Van het Latijnse scriptūra is het begrip schrijven verbonden met de handeling en de gevolgen van het werkwoord schrijven, dat bestaat uit het vastleggen van gedachten op papier of een andere materiële drager door het gebruik van tekens. Deze tekens zijn meestal letters die woorden vormen.
Bijvoorbeeld: “Lezen en schrijven zijn twee vaardigheden die ieder mens moet ontwikkelen om zich in de maatschappij te integreren”, “Ik hou van schrijven: iedere avond wijdt ik mij aan het maken van gedichten en andere literaire teksten”, “Rodrigo heeft een zeer slecht handschrift: hij begaat talrijke spelfouten”.
Het schrift kan worden opgevat als een systeem dat, door middel van bepaalde grafische tekens, de materialisatie van een taal mogelijk maakt. Het schrift maakt het dus mogelijk een vorm van communicatie te ontwikkelen waarvan de meest verre antecedenten meer dan 6000 jaar oud zijn.
De geschiedenis van het schrift heeft een zeer verre oorsprong, want men gaat ervan uit dat rond 3000 v. Chr. in Mesopotamië, en meer bepaald in de stad Uruk, een schrijfsysteem verscheen dat in totaal reeds 700 zeer verschillende tekens telde die hoofdzakelijk een commerciële functie hadden. Zij werden gebruikt om een uitputtende controle uit te oefenen op de rijkdom die in de tempels aanwezig was.
Echter moet worden benadrukt dat een andere zeer belangrijke vorm van schrift door de eeuwen heen ook het hiërogliefenschrift is geweest, dat wordt beschouwd als het oudste, dat het schrift opvat op de wijze zoals wij het thans begrijpen. Het werd onder meer gekenmerkt door het feit dat het gebaseerd was op een mengeling van pictogrammen en ideogrammen.
In de loop der tijden kreeg het schrift twee vormen. Enerzijds is het ideografisch in die zin dat het de mogelijkheid biedt een idee over te brengen. Anderzijds heeft het een fonetische vorm door klanken weer te geven.
Meer precies kunnen we zeggen dat de schriften van over de hele wereld in principe in twee categorieën kunnen worden ingedeeld. Enerzijds zijn er de pictografische schriften, waarbij elke tekening ofwel een woord ofwel een idee voorstelt. Een voorbeeld van dit type is het Chinese schrift.
Aan de andere kant komen we de zogenaamde fonetische tegen, dat zijn die waarin de klank waarmee een woord in kwestie in de verschillende talen wordt uitgesproken, wordt weergegeven. Een perfect voorbeeld van dit type zou het Spaans zijn.
In deze klasse moeten we onderstrepen dat ze op haar beurt is onderverdeeld in twee subcategorieën. Zo vinden we het syllabisch schrift, waarin elk teken een lettergreep voorstelt, en het fonetisch schrift, waarin elk teken de klank van een letter weergeeft.
Een ander gebruik van het begrip schrift heeft betrekking op een document dat, dankzij de handtekening van degene die het verleent en het door een notaris gegeven geloof, een bepaald recht bekrachtigt. De term wordt vaak gebruikt in verband met het document dat de eigendom van een goed aan een persoon toekent: “Morgen tekenen we de akte en kunnen we het huis in bezit nemen”, “De autoriteiten eisten dat de man de akte van het huis liet zien, omdat zijn buurman hem ervan beschuldigt zich het huis toe te eigenen”.
Wanneer de term met een beginhoofdletter (Escritura) wordt geschreven, verwijst hij naar de Heilige Schrift, d.w.z. de Bijbel.
Wanneer de term met een beginhoofdletter (Escritura) wordt geschreven, verwijst hij naar de Heilige Schrift, d.w.z. de Bijbel.
Wanneer de term met een beginhoofdletter (Escritura) wordt geschreven, verwijst hij naar de Heilige Schrift, d.w.z. de Bijbel.
Wanneer de term met een beginhoofdletter (Escritura) wordt geschreven, verwijst hij naar de Heilige Schrift, d.w.z. de Bijbel.