Intermitterende bekrachtiging – Intermitterende bekrachtiging is wanneer regels, beloningen of persoonlijke grenzen inconsequent en af en toe worden uitgedeeld of afgedwongen. Dit moedigt een ander meestal aan om te blijven pushen tot ze van jou krijgen wat ze willen, zonder hun eigen gedrag te veranderen.
Intermitterende bekrachtiging beïnvloedt de manier waarop we denken over beloningen. Denk aan gokautomaten. Gokkasten zijn geprogrammeerd om een klein percentage (meestal 5-25%) van het geld te houden en de rest uit te betalen in “willekeurige” winsten en jackpots. Als de uitbetaling voorspelbaar zou zijn, bijvoorbeeld als de gokker bij elk spel een dollar zou invoeren en precies 90 cent zou terugkrijgen, zouden de kansen gelijk zijn, maar de gokker zou zich snel vervelen en geïrriteerd raken. Wat ervoor zorgt dat ze de machine blijven voeden, zijn de frequente kleine uitbetalingen (2-10 keer de inzet), de occasionele middelgrote uitbetalingen (50-100 keer de inzet) en de droom van de zeldzame uitbetaling (meer dan 1000 keer de inzet). De meeste mensen zullen kleine en middelgrote winsten direct terug in de machine stoppen en blijven spelen tot ze zich vervelen of failliet gaan. Dat is hoe intermitterende versterking werkt. Gokkasten zijn goed voor ongeveer 70% van de casino-inkomsten.
Intermitterende bekrachtiging beïnvloedt ook hoe de meeste mensen denken over risico’s. Denk bijvoorbeeld aan mensen die huizen bouwen aan het strand, die in de aanvalszone van orkanen liggen. Als er elk jaar een orkaan zou woeden, zou niemand daar wonen. Maar orkanen zijn zeldzaam en onvoorspelbaar. Hoe meer tijd er verstrijkt tussen de rampen, hoe meer eigendommen er in de aanvalszone worden gebouwd. Mensen worden aangetrokken door de aantrekkelijke locaties en de lage prijzen van het onroerend goed en zijn bereid om hun zorgen weg te rationaliseren. Zij kunnen anderen gelukkig zien leven op een strandparadijs en vrezen een geweldige kans te missen. Ze kunnen tegen zichzelf zeggen: “Het is decennia geleden dat hier iets gebeurd is.” Dat is hoe intermitterende bekrachtiging werkt.
De meeste kinderen weten het een en ander over intermitterende bekrachtiging. Wanneer een ouder “nee” zegt tegen een fantastisch nieuw stuk speelgoed, zal het kind vaak blijven vragen totdat het zeker weet dat “nee” ook echt “nee” betekent. Ze hebben geleerd dat “nee” soms “nog niet” betekent en dat ze, als ze maar genoeg zeuren, hun kamer genoeg opruimen of genoeg driftbuien hebben, zullen krijgen wat ze willen. In dit geval is de toevallige gebeurtenis de beslissing van de ouder en de met tussenpozen versterkte gebeurtenis is het vragen. De meeste ervaren ouders leren dat als ze eenmaal “nee” zeggen, ze zich daaraan moeten houden, zelfs als ze later van gedachten veranderen, want als ze onder druk van gedachten veranderen, zal het kind leren dat zeuren werkt en zal het de volgende keer nog meer zeuren. Als we een kind zien dat geen “nee” als antwoord van een ouder accepteert, zeggen we vaak “dat kind is verwend”, maar we zouden eigenlijk moeten zeggen: “Dat kind is met tussenpozen versterkt!”
Even experimenten met dieren hebben aangetoond dat als een gedrag met tussenpozen wordt versterkt (zoals een kip die op een knop pikt en af en toe een beloning krijgt in de vorm van een traktatie) een met tussenpozen versterkt gedrag veel langer zal blijven bestaan nadat de beloning volledig is weggehaald dan wanneer het gedrag consequent was versterkt (zoals een beloning bij elke poging).
Intermitterende bekrachtiging kan onze beslissingen in alle geledingen van het leven beïnvloeden, inclusief investeringen, carrières, religie en relaties.
Als mensen hun beslissingen alleen op een logische basis zouden nemen, zouden ze risico en beloning op dezelfde schaal berekenen, en hun beslissingen dienovereenkomstig nemen. De aandelenmarkt zou voorspelbaar stijgen en dalen – in exacte verhouding tot de winst van de verhandelde bedrijven. Casino’s zouden failliet gaan. Iedereen zou zich aan de maximumsnelheid houden. Natuurrampen zouden minder kostbaar zijn. De criminaliteit zou drastisch dalen als elke crimineel elke keer zou worden gepakt. En slachtoffers van misbruik zouden consequent reageren op de misbruikende mensen in ons leven. Maar niemand van ons is zoals Mr. Spock. We nemen vaak beslissingen meer met ons gevoel dan met ons verstand en worden soms gedreven om te geloven wat we willen geloven in plaats van te geloven wat we waarnemen.
Net zo onvoorspelbaar als de verschijning van een jackpot of een orkaan, ervaren mensen die lijden aan persoonlijkheidsstoornissen vaak dramatische emotionele impulsen en veranderingen van stemming. Deze willekeurigheid maakt relaties waarbij mensen betrokken zijn die lijden aan persoonlijkheidsstoornissen vruchtbare grond voor intermitterende bekrachtiging, zowel van de kant van het persoonlijkheidsgestoorde individu als van de kant van degenen die het dichtst bij hen staan.
Het persoonlijkheidsgestoorde individu is zich er vaak van bewust dat het hem of haar ontbreekt aan de juiste zelfbeheersing en dat zijn of haar abusieve gedrag in de ogen van de niet-persoonlijkheidsstoornis minder dan bevredigend is. Zij kunnen bang zijn dat hun gedrag zal resulteren in negatieve gevolgen, meer conflicten, verlies van vertrouwen en respect of zelfs verlies van de relatie. Zij willen het vaak goedmaken en wensen een beter resultaat. De meesten gaan echter liever niet de confrontatie aan met de wortel van het probleem en willen het onaantrekkelijke vooruitzicht vermijden van eindeloze psycho-analyses, het toegeven van hun tekortkomingen, behandeld worden als een probleem, gedwongen worden om medicatie te nemen, beschouwd worden als iemand met een “geestelijk probleem”. Dus begeven ze zich op de grens van aanvaardbaarheid, proberen ze de status quo te handhaven, en proberen ze het af en toe “goed te maken” als ze merken dat ze de grens overschreden hebben. Af en toe kan het gebeuren dat de Niet-PD een zekering laat springen en zijn poot stijf houdt of dreigt te vertrekken, maar dat is meestal van korte duur. Zoals de persoon die een huis bouwt in het overstromingsgebied, hopen zij dat zij af en toe de storm kunnen “uitzitten” en krijgen wat zij willen zonder te hoeven veranderen.
Het niet-persoonlijkheidsgestoorde individu (of Niet-PD) is gewoonlijk uitgeput door gebroken beloften en aanhoudend misbruik en zoekt naar een teken – elk teken – dat hun investering in de relatie niet tevergeefs is. Zij zijn als de persoon die naar een film gaat kijken die een grote teleurstelling blijkt te zijn. Nadat zij het geld hebben uitgegeven om binnen te komen, zullen zij tot het einde blijven zitten in de hoop dat er een verlossende kwaliteit aan de film zal zijn voordat hij afgelopen is. De Niet-PD kan hoop koesteren op een liefdevolle, wederkerige relatie en kan die hoop zover opvoeren dat hij misbruik over het hoofd ziet en zich vastklampt aan elk teken van de PD dat er een kans op verlossing zou kunnen zijn. Het persoonlijkheidsgestoorde individu kan soms toegeven, vaak uit een gevoel van angst, verplichting en schuld, waardoor de niet-PD precies krijgt wat hij wil. Jackpot. Net als de gokker in het casino, zal dit hen aanmoedigen om de machine te blijven voeden lang nadat de jackpot is uitgegeven.
In beide gevallen zijn de partijen slachtoffer van intermitterende bekrachtiging, Zij hebben de neiging om een geloof in wat zij hopen dat zal gebeuren te versterken boven wat zij waarnemen dat is gebeurd. Intermitterende bekrachtiging voedt die hoop en de status quo wordt in stand gehouden.
Het tegengif voor intermitterende bekrachtiging is consistentie. Consistentie vereist dat je je emoties losmaakt van je verstand en besluiten neemt dat je je op een bepaalde manier zult gedragen en reageren, zelfs als dat niet goed voelt. Consistentie vereist nuchter oordeel en een vastberadenheid om te doen wat zinvol is in plaats van te doen wat goed voelt.
Consistente bekrachtiging zal je zelden een beloning opleveren in de vorm van een bedankje van het persoonlijkheidsgestoorde individu in je leven. Echter, de beloning zal op de lange termijn komen in de vorm van consequent gedrag van hun kant – al was het maar om slechte gevolgen van slecht gedrag te voorkomen.
Handelen met intermitterende bekrachtiging – Wat NIET te doen:
- Geen loze dreigementen maken. Dit is de raketbrandstof van intermitterende bekrachtiging. Dreig niet met consequenties die u niet voor 100% wilt nakomen.
- Doe geen overhaaste beloften. Beloof 100% van de dingen te doen die je zegt te gaan doen.
- Herhaal bedreigingen of beloften niet. Zeg ze één keer en kom ze dan na.
- Maak niet veel dreigementen en voorwaarden. Het is beter om één grens te hebben waar je je aan houdt dan 100 die je met tussenpozen versterkt.
- Versterk andere derden niet met tussenpozen. Dit zal alleen maar zwakte tonen.
- Zan niet. Je vraagt om met tussenpozen versterkt te worden.
- Bedel niet. Vraag één keer om wat je wilt en als je het dan niet krijgt, neem dan je macht terug en ga het zelf halen.
- Voer niet steeds een machine die maar 90% uitbetaalt van wat je erin stopt.
- Bouw je huis niet in het overstromingsgebied. Aanbiedingen die te mooi klinken om waar te zijn, zijn dat meestal ook.
- Stop met het vertrouwen op je gevoel. Vertrouw op wat werkt.
Coping with Intermittent Reinforcement – What TO Do:
- Vergeef jezelf voor je fouten uit het verleden en leer wat werkt.
- Houd je grenzen vast en kom je beloften na, zelfs als dat ongemakkelijk aanvoelt. Vergeet niet dat u investeert in de “volgende keer”.
- Zoals iemand die een casino binnenloopt, bepaal hoeveel u bereid bent te verliezen voordat u wegloopt.