Inleiding
Het mengen van oplossingen wordt gestuurd door entropie, in tegenstelling tot het gestuurd worden door enthalpie. Terwijl een ideaal gas per definitie geen interacties tussen de deeltjes heeft, gaat een ideale oplossing ervan uit dat er interacties zijn. Zonder de interacties zou de oplossing zich niet in een vloeibare fase bevinden. Integendeel, ideale oplossingen worden gedefinieerd als oplossingen met een enthalpie van het mengen of een enthalpie van de oplossing gelijk aan nul (ΔHmenging of ΔHoplossing = 0). De reden hiervoor is dat de interacties tussen twee vloeistoffen, A-B, het gemiddelde zijn van de A-A interacties en de B-B interacties. In een ideale oplossing zijn de gemiddelde A-A en B-B interacties identiek, zodat er geen verschil is tussen de gemiddelde A-B interacties en de A-A/B-B interacties.
Omdat in de biologie en de scheikunde de gemiddelde interacties tussen A en B niet altijd gelijk zijn aan de interacties van A of B alleen, is de enthalpie van het mengen niet nul. Bijgevolg wordt een nieuwe term gebruikt om de concentratie van moleculen in oplossing te beschrijven. De activiteit, a_1, is de effectieve concentratie die rekening houdt met de afwijking van het ideale gedrag, waarbij de activiteit van een ideale oplossing gelijk is aan één.
Een activiteitscoëfficiënt, \( \gamma_1), wordt gebruikt om van de molfractie van de opgeloste stof, \(x_1), (als concentratie-eenheid kan de molfractie worden berekend uit andere concentratie-eenheden zoals molariteit, molaliteit, of gewichtspercentage) om te rekenen naar de activiteit, \(a_1).