Wasatch Magazine

The Lawsuit Challenging Southern Utah’s Wilderness

Een federale rechtszaak die deze zomer is aangespannen tegen het Bureau of Land Management (BLM) vormt een bedreiging voor de recente wildernisaanwijzingen in de San Rafael Swell in het zuiden van Utah.

In maart 2019 ondertekende president Trump de John Dingell Conservation Management and Recreation Act, een ingrijpende wet die onder meer acht nationale parken uitbreidde en nieuwe wildernisgebieden aanwees in het westen van de VS. Een ongewone zet van een administratie die niet bekend staat om zijn beleid voor natuurbehoud, de Dingell Act is de grootste uitbreiding van openbare landerijen in een decennium.

In de 170 bepalingen van de wet is het Emery County Public Lands Management Plan opgenomen, dat meer dan 700.000 hectare wildernis in het zuiden van Utah opzij zet. Gebieden zoals Muddy Creek, Big Wild Horse Mesa en Red’s Canyon zijn nu wildernis, de meest beschermde classificatie van de overheid.

De Dingell-wet was een zeldzame glimp van echte tweepartijdigheid, met 92-8 in de Senaat en een gevarieerde lijst van mede-indieners. Geprezen door onder anderen Dianne Fienstien, Mitt Romney en zelfs Mitch McConnell, komt de uitbreiding in een tijd waarin, volgens een 2018 Gallup-peiling, de publieke steun voor landbehoud hoog is.

Maar de Dingell-wet kon niet aan controverse ontsnappen. In juli namen inwoners van Utah Rainer Huck en John Anderson het op tegen de wildernis van de staat, door een civiele klacht in te dienen tegen de BLM.

“Het BLM discrimineert systematisch mensen die gehandicapt zijn of een handicap hebben,” zei Huck, de drijvende kracht achter de huidige rechtszaak. De voormalige burgemeesterskandidaat van Salt Lake City beweert dat de decennia oude Wilderness Act is “gemuteerd” door de milieugemeenschap.

De Wilderness Act, die in 1964 werd aangenomen, was bedoeld om ’s lands meest afgelegen en onontwikkelde land te behouden, door alle gemotoriseerd verkeer uit te sluiten. “Wanneer zij voertuigen verbieden, verbieden zij mensen,” zei Huck, die op 73 fysieke beperkingen heeft die hem verhinderen van niet-gemotoriseerde recreatie op openbare gronden. De klacht is gebaseerd op beweringen dat de Dingell Act het eerste en vijfde amendement schendt door concessies te doen aan zogenaamde “aardreligieuzen” en off-roaders een eerlijk proces ontzegt.

Als voormalig directeur van de Utah Shared Access Alliance (USALL), een non-profitorganisatie die zich richt op het bepleiten van gemotoriseerd verkeer op openbare gronden, is dit niet de eerste keer dat Huck in het gerechtsgebouw staat. In de afgelopen 20 jaar was USALL betrokken bij 18 rechtszaken, waarvan een aantal wildernisaanwijzingen en beperkingen van het landgebruik betwist.

“We zijn het zeker niet eens met veel van de standpunten die USALL heeft ingenomen, maar betwisten niet hun recht om hun stem te laten horen,” zei Steve Bloch, juridisch directeur voor de Southern Utah Wilderness Alliance (SUWA). SUWA, een van de belangrijkste voorvechters van wildernis en landbehoud in Utah, heeft USALL in talrijke beroepszaken en rechtszaken bestreden. Bloch benadrukt dat Huck en andere off-roading voorstanders slechts een van de vele meningen vertegenwoordigen die staats- en federale landbeheerders in overweging nemen.

“Toegegeven, bepaalde vormen van gebruik zijn niet toegestaan in wildernisgebieden, maar dat is echt niet anders dan de manier waarop besluiten van overheidsinstanties om steenkoolwinning op openbare gronden toe te staan, andere vormen van gebruik kunnen uitsluiten,” aldus Bloch, die eraan toevoegde dat de goedkeuring van de Dingell-wet nog steeds duizenden onverharde wegen en paden voor gemotoriseerd gebruik openlaat op de openbare gronden van Utah.

Maar voor Huck is dit argument het bewijs van wat hij beschouwt als overheidsdiscriminatie en -overtreding. “Ik vind dat de BLM en SUWA niet moeten bepalen wat voldoende toegang is,” zei hij. “Ze zijn als religieuze extremisten, ze hebben hun overtuigingen en het kan ze niet schelen wie ze kwetsen.”

De wildernisgebieden in kwestie zijn rijk aan menselijke geschiedenis. De San Rafael Swell was het thuis van inheemse culturen zoals de Fremont, Paiute en Ute, met oude petrogliefen en pictogrammen verspreid over het ruige landschap. Meer recent was de regio de thuisbasis van grootschalige uraniumontginning en ranching, met honderden kilometers onverharde wegen kronkelend door steile canyonwanden en griezelige spookstadjes.

Huck betoogt dat de bestaande wegen en het uitgebreide menselijke gebruik de regio diskwalificeren als wildernis. “Die hele plek krioelde van de tienduizenden mijnwerkers met zwaar materieel… het is niet ongerept.” Maar voorstanders van de nieuwe wildernisaanwijzingen stellen dat de inheemse geschiedenis en het unieke landschap van het gebied strikte bescherming vereisen.

Op de vraag wat zijn volgende stap is, zei Huck dat hij nog steeds wacht op bericht van de BLM. “Idealiter zullen ze zeggen ‘oh ja, hij heeft gelijk, we kunnen dit niet aanvechten,'” lachte hij, terwijl hij over de telefoon sprak vanuit zijn camper in het zuiden van Colorado. Maar zelfs hij geeft toe dat dit zijn laatste adempauze is. “Ik heb mijn hoofd hier al een lange tijd op geslagen.”

De toekomst van Huck’s rechtszaak is op zijn best onzeker. Als uitspraken uit het verleden een indicatie bieden van wat er gaat gebeuren, zal de zaak waarschijnlijk worden verworpen. “Rechtbanken hebben deze argumenten eerder verworpen, ik verwacht deze keer geen andere uitkomst,” zei Bloch.

Terwijl het publieke landdebat in Utah blijft woeden, benadrukt Bloch het belang van compromissen. “Het gaat niet om alles of niets, maar om het vinden van een evenwicht tussen gebruiksdoeleinden,” zei hij. “Een deel van dat evenwicht is het behoud van verdienstelijke landschappen voor de huidige en toekomstige generaties.”