punkty za nearfall, dzięki czemu odniósł niesamowite zwycięstwo. Ness zdobył tytuł 133 przez zwycięstwo 6-4.
W wywiadzie po meczu, Ness został zapytany o końcowe dziesięć sekund. „Myślałem tylko o tym, żeby zdobyć obalenie i doprowadzić do remisu,” odpowiedział mistrz Gopher. „Poszedłem za nim tak mocno jak tylko mogłem. Dobre rzeczy się zdarzają, gdy zmagasz się przez pełne siedem minut.”
141: Nr 1 Kyle Dake (Cornell) vs. Nr 6 Montell Marion (Iowa)
Dake to prawdziwy freshman, z 33 zwycięstwami, 2 porażkami; jego ojciec Doug był All-American w Kent State, zajmując siódme miejsce w 177 funtach na NCAA 1985. Marion jest redshirt sophomore z 27-5 rekord w tym sezonie.
Dake rozpoczął punktowanie z takedown z 44 sekund w lewo w pierwszym. Marion zaliczył ucieczkę na około dziesięć sekund przed końcem pierwszego okresu. W drugiej odsłonie, Hawkeye wybrało dół. Dake zdobył dwa punkty za nearfall. Świeżo upieczony zawodnik Big Red, prowadząc 4-1, rozpoczął trzecią tercję w pozycji pucharowej i zaliczył ucieczkę. Marion obalił zawodnika, co dało wynik 5-3, na co Dake odpowiedział ucieczką. Dake zdobył tytuł mistrzowski w 141 rundzie, 7-3, stając się pierwszym świeżym zawodnikiem, który wygrał mistrzostwa NCAA od czasu Dustina Schlattera w 2005 r.
„Jest świetnym zapaśnikiem,” powiedział Dake o swoim przeciwniku, Montellu Marionie. „On jest zapaśnikiem z Iowa, więc wiesz, że będzie ciężko. Spodziewałem się, że będzie walczył tak mocno jak tylko będzie mógł, a ja musiałem mu dorównać. Jeśli oglądaliście pierwsze 30 sekund, to w zasadzie uderzaliśmy się nawzajem po twarzy i nie przejmowaliśmy się tym. Po prostu się siłowaliśmy. Tak właśnie jest i tak właśnie do tego podszedłem.”
Pytany o to, czy nie męczy go bycie nazywanym świeżakiem, Dake odpowiedział: „Tak. Tylko dlatego, że ludzie myślą, że to taka wielka sprawa, że jestem świeżakiem i pewnie dla zwykłych ludzi tak jest. Dla mnie, jestem po prostu kolejnym zapaśnikiem wychodzącym tam, aby walczyć z kimś innym.”
149: Nr 1 Lance Palmer (Ohio State) vs. Nr 2 Brent Metcalf (Iowa)
Palmer jest seniorem, z 31-2 rekordem; Metcalf jest redshirt senior, z 35 zwycięstwami i tylko jedną stratą … do swojego rywala Buckeye, dwa tygodnie temu, w 149 finale Big Tens. To był pierwszy raz, kiedy Metcalf przegrał z Palmerem w sumie pięć meczów college’u.
Brent Metcalf podnosi trofeum mistrzostwa drużyny (Foto/John Sachs, Tech-Fall.com)Prosto od początku, Metcalf wszedł na pojedynczą nogę, dostając takedown 30 sekund w meczu. Palmer zapisał punkty na tablicy dzięki ucieczce. Nie było innych punktów w pierwszej tercji, więc Metcalf prowadził 2-1. Palmer obalił, uciekł i doprowadził do remisu… ale Hawkeye miał już 1:29 czasu gry. Metcalf rozpoczął trzecią tercję w neutralnej pozycji, poszedł po podwójną nogę, ale Palmer ją odepchnął. Metcalf wygrał 3-2 na czas, mszcząc się za porażkę z Buckeye na Big Tens … i, w pewnym sensie, za zeszłoroczną porażkę w finale z Darrionem Caldwellem z North Carolina State.
W konferencji prasowej po finałach, Metcalf został poproszony o porównanie i kontrast uczuć między tym rokiem a zeszłym: „Czuje się dobrze, czuje się jakbym odkupił swoje winy z zeszłego roku trochę, tylko dlatego, że to jest turniej narodowy. Nie możesz odzyskać zeszłego roku, ale możesz czuć się lepiej, bo skończyłeś go tak, jak skończyłeś.”
Zapytany o swoją przyszłość w zapasach, rodowity mieszkaniec Michigan powiedział: „To jeszcze nie koniec. Jest wiele mistrzostw świata i mistrzostw olimpijskich przed nami, do których można dążyć. Ile złotych medali (olimpijskich) zdobył Tom Brands? Jeden. Ile zdobył Dan Gable? Jeden. Teraz muszę wygrać dwa.”
157: Nr 1 J.P. O’Connor (Harvard) vs. Nr 7 Chase Pami (Cal Poly)
Te dwa zapaśnicy zmierzyli się ze sobą wcześniej. Pami, redshirt senior, który jest 29-6 w tym roku, znokautował O’Connora z All-American pretendentów w 2009 NCAAs. Senior z Harvardu (który jest 34-0) zemścił się na Pamim w tym sezonie podczas Cliff Keen Las Vegas Invitational.
Pami rozpoczął punktowanie pojedynczą nogą; O’Connor skontrował, zyskał kontrolę i objął prowadzenie 3-2 pod koniec pierwszej odsłony. W drugiej odsłonie, Harvardczyk uzyskał odwrotną pozycję, co dało wynik 5-2. Po czasie dla Pami, Mustang zaliczył ucieczkę. W trzeciej odsłonie, przy wyniku 5-3, Pami zdecydował się na ucieczkę. Pomimo kilku starć pod koniec walki, to był zakres punktowania. Z czasem, O’Connor wygrywa 6-4 nad Pamim w 157 … stając się tylko trzecim zapaśnikiem Harvardu, który zdobył tytuł NCAA. (John Harkness zdobył 175-funtową koronę w 1938 roku, Jesse Jantzen, 149 mistrzostwo w 2004 roku.)
O’Connor odniósł się do dziedzictwa zostania mistrzem narodowym Harvardu: „Próbowałem tylko podążać śladami byłych mistrzów narodowych Harvardu, Johna Harknessa i Jesse’ego Jantzena, jednocześnie tworząc własną ścieżkę. Wzorowałem się na Jesse’m; tak wspaniały zapaśnik jak on jest jeszcze lepszym człowiekiem. Uważam to za zaszczyt, że mogę być wymieniany w tym samym zdaniu z nim.”
Mistrz z Crimson mówił również o tym, jak stawia czoła wyzwaniom związanym z zapasami w akademicko rygorystycznej szkole, takiej jak Harvard: „Ciężka praca i dyscyplina, jak również zarządzanie czasem. To niesamowite, co można zrobić. Zostałem pobłogosławiony fizycznie i psychicznie. Wrestling nauczył mnie tak wiele i ukształtował mnie na osobę, którą jestem dzisiaj.”
165: No. 1 Andrew Howe (Wisconsin) vs. No. 6 Dan Vallimont (Penn State)
Howe, sophomore, ma doskonały rekord 36-0; Vallimont jest redshirt senior z 31-7 rekordem. Te dwa Big Ten zapaśnicy zmierzyli się ze sobą dwa razy w tym sezonie, z Howe wygrywając oba mecze.
Howe zdobył pierwszy z takedown; to zakres punktacji w pierwszym okresie, ale on już zgromadził prawie dwie minuty czasu jazdy. Badger rozpoczął drugą tercję na minusie. Howe szybko uciekł, a kilka sekund później wykonał obalenie i wyszedł na prowadzenie 5-0. Vallimont odpowiedział ucieczką, ale Howe skontrował to kolejnym obaleniem i wyszedł na prowadzenie 7-1 w trzeciej odsłonie. W ostatniej odsłonie Vallimont zdobył obalenie, a Howe zaliczył ucieczkę. Howe wygrał walkę 9-3 i zdobył tytuł mistrzowski w kategorii 165 funtów.
„Nie miałem zamiaru pozwolić, żeby ten pojedynek mi uciekł. Powtarzałem to sobie przez cały rok” – powiedział Howe, odnosząc się do zeszłorocznych finałów, w których uległ Jarrodowi Kingowi z Edinboro. „Myślałem o tej stracie każdego dnia przez cały ten rok i nie chciałem iść kolejny rok myśląc to samo.”
174: Nr 1 Mack Lewnes (Cornell) vs. Nr 2 Jay Borshel (Iowa)
Jeden z tych dwóch zapaśników opuściłby Omaha z pierwszą porażką w sezonie. Lewnes, junior, ma 40-0 rekord … podczas gdy redshirt junior Borschel jest 36-0 w tym sezonie.
Borschel dostał takedown około jednej minuty w pierwszym okresie — zakres punktacji w rundzie otwarcia. Lewnes wybrał obalenie na początku drugiej rundy i zaliczył ucieczkę w pierwszych 30 sekundach. Żadnych innych punktów. W trzeciej odsłonie Borschel wybrał obalenie, zaliczył ucieczkę i wynik 3-1 dla Hawkeye… po 2:20 czasu walki. Borschel zaliczył obalenie, a następnie został ukarany za grę na zwłokę. Jeden punkt dla Lewnesa na 32 minuty przed końcem, co dało wynik 5-2. Jay Borschel pokonuje Macka Lewnesa 6-2 i zdobywa tytuł mistrzowski w kategorii 174.
Na konferencji prasowej po zdobyciu tytułu, Borschel wspomniał, że on i Matt McDonough wyszli z programu zapaśniczego Linn-Mar High School. „To wiele mówi o tamtejszym sztabie trenerskim. Wpoili nam dużo ciężkiej pracy i determinacji, postawę „nigdy się nie poddawaj”. To jest to, o co im chodzi – twarde zapasy. Główny trener pochodzi z Iowa, był Amerykaninem, walczył pod wodzą (Dana) Gable’a, więc wie o tym wszystko. Był w stanie włożyć to do (McDonough i ja).”
184: Nr 1 Kirk Smith (Boise State) vs. Nr 6 Max Askren (Missouri)
Smith jest juniorem z doskonałym rekordem 29-0. Askren jest seniorem z 19 zwycięstwami i 2 porażkami.
Askren zaliczył pierwsze obalenie, następnie zdobył dwa punkty za nearfall w pierwszej odsłonie. Następnie Tygrys z Missouri zdobył trzy kolejne punkty za obalenia, na które Smith mógł odpowiedzieć tylko ucieczką. Askren prowadził 7-1. W drugiej odsłonie, Askren wybrał dół, szybko zdobywając ucieczkę… jedyny punkt w drugiej odsłonie. Smith wybrał neutralną pozycję na początku trzeciej i zdobył podwójną nogę, aby zmniejszyć przewagę do 8-3. Askren zaliczył ucieczkę. Z czasem jazdy, Max Askren uzyskuje zwycięstwo 10-3 nad Kirkiem Smithem … dołączając do Marka Ellisa (zeszłorocznego mistrza wagi ciężkiej) i starszego brata Bena Askrena jako trzeciego w historii mistrza Missouri NCAA.
Pytany o zdobycie korony 184, Askren odpowiedział: „To wspaniałe uczucie. Jestem po prostu szczęśliwy, że byłem w stanie zrobić to, co wszyscy wokół mnie myśleli, że mogę zrobić. Wiem, że moja technika zawsze była na miarę mistrza kraju i w finałach w końcu to wyszło. To ja ukrywałem swoje możliwości. Bałem się tego, co jestem w stanie zrobić lub czego nie jestem w stanie zrobić. Presja polegała na próbowaniu i powstrzymywaniu się. W pewnym momencie musiałem to zrobić.”
Zapaśnik Tygrysów mówił również o niektórych zmaganiach, których doświadczył w tym roku. „Pasja odeszła,” powiedział Askren. „Były momenty podczas treningów i meczów, kiedy była, ale nie utrzymywała się. W tym sezonie z pomocą moich trenerów, brata, przyjaciół i rodziny, wróciłem do robienia rzeczy tak jak lubię.”
197: Nr 1 Jake Varner (Iowa State) vs. Nr 2 Craig Brester (Nebraska)
Tych dwóch zapaśników z Big 12 mierzyło się ze sobą wielokrotnie, najbardziej zauważalnie w finałach NCAA w 2009 roku i finałach konferencji Big 12 w 2010 roku. Varner wygrał obie walki.
Nie było punktacji w pierwszym okresie. W drugim, Varner zaczął w dół, i uciekł … co było zakresem punktacji w tym okresie. W trzeciej, Brester wybrał dół, dostał ucieczkę i zremisował wynik. Varner uzyskał odwrotną pozycję na około minutę przed końcem; Brester zaliczył kolejną ucieczkę, co dało wynik 3-2 dla Cyclone. Cornhusker próbował obalenia, ale Varner w ostatnich sekundach kontratakował, wykonując własne obalenie. W finałowym pojedynku pomiędzy tymi dwoma rywalami z konferencji, Jake Varner pokonał Craiga Brestera, 5-2 … zdobywając swój drugi z rzędu tytuł NCAA. Varner jest jednym z nielicznych zapaśników, którzy byli czterokrotnymi finalistami NCAA.
„Craig to twardy facet,” powiedział Varner o swoim koleżeńskim rywalu z Nebraski. „Dużo się zmagaliśmy. Pewnie dlatego niewiele się dzieje. Znamy się dość dobrze, ale ja po prostu trzymałem się swojego planu. Chciałbym zdobyć punkty w pierwszej rundzie, ale tak się nie stało. Uciekłem tak szybko, jak tylko mogłem, tak jak chciałem i zaliczyłem ten front headlock i to był ważny, kluczowy moment w tym pojedynku. Wiedziałem, że będzie musiał po mnie przyjść i byłem na to gotowy, i skończyło się na tym ostatnim takedown.”
285: Nr 1 David Zabriskie (Iowa State) vs. Nr 2 Jared Rosholt (Oklahoma State)
Tuż po walce Varner-Brester, druga bitwa Big 12 dużych mężczyzn, w której wystąpił Zabriskie, senior z 25 zwycięstwami, 2 porażkami … podczas gdy Rosholt, redshirt senior, jest 34-2 w tym roku. To był rewanż za walkę o tytuł konferencji, którą Cyclone wygrał.
Brak wyniku w pierwszych trzech minutach. Aby rozpocząć drugą, Zabriskie zaoferował wybór Rosholtowi, który uciekł w 19 sekund. Cyklon skontrował obaleniem na krawędzi maty. Kowboj zaliczył drugą ucieczkę, wyrównując wynik na koniec drugiej odsłony. W trzeciej odsłonie, Zabriskie wybrał dół, wyszedł spod niego, ustalając wynik na 3-2. To było to dla punktacji … więc David Zabriskie wygrał 3-2 nad Jaredem Rosholtem i został drugim mistrzem wagi ciężkiej stanu Iowa (drugim był zmarły, wspaniały Chris Taylor w 1972 i 1973 roku).
„Kiedy trener Jackson przyszedł do Iowa State, byłem absolutnie zachwycony. Nie było innego trenera, do którego chciałem przyjść,” powiedział Zabriskie. „Ale za ten tytuł, muszę podziękować wszystkim trenerom, których miałem. Każdy trener miał spory udział w tym, co uczyniło mnie mistrzem NCAA i muszę podziękować im wszystkim – trenerowi (Kevinowi) Jacksonowi, Caelowi (Sandersonowi), (Timowi) Hartungowi, (Caseyowi) Cunninghamowi, (Bobby’emu) Douglasowi i (Chrisowi) Bono.”
Final Team Standings:
1. Iowa 134,5
2. Cornell 90
3. Iowa State 75
4. Wisconsin 70,5
5. Oklahoma 69
6. Oklahoma State 65
7. Minnesota 63
8. Ohio State 62
9. Penn State 49
10. Missouri 48
All-Americans:
125:
Pierwsze miejsce: Matt McDonough (Iowa) dec. Andrew Long (Iowa State), 3-1
Trzecie miejsce: Angel Escobedo (Indiana) dec. Troy Nickerson (Cornell), 2-0
Piąte miejsce: Zach Sanders (Minnesota) dec. Cashe Quiroga (Purdue), 6-2
Siedme miejsce: Anthony Robles (Arizona State) dec. Nikko Triggas (Ohio State), 9-3
133:
Pierwsze miejsce: Jayson Ness (Minnesota) dec. Daniel Dennis (Iowa), 6-4
Trzecie miejsce: Franklin Gomez (Michigan State) maj. dec. Jordan Oliver (Oklahoma State), 8-0
Piąte miejsce: Tyler Graff (Wisconsin) dec. Dan Mitcheff (Kent State), 5-3
Siedme miejsce: Borislav Novachkov (Cal Poly) pinned Steve Bell (Maryland), 4:26
141:
Pierwsze miejsce: Kyle Dake (Cornell) dec. Montell Marion (Iowa), 7-3
Trzecie miejsce: Reece Humphrey (Ohio State) dec. Zack Bailey (Oklahoma), 3-2
Piąte miejsce: Tyler Nauman (Pitt) dec. Germane Lindsey (Ohio), 3-2
Siedme miejsce: Mike Thorn (Minnesota) pinned Christopher Diaz (Virginia Tech), :56
149:
Pierwsze miejsce: Brent Metcalf (Iowa) dec. Lance Palmer (Ohio State), 3-2
Trzecie miejsce: Kyle Terry (Oklahoma) dec. Kyle Ruschell (Wisconsin), 5-4
Piąte miejsce: Frank Molinaro (Penn State) maj. dec. Torsten Gillespie (Edinboro), 10-1
Siedme miejsce: Kevin LeValley (Bucknell) dec. Kyle Borshoff (American), 5-0
157:
Pierwsze miejsce: J.P. O’Connor (Harvard) dec. Chase Pami (Cal Poly), 3-2
Trzecie miejsce: Adam Hall (Boise State) maj. dec. Justin Lister (Binghamton), 8-0
Piąte miejsce: Steve Fittery (American) maj. dec. Cyler Sanderson (Penn State), 15-6
Siedme miejsce: Justin Gaethje (Northern Colorado) dec. Steve Brown (Central Michigan), 12-7
165:
Pierwsze miejsce: Andrew Howe (Wisconsin) dec. Dan Vallimont (Penn State), 9-3
Trzecie miejsce: Jarrod King (Edinboro) dec. Nick Amuchastegui (Stanford), 3-2
Piąte miejsce: Tyler Caldwell (Oklahoma) dec. Andrew Rendos (Bucknell), 6-3
Siedme miejsce: Ryan Morningstar (Iowa) dec. Chris Brown (Old Dominion), 3-2
174:
Pierwsze miejsce: Jay Borschel (Iowa) dec. Mack Lewnes (Cornell), 6-2
Trzecie miejsce: Chris Henrich (Virginia) maj. dec. Stephen Dwyer (Nebraska), 10-1
Piąte miejsce: Jordan Blanton (Illinois) dec. Ben Bennett (Central Michigan), 3-2
Siedme miejsce: Scott Giffin (Penn) dec. Jarion Beets (Northern Iowa), default
184:
Pierwsze miejsce: Max Askren (Missouri) dec. Kirk Smith (Boise State), 10-3
Trzecie miejsce: Mike Cannon (American) dec. Joe LeBlanc (Wyoming), 7-2
Piąte miejsce: John Dergo (Illinois) dec. Clayton Foster (Oklahoma State), 10-4
Siedme miejsce: Dustin Kilgore (Kent State) dec. Phil Keddy (Iowa), 9-4
197:
Pierwsze miejsce: Jake Varner (Iowa State) dec. Craig Brester (Nebraska), 5-2
Trzecie miejsce: Cam Simaz (Cornell) dec. Hudson Taylor (Maryland), 4-2 OT
Piąte miejsce: Eric Lapotsky (Oklahoma) dec. Trevor Brandvold (Wisconsin), 7-0
Siedme miejsce: Alan Gelogaev (Oklahoma State) dec. Sonny Yohn (Minnesota), 12-7
285:
David Zabriskie (Iowa State) dec. Jared Rosholt (Oklahoma State), 3-2
Trzecie miejsce: Zach Rey (Lehigh) dec. Konrad Dudziak (Duke), 4-2
Piąte miejsce: Mitch Monteiro (Cal State Bakersfield) dec. Mark Ellis (Missouri), 3-1
Siedme miejsce: Dan Erekson (Iowa) dec. Jarrod Trice (Central Michigan), 8-2
Inne nagrody:
NWCA Bill Koll Outstanding Wrestling Award: Minnesota’s Jayson Ness
NWCA Coach of the Year: Wisconsin’s Barry Davis
Gorriaran Award (najwięcej pinów w najmniejszym czasie): Wirginia’s Brent Jones … 2 w 1:13.
Related Content:
Final Standings
Final Brackets
All-Americans
Auio Interviews
Day 1 Recap
Day 2 Recap
.