Mijn middelbare school atletiekcoach had 29 jaar lang een ongeslagen team. Al bijna drie decennia, zijn lopers heerste over de belangrijkste middelbare school bijeenkomst in mijn land, het verlaten van andere middelbare school track teams in het spreekwoordelijke stof. Met zo’n ongeslagen record stonden mijn teamgenoten en ik onder grote druk om het goed te doen (ik liep middenafstand, 800m en 1500m). We vroegen de coach vaak of we extra sets mochten lopen of sprinten. Hij zei dan altijd dat we dat niet moesten doen en in plaats daarvan naar huis moesten gaan om te rusten. Natuurlijk, als koppige testosteron junkie kinderen, probeerden we soms stiekem een paar extra sprints of ronden te doen. Als hij ons betrapte, stuurde hij ons van het veld. Op een keer vroeg ik hem uit verbijstering waarom hij wilde dat we stopten met trainen. Hij lachte me uit en zei binnen gehoorsafstand van mijn teamgenoten: “Ik wil dat jullie het veld verlaten en meer willen.”
Dit was mijn eerste kennismaking met een trainingsconcept dat in de loop der jaren deel is gaan uitmaken van mijn kernovertuigingen.
Dit trainingsprincipe is niet voor iedereen. Dit is een trainingsconcept dat van toepassing zou zijn op diegenen die geen professionele atleten zijn. Dat is 99,98% van ons, en de doelgroep van MFTWM en dit artikel.
Ik zag dit ook vaak in mijn universitaire worstelclub. Worstelen is een non-varsity sport waar ik vandaan kom. Dat betekende dat de enige mensen die we konden aantrekken, degenen waren die vrijwillig wilden trainen. Onze kleine maar toegewijde worstelthee deed ook mee aan andere worstelsporten en MMA wedstrijden. Het feit dat MMA een populaire sport voor jonge mannen is, was genoeg aantrekkingskracht om een aantal mensen van mijn universiteit naar onze spartaanse, zij het nogal vervallen, worstel dojo te krijgen. Het was echter altijd een strijd om mensen consequent te laten trainen.
Veel YCP’s zouden binnenkomen, vol enthousiasme en pit. Ze trainden heel hard. We gaven ze de kans om ook hard te gaan, omdat we dachten dat dit de beste manier was om iedereen een goede tijd te bezorgen. We hadden ook een regel: als het je eerste keer in de “dojo” is, moet je “vechten”. (We lieten ze ofwel grondgrijpers doen of een Sumo-achtig spel spelen.) Op deze manier konden ze echt hard gaan op de training als ze dat wilden.
Ik begon op te merken dat de meeste nieuwe jongens in onze worstelkliek het meestal maar een paar sessies volhielden voordat ze de training begonnen te missen. En uiteindelijk helemaal niet meer naar de training gingen. Degenen die in het begin echt enthousiast leken, waren vaak de eersten die het af lieten weten.
(Terzijde: Deze gewoonte om nieuwe leden in het diepe te gooien kwam waarschijnlijk voort uit mijn frustratie over de manier waarop Judolessen worden onderwezen (ik begon Judo te studeren toen ik 14 was). In een traditioneel onderwezen Judo klas, leert een nieuwe Judoka de eerste weken of zelfs maanden niets anders dan rollen en valbreken. Ik had toevallig een judocoach op de middelbare school die zijn kinderen extra beschermde.)
Ik studeerde lichamelijke opvoeding aan de universiteit en ik begon dit concept ook bij andere sporten op te merken. Degenen die kwam in echt hard in een nieuwe sport met allerlei harde, fancy trainingsregimes en dure apparatuur zou vaak de belangstelling voor de sport te verliezen. Degenen die de dingen onder controle en eenvoudig hielden, hadden meer kans om de volgende trainingssessie op te komen dagen.
Ik realiseerde me dat de grootste mislukking in een sport niet te weinig of te weinig trainen is. Helemaal niet. De grootste reden waarom iemand faalt in een sport is het opgeven en niet komen opdagen voor de training. Degenen met een meer evenwichtige houding ten opzichte van sport hebben de neiging om langer te blijven. Als je vechtkunst of sport je te veel belast, ga je plotseling excuses verzinnen om de training over te slaan. Als je eenmaal begint met het missen van trainingen, is het veel makkelijker om er helemaal mee te stoppen.
Het beste geheim voor een lange levensduur in een sport is het opbouwen van motivatie. De beste manier om motivatie op te bouwen is een gevoel van voldoening op te bouwen. Het gaat om het trainen van je onderbewustzijn.
Zeker, er zijn veel trainingsmotto’s over “elke keer het beste van jezelf geven” of “je begint pas te tellen als je faalt,” maar je kunt je oerbrein, je onderbewustzijn, niet voor de gek houden. Als je bewust een mislukking in een activiteit ervaart, zonder dat daar een positieve ervaring aan gekoppeld is, zal je onderbewustzijn het gaan vermijden.
Maak van je training een plezierige ervaring, in plaats van een van constante mislukking, strijd en pijn. Men is vooral geneigd zijn of haar interesse te verliezen wanneer men begint met vechtsporten. Veel ego raakt leeg bij nieuwelingen in de vechtsport. Ik weet zeker dat je het al eerder hebt gezien, stoere jongens die de dojo binnengaan en denken dat ze lessen gaan geven, om er vervolgens in de eerste paar minuten achter te komen dat ze geen idee hebben wat ze te wachten staat. Hoewel men de houding zou moeten hebben om zijn ego bij de deur achter te laten, is het niet leuk om elke keer, meerdere keren per week, in elkaar geslagen te worden
Daarom ben ik zo’n voorstander van slechts één keer per week trainen. Als je doel op lange termijn succes en persoonlijke voldoening is, moet je net genoeg trainen dat je lichaam en onderbewustzijn de meeste tijd terug willen naar de sportschool of dojo, zo niet elke keer. Daarom is het zinvol om je training te beperken. Het is contra-intuïtief, maar het beperken van hoeveel je traint zorgt ervoor dat je blijft trainen, en daardoor krijg je overuren betere resultaten.
De mens is geëvolueerd als een energiebesparende machine. Het is een van onze beste overlevingsmechanismen. Je hersenen zijn geëvolueerd om alleen routines aan te houden die ze belonend en positief vinden. Dus moet je hierop voortbouwen. Ze zeggen vaak dat beginnen het moeilijkste deel is. Daar ben ik het niet mee eens. Volhouden is veel moeilijker.
In plaats van 100 push-ups per dag te doen, wat misschien een uitdaging voor je is, doe er 10 per dag. Doe 10 push ups per dag tot je de gewoonte ontwikkelt. Yup, je hebt me gehoord, doe er 10 per dag. Maar sla niet over. Blijf het doen totdat het een gewoonte wordt. Ontwikkel eerst consistentie, voordat je de trainingsbelasting of frequentie verhoogt.
Tien push ups per dag te makkelijk voor je? Doe 30 dagen lang tien push ups per dag zonder een dag te missen, dan gaan we praten. Pas als je jezelf een schop onder je kont geeft en tegen jezelf zegt dat dit “te makkelijk” is, maak je van 10 push-ups 20, dan 30, 40 of meer. Maar ontwikkel eerst de gewoonte!
Het punt is om eerst de gewoonte te ontwikkelen en die diep te verankeren, voordat je het trainingsvolume stapsgewijs begint te verhogen.
De consistentie en motivatie om je aan een trainingsschema te houden is een spier. Het is een onbewuste mentale spier die tijd nodig heeft om te ontwikkelen. Net zoals je niet zou proberen een gewicht te bankdrukken dat veel hoger is dan wat je tilt, moet je niet proberen je systeem te shockeren door de ene zware sessie na de andere naar jezelf te slingeren als je dat niet gewend bent. Je kunt een tijdje je onderbewustzijn overrulen en jezelf in de training slepen. Maar als je onderbewustzijn niet aan je kant staat, zul je zeker je interesse beginnen te verliezen en trainingen gaan overslaan.
Enkele ideeën om dit concept in de praktijk te brengen
Hier zijn een paar ideeën die je kunt gebruiken om dit concept in je oefenroutines toe te passen:
1. Begin met 1 pull up per dag. Niet meer, niet minder. Als je in staat bent om 1 pull up per dag te doen (of misschien elke maandag tot vrijdag) gedurende 30 dagen, dat de enige keer dat je er 2 pull ups per dag van maakt.
2. Loop slechts een keer per week 5 minuten. Verleng uw hardlooptijd van 5 minuten alleen als u in staat bent om vast te houden aan uw hardloop gewoonte voor een minimum van 10 sessies.
3. Deadlift alleen je lichaamsgewicht voor vijf reps. Voeg elke maand geleidelijk 10 pond per keer toe, alleen als u zich gedurende die maand aan de training kunt houden.
4. Beperk uw sparringsessies tot slechts één ronde per trainingssessie. Concentreer u op techniek en het toepassen van wat u geleerd hebt. Voeg om de twee of drie maanden een extra sparringronde toe.
5. Zet een limiet op uw trainingssessies. 90 minuten of 2 uur is genoeg. Als u merkt dat uw trainingssessies langer duren dan deze tijd, gooi dan de handdoek in de ring en bewaar de rest voor de volgende sessie.
Eindwoorden…
Wederom, begrijp niet verkeerd wat ik zeg. Dit concept gaat over het opbouwen van consistentie en motivatie. Als je een professionele atleet bent of je hebt een wedstrijd voor de boeg, neem dan alle pauzes en begin wat ijzer te smeden. Maar als we het hebben over de gemiddelde vechtsporter die een fulltime baan heeft of een gezin om voor te zorgen, de mensen waar deze blog voor is, kan dit concept een nuttige leidraad worden om balans in je leven te brengen.
Wat ik niet wil zien is dat een aspirant vechtsporter vijf keer per week naar de sportschool gaat, om uiteindelijk na een paar maanden zijn a** naar de training te slepen als de opwinding is uitgewerkt. Wat ik wel wil zien is dat jij over twee, drie of zelfs vier decennia nog steeds van de sport geniet en het je kleinkinderen leert.
