Toen Pacheco-Taylor halverwege de jaren negentig terugging om haar ouderlijk huis te bezoeken, was ze dan ook geschokt toen ze zag hoe slecht het er inmiddels voor stond. De gebouwen waren in verval geraakt, het personeel was al maanden niet betaald en het weeshuis, dat ooit 100 kinderen huisvestte, had nog maar 30 kinderen en nauwelijks genoeg geld om hen te voeden.
“Het was erg triest om dat te zien,” zei ze. “In het begin begreep ik niet waarom dat gebeurde.”
Het bleek dat de Amerikaanse zendelingen die de plek beheerden, met pensioen waren gegaan. Jarenlang hadden die missionarissen een netwerk van donateurs in de Verenigde Staten opgebouwd. Toen ze vertrokken, gingen die banden verloren en droogde het geld op.
In Mexico worden weeshuizen meestal particulier gerund en zijn ze afhankelijk van donaties van buitenaf om open te blijven. Hoewel ze geregistreerd staan bij de overheid, ontvangen ze weinig financiële steun van de staat.
Toen Pacheco-Taylor dit zag, besloot ze er iets aan te doen.
Ze ging terug naar Irvine en vroeg haar collega’s om donaties. Hun reactie was meer dan Pacheco-Taylor had verwacht. Haar collega’s boden aan kinderen te sponsoren en haar te helpen meer inzamelingsacties te organiseren.
De poging van Pacheco-Taylor om één weeshuis te helpen, is uitgegroeid tot een non-profitorganisatie die tien weeshuizen en meer dan 500 kinderen in Baja California ondersteunt.
Die non-profit, Corazon de Vida, heeft miljoenen dollars ingezameld om niet alleen weeshuizen te helpen het licht aan te houden, maar ook om diensten uit te breiden door bouwprojecten te financieren en een studiebeurs op te zetten om de kinderen te helpen vooruit te komen in het leven.
“Ik ben niet echt begonnen met een grandioze visie,” zei Pacheco-Taylor. “Alles wat het was, is een manier om kinderen te helpen.”
Zaterdag houdt de liefdadigheidsinstelling haar jaarlijkse fondsenwervingsgala in het Hotel del Coronado. Het gala begint om 17.30 uur in Coronado en er zijn nog online kaarten verkrijgbaar. Het evenement omvat verschillende items waarop mensen kunnen bieden, waaronder een verblijf van drie nachten in een strandhuis in Baja Californië, kaartjes voor de Latin Grammy’s, privédiners met chef-koks en tequila-proeverijen.
De organisatie heeft een uitgebreid netwerk van donoren die in staat zijn om precies te zien waar hun geld naartoe gaat. De non-profit neemt mensen mee op rondleidingen door de weeshuizen, geeft donoren updates over bouwprojecten, en ontmoet de kinderen om te zien welke impact hun bijdragen hebben op individueel niveau.
“Donoren hebben kinderen zien opgroeien van peuters tot tieners tot afgestudeerden aan de universiteit,” zei Pacheco-Taylor. “Het is echt een unieke kans om het verschil te zien dat je maakt met je vrijwilligerswerk.”
In het weeshuis Sion in Tijuana heeft Corazon de Vida bijvoorbeeld onlangs 100.000 dollar betaald voor de bouw van een nieuwe slaapzaal voor maximaal acht pasgeborenen.
De directrice van dat weeshuis, Carmen Gonzalez, heeft al honderden luiers gekocht om klaar te zijn voor de komst van de kinderen medio december.
Deze acht kinderen komen bij de 62 die al in het weeshuis van Sion wonen, dat Gonzalez al 22 jaar leidt. Meer dan 1500 kinderen zijn door haar zorg gegaan en Gonzalez beschouwt ze allemaal als haar kinderen.
“We zijn geen weeshuis,” zei ze. “We zijn een familie.”
Iedere Moederdag wordt Gonzalez wakker met tientallen zingende en gitaar spelende kinderen voor haar raam. Voor het ontbijt staan de kinderen in de rij om haar handgeschreven kaarten te geven. De meesten van hen in ieder geval wel.
“Degenen die nog niet kunnen schrijven, krabbelen gewoon op een stuk papier,” zegt ze.
Sinds kort komen volwassenen die in het weeshuis zijn opgegroeid, terug met hun eigen kinderen, die Gonzalez nu oma noemen.
In een ander nabijgelegen weeshuis helpen donaties van Corazon de Vida het onderwijs van Rosio Martinez te betalen.
Er zijn meer dan 60 studenten in dat studiebeursprogramma en 30 zijn afgestudeerd met een bachelordiploma in Mexico. Onder de oud-studenten bevinden zich advocaten, een arts, psychologen en verpleegsters.
Martinez, 23 jaar, woont sinds haar zesde in het weeshuis Hacienda. Ze is een jaar verwijderd van het behalen van haar diploma tandheelkunde en droomt ervan een kleine tandartspraktijk in het weeshuis te openen.
Zij is een van de negen kinderen en hoewel sommige van haar broers en zussen het weeshuis verlieten om bij hun moeder te zijn, besloot zij te blijven.
“Voor mij is dit de perfecte familie,” zei ze. “Ze steunen je als je verdrietig bent, je kunt bij ze terecht als je advies nodig hebt, ze geloven in jou en je toekomst.”
En die familie blijft groeien.
Toen Matrinez’ oudere broer Uriel uit Hacienda vertrok, trouwde hij met iemand die ook in het weeshuis is opgegroeid. Het stel heeft nu een zoontje van twee dat ze in het weekend naar het weeshuis brengen om met de andere kinderen te spelen.
“Hier ben ik opgegroeid,” zei Uriel Martinez, 25. “Dit is mijn thuis.”