In december 1985 staarde het jongensachtige gezicht van Houston’s heersende retail mogul, Robert Sakowitz, van de cover van Texas Monthly, zijn ondeugende glimlach en beroemde verticale kuiltjes verraadden weinig van de problemen waarin hij en zijn bedrijf zich bevonden. Maar de kop naast zijn gezicht verwees naar zijn “rafelend imperium”, en dat was altijd treffend. Het grootste deel van de eeuw hadden de gelijknamige speciaalzaken van de familie Sakowitz het winkelend publiek in heel Texas bediend, maar een paar maanden eerder had Sakowitz, Inc., wankelend van de oliecrisis en bedolven onder een berg schulden, de federale faillissementsbescherming aangevraagd. Twee en een half jaar later werd de achttien winkels tellende keten opgeslokt door het Australische conglomeraat L.J. Hooker, en twee jaar later ging Hooker zelf over tot voorlopige liquidatie (wat neerkomt op een faillissement). In de zomer van 1990-88 jaar nadat Tobias en Simon Sakowitz de eerste Sakowitz Brothers openden, op Market Street in Galveston, sloot de laatste Sakowitz winkel zijn deuren.
Waar is Bobby Sakowitz vandaag de dag? Nog steeds in Houston, en nog steeds lachend. Tien jaar nadat hij met tegenzin afstand deed van de leiding van het bedrijf dat hem een begrip maakte, heeft hij zich omgevormd tot een retailer van een andere soort. Sakowitz is 59 jaar oud en is CEO en president van Hazak Corporation, een adviesbureau met als missie grote en kleine bedrijven te helpen zichzelf te helpen. (“Hazak” is Hebreeuws voor “wees sterk”; het logo van het bedrijf, een H met twee uitgestrekte armen die een lijn omhoog houden, symboliseert een belofte van steun). Puttend uit zijn jarenlange ervaring adviseert hij klanten als Saks Fifth Avenue en IKEA over alles van winkelindelingen en de samenstelling van de koopwaar tot reclame en marketing. “Ik ben een bedrijfsdokter”, zegt hij. “Sommige bedrijven waar ik mee werk doen het heel goed, maar zijn zo met de bomen bezig dat ze geen tijd hebben om door de bomen het bos te zien. Andere zitten in de problemen, dus zoeken we uit waar ze naartoe gaan en kijken we naar herstructurering.”
Hoewel dit soort adviesrol minder krachtig is dan de rol die hij het grootste deel van zijn carrière speelde, benadrukt hij dat hij het leuk vindt. “Ik ben altijd gefascineerd geweest door corporate governance en strategische planning,” zegt hij. “Die dingen interesseren me veel meer dan de dagelijkse administratieve handelingen waar ik nu niet meer bij betrokken ben, hoewel ik met Kerstmis de ongelooflijke adrenalinestoot mis van het zorgen voor klanten.” En ook al is het geld niet meer zo goed als tijdens de hoogconjunctuur – in hun hoogtijdagen boekten de Sakowitz-winkels een jaaromzet van 145 miljoen dollar – het is zeker respectabel. Grote klanten betalen hem een voorschot op basis van een uurtarief van $250 tot $350, afhankelijk van de omvang van het werk. Een start-up, zoals Houston’s FreshBrew Coffee Systems, kan hem een aandelenbelang en een zetel in de raad van bestuur geven.
Werk is niet het enige aspect van Sakowitz’s leven dat anders is. Toen hij op de omslag van Texas Monthly verscheen, was hij pas getrouwd met zijn tweede vrouw, Laura Harris uit Deer Park, en was hun eerste kind, een dochter, net geboren. (Sakowitz had een zoon bij zijn eerste vrouw, de New Yorkse vastgoederfgename Pam Zauderer). Er zouden snel na elkaar nog twee dochters geboren worden, maar een sprookjesachtig gezinsleven zat er niet in. In de herfst van vorig jaar scheidden Bobby en Laura, hoewel ze een regeling troffen die hij omschrijft als “een nogal vriendschappelijke gezamenlijke voogdij” over de meisjes, die nu veertien, twaalf en tien jaar oud zijn en op de chique Kinkaid School in Houston zitten.
Ooit zou het uiteenvallen van het huwelijk van Robert Sakowitz voer voor de societypagina’s zijn geweest, maar nu niet meer: Het verdiende nauwelijks een vermelding in de Houston Chronicle column van Maxine Mesinger. Ook dat is prima, zegt Sakowitz. “Zoals de oude Texaanse uitdrukking luidt: ‘Het geweer schopt zo hard als het schiet’. Er is een plus en een min om in de vissenkom te zitten. Het pluspunt is dat het je zaak helpt. Het minpunt is dat je een publieke persoonlijkheid bent en altijd kritisch wordt bekeken: Je hebt niet noodzakelijk een eigen leven. Toch word ik soms herkend, en dat waardeer ik. Ik kreeg laatst een telefoontje: ‘Bent u niet toevallig die meneer Sakowitz? Ik mis uw winkel, de kwaliteit. Het was zo leuk. Ik heb echt leuke herinneringen.”