Historia Mody 1960’s – 1970’s

Projektanci

Mary Quant

Mary Quant jest powszechnie uważana za wynalazcę minispódniczki. Jednak Quant nie wymyśliła tego stylu spódnicy, ale raczej dobrze wprowadziła ją na rynek. Po studiach ilustracji w szkole artystycznej, Quant pracował dla couture milliner. W tym czasie Quant zdecydowała, że moda powinna istnieć dla wszystkich, a nie tylko dla uprzywilejowanych. To skłoniło ją do otwarcia w 1955 roku londyńskiego butiku Bazaar. Sukces tego sklepu umożliwił jej otwarcie kolejnego w 1961 roku. W 1966 roku Quant produkowała już krótkie spódniczki o długości 6-7 cali od kolana. Trend krótkich spódniczek wystartował, a styl Quant był postrzegany jako Chelsea Girl look.

Yves Saint Laurent

Yves Saint Laurent pracował u boku Diora, a po przedwczesnej śmierci Christiana Diora, Yves Saint Laurent przejął stery i był postrzegany jako ratujący Francję. W 1962 roku Laurent założył swój własny dom, a w 1965 roku wprowadził wygląd „Mondrian”. Następnie wypuścił kolekcję inspirowaną pop-artem i wprowadził „le smoking”, swój legendarny garnitur do palenia, który zapoczątkował rewolucję androgyniczną. Yves Saint Laurent jest uznawany za twórcę wielu innowacji lat sześćdziesiątych, w tym czerwonej marynarki (1962), prześwitującej bluzki (1966) i kombinezonu (1968), a także słynnej kurtki safari noszonej przez supermodelkę Veruschkę. Przypisuje mu się również zapoczątkowanie kultury ready to wear.

Barbara Hulanicki

Barbara Hulanicki założyła jeden z najsłynniejszych butików lat sześćdziesiątych; Biba. Biba była pierwszą marką o wysokiej modzie i niskiej cenie skierowaną do młodego pokolenia. Styl Biba był klasycznie młodzieżowy, androgyniczny i charakterystyczny dla Londynu lat sześćdziesiątych. Spódniczki mini, sukienki typu shift, tuniki, sukienki dla lalek, kolorowe rajstopy i kapelusze z klapkami stanowiły wyposażenie sklepu. Jej projekty były noszone przez wszystkich, od Cathy Mcgowan do Cilla Black.

Emillio Pucci

Ubierany przez Marilyn Monroe, Emillio Pucci był znany ze swoich kultowych wzorów i psychodelicznych nadruków. Vogue ochrzcił projektanta mianem „Pucci, the print maestro”. Po tym jak został sfotografowany przez Harpers Bazaar na nartach, ubrany w swój własny projekt, magazyn poprosił go o zaprojektowanie zimowych ubrań dla kobiet. Nadruki Pucciego stały się symbolem włoskiego koloru i ruchu powojennego, przyczyniając się do powstania trendów lat sześćdziesiątych, takich jak spodnie palazzo i chusty na głowę.

André Courrèges

Pracując przez dziesięć lat dla Balenciagi, André Courrèges rozwinął wielkie umiejętności kroju. Z Balenciagą jako swoim mentorem, Courrèges otrzymał pożyczkę, która umożliwiła mu założenie własnego domu mody. Courrèges zaczął rozwijać swój własny wygląd i w 1964 roku pokazał swoją wiosenną kolekcję, w której znalazły się projekty kanciastych mini sukienek i garniturów z ciężkich tkanin. Courrèges, zafascynowany podróżami kosmicznymi, był czysty, opływowy i zawsze patrzył w przyszłość. Wykorzystywał biel na bieli, srebro na srebrze, cekiny, księżycowe buty i kosmiczne hełmy. Kształty i schematy kolorów sprawiły, że nazwano go Space Age. Courrèges pokazał swoją pierwszą mini w 1964 roku – Vogue uznał ją za najkrótszą, jaką widzieli.

Detaliści

Daimaru

Daimaru to sieć japońskich domów towarowych. Założona pierwotnie w 1717 roku jako sklep z artykułami suchymi, sieć została zarejestrowana w 1907 roku i ponownie zarejestrowana w 1920 roku jako Daimaru Dry Goods K.K. W 1928 roku firma zmieniła nazwę na Daimaru. W latach sześćdziesiątych Daimaru było największym sprzedawcą detalicznym w Japonii i otworzyło filię o nazwie Peacok Sangyo prowadzącą supermarkety. Daimaru poszedł na być międzynarodowym domu towarowym w Tajlandii i Australii, jednak jego międzynarodowe działy zostały teraz zamknięte.

Seibu

Inny japoński dom towarowy, Seibu ma szeroką gamę sklepów działających w różnych przedsiębiorstwach w ich dziale. W 1940 roku, założyciel lub Seibu, Yasujiro Tsutsumi, kupił dom towarowy w Ikebukuro i nazwał go Musashino Department Store. Gdy Japonia zaangażowała się w II wojnę światową, sklep został niemal zmuszony do zaprzestania handlu, a budynek został później zniszczony podczas nalotu, jednak działalność została wznowiona w tymczasowej przestrzeni. Podczas powojennej odbudowy Japonii, Yasujiro Tsutsumi rozszerzył działalność i otworzył ponownie pod nazwą Seibu Department Store. Przez lata pięćdziesiąte do siedemdziesiątych, mieszkańcy Tokio coraz częściej przenosili się na przedmieścia, co prowadziło do gwałtownego wzrostu liczby ludności na terenach wokół Ikebukuro. Doprowadziło to do drastycznego wzrostu zysków Seibu. W latach sześćdziesiątych szybko otwierano nowe sklepy, a sukces tych sklepów przyczynił się do wzrostu znaczenia Seibu. W 1967 roku otwarto dom towarowy w Funabashi, na przedmieściach Tokio, o powierzchni 10 000 metrów kwadratowych, a w 1968 roku otwarto sklep o powierzchni 24 000 metrów kwadratowych w Shibuya, tuż za Tokio.

Historia mody 1960’s – 1970’s

.