BASEBALL: FREE AGENCY, MONEY, AND GREED
BASKETBALL: RISING SALARIES AND FALLING ATTENDANCE
FOOTBALL: AMERICA’S GAME AND AMERICA’S TEAM
HOKEJ: ERA ZASTRASZANIA
GOLF: GRA SIĘ OTWIERA I POJAWIA SIĘ LEGENDA
TENIS: GRA, W KTÓRĄ WARTO ZAGRAĆ
OLIMPIADA: CHWAŁA I TRAGEDIA
BASEBALL: WOLNA AGENCJA, PIENIĄDZE I GRZECH
Na początku lat siedemdziesiątych baseball borykał się z problemami. Jego niewinność została utracona dawno temu, a teraz stał w obliczu kompromitacji. Publiczne skandale, spory pracownicze, chciwość i arogancja charakteryzowały narodową grę. Każdego roku potrzeba było coraz więcej spektakularnych zagrań, aby przyciągnąć uwagę fanów z powrotem na boisko.
Stosunki między graczami a właścicielami, trudne od początków baseballu, stały się jeszcze bardziej kłótliwe. Tradycyjnie, zawodowi sportowcy byli uważani za własność, której wartość spoczywała w rękach właściciela lub menedżera drużyny, który potrafił sprzedać umiejętności swoich zawodników. Zawodnicy należeli do drużyn, które ich wybrały, a każdy zawodnik mógł być przehandlowany według kaprysu właściciela. W 1970 roku, samotny gracz zakwestionował klauzulę rezerw baseballa, która definiowała zawodnika jako własność należącą do drużyny, która podpisała z nim kontrakt. Było to wyzwanie, które kosztowało gracza karierę i na zawsze zmieniło oblicze baseballu.
Kiedy Curt Flood, pomocnik St. Louis Cardinals, został przehandlowany do Philadelphia Phillies wbrew swojej woli pod koniec 1969 roku, nie wytrzymał i w następnym roku złożył pozew przeciwko baseballowi o klauzulę rezerwową. Flood chciał mieć prawo wyboru, gdzie i dla kogo będzie grał w piłkę. Prawnicy Flooda argumentowali, że skoro zawodowy baseball jest kontrolowany wyłącznie przez właścicieli drużyn, to jest to monopol. Oznaczało to, że władza i koncentracja bogactwa znajdowała się w rękach nielicznych, a normalna konkurencja na rynku lub w biznesie była stłumiona. Ponieważ baseball był monopolem, prawnicy argumentowali, że naruszał on prawa antymonopolowe uchwalone przez Kongres Stanów Zjednoczonych pod koniec XIX wieku. W 1972 roku Sąd Najwyższy USA orzekł jednak, że jego decyzja z 1922 roku o wyłączeniu baseballu z przepisów antymonopolowych jest nadal zgodna z prawem. Flood przegrał swoją sprawę.
Ale Marvin Miller, dyrektor wykonawczy Major League Baseball Players’ Association, już rozpoczął bardziej skuteczne środki obalania znienawidzonej klauzuli rezerw. Niewielkimi krokami odsuwał ją od siebie, najpierw tworząc w 1973 roku porozumienie pomiędzy właścicielami i graczami, które pozwalało na rozstrzyganie sporów płacowych poprzez arbitraż (wyrok w sprawie sporu wydany przez bezstronną osobę lub grupę). Następnie Miller przekonał właścicieli do tego, aby każdy zawodnik, który spędził dziesięć lat w lidze i pięć w tej samej drużynie, mógł zawetować wymianę, która mu się nie podoba. W końcu, w 1975 roku, Miller znalazł lukę w klauzuli rezerw. Arbiter podtrzymał argumentację związku graczy, że jeśli zawodnik pracował przez rok bez kontraktu, mógł ogłosić się wolnym agentem i sprzedać swoje usługi najwyżej licytującemu. Rok później, dwudziestu czterech graczy skorzystało z tego nowego przepisu. Gdy Liga Amerykańska dodała drużyny w Seattle i Toronto, dwunastu z nowych wolnych agentów podpisało wieloletnie kontrakty na ponad milion dolarów. Baseball wkroczył w nową erę wielkich pieniędzy.
Greed naznaczył grę także w inny sposób. Washington Senators, którzy grali w stolicy kraju przez jedenaście lat, przenieśli się do Dallas w 1971 roku, gdzie stali się Texas Rangers. Możliwość zarobienia większych pieniędzy była powodem przeprowadzki, podkreślając fakt, że baseball był (i jest) czysto biznesowy. W drugiej części dekady New York Yankees byli wystarczająco dobrzy, by zdobyć trzy tytuły mistrzowskie i dwa World Series. Ale ich lista płac wynosiła 3,5 miliona dolarów, a jedenastu graczy zarabiało ponad 100 tysięcy dolarów rocznie. Jak twierdzili krytycy, byli najlepszym zespołem, jaki można kupić za pieniądze.
Pomimo tych ekscesów, były chwile czystego atletycznego osiągnięcia na boiskach. W 1971 roku miotacz Oakland Athletics Vida Blue wygrał swoje pierwsze dziesięć spotkań w sezonie, ostatecznie kończąc rok z dwudziestoma czterema zwycięstwami. W 1974 roku trzech weteranów ustanowiło nowe rekordy: Atlanta Braves outfielder Hank Aaron pobił rekord Babe’a Rutha w liczbie 714 home-runów w karierze; miotacz St. Louis Cardinals Bob Gibson wybił swojego trzytysięcznego pałkarza; a kolega z drużyny Gibsona, outfielder Lou Brock, ukradł rekordową liczbę 118 baz. W 1979 roku kolejny weteran poprowadził swoją drużynę do zwycięstwa. Trzydziestoośmioletni Willie Stargell, nazywany „Pops” przez swoich młodszych kolegów z drużyny, pomógł swojej drużynie Pittsburgh Pirates pokonać deficyt trzech meczów do jednego i wygrać World Series. Stargell uzyskał w tej serii średnią uderzeń na poziomie.400, a w siódmym meczu zaliczył home run. Zdobył każdą dostępną nagrodę dla najbardziej wartościowego gracza.
BASKETBALL: RISING SALARIES AND FALLING ATTENDANCE
Like their baseball counterparts, professional basketball players saw their salaries rise dramatically in the 1970s. Pod koniec lat 60. pensje graczy wynosiły średnio 43 000 dolarów za sezon. Zaledwie dziesięć lat później 240 zawodowych koszykarzy zarabiało średnio 158 000 dolarów rocznie, co stanowiło wzrost o ponad 250 procent. Sama liga była w równie dobrej kondycji finansowej, ponieważ w 1972 roku podpisała lukratywny kontrakt telewizyjny z CBS. Średnio, każda drużyna w National Basketball Association (NBA) otrzymał około 800.000 dolarów rocznie w przychodach z umowy TV.
Ale zainteresowanie fanów nie pasuje do wysokich płac i szeroki zasięg telewizji. Rzeczywiście, oceny telewizyjne poślizgnął się źle do końca dekady. Frekwencja na meczach również spadła, co było spowodowane, po części, stosunkowo wysokimi cenami biletów w całej lidze. Choć krytycy wskazywali na wiele przyczyn spadku zainteresowania kibiców, niektórzy uważali, że głównym powodem był rasizm: Jak liczba afroamerykańskich graczy wzrosła w ciągu dekady (stanowiąc 75 procent wszystkich graczy do końca lat 70.), zainteresowanie białych fanów spadło.
Większość krytyków, jednak, obwiniał brak zainteresowania fanów na brak koncepcji zespołu w NBA. Czuli oni, że właściciele drużyn byli bardziej zainteresowani pokazaniem indywidualnych supergwiazd, które mogły wystawić na pokaz, niż grą zespołową, która mogła wygrać mistrzostwa. W ciągu dekady w NBA dominował styl gry street-ball, w którym nacisk kładziono na ofensywny polot gracza w kluczu (obszar pod i przed koszem) oraz jego umiejętność wsadów. Być może żaden gracz nie uosabiał tego polotu lepiej niż Julius Erving.
Znany jako „Doctor J,” Erving został wybrany przez Virginia Squires z American Basketball Association (ABA) w 1971 roku. ABA istniało jako liga konkurencyjna do NBA od 1967 do 1976 roku. Ze swoją czerwoną, białą i niebieską piłką oraz trzypunktową bramką ABA była bardziej krzykliwa niż NBA, ale po zaledwie dziewięciu sezonach okazało się, że nie jest w stanie konkurować z bezpieczną finansowo starszą ligą. Kiedy ABA złożyła się w 1976 roku, cztery z jej drużyn i wielu graczy przeniosło się do NBA. Wśród tych graczy była największa gwiazda ABA, Doctor J.
World Series Champions
| Rok | Zwycięska drużyna/Games Won | Przegrana drużyna/Games Won |
| 1970 | Baltimore Orioles (AL) 4 | Cincinnati Reds (NL) 1 |
| 1971 | Pittsburgh Pirates (NL) 4 | Baltimore Orioles (AL) 3 |
| 1972 | Oakland Athletics (AL) 4 | Cincinnati Reds (NL) 3 |
| 1973 | Oakland Athletics (AL) 4 | New York Mets (NL) 3 |
| 1974 | Oakland Athletics (AL) 4 | Los Angeles Dodgers (NL) Angeles Dodgers (NL) 1 |
| 1975 | Cincinnati Reds (NL) 4 | Boston Red Sox (AL) 3 |
| 1976 | Cincinnati Reds (NL) 4 | New York Yankees (AL) 0 |
| 1977 | New York Yankees (AL) 4 | Los Angeles Dodgers (NL) 2 |
| 1978 | New York Yankees (AL) 4 | Los Angeles Dodgers (NL) 2 |
| 1979 | Pittsburgh Pirates (NL) 4 | Baltimore Orioles (AL) 3 |
Zdolność Ervinga do przeciwstawiania się grawitacji pozostawiła widzów kręcących głowami z niedowierzaniem. Jego wsady i delikatne strzały finger-roll często zaczynały się od skoku z
linii fauli. Po połączeniu obu lig Erving przeszedł do Philadelphia 76ers, stając się częścią jednej z najbardziej utalentowanych drużyn lat 70-tych. Uważany za najbardziej utalentowanego koszykarza swojego pokolenia, Erving łączył w sobie grację, siłę, prezencję na boisku i wyobraźnię. Stworzył nowy styl gry ofensywnej, który został skopiowany przez innych obrońców i małych napastników, a później udoskonalony przez Michaela Jordana z Chicago Bulls.
Wraz z narodzinami ery supergwiazdy w NBA, kilka zespołów zdominowało grę w latach 70. Na początku dekady najpopularniejszą drużyną ligi byli New York Knicks. Willis Reed, Bill Bradley, Dave DeBusschere, Dick Barnett i Walt Frazier tworzyli trzon drużyny, która mieszała się jak żadna inna. Ich gra była często inspirująca. Ale nawet Knicksom nie udało się stworzyć dynastii, zdobywając w ciągu dekady tylko dwa tytuły mistrza NBA. Jedyną inną drużyną, która dorównała temu wyczynowi w latach 70. byli niegdyś potężni Boston Celtics. Bez dominującej drużyny, którą można by kochać lub nienawidzić, fani koszykówki siedzieli cicho w swoich fotelach lub po prostu opuszczali areny. Trzeba było supergwiazd następnej dekady, aby przywrócić ich z powrotem.
Mistrzowie NBA
| Rok | Zwycięska drużyna/Gry wygrane | Przegrana drużyna/Gry wygrane |
| 1970 | New York Knicks 4 | Los Angeles Lakers 3 |
| 1971 | ||
| 1971 | Milwaukee Bucks 4 | Baltimore Bullets 0 |
| 1972 | Los Angeles Lakers 4 | New York Knicks 1 |
| 1973 | New York Knicks 4 | Los Angeles Lakers 1 |
| 1974 | Boston Celtics 4 | Milwaukee Bucks 3 |
| 1975 | Golden State Warriors 4 | Washington Bullets 0 |
| 1976 | Boston Celtics 4 | Phoenix Suns 2 |
| 1977 | Portland Trail Blazers 4 | Philadelphia 76ers 2 |
| 1978 | Washington Bullets 4 | Seattle SuperSonics 3 |
| 1979 | Seattle SuperSonics 4 | Washington Bullets 1 |
FOOTBALL: AMERICA’S GAME AND AMERICA’S TEAM
W przeciwieństwie do baseballu czy koszykówki, zawodowy futbol nie miał problemu z utrzymaniem fanów na swoich miejscach w latach 70. Rzeczywiście, futbol stał się grą Ameryki do końca dekady. Sondaż sportowy Harrisa z 1978 roku wykazał, że futbol cieszył się 70-procentowym poparciem wśród amerykańskich fanów sportu, w porównaniu z zaledwie 54-procentowym poparciem dla baseballu. Rekordowa liczba amerykańskich rodzin oglądała Super Bowls VI do XIV na swoich telewizorach, dzięki czemu błyszczące, mocno reklamowane mistrzostwa między Amerykańską i Narodową Konferencją Futbolową były jednym z najczęściej oglądanych wydarzeń sportowych wszechczasów.
W 1970 roku, piłka nożna stała się wielkim hitem w prime-time telewizji z powodu ABC’s Monday Night Football. Przez resztę lat 70-tych, w niedzielne popołudnia i poniedziałkowe wieczory w sezonie, w rodzinnych salonach i lokalnych barach, wydawało się, że cała Ameryka ogląda profesjonalny futbol.
Super Bowl Champions
| Rok | Zwycięska drużyna/Wynik | Przegrana drużyna/Wynik |
| 1970 | Kansas City 23 | Minnesota 7 |
| 1971 | Baltimore Colts 16 | Dallas Cowboys 13 |
| 1972 | Dallas Cowboys 24 | Miami Dolphins 3 |
| 1973 | Miami Dolphins 14 | Washington Redskins 7 |
| 1974 | Miami Dolphins 24 | Minnesota Vikings 7 |
| 1975 | Pittsburgh Steelers 16 | Minnesota Vikings 6 |
| 1976 | Pittsburgh Steelers 21 | Dallas Cowboys 17 |
| 1977 | Oakland Raiders 32 | Minnesota Vikings 14 |
| 1978 | Dallas Cowboys 27 | Denver Broncos 10 |
| 1979 | Pittsburgh Steelers 35 | Dallas Cowboys 31 |
Niezwykłe zmiany w sporcie nastąpiły na początku dekady. Fuzja pomiędzy National Football League (NFL; utworzona w 1922 roku) i American Football League (AFL; utworzona w 1960 roku) została sfinalizowana w sezonie 1970, cztery lata po tym, jak obie ligi doszły do porozumienia. Nowa liga, nazwana National Football League, składała się z dwóch nowych konferencji: Trzy byłe drużyny NFL – Baltimore Colts, Cleveland Browns i Pittsburgh Steelers – połączyły się z byłymi klubami AFL, tworząc American Football Conference; reszta starych drużyn NFL stała się National Football Conference.
Byłe drużyny AFL wniosły wiele do stęchłej NFL, w tym innowacyjną markę ofensywnego i defensywnego futbolu. Na początku lat 70. jedna z tych byłych drużyn AFL, Miami Dolphins, rozpoczęła dynastię, która zdaniem wielu fanów i dziennikarzy sportowych miała rządzić w szeregach zawodowców przez dekadę. Trzy razy z rzędu wystąpili w Super Bowl – 1971, 1972 i 1973 – zdobywając mistrzostwo w dwóch ostatnich podróżach. W 1972 roku stali się jedyną drużyną NFL, która kiedykolwiek zanotowała doskonały rekord sezonu. Dolphins wygrał wszystkie 14 z ich regularnych meczów sezonu, dwa mecze playoffs, i Super Bowl VII, aby zakończyć z 17-0 record.
Następny zespół do podjęcia płaszcz jako NFL’s best był Pittsburgh Steelers. Przez prawie cztery poprzednie dekady, Steelers pracowali na lub w pobliżu dna pro standings. Ale z nowym zbiorem utalentowanych graczy, takich jak Terry Bradshaw, Mean Joe Green, L. C. Greenwood, Lynn Swann i Franco Harris, Steelers cztery razy wystąpili w Super Bowl – 1974, 1975, 1978 i 1979 – za każdym razem wygrywając. W 1972 AFC divisional play-off meczu między Pittsburgh i Oakland Raiders, z 22 sekund na zegarze, Bradshaw przekazał piłkę do biegania
back John („Frenchy”) Fuqua, który zderzył się z Raiders bezpieczeństwa Jack Tatum. Piłka odbiła się rykoszetem od jednego z dwóch do rąk Harrisa, który w pełnym sprincie złapał piłkę i wbiegł do strefy końcowej, co później urzędnicy uznali za zwycięskie przyłożenie. Pomimo ciągłych kontrowersji na temat tego, kto dotknął piłkę jako pierwszy, „Immaculate Reception”, jak to jest teraz znany, pozostaje jednym z najbardziej pamiętnych zagrań w historii futbolu.
Dominacja Steelers była niekwestionowana, ale inny zespół rzeczywiście wykonane więcej podróży do Super Bowl w ciągu dekady. Dallas Cowboys grali w meczu o mistrzostwo pięć razy. Pod wodzą trenera Toma Landry’ego, Cowboys byli chyba najbardziej konsekwentną drużyną w futbolu. Chociaż tylko dwa razy wygrali Super Bowl, w 1971 i 1977 roku, kibice w całym kraju słusznie oczekiwali, że będą wygrywać wielkie mecze. Do końca lat siedemdziesiątych Dallas stało się znane jako drużyna Ameryki.
HOKEJ: ERA BULLYINGU
Fuzje, zmniejszająca się frekwencja i rosnące pensje, cechy, które zdefiniowały zarówno zawodowy baseball, jak i zawodową koszykówkę w latach siedemdziesiątych, naznaczyły również zawodowy hokej. Wiedząc, że jest to biznes jak wszystkie inne sporty zawodowe, właściciele i urzędnicy National Hockey League (NHL) starali się zmaksymalizować ilość pieniędzy zarobionych przez ligę. Zwiększyli oni liczbę drużyn w lidze, rozszerzając ją na rynki bez tradycji hokejowych, takie jak Los Angeles, Atlanta czy Kansas City. Do 1975 roku liga rozrosła się do osiemnastu drużyn, co stanowiło potrojenie liczby drużyn sprzed zaledwie dekady. Ekspansja sprawiła, że wielu dziennikarzy sportowych i wieloletnich fanów hokeja obawiało się, że jakość gry spadnie. Rzeczywiście, z każdym dodanym zespołem, talent stał się bardziej rozproszone w lidze.
NHL również stracił utalentowanych graczy do World Hockey Association (WHA), utworzony w 1971 roku przez dwóch przedsiębiorców Kalifornii. W 1972 roku, WHA wylądował swoją pierwszą supergwiazdę, kiedy Winnipeg Jets zapłacił supergwiazdę Bobby Hull z Chicago Blackhawks $ 1-million bonus do podpisania dziesięcioletniego kontraktu o wartości $ 2,75 mln. Kontrakt Hull’a zaznaczył początek wojen przetargowych między dwoma ligami.
Jak pensje graczy wzrosły, poważne trudności finansowe były odczuwane przez wiele zespołów w obu NHL i WHA. Już w 1973 roku odbyły się tajne rozmowy na temat fuzji obu lig. Do porozumienia doszło dopiero w 1979 roku, kiedy to WHA zgodziła się na rozwiązanie. Cztery byłe WHA franchises-the Edmonton Oilers, the Hartford Whalers, the Quebec Nordiques, and the Winnipeg Jets-joined NHL, przynosząc liczbę zespołów w lidze do twenty-one.
The twarz hokeja zmienił się w inny sposób w 1970s. Stał się mniej zgrabnym, bardziej wrednym sportem. Na początku dekady, Boston Bruins, prowadzeni przez Phila Esposito i Bobby’ego Orra, wprowadzili surowy, niebieski styl gry, który podkreślał twarde sprawdzanie i uderzenia. Ich swawola i talent pomogły im zdobyć Puchar Stanleya w 1970 i 1972 roku oraz dotrzeć do finału w 1974 roku.
„Big Bad Bruins”, jednak wkrótce zostali zastąpieni przez Philadelphia Flyers, znanych również jako Broad Street Bullies. Ze swoim krwawym stylem gry, szybko stali się koszmarem większości graczy NHL. Na lodzie, Flyersi byli obciążeni zadziwiającą liczbą karnych minut. W sezonie 1974-75 sam egzekutor Dave („The Hammer”) Schultz zarobił rekordowe 472 minuty. Ale panowanie Flyersów nad NHL nie opierało się wyłącznie na ich pięściach. Potrafili też strzelać bramki. Prowadzeni przez kapitana Bobby’ego Clarke’a, genialnego podającego i jednego z najlepszych centrów w lidze, Flyersi zdobyli Puchar Stanleya w 1974 i 1975 roku.
Mistrzowie Pucharu Stanleya
| Rok | Drużyna wygrywająca/Games Won | Drużyna przegrywająca/Games Won |
| 1970 | Boston Bruins 4 | St. Louis Blues 0 |
| 1971 | Montreal Canadiens 4 | Chicago Blackhawks 3 |
| 1972 | Boston Bruins 4 | New York Rangers 2 |
| 1973 | Montreal Canadiens 4 | Chicago Blackhawks 2 |
| 1974 | Philadelphia Flyers 4 | Boston Bruins 2 |
| 1975 | Philadelphia Flyers 4 | Buffalo Sabres 2 |
| 1976 | Montreal Canadiens 4 | Philadelphia Flyers 0 |
| 1977 | Montreal Canadiens 4 | Boston Bruins 0 |
| 1978 | Montreal Canadiens 4 | Boston Bruins 2 |
| 1979 | Montreal Canadiens 4 | New York Rangers 1 |
Właśnie wtedy, gdy wielu niedoszłych-niedoszłych fanów odrzuciło hokej jako widowisko pełne bijatyk, Montreal Canadiens przywrócili klasę do NHL. Kładąc nacisk na szybkość i błyskotliwą grę ofensywną Guy’a Lafleura, Montreal zdobył Puchar Stanleya cztery razy z rzędu, począwszy od 1976 roku. Wkrótce inne drużyny zaczęły handlować i wybierać zawodników, którzy mieliby być szybcy, a nie wielcy. W 1979 roku, kiedy Edmonton Oilers dołączyli do NHL po fuzji, w drużynie pojawił się nastoletni fenomen Wayne Gretzky. Wielu uważało, że jest za mały, by rywalizować, ale w tamtym sezonie zdobył 51 bramek i miał 86 asyst. W ten sposób zapoczątkował nową erę hokeja.
GOLF: GRA OTWIERA SIĘ I WYSTĘPUJE LEGENDA
Przed latami siedemdziesiątymi wielu Amerykanów postrzegało golfa jako snobistyczną grę, w którą grali bogaci. Wraz z postępem dekady, ten pogląd szybko się zmienił. W 1971 roku, jak miliony Amerykanów oglądało w telewizji, astronauta Apollo 14 Alan B. Shepard wysłał sześcioironowy strzał żeglujący w cienkiej atmosferze Księżyca. Jego entuzjazm dla golfa szybko rozprzestrzenił się na całą Amerykę klasy średniej. Wraz z rozwojem coraz większej ilości publicznych pól golfowych, miliony Amerykanów wyruszyło na pola z masowo produkowanymi kijami i piłkami. Rozszerzone pokrycie telewizyjne mężczyzn Professional Golf Association (PGA) Wydarzenia Tour również pomógł przynieść większą uwagę do gry w ciągu dekady.
Częściowo odpowiedzialny za zwiększenie popularności golfa z Amerykanów był golfista Arnold Palmer. W latach 60-tych, Palmer był postrzegany jako everyman na polu golfowym, a legiony fanów skopiowały jego swashbuckling, go-for-broke styl. Podczas gdy gracze amatorzy wypełnili publiczne pola, próbując naśladować swojego nowego bohatera Palmera, długo uderzający Ohioan o imieniu Jack Nicklaus zaczął kwestionować regułę Palmera. Do lat 70-tych, Nicklaus wygrywał każdy turniej w zasięgu wzroku i zdobył wszystkie cztery główne tytuły golfowe: Masters, PGA Tournament, U.S. Open i British Open. Nicklaus był następcą Palmera, ale jak dekada postępowała, wielu stało się przekonanych, że Nicklaus przewyższył wszystkich swoich poprzedników, aby stać się największym graczem w historii golfa.
Nicklaus rządził światem golfa w latach 70. Przez całą dekadę utalentowani gracze, tacy jak Lee Treviño, Tom Weiskopf, Ben Crenshaw, Tom Kite i Johnny Miller podważali jego pozycję. W 1974 roku, Miller miał jeden z najlepszych lat w profesjonalnym golfie, wygrywając osiem turniejów. W ciągu kilku lat, jednak Miller zaczął słabnąć, a Nicklaus pozostał na szczycie. W 1975 roku Nicklaus wygrał piąty turniej Masters, a w 1978 roku wygrał kolejny British Open, co dało mu co najmniej trzy zwycięstwa we wszystkich czterech najważniejszych turniejach. Tylko jeden gracz, Tom Watson, skutecznie zdetronizował Nicklausa jako najlepszego golfistę, aczkolwiek na krótki czas. Od 1977 do 1979, Watson był jedynym golfistą, który wyprzedził Nicklaus, a on zarobił trzy proste Player of the Year honory dla jego achievements.
Although świat golfa otworzył się w 1970s, to zrobił tak powoli dla mniejszości i kobiet. Robert Lee Elder był jedynym wybitnym Afroamerykaninem na profesjonalnej trasie. Zdobył swój pierwszy tytuł PGA w 1974 roku w Monsanto Open. Elder wygrał dwa razy w 1978 roku, a następnie w 1979 roku został pierwszym Afroamerykaninem, który zagrał dla amerykańskiej drużyny Ryder Cup (turniej Ryder Cup to odbywający się co dwa lata mecz pomiędzy drużynami graczy ze Stanów Zjednoczonych i Europy).
PGA Player of the Year
| Rok | Player | |
| 1970 | Billy Casper | |
| 1971 | Lee Treviño | |
| 1972 | Jack Nicklaus | |
| 1973 | Jack Nicklaus | |
| 1974 | 1974 | Johnny Miller |
| 1975 | Jack Nicklaus | |
| 1976 | Jack Nicklaus | |
| 1977 | 1977 | Tom Watson |
| 1978 | Tom Watson | |
| 1979 | Tom Watson |
W golfie kobiet, mniejsza liczba wydarzeń, mniej sponsorów korporacyjnych i mniejszy zasięg telewizyjny oznaczały mniej pieniędzy i uznania dla graczy na Ladies Professional Golf Association (LPGA) Tour. Co tour nie brakowało, jednak, był talent. W 1978 roku, juniorska sensacja golfa Nancy Lopez pojawiła się na LPGA Tour i stała się tym, czego kobiecy golf potrzebował najbardziej: gwiazdą. Zdominowała trasę w tym roku z dziewięcioma zwycięstwami, w tym pięcioma z rzędu, oszałamiając świat sportu. Zdobyła tytuł Gracza Roku, jak również Debiutanta Roku, co było wyczynem, którego nikt wcześniej nie dokonał. Powtórzyła tytuł Gracza Roku w 1979 roku, po wygraniu kolejnych ośmiu turniejów. Dominująca obecność Lopez na polu golfowym jeszcze bardziej zrewolucjonizowała kobiecy golf w następnej dekadzie, ponieważ sakiewki stały się bogatsze, a fani i media zaczęły zwracać większą uwagę na LPGA Tour.
TENIS: GRA DO GRY
Podczas gdy futbol stał się amerykańskim sportem do oglądania w latach 70-tych, tenis stał się amerykańską grą do grania. Tenis stał się sportem „w”. Krajowa klasa średnia przyjęła tenis, wydając miliony dolarów na sprzęt i odzież. Do końca dekady szacowano, że ponad jedna czwarta populacji Ameryki – i prawie równa liczba czarnych i białych – grała w tenisa co najmniej cztery razy w roku.
Tenis w Stanach Zjednoczonych stał się wirem zmian. Przyjazne dla telewizji żółte piłki zastąpiły białe; krzykliwe kolory stały się częścią mody tenisowej; metal i grafit zastąpiły drewno w rakietach zbudowanych tak, aby były mocniejsze, większe i bardziej wydajne; a nagrody pieniężne w turniejach dla zwycięzców skoczyły z tysięcy do setek tysięcy dolarów.
Dwa telewizyjne mecze na początku lat 70-tych były w dużej mierze odpowiedzialne za ten tenisowy boom. W 1972 roku Rod Laver i Ken Rosewall, dwaj legendarni australijscy gracze, spotkali się w Dallas w finałach World Championship Tennis (WCT). Trwający trzy godziny i czterdzieści pięć minut maraton tenisowy, pokazywany na CBS, przykuł widzów do telewizorów. Sieć nawet uprzedziła swoje regularne wieczorne programy, aby nadać cały mecz.
Drugi transmitowany mecz, który odbył się jesienią 1973 roku, był nagłośnioną „Bitwą płci” pomiędzy Billie Jean King i Bobby Riggs. King nie tylko wygrała bezstronny mecz z pięćdziesięciopięcioletnim Riggsem, ale także zdobyła przychylność amerykańskiej publiczności. King poszedł na wykorzystanie jej rozgłosu do walki o i wygrać więcej nagród pieniężnych i lepsze warunki dla jej kolegów tenisistek.
Wybitne osiągnięcia oznaczone zarówno męskiej i kobiecej profesjonalnej trasy. W 1975 roku, Arthur Ashe stał się pierwszym Afroamerykaninem, aby wygrać słynny Wimbledon mężczyzn singli mistrzostwa, pokonując kolegę Amerykanina Jimmy Connors. Ta porażka nie przyćmiła gwiazdy Connorsa, ponieważ on i Chris Evert rządzili jako król i królowa amerykańskiego tenisa. Przynieśli młodość, odważne podejście, a nawet trochę romansu do gry.
Engaged w jednym czasie być żonaty, Connors i Evert każdy stał Wimbledon singli mistrzów w 1974 roku. Dwa lata później, w zaledwie trzecim roku na trasie, Evert stała się pierwszą kobietą, która zarobiła 1 milion dolarów w nagrodach pieniężnych. Po prostu zdominowała inne kobiety, wygrywając dwanaście z siedemnastu turniejów w tamtym roku. Uczniowie szkół średnich wszędzie naśladowali jej styl baseline, podkreślany przez jej dwuręczny backhand.
Connors był nową rasą gracza. Jego dwuręczny backhand, metalowa rakieta i arogancka postawa podważały tenisową konwencję. Na korcie zdarzały mu się wybuchy złości, ale jego ognisty styl rywalizacji zjednał mu wielu fanów. Pod koniec dekady wiele osób zaczęło jednak kwestionować rozwój gry, ponieważ wybryki Connorsa i jego amerykańskiego następcy Johna McEnroe były przejmowane przez graczy w juniorskich turniejach tenisowych w całym kraju. Krytycy ostrzegali, że gra stawała się zbyt szybkie tempo, zbyt bogaty, i zbyt obnoxious.
U.S. Mistrzowie turnieju tenisowego Open
| Rok | Mężczyźni | Kobiety |
| 1970 | Ken Rosewall | Margaret Smith Court |
| 1971 | Stan Smith | Billie Jean King |
| 1972 | Ilie Nastase | Billie Jean King |
| 1973 | John Newcombe | Margaret Smith Court |
| 1974 | Jimmy Connors | Billie Jean King |
| 1975 | Manuel Orantes | Chris Evert |
| 1976 | Jimmy Connors | Chris Evert |
| 1977 | Guillermo Vilas | Chris Evert |
| 1978 | Jimmy Connors | Chris Evert |
| 1979 | John McEnroe | Tracy Austin |
THE OLYMPICS: GLORY AND TRAGEDY
The 1972 Zimowe Igrzyska Olimpijskie, które odbyły się w Sapporo, Japonia, zaprezentował 800 mężczyzn i 206 kobiet sportowców z trzydziestu pięciu narodów. Sportowcy ze Stanów Zjednoczonych zdobyli w sumie osiem medali, w tym trzy złote medale – wszystkie wywalczone przez kobiety. Narciarka Barbara Cochran zdobyła złoto w slalomie, a dwie inne Amerykanki zdobyły złote medale w łyżwiarstwie szybkim: szesnastoletnia rekordzistka świata Anne Henning wygrała rywalizację na 500 metrów, a Dianne Holum na 1500 metrów. Holum zdobyła również srebro w łyżwiarstwie szybkim na 3000 metrów.
Grzyska letnie w tym roku odbyły się w Monachium w byłych Niemczech Zachodnich, przyciągając rekordową liczbę narodów i sportowców. Ze 121 krajów startowało 6 065 mężczyzn i 1 058 kobiet. Chociaż amerykańscy sportowcy zdobyli dziewięćdziesiąt trzy medale, w tym trzydzieści trzy złote, tylko pływacy spisali się zgodnie z oczekiwaniami. I byli wspaniali, zdominowali zawody. Drużyna męska i żeńska zdobyły po dziewięć złotych medali, ustanawiając przy tym dwanaście rekordów świata. Gwiazdą basenu był Mark Spitz, który zdobył siedem złotych medali w czterech konkurencjach indywidualnych i trzech drużynowych. W każdym z tych wydarzeń, on lub jego zespół ustanowił rekord świata.
Definiujący moment letnich igrzysk, jednak był tragiczny. Rankiem 5 września, ośmiu arabskich członków organizacji
Czarny Wrzesień włamało się do izraelskiego kompleksu, zamordowało dwóch sportowców i porwało dziewięciu innych. Terroryści zażądali uwolnienia dwustu arabskich partyzantów przetrzymywanych w izraelskich więzieniach. Kiedy terroryści i ich zakładnicy przedostali się na lotnisko w Monachium, izraelski oddział antyterrorystyczny próbował uratować sportowców. W trakcie akcji zginęło pięciu terrorystów i dziewięciu zakładników. Igrzyska zostały zawieszone na trzydzieści cztery godziny, a na głównym stadionie odbył się memoriał ku czci zabitych sportowców.
Cztery lata później, Zimowe Igrzyska Olimpijskie 1976 odbyły się w Innsbrucku, w Austrii, z 892 mężczyzn i 231 kobiet sportowców z trzydziestu siedmiu krajów konkurujących. Dla Amerykanów, wszystkie zwycięskie okazje pojawiły się na lodzie. Dorothy Hamill pokonała aktualną mistrzynię świata Dianne de Leeuw i zdobyła złoty medal w łyżwiarstwie figurowym kobiet. Łyżwiarz szybki Peter Mueller zdobył złoto w biegu na 1000 metrów, a koleżanka Sheila Young zdobyła złoto w biegu na 500 metrów, ustanawiając rekord olimpijski. Young, która również zdobyła srebro na 1500 metrów i brąz na 1000 metrów, stanowiła prawie jedną trzecią z dziesięciu medali zdobytych przez amerykańskich sportowców.
Kontrowersje polityczne, znak rozpoznawczy Igrzysk Olimpijskich od czasów II wojny światowej (1939-45), otaczały Letnie Igrzyska Olimpijskie w 1976 roku w Montrealu, w Kanadzie. Do czasu rozpoczęcia igrzysk trzydzieści dwa narody z różnych powodów ogłosiły bojkot. Dziewięćdziesiąt dwa kraje wysłały drużyny składające się z 4 781 mężczyzn i 1 247 kobiet. Po raz kolejny Stany Zjednoczone zajęły drugie miejsce po Związku Radzieckim w kategorii wszystkich medali, zdobywając 94 medale (34 złote), podczas gdy Sowieci mieli 125 medali (47 złotych). Wybitne osiągnięcia amerykańskich sportowców to Bruce Jenner zdobywający złoto w dziesięcioboju oraz pływak John Nabor zdobywający cztery złote medale, ustanawiając przy okazji dwa rekordy świata. Sugar Ray Leonard oraz bracia Michael i Leon Spinks zdobyli trzy z pięciu złotych medali wywalczonych przez amerykańskich bokserów. Wszyscy trzej mieli zdominować boks zawodowy w latach osiemdziesiątych.