Dit artikel over Maura Murray is een gastartikel geschreven door gastblogger, Dianne Braley
Ik was al een hele tijd niet meer in de bergen geweest tijdens de warmere maanden en was vergeten hoe mooi het er is. Mijn man reed langzaam achter de groep terwijl mijn kleine ruwharige terriër Buddy op de console zat en naar de open weg staarde. We waren eerder begonnen aan route 112 en hadden de rampplek al gepasseerd, wat me een griezelig gevoel gaf dat me ongerust begon te maken. Het plan was nu om naar Lake Tarleton te gaan om een plek te zoeken die volgens een vroegere getuige van belang zou kunnen zijn in de zaak en hij zou ons daar kunnen ontmoeten. Ik voelde een steek in mijn borst toen ik op mijn telefoon keek en me realiseerde dat ik geen bereik had. Hoewel dit in deze streken helemaal niet ongewoon is, vond ik het vandaag verontrustender dan ik het normaal zou vinden in mijn leven in de voorsteden, waar ik voortdurend in verbinding sta, en ik vond het niet leuk. Mijn fascinatie voor ware misdaad en deze zaak leidde ons hierheen en ik was er niet helemaal zeker van wat mijn man er allemaal van vond, maar hij liet me begaan. Ik woonde niet ver van de bergen en in een opwelling besloot ik mee te doen aan de zoektocht naar de Laarzen op de grond, zoals de toepasselijke titel luidde. Ik wist niet veel over de zaak, behalve via mezelf, dus liet ik mijn man de televisiedocumentaire bekijken, zodat hij tenminste een beetje op de hoogte zou zijn. We pakten onze koffers en gingen op weg. Mijn spontaniteit, waar ik een paar uur geleden nog zo trots op was, begon ik al snel te betreuren. Ik realiseerde me plotseling dat we hier in groot gevaar konden zijn. We zijn in de afgelegen White Mountains van New Hampshire met compleet vreemde wannabe detectives (zoals ikzelf) op zoek naar bewijs of resten van een lichaam zonder verbinding met de buitenwereld. Ik werd lichtelijk onrustig bij de gedachte hieraan en was boos dat ik dit niet van tevoren had bedacht. Ik verschoof ongemakkelijk in mijn stoel. Ik keek toe hoe mijn man rustig reed en toen in paniek raakte. “Waar zijn we in godsnaam mee bezig?” zei ik luid. Mijn man staarde voor zich uit en draaide het zandpad op, achter de anderen aan. Hij zette de auto in de parkeerstand en pakte Buddy’s riem en gaf die aan mij. Ik staarde hem aan in afwachting van een of andere reactie. Hij gaf me een klopje op mijn hoofd, “Ik geloof dat we op zoek zijn naar Maura Murray.”
Op 9 februari 2004 e-mailde de 21-jarige verpleegkundestudente Maura Murray van de University of Massachusetts Amherst haar leidinggevende en professoren om hen te laten weten dat er een sterfgeval in haar familie was geweest en dat ze werk en lessen zou missen. Daarna e-mailde ze haar vriend: “Ik hou nog meer van je, dekhengst. Ik heb je berichten gekregen, maar eerlijk gezegd had ik geen zin om met iemand te praten, ik beloof je dat ik vandaag wel zal bellen. Hou van je, Maura. “Ze pakte een tas, haalde 280 dollar uit een geldautomaat, kocht voor 40 dollar aan alcohol en ging op weg, naar verluidt wist niemand waar of waarom ze ging. Ergens tussen 19.00 en 19.30 uur slipte Murray’s zwarte Saturn uit 1996 van de weg en raakte een sneeuwbank op Route 112 in Haverhill, N.H. De politie arriveerde binnen 10 minuten ter plaatse en Maura was verdwenen.
De verdwijning van Maura Murray is waarschijnlijk de bekendste vermissingszaak in New Hampshire en die bekendheid heeft geleid tot een groot aantal liefhebbers van ware misdaden, armchair-detectives en een groot aantal anderen die als eerste de zaak willen oplossen. Ik ben in de loop der jaren af en toe een liefhebber van ware misdaden geweest, waarbij ik af en toe een pauze moest inlassen, aangemoedigd door mijn man die me een paar jaar geleden eens met een schroevendraaier in mijn zak aantrof toen de reparateur kwam en kort daarna de term seriemoordenaar begon te gebruiken om meer dan één verdacht uitziende buur te beschrijven. Onlangs ben ik van de wagen gevallen toen ik op zoek was naar iets om de tijd te doden tussen de verpleegbezoeken door tijdens mijn lange werkdag. Ik stootte toevallig op de Missing Maura Murray podcast nadat ik de titel zag en me vaag herinnerde dat de zaak uit New England kwam. De Missing Maura Murray podcast is nu op een onthutsende 79 afleveringen. De podcast werd gemaakt door Tim Pilleri en Lance Reenstierna, twee lokale en, zo te zien, gewone jongens die oprecht geïnteresseerd waren in de zaak. Na ongeveer de derde aflevering was ik verkocht en dook ik met Lance en Tim in het konijnenhol. Mijn leven is sindsdien veranderd.
James Renner, auteur van True Crime Addict, How I lost Myself in the Mysterious Disappearance of Maura Murray, die vanaf 2011 als een van de eersten meer publieke belangstelling voor de zaak toonde, zou hebben gezegd: “Als je eenmaal bij deze zaak betrokken raakt, raak je geobsedeerd.” James zou gelijk hebben. Nu, met het succes van de podcast, is de zaak voor sommigen weer tot leven gekomen en voor vele anderen nieuw gemaakt. Men zou kunnen stellen dat dit heeft geleid tot de zesdelige mini-documentaire, The Disappearance of Maura Murray, op het Oxygen-netwerk. De belangstelling van het publiek is nog groter geworden door een breder net te werpen op mogelijke verdachten en alle mogelijke informatie die hopelijk leidt tot het oplossen van wat er met Maura Murray is gebeurd. Ik kwam te weten over de komende zoektocht, omdat ik, zoals velen, betrokken ben geraakt bij de wirwar van online groepen en message boards waarvan sommige openbaar zijn en andere geheim of alleen op uitnodiging, waardoor je je moet verdiepen in de feiten van deze zaak in de hoop dat je “erbij komt”. Deze hot spots gonzen elke dag van de discussies over nieuwe en oude theorieën. De details van de zaak zijn uitgebreid, maar de feiten zijn schaars, wat ook bijdraagt tot het mysterie. Hoe zit het met de vod in de uitlaat? Was het de buschauffeur die haar het laatst heeft gezien? Heeft ze zelfmoord gepleegd? Is ze in Canada? Dit zijn enkele van de onderwerpen die dagelijks worden ontleed door speurneuzen op het web in de hoop dat onze opsplitsing van dit alles misschien is wat nodig is om een mysterie op te lossen dat zelfs de meest doorgewinterde speurders heeft verbijsterd. De dynamiek in deze forums en op sociale media kan zo dramatisch zijn als een soap opera en interessant genoeg; de podcasters, auteurs, gepensioneerde en huidige onderzoekers en tv-persoonlijkheden zijn allemaal daar met ons, dragen bij, argumenteren en sommigen hebben gezegd, “trollen” de forums in de hoop op het verkrijgen van info die kan leiden tot gerechtigheid voor Maura en misschien een beetje bekendheid voor hen. Er zijn bondgenootschappen gevormd, omgangsverboden uitgevaardigd en plannen verijdeld om een onderzoek te belemmeren zijn slechts enkele van wat er op de achtergrond gebeurt, allemaal vanwege de emotie die Maura’s zaak oproept. Zoals James Renner zegt: “Je zult geobsedeerd raken.” “We gaan erheen.” zei Nancy, de bedenker en leider van de zoekgroep, terwijl ze langs hoogspanningskabels in de richting van het meer wees. “Het is ongeveer 4-5 mijl in ik denk.” Eindigde ze. Ik merkte het 9mm pistool op haar heup op, greep mijn pepperspray en keek op Buddy neer. Nancy was uit Maryland komen rijden en volgt de zaak al jaren. Ze is een vertrouwd groepslid en is ook close geworden met de familie die de man naast me onuitgelokt door mij zei. Ik hoorde een vrouw in de groep iets fluisteren over dat we hier niet welkom waren, terwijl ik probeerde te luisteren boven het gebabbel van de anderen. “De plaatselijke bevolking wil ons hier niet hebben!” De man met wie ze sprak, beaamde dat luid. Ik keek naar mijn man terwijl hij een oranje veiligheidsvest aantrok dat iemand hem had gegeven. Blijkbaar was het jachtseizoen op kalkoenen begonnen. Ik mompelde stilletjes tegen hem: “Zijn we oké?” Toen hij me het vest gaf. Hij haalde zijn schouders op en mompelde iets wat ik niet kon verstaan. Voordat we begonnen gaf Nancy ons allemaal T-shirts en vroeg ons ze te tekenen voor Fred, Maura’s vader. Ik nam de stift en dacht na over wat ik moest zeggen. Mijn angst zakte weg en mijn ogen sprongen een beetje open terwijl ik schreef. Ik voelde me plotseling trots dat ik dit weekend was gekomen om me aan te sluiten bij een groep buitenbeentjes zoals ik, op zoek naar een jong meisje dat een tragisch einde had gekend, een meisje dat gevonden moest worden. Hoewel onze groep niet eens in de buurt komt van experts in het zoeken of onderzoeken, zijn we op zijn minst bewonderenswaardig in onze vastberadenheid en inspanningen en ik voelde me goed over ons. Blijf sterk Fred en blijf vechten voor je dochter. Ik schreef en tekende onze namen. We verzamelden ons en begonnen het pad op te lopen met Buddy voorop. “Laten we Maura naar huis brengen,” zei iemand.
Mijn dank aan Dianne voor het leveren van dit artikel. Als je meer wilt weten over de zaak Maura Murray, raad ik je ten zeerste aan te luisteren naar de Missing Maura Murray Podcast, gehost door mijn vrienden, Tim en Lance.