Als er één uitspraak is waar ik kippenvel van krijg en die mijn feministische woede aanwakkert, dan is het wel “gelukkige vrouw, gelukkig leven.”
Ik heb er altijd al een hekel aan gehad, maar het omslagpunt kwam onlangs nadat ik twee mannen in een koffietentje hoorde praten over alle dingen die ze (zucht….) voor hun vrouw deden, terwijl ze (zucht….) dat eigenlijk liever niet hadden gedaan.
De grotere auto kopen, op vakantie gaan, vroeger thuiskomen van het werk… het was allemaal vreselijk moeilijk maar het waren offers die ze moesten brengen want …. gelukkige vrouw, gelukkig leven.
Ik rolde herhaaldelijk met mijn ogen en zuchtte hoorbaar, waarmee ik natuurlijk niets bereikte, want mijn passief-agressieve gedrag is altijd aan de passieve kant, en wat had het voor zin gehad mijn neus te steken waar hij niet thuishoorde?
Wat zou ik gezegd hebben? “Kunnen jullie twee stoppen met zo’n klootzakken te zijn door jullie vrouwen alles te geven wat ze willen?”
“Ik geef haar de auto, ik neem haar mee op vakantie, ik breng meer tijd thuis door en ik ben nog steeds de slechterik?”
Dudes, ik snap het, ik hoor jullie. Maar blijf even bij me, want ik sta op het punt om uit te leggen dat het niet was wat de coffeeshop jongens zeiden, het was hoe ze het zeiden. We weten dit nog van toen we tien jaar oud waren, toch? Moeders zijn er gek op. Het is een beetje hetzelfde als “Ik hou niet van je toon.” De betekenis van wat je zegt wordt altijd gekleurd door hoe je het zegt.
De manier waarop ze over hun relaties praatten, stelde me teleur.
Het deed me afvragen, hoe kan dit gebeuren tussen twee mensen? En, sinds wanneer zijn vrouwen alleen verantwoordelijk voor het geluk van het gezin? Wie heeft besloten dat het ontkennen van ons zou resulteren in ellende?
Om eerlijk te zijn, ik weet zeker dat elke man een waarschuwend verhaal kan vertellen over het ontkennen van de verlangens van zijn vrouw, maar de wijdverspreide acceptatie van het geloof dat vrouwen – en alleen vrouwen – de emotionele temperatuur van een relatie bepalen, geeft aan dat het is gebaseerd op iets meer dan een handvol anekdotes.
Ik wil iets slaan telkens als ik “gelukkige vrouw, gelukkig leven” hoor, omdat het insinueert dat vrouwen altijd tussen een man en zijn ware verlangens staan. En spotten met de beslissingen van een vrouw is een behoorlijk rijke positie voor een man om in te nemen als je bedenkt dat hij een van hen is.
Je schouders ophalen en zeggen “gelukkige vrouw, gelukkig leven” om uit te leggen waarom je je laat meeslepen in hot yoga of de nieuwste rom-com lijkt onschuldig, maar ik geloof echt dat het de basis van respect en gelijkheid waarop goede relaties zijn gebouwd, wegsnijdt.
Als schrijver ben ik hypergevoelig voor taal, dus misschien is het stom om je druk te maken over een nietszeggende zin, een cliché. Maar wat ik niet kan uitstaan is de bestendiging van nutteloze stereotypen onder beide seksen. Ik wil geen reclames zien met mannen die doen alsof ze nutteloos zijn in huis en dit is niet anders. Ik zal niet doen alsof je een onwetende Neanderthaler bent als je niet doet alsof ik een zeurende trut ben. Lijkt me eerlijk, niet?
Laat me duidelijk zijn: we willen niet dat je dingen voor ons doet uit verplichting.
We willen partners, geen martelaren.
Verplicht je niet aan onze wil, omdat iemand je heeft verteld dat dat het geheim is van een gelukkig huwelijk. Want dat is het niet.
Een succesvol partnerschap is gebouwd op respect, communicatie en gelijkheid.
Ja, uiteindelijk doen we dingen die we eigenlijk niet willen doen en maken we keuzes die niet onze eerste keuzes zijn, want relaties gaan ook over compromissen. En het is geweldig om dingen te doen om je partner een plezier te doen, zelfs, of vooral als het niet iets is wat je zelf zou kiezen.
Maar je moet het wel willen. En als je het niet wilt, laten we er dan over praten.
Het is geen 1956, jongens. Laten we erkennen dat we een lange weg hebben afgelegd en “gelukkige vrouw, gelukkig leven” uit onze gedachten en woordenschat bannen.