Achtergrond: Diastematomyelia is een type dysraphisme met een dubbel of bifid ruggenmerg verdeeld door een osseus septum. Deze afwijking komt vaak samen voor met andere ontwikkelingsstoornissen van de schedel of de atlanto-occipitale junctie. Het verloop kan goedaardig of agressief zijn. 2.
Casusverslagen: Wij beschrijven twee vrouwelijke patiënten behandeld in de Revalidatiekliniek en de Orthopedische afdeling van de Medische Universiteit van Lublin in de jaren 2004 – 2009. Bij de eerste patiënte werd op de leeftijd van 20 jaar diastematomyelie op L3-niveau en spina bifida occulta op L1- S5 en aan de C1-boog vastgesteld. Bij de andere patiënt werd op de leeftijd van 14 jaar diastematomyelia op L3 niveau en spondylolisthesis op L5-S1 niveau vastgesteld. Aanvankelijk werden beide patiënten behandeld voor lumbosacrale radiculaire syndromen. Fysiotherapie verergerde de pijn. Bij de patiënte met diastematomyelia en L5-S1 spondylolisthesis werd op 16 jarige leeftijd een stabilisatie van het L5-S1 segment uitgevoerd. De pijn verminderde na de operatie. De andere patiënte werd geïnstrueerd te stoppen met revalideren, een evenwichtige levensstijl te volgen, en zich te onthouden van lichamelijke arbeid, waardoor de pijn verdween.
Discussie: De behandeling van een patiënt met diastematomyelia vereist voorzichtigheid. De diagnose van deze afwijking vereist een grondige oorzaak-gevolg analyse van de presenterende tekenen en symptomen van een stoornis van de wervelkolom. De behandeling moet afhankelijk zijn van de lokale pijnintensiteit (die vaak niet direct geassocieerd is met de aandoening) en van de mate van neurologische disfunctie. 5.
Conclusies: 1. Een grondige klinische evaluatie met beeldvorming van de wervelkolom voorafgaand aan electieve chirurgie voor scoliose en andere misvormingen van de wervelkolom zou een standaardprocedure moeten zijn om complicaties te voorkomen. 2. 2. De behandeling van diastematomyelie moet afhangen van de intensiteit van de lokale pijn en van de mate van neurologische disfunctie. 3. Breed opgevatte revalidatie is niet altijd effectief, vaak nemen de pijn en/of neurologische klachten toe.