Geschiedenis van de mode 1960’s – 1970’s

De ontwerpers

Mary Quant

Mary Quant wordt algemeen gecrediteerd als de uitvinder van de minirok. Quant vond de rokstijl echter niet uit, maar bracht de rok goed op de markt. Na een studie illustratie aan een kunstacademie, werkte Quant voor een couture hoedenmaakster. In deze periode besloot Quant dat mode voor iedereen moest bestaan, niet alleen voor de bevoorrechten. Dit bracht haar ertoe om in 1955 de Londense boetiek Bazaar te openen. Het succes van deze winkel stelde haar in staat om in 1961 nog een winkel te openen. In 1966 produceerde Quant korte rokjes op zo’n 10 cm van de knie. De korte rokjes trend nam een hoge vlucht en de Quant stijl werd gezien als de Chelsea Girl look.

Yves Saint Laurent

Yves St Laurent werkte naast Dior, en na de vroegtijdige dood van Christian Dior, nam Yves St Laurent het over en werd gezien als de redder van Frankrijk. In 1962 richtte Laurent zijn eigen huis op en in 1965 lanceerde hij de ‘Mondriaan’-look. Hierna bracht hij een collectie uit geïnspireerd door pop-art en introduceerde hij ‘le smoking’, zijn legendarische rokerspak dat de androgyne revolutie op gang bracht. Yves Saint Laurent wordt gecrediteerd voor veel van de innovaties uit de jaren zestig, waaronder het rode jasje (1962), de doorschijnende blouse (1966) en de jumpsuit (1968), en ook voor de introductie van het beroemde safari-jack dat gedragen werd door supermodel Veruschka. Hij wordt ook gecrediteerd voor het starten van de prêt-à-porter cultuur.

Barbara Hulanicki

Barbara Hulanicki richtte een van de meest beroemde boetieks van de jaren zestig op; Biba. Biba was het eerste merk met hoge mode en een lage prijs, gericht op de jongere generatie. De Biba-stijl was de klassiek jeugdige, androgyne look van het Londen van de Swinging Sixties. Minirokjes, jurkjes, tuniekjurkjes, babypopjurkjes, gekleurde panty’s en slappe hoedjes waren in de winkel te vinden. Haar ontwerpen werden gedragen door iedereen, van Cathy Mcgowan tot Cilla Black.

Emillio Pucci

Gedragen door Marilyn Monroe, was Emillio Pucci bekend om zijn cult patronen en psychedelische prints. Vogue doopte de ontwerper ‘Pucci, de print maestro’. Nadat hij gefotografeerd was door Harpers Bazaar terwijl hij zijn eigen ontwerp droeg, vroeg het tijdschrift hem om winterkleding voor vrouwen te ontwerpen. Pucci’s prints kwamen symbool te staan voor de Italiaanse kleur en de naoorlogse beweging, en droegen bij aan de Sixties trends van het palazzo broekpak en hoofddoeken.

André Courrèges

Door tien jaar voor Balenciaga te werken ontwikkelde André Courrèges grote snijvaardigheden. Met Balenciaga als zijn mentor kreeg Courrèges een lening om zijn eigen modehuis te kunnen oprichten. Courrèges begon zijn eigen look te ontwikkelen en in 1964 toonde hij zijn voorjaarscollectie met ontwerpen van hoekige mini jurken en broekpakken gemaakt van zware stoffen. Gefascineerd door de ruimtevaart was de look van Courrèges strak, gestroomlijnd en altijd gericht op de toekomst. Hij gebruikte wit op wit, zilver op zilver, lovertjes met maanlaarzen en ruimtehelmen. De vormen en kleurenschema’s leverden hem de naam Space Age op. Courrèges toonde zijn eerste mini in 1964 – Vogue verklaarde dat het de kortste was die ze hadden gezien.

Detailers

Daimaru

Daimaru is een keten van Japanse warenhuizen. De keten, die oorspronkelijk in 1717 werd opgericht als een warenhuis voor droge waren, werd in 1907 opgericht en in 1920 omgedoopt tot Daimaru Dry Goods K.K. In 1928 veranderde het bedrijf zijn naam in Daimaru. In de jaren zestig was Daimaru de grootste detailhandelaar in Japan en opende een dochteronderneming met de naam Peacok Sangyo, die supermarkten exploiteerde. Daimaru werd een internationaal warenhuis in Thailand en Australië; de internationale afdelingen zijn nu echter gesloten.

Seibu

Een ander Japans warenhuis, Seibu heeft een grote verscheidenheid aan winkels die actief zijn in verschillende zaken in hun afdeling. In 1940 kocht de oprichter van Seibu, Yasujiro Tsutsumi, een warenhuis in Ikebukuro en noemde het Musashino Department Store. Toen Japan betrokken raakte bij de Tweede Wereldoorlog werd het warenhuis bijna gedwongen de handel te staken en het gebouw werd later vernietigd bij een luchtaanval, maar de zaak werd hervat in een tijdelijke ruimte. Tijdens het Japanse herstel na de oorlog breidde Yasujiro Tsutsumi het bedrijf uit en heropende het onder de naam Seibu Department Store. In de jaren vijftig tot zeventig verhuisden de inwoners van Tokio steeds meer naar de buitenwijken, waardoor de bevolking in de gebieden rond Ikebukuro snel toenam. Hierdoor nam de winst van Seibu dramatisch toe. In de jaren zestig werden in hoog tempo nieuwe winkels geopend en het succes van deze winkels zorgde voor de opkomst van Seibu. In 1967 werd een warenhuis geopend in Funabashi, een voorstad van Tokio, van 10.000 vierkante meter en in 1968 werd een winkel van 24.000 vierkante meter geopend in Shibuya net buiten Tokio.

Geschiedenis van de mode 1960’s – 1970’s