In de jaren negentig werd Australië geconfronteerd met een probleem dat vergelijkbaar is met het probleem waarmee de Amerikanen regelmatig worden geconfronteerd: Schietincidenten in het voorgaande decennium hadden meer dan honderd mensen het leven gekost, waaronder het beruchte Port Arthur bloedbad in april 1996, waarbij een schutter met een semi-automatisch geweer 35 mensen doodde in de loop van een enkele dag (waaronder 20 mensen met 29 kogels in ongeveer 90 seconden):
In 1996 ging Martin Bryant een café binnen op de plaats van een historische strafkolonie in Port Arthur, Tasmanië.
De 28-jarige at zijn lunch voordat hij een semi-automatisch geweer uit zijn tas haalde en aan een moordpartij begon. Toen hij de volgende ochtend werd aangehouden, waren 35 mensen dood en 23 gewond. Bryant was de ergste massamoordenaar in de geschiedenis van Australië geworden.
Australië had al eerder massaslachtingen meegemaakt, maar het bloedbad in Port Arthur schokte de natie tot in het diepst van zijn ziel. Bryant werd later geschat op het IQ van een 11-jarige. Hij vertelde onderzoekers dat hij contant had betaald voor vuurwapens bij een plaatselijke wapenhandelaar.
Kort daarna ondernam John Howard, de nieuwe Australische premier, actie om de wapenwetgeving in het hele land te hervormen (een proces dat werd bemoeilijkt door het feit dat de Australische nationale regering geen controle had over wapenbezit of -gebruik, zodat de wapenhervormingswetgeving door alle staten en territoria afzonderlijk moest worden goedgekeurd). Die hervormingsinspanningen, die bekend staan als de National Firearms Agreement (NFA) van 1996, omvatten twee landelijke opkoopprogramma’s, vrijwillige inleveringen, amnestie van wapens door de staten, een verbod op de invoer van nieuwe automatische en halfautomatische wapens, het aanscherpen van de vergunningsregeling voor wapenbezitters, en de invoering van uniforme nationale normen voor wapenregistratie. Australië heeft naar schatting 650 000 vuurwapens ingezameld en vernietigd (een vermindering die overeenkomt met de verwijdering van ongeveer veertig miljoen wapens uit de Verenigde Staten), waardoor de Australische vuurwapenvoorraad met ongeveer een vijfde is afgenomen.
Omstreeks 2001 is op internet een stuk verschenen dat sindsdien vaak en op grote schaal is verspreid, in een poging aannemelijk te maken dat de Australische wapenhervormingsinspanningen een trieste mislukking waren in termen van het terugdringen van geweldsmisdrijven:
Van: Ed Chenel, een politieagent in Australië.
Hi Yanks,
Ik dacht dat jullie allemaal wel de echte cijfers van Down Under zouden willen zien.
Het is nu 12 maanden geleden dat wapenbezitters in Australië door een nieuwe wet gedwongen werden om 640.381 persoonlijke vuurwapens in te leveren voor vernietiging door onze eigen regering, een programma dat de Australische belastingbetaler meer dan $500 miljoen dollar kost.
De resultaten van het eerste jaar zijn nu binnen: In heel Australië zijn de moorden met 3,2 procent gestegen, in heel Australië zijn de overvallen met 8,6 procent gestegen; in heel Australië zijn de gewapende overvallen met 44 procent gestegen (ja, 44 procent!). Alleen al in de staat Victoria is het aantal moorden met vuurwapens nu met 300 procent gestegen. (Merk op dat terwijl de gezagsgetrouwe burgers ze inleverden, de misdadigers dat niet deden en de misdadigers nog steeds hun wapens bezitten!)
Terwijl de cijfers over de voorgaande 25 jaar een gestage daling van gewapende overvallen met vuurwapens te zien gaven, is dit in de afgelopen 12 maanden drastisch omhoog gegaan, omdat de misdadigers er nu zeker van zijn dat hun prooi ongewapend is.
Er is ook een dramatische toename van inbraken en overvallen op bejaarden. Australische politici zijn ten einde raad om uit te leggen hoe de openbare veiligheid is afgenomen, nadat zo’n monumentale inspanning en kosten werden besteed aan “het met succes ontdoen van de Australische samenleving van wapens.”
U zult deze gegevens niet op het Amerikaanse avondnieuws zien of uw gouverneur of leden van de staatsvergadering deze informatie horen verspreiden.
De Australische ervaring bewijst het. Wapens in de handen van eerlijke burgers redden levens en eigendommen, en ja, wapenbeheersingswetten hebben alleen invloed op de gezagsgetrouwe burgers.
Neem er nota van Amerikanen, voordat het te laat is!
De conclusies die in dit stuk worden getrokken zijn echter zowel voorbarig als onjuist. In een peer-reviewed artikel dat in 2012 door American Law and Economics Review is gepubliceerd, ontdekten onderzoekers Andrew Leigh van de Australian National University en Christine Neill van de Wilfrid Laurier University dat in het decennium na de NFA het aantal vuurwapenmoorden (zowel zelfmoorden als opzettelijke moorden) in Australië aanzienlijk was gedaald:
In 1997 voerde Australië een wapenopkoopprogramma in dat de voorraad vuurwapens met ongeveer een vijfde verminderde (en het aantal huishoudens dat een wapen bezat bijna halveerde). Door verschillen tussen de staten te gebruiken, testen we of de vermindering van de beschikbaarheid van vuurwapens invloed had op de moord- en zelfmoordcijfers. We stellen vast dat de terugkoop leidde tot een daling van de zelfmoordcijfers voor vuurwapens met bijna 80%, zonder significant effect op de sterftecijfers voor andere vuurwapens. Het effect op vuurwapenmoorden is van vergelijkbare grootte, maar is minder nauwkeurig.
Ook Dr. David Hemenway en Mary Vriniotis van het Harvard Injury Control Research Center stelden in 2011 vast dat de NFA “ongelooflijk succesvol was geweest in termen van geredde levens”:
Voor Australië lijkt de NFA ongelooflijk succesvol te zijn geweest in termen van geredde levens. Terwijl er in Australië in de 18 jaar vóór de NFA 13 vuurwapenmassacres (het doden van 4 of meer mensen in één keer) plaatsvonden, waarbij meer dan honderd doden vielen, waren er in de 14 daaropvolgende jaren (en tot op heden) geen vuurwapenmassacres.
De NFA lijkt ook te hebben geleid tot een vermindering van het aantal moorden met vuurwapens buiten de massale schietpartijen, evenals van zelfmoord met vuurwapens. In de zeven jaar vóór de NFA (1989-1995) was het gemiddelde jaarlijkse aantal dodelijke vuurwapenzelfmoorden per 100.000 2,6 (met een jaarlijkse marge van 2,2 tot 2,9); in de zeven jaar nadat de buyback volledig was ingevoerd (1998-2004), was het gemiddelde jaarlijkse aantal vuurwapenzelfmoorden 1,1 (met een jaarlijkse marge van 0,8 tot 1,4). In de zeven jaar vóór de NFA was het gemiddelde jaarlijkse aantal vuurwapenmoorden per 100.000 .43 (tussen .27 en .60), terwijl in de zeven jaar na de NFA het gemiddelde jaarlijkse aantal vuurwapenmoorden .25 was (tussen .16 en .33)
Er zijn ook sterke aanwijzingen dat de terugkoop het aantal doden door vuurwapens heeft doen dalen. Ten eerste was de daling van het aantal doden door vuurwapens het grootst bij het type vuurwapens dat het meest door de terugkoop werd getroffen. Ten tweede daalde het aantal vuurwapendoden in staten met hogere terugkoopcijfers per hoofd van de bevolking verhoudingsgewijs sterker dan in staten met lagere terugkoopcijfers.
Hoewel er geen twijfel over bestaat dat het aantal vuurwapendoden in Australië aanzienlijk is gedaald in de jaren sinds de invoering van de NFA, is de mate waarin die daling direct toe te schrijven is aan de NFA nog steeds onderwerp van discussie. Een groot deel van dat debat spitst zich toe op het feit dat het aantal doden door vuurwapens in Australië al aan het dalen was voordat de NFA werd ingevoerd:
Voor Australië was een probleem bij het bepalen van het effect van de wet dat het aantal doden door vuurwapens begin jaren negentig al aan het dalen was. Geen enkele studie heeft kunnen verklaren waarom het aantal doden door vuurwapens daalde, of waarom verwacht kon worden dat het zou blijven dalen. Toch gingen de meeste studies er in het algemeen van uit dat ze ook zonder de NFA zouden zijn blijven dalen. Veel studies vonden nog steeds sterke aanwijzingen voor een gunstig effect van de wet.
Het is ook waar dat in beide gevallen de auteurs van de studies waarschuwden dat NFA-achtige plannen niet noodzakelijkerwijs dezelfde resultaten zouden bereiken (en ook niet hebben bereikt) in de Verenigde Staten, voor een groot deel omdat de geografie van Australië het veel gemakkelijker maakt om de stroom van wapens naar het land te controleren:
Er zijn verschillende factoren van belang bij het beoordelen van de mate waarin de resultaten van de Australische terugkoop kunnen worden geëxtrapoleerd naar andere landen. De Australische grenzen zijn gemakkelijker te controleren dan die van landen met landgrenzen. Bovendien zijn de Australische regering in het algemeen en de politie- en douanediensten in het bijzonder zeer goed georganiseerd en efficiënt. De NFA had ook een zeer hoge mate van politieke steun en werd vrij bekwaam uitgevoerd. En de terugkoop ging gepaard met een uniform nationaal stelsel voor de afgifte van vergunningen voor en de registratie van vuurwapens. Met deze factoren moet rekening worden gehouden bij de vraag in hoeverre de resultaten van de Australische NFA kunnen worden gegeneraliseerd naar andere landen.
Het lijkt er niet op dat de Australische ervaring met het opkopen van wapens volledig overdraagbaar is in de Verenigde Staten. Levitt geeft drie redenen waarom het opkopen van wapens in de Verenigde Staten blijkbaar geen effect heeft gehad: (a) de opkoopacties zijn relatief kleinschalig (b) de wapens worden vrijwillig ingeleverd en zijn dus niet zoals de wapens die in de criminaliteit worden gebruikt; en (c) vervangende wapens zijn gemakkelijk te verkrijgen. Deze factoren waren niet van toepassing op de Australische terugkoopactie, die grootschalig en verplicht was, en waarbij de wapens op dit eiland niet gemakkelijk konden worden vervangen. In vergelijking met de terugkoop van 650.000 vuurwapens bedroeg de jaarlijkse invoer na de wet bijvoorbeeld gemiddeld slechts 30.000 per jaar, waarvan er veel werden gekocht door wetshandhavingsinstanties.
Of er nu een oorzakelijk verband bestaat tussen de NFA en het aantal doden door vuurwapens in Australië, het valt niet te ontkennen dat het aantal vuurwapenmoorden in dat land aanzienlijk is gedaald sinds de invoering van de NFA. Het is echter niet zo, zoals wordt gesuggereerd in het misleidende en al lang verouderde online stuk dat in het voorbeeldblok hierboven wordt aangehaald (en dat al ver terug in 2001 is geschreven), dat het totale misdaadcijfer in Australië omhoog is geschoten sinds de invoering van de NFA. De cijfers voor verschillende soorten geweldsdelicten (aanranding, ontvoering, alle soorten moorden) zijn nauwelijks veranderd, en hoewel het aantal overvallen in de periode 1998-2001 aanzienlijk is gestegen, is het in 2004 gedaald tot onder het niveau van voor de invoering van de NFA en is het sindsdien voortdurend gedaald:
