Het verhaal gaat, dat in mei van 1999, voorafgaand aan het Byron Nelson evenement, Tiger Woods Butch Harmon belde en zei: “Butchie, ik heb het.”
Woods had bijna twee jaar gewerkt aan een swing die beter zou zijn dan de versie die hem de Masters won met 12 slagen.
Het was een streven naar perfectie en, zo dicht als iemand het kon krijgen, Tiger kreeg het.
Woods won 16 van zijn volgende 28 PGA Tour starts na dat onthullende telefoontje, waaronder vier majors. Hij won de PGA van 1999, werd vijfde op de Masters van 2000 en galoppeerde de rest van het jaar als een Secretariat. Open Championship, om de Grand Slam te voltooien, met acht punten. PGA Championship in een playoff thriller.
Dat trio leeft in de golf lore. Maar er zijn vier majors in een slam, ongeacht de volgorde, Grand of Tiger, en die vierde overwinning wordt vaak over het hoofd gezien als we terugdenken aan alle schatten in Woods’ kluis.
Tiger Slam sneak peek: Tiger schakelt Butch in om zijn swing te veranderen
Tiger Woods heeft een aaneenschakeling van bepalende momenten, zoveel dat er over gediscussieerd en gerangschikt kan worden.
De 2000 U.S. Open of de 2008? De 1997 Masters of de 2019? Vijftien majors of 82 Tour-overwinningen?
Zijn grootste slag, zijn grootste stat, zijn grootste streak – zoveel grootsheid dat de overwinning die zijn grootste prestatie voltooide zelden wordt besproken.
Stel je dit scenario voor: De nummer 1 van de wereld leidt de nummer 2 van de wereld met één slag bij het ingaan van de laatste ronde van het Masters Tournament, met de “Grand Slam” op het spel.
Grand Slam staat tussen aanhalingstekens omdat niet iedereen Tiger’s vier opeenvolgende major-overwinningen als een officiële slam beschouwt, maar dat is het zondagscenario van de 2001 Masters.
Tiger Woods tegen Phil Mickelson, head to head, in de laatste groep, in de laatste ronde op Augusta National. Woods op zoek naar een unieke prestatie, Mickelson nog steeds op zoek naar zijn eerste grote titel. Een goede David Duval ook.
En toch, deze overwinning is een duidelijke vierde in de Tiger Slam pantheon, in de ogen van het publiek. Het zou wel eens de vierde van zijn Masters-overwinningen kunnen worden, na ’97, ’19 en zelfs ’05.
Maar voordat we de lof zingen van het evenement dat de geschiedenis inluidde, vragen we ons af: Wat is een slam?
Moet je alle vier majors in een kalenderjaar winnen? Maakt de volgorde uit, zolang je alle vier de trofeeën maar in je bezit hebt?
Woods heeft nooit gepleit tegen de verdiensten van een slam in één seizoen. Hij zei dat de traditionele versie moeilijker te bereiken was, omdat een speler eerst de Masters moest winnen – geen tweede kans. En hij zei dit herhaaldelijk, evenement na evenement, vanaf het moment dat hij Valhalla verliet tot ver nadat hij Augusta had verlaten.
Maar als ik alle vier de trofeeën in één keer op mijn mantel heb staan, voegde hij er altijd aan toe, dan kun je het noemen zoals je wilt.
Tijger Woods’ Masters-overwinning van 2001 indachtig, gaf hij ons het gevoel dat niemand een vechtende kans had als hij laat op een zondag in de buurt van de top van het leaderboard stond.
Ter verdediging van de Tiger Slam, bedenk dat het major-seizoen zich in die tijd uitstrekte van april tot augustus. Voor het winnen van elke major was meer nodig dan een hot streak, dat is zeker, maar is het niet minder indrukwekkend dat acht maanden na het winnen van major nr. 3, Woods nr. 4 opeiste?
Dat zijn acht maanden voor zijn spel om de mist in te gaan, voor zelfgenoegzaamheid om het in te stellen, voor de media om zijn geduld uit te hollen met overbodige vragen, voor de druk om een explosie te veroorzaken – of een implosie.
Maar zoals je misschien in Michael Jordan hebt gezien tijdens “The Last Dance” documentaire, was Tiger een andere kat.
Op de top van superieur fysiek talent, bezat hij een onverzadigbaar verlangen om te winnen. Onverzadigbaar is misschien niet eens sterk genoeg om te beschrijven wat Woods dreef, want na het afsluiten van het 2000 major seizoen met een derde opeenvolgende overwinning, wat doet Tiger? Hij speelt de week erna in Akron en wint – wire-to-wire, met 11 slagen verschil (herinner je je het shot in the dark op zondag?). En dan wint hij in zijn volgende start in Canada (herinner je je het bunkershot op de 72e hole?). Dat is meer dan alleen de beste speler in je sport zijn; dat is een vastberadenheid bezitten die normalen niet kunnen doorgronden.
Tijdens de Mercedes Championships, voorafgaand aan de seizoensopener van 2001, werd deze vraag aan Woods gesteld:
Q. Zou je zeggen, “Het maakt me niet uit of ik nog een toernooi win dit jaar. Ik win gewoon de Masters”?
Tiger: “Ik zou niet met mezelf kunnen leven als ik dat zou zeggen. Ik zou mezelf niet zijn.”
Woods herhaalde zich niet in Kapalua en, daterend van eind 2000, ging hij acht opeenvolgende Tour evenementen door zonder een overwinning. Dat werd toen beschouwd als een dip. Slump werd geschreven. Slump werd gesproken. En slump werd gehoord.
Woods beëindigde deze “droogte” op Bay Hill. Hij won de week daarna op TPC Sawgrass.
Toen NBC Sports’ Jimmy Roberts Woods vroeg wat het winnen van zijn eerste Players Championship voor hem betekende, zei Woods zonder een zweem van sarcasme: “Het betekent dat mijn dip voorbij is.”
En dat brengt ons bij de 2001 Masters.
Acht maanden na de PGA. Acht maanden waarin hij zijn glans en scherpte behield, de media trotseerde en alle soorten ‘plosies’ vermeed.
Neem het bovenstaande, voeg daar de kans op – letterlijk – een unieke prestatie aan toe, en combineer dat met wat hieronder staat, en Woods verdient met het winnen van dit evenement meer dan alleen een symbolische status in zijn buitenaardse carrière.
Je zou denken dat als Tiger donderdag de afslag zou nemen in Augusta National, waar hij in vier jaar niet had gewonnen, dat er dan sprake zou zijn van zenuwen of angst, die kleine twijfel veroorzakende duivels.
Maar wij denken niet zoals Tiger.
“Ik denk dat de dingen waar ik buiten de golfbaan mee te maken heb … het is soms moeilijk, maar er op uit gaan en concurreren en spelen en jezelf uitdagen om een ander niveau te bereiken, en goede golfshots slaan wanneer je dat absoluut moet – dat is voor mij de kick ervan,” zei Woods in zijn persconferentie voorafgaand aan het toernooi.
Woods schoot 2-onder 70 in Ronde 1 en was T-15. Hij schoot 66 in Ronde 2 en was T-15. Hij schoot 66 in Ronde 2 en was T-2. Een zaterdag 68 gaf hem een een-shot voorsprong op Phil Mickelson, met Mark Calcavecchia en Chris DiMarco twee terug. David Duval, Ernie Els en Angel Cabrera stonden drie achter.
Q. Is dit de manier waarop je het zou hebben gepland, één ronde voorsprong, spelen tegen de nummer twee van de wereld?
Tijger: Nee.
Q. Hoe zou je het hebben aangepakt?
Tiger: Tien (shots). Waarom jezelf beperken tot 10? Als je gaat dromen, kan dat net zo goed.
Q. De historische implicaties van morgen, denk je daar überhaupt over na of sluit je dat gewoon helemaal buiten?
Tijger: Ik heb er niet over nagedacht. Ik denk nu aan mijn swing. Ik ga naar de schietbaan om eraan te werken. Sorry. (
Q. Kom op. Geef ons iets beters dan dat. Dit is iets wat velen van ons misschien nooit meer zullen zien als je morgen weer wint. Is dat in je opgekomen?
Tijger: Ik hoop dat je nog wat langer leeft, dan. (Gelach.)
Woods, niet verrassend, begon zondag met een bogey op de eerste. Die hole heeft lang zijn nummer gehad, en zo waren nr. 1 en nr. 2 – samen met Calc – T-1.
Dit was nooit een zekerheid. Het lot en het lot waren toeschouwers zoals wij, wachtend om te worden overweldigd. Woods had nooit een voorsprong van meer dan één punt, tot hij op de 18e een birdie sloeg en met twee slagen won. Hij stond gelijk met Duval, door 15 holes, met Mickelson één achter. Maar Duval en Mickelson bogey de par-3 16e en Woods speelde de laatste drie holes in 1 onder.
Na het maken van zijn 15-foot, slam-winnende putt, Woods hief zijn rechter vuist zegevierend. Daarna liep hij naar de rand van de green en begroef zijn gezicht in zijn hoed. Het was zijn meest menselijke moment in een tijd waarin hij er nooit minder sterfelijk uitzag.
“Ik was vandaag in zo’n zone, werkend aan, weet je, elke slag, zo hard werkend aan elke slag. Toen liep ik naar de kant en ik begon te denken, weet je, ik heb geen shots meer te spelen. Ik ben klaar – ik heb de Masters gewonnen,” zei Woods na zijn vijfde major-overwinning in zes starts. “Het was gewoon een raar gevoel, want als je zo geconcentreerd bent op elke slag, vergeet je al het andere. Toen ik geen slagen meer te spelen had, begon ik te beseffen wat ik gedaan had; ik had het toernooi gewonnen, en ik begon een beetje emotioneel te worden, en probeerde me te herpakken. Daarom deed ik de pet over mijn gezicht, om me te vermannen, zodat toen Phil zijn putt maakte, ik in staat was zijn hand te schudden.”
De delen hebben altijd het geheel van het winnen van de Tiger Slam overtroffen. De man won een U.S. Open met 15 slagen – op Pebble Beach. Hij won een Open Championship met acht slagen verschil en werd daarmee de jongste speler die de Grand Slam voltooide – op St. Andrews. Andrews. Hij won het PGA Championship in een van de spannendste slotrondes ooit.
Maar niet te vergeten is de afsluiter. Want het is niet alleen dat Woods zondag op Augusta National zijn belangrijkste rivaal versloeg; het is de totaliteit van die overwinning – zoveel dingen die we als een overweldigende last zouden beschouwen, die Woods ofwel wegwuifde, als motivatie gebruikte of er gewoon doorheen scheen.
Woods vierde niet veel na het voltooien van de Tiger Slam. De 25-jarige pakte zijn koffers, ging naar huis naar Orlando en “bleef ongeveer vier dagen in bed. Had 102 graden koorts; had de griep behoorlijk te pakken,” zei hij bij zijn vervolgstart in Dallas, het evenement waar hij het twee jaar eerder “kreeg”.
Voor een periode echter – iets meer dan twee maanden – was Tiger Woods in het bezit van alle vier de major trofeeën (en The Players Championship Waterford Crystal).
En hij kon ze schikken op zijn salontafel, op een schoorsteenmantel, of boven zijn open haard, in elke volgorde waarin hij maar wilde.