Verzorgingsblad waterschildpadden

De bosschildpad (Clemmys insculpta) is al jaren een van mijn favorieten. Deze soort is erg leuk om te houden en groot te brengen, omdat ze voor het grootste deel erg tam en vriendelijk zijn.

Wood Turtle Species Profile

Indoor Tortoise And Turtle Table Housing

Mijn jeugdherinneringen aan het wandelen door de open velden bij de Muskegon Rivier in Michigan evenals de Pocono Mountain regio van Pennsylvania zijn geboeid door de herinneringen aan dit prachtige, zachtaardig reptiel, en na vele jaren in hun leefgebied te hebben doorgebracht, heb ik veel over hen geleerd, zowel in het wild als in gevangenschap, bij het grootbrengen tot volwassenheid. In dit artikel zal ik me beperken tot hun verzorging in gevangenschap.

Het is nog steeds mogelijk deze soort op de markt te vinden, maar het kan wat prijzig zijn. Vermijd het kopen van in het wild gevangen volwassen dieren, omdat ze waarschijnlijk illegaal en ongezond zijn, en omdat het kopen van een houtschildpad uit een staat waar ze van nature voorkomen illegaal is. (Controleer uw staat voor wetten en vergunningsprocedures) De mijne kwamen uit Florida en Texas vele jaren geleden van fokkers die al lang verdwenen zijn, en ik vermijd ten strengste het mengen van mijn collectie in gevangenschap met die uit het wild (of zelfs uit een andere collectie), daar het risico van ziekte gewoon te hoog is. Het zou een tragedie zijn om de mijne te verliezen aan een geïntroduceerde ziekte, en nog tragischer als een “wilde” aan de mijne werd geïntroduceerd en later vrijgelaten, en zo een soort “ziekte in gevangenschap” zou verspreiden onder de wilde populatie. Het is goed om te onthouden dat je NOOIT een wilde schildpad moet introduceren bij een populatie in gevangenschap als je van plan bent ze later weer vrij te laten, en onthoud nogmaals dat het introduceren van een wilde schildpad bij je populatie in gevangenschap ze in minder dan een maand kan uitroeien. Uit ervaring heb ik geleerd om de wilde schildpadden strikt met rust te laten, en ze alleen te gebruiken voor fotografie, en ze te laten waar ze zijn.

Aannemende dat je de jouwe als jong begint, zullen we bij het begin beginnen. Als baby’s zijn ze vrij aquatisch, maar ze zullen veel tijd op het land onder een lamp doorbrengen, en zoals bij elk reptiel, zal trial and error je de beste afstand tussen de lichtbron en je schildpadden laten zien, en als je ze eenmaal aan het voeden krijgt, komt de rest heel gemakkelijk. Ze zullen groeien en groeien! In het prille begin verleid ik ze met een klein stukje vlees aan het uiteinde van een bezemsteel, en eens ze geleerd hebben dat dit “eten” betekent, laat ik de kleine stukjes gewoon bij hen in het water vallen, en ze zullen zich gedragen zoals alle waterschildpadden. Ik voer ze kleine regenwormen, kleine krekels, meelwormen, en ook Repto-Min. Al snel zul je ze letterlijk naar je toe zien rennen als het voedertijd is. Ze voeden zich zowel op het land als in het water.

Wood Turtle Enclosure

Voor de eigenlijke inrichting als ze klein zijn, gebruik ik een Rubbermaid-type container, en zet gewoon een uiteinde omhoog om ze land en water te geven, en monteer de lamp erbovenop. Ze groeien zeer snel, en uit eigen ervaring heb ik de lamp 24 uur op hen laten branden, en ze ontwikkelen een natuurlijke cyclus volgens het tijdstip waarop je ze normaal voedt. Soms raken ze zo “in” deze cyclus dat ze voedsel weigeren als ze gevoerd worden op een tijdstip waarop ze normaal niet gevoed worden – maar ze zullen het met verve opvreten als het hun tijd is! Ik heb ook andere soorten die naast hen zijn grootgebracht, en ze voeden zich en doen het heel goed samen.

Wanneer “power-fed” zal een mannetje in ongeveer drie tot vier jaar volwassen worden, en bij vrouwtjes ongeveer vijf, maar voeg een jaar of twee toe als ze regelmatig gevoed worden, en als ze gekoeld worden tijdens de wintermaanden, voeg dan nog eens twee jaar of zo toe. Als ze een centimeter of vijf groot zijn, kunnen ze zowel binnen als buiten worden gehouden. Zoals alle schildpadden zijn grote schildpadden rommelig. Je kunt een grote bak met een binnenafvoer maken, om het schoonmaken te vergemakkelijken. Ik heb de mijne buiten gehouden, en sindsdien zijn ze niet meer binnen geweest.

Er zijn twee belangrijke vijanden om je zorgen over te maken, in feite, maak er drie van! Ze zullen je allemaal je schildpadden kosten als je niet oppast. Wasberen, kinderen uit de buurt, en ziekte. Wasberen gaan ’s nachts naar binnen en slepen ze zo over de omheining, en zelfs als het schild de schildpad beschermt, zal ze later wegkruipen en waarschijnlijk verdrinken op de bodem van het zwembad van je buurman of dood op de weg eindigen. Laat ook NOOIT iemand weten dat je ze hebt, want er is maar één kind nodig dat ervan weet, en dat vertelt het aan zijn vrienden, en net als bij de wasberen raak je er per nacht een paar kwijt, en je merkt het misschien niet eens tot het te laat is. Stel de schildpadden ook NOOIT voor aan andere schildpadden, want ziekte zal ze vrijwel zeker voorgoed uitschakelen! Zelfs zogenaamd “gezonde” dieren dragen dingen met zich mee waaraan de jouwe nog niet is blootgesteld, en ze vermengen kan hen gemakkelijk het leven kosten. Ik woon op het platteland en heb een groot stuk plastic waaronder ze ’s nachts trouw schuilen, en ze zijn veilig voor beren, en overdag voer ik ze bovenop dit stuk plastic, omdat dit het voedsel van de vuile grond weghoudt.

De mijne leven in een groot, omheind buitenverblijf, en ze zijn experts in ontsnappen. Het is lang geleden dat de mijne dat geprobeerd hebben, maar als ze dat doen, proberen ze eroverheen te klimmen, en als dat niet werkt, proberen ze eronderdoor te gaan! Ik buig de bovenkant van de omheining naar binnen om te voorkomen dat ze er overheen klimmen, en de omheining is zo’n 15 cm in de grond ingegraven, maar zelfs dan is het goed om te kijken of er gaten zijn achtergelaten door iets anders! Ik herinner me dat toen ik in Ohio woonde er een of twee keer een bosmarmot (Marmota monax) onderdoor groef, en hier in Florida zijn er af en toe een paar “mysterieuze” gaten verschenen, dus ik ben altijd geneigd om te kijken.

Houtschildpad Voedselkeuzes

Voor wat het voeren betreft, de mijne zijn tot volwassenheid opgegroeid met het volgende dieet, en zijn allemaal in tip-top vorm en zien er net zo uit als hun wilde neven en nichten. Ik voer de jongen rauwe 93-lean hamburgers, en ik meng een beetje oesterschelp calcium poeder, evenals een van de commerciële reptielen vitaminen zoals RepCal, en ik ga heel licht op de mix, en Repto-Min, en als ze groot genoeg zijn zullen ze Romaine sla, en cantaloupe, evenals bananen nemen. Een goed hoofdvoedsel dat ik voor ze gebruik, en waar ze goed op groeien en bloeien, is Purina Naturals kattenvoer. Ik giet het voer in een grote kom en giet wat Linatone over de korrels, schud ze tot ze goed gecoat zijn, en voer ze op het plastic, en ze verzamelen en voeden zich onmiddellijk. Mijn volwassen dieren grazen van planten die van nature in hun verblijf groeien, maar zijn dol op paardebloemengroen, Bidens en andere planten die niet te “pittig” of wazig voor ze zijn. Ook tomaten en appels zijn zeer geliefd, en als je appels voert, kun je de appel het beste gewoon op de grond leggen en platdrukken onder je voeten! Ze kunnen niet zo goed in appelschijfjes bijten.

Woudschildpadden zijn als volwassen dieren hoofdzakelijk vegetariërs, en ik verzorg de mijne dan ook als zodanig, maar in het voorjaar zal ik ze “oppeppen” met verschillende voedingen van de hamburger tot het warme weer overheerst, en als ze eenmaal regelmatig eten, verminder ik het vlees na het leggen van de eieren en krijgen ze ongeveer twee keer per week Purina Natural kattenvoer, en dagelijks een verscheidenheid aan groenten. Ik probeer altijd een soort fruit voor hen te bewaren, maar ik laat nooit voedsel ’s nachts in de bak staan om roof te voorkomen. Wat het water betreft, gebruik ik een grote, ondiepe, stevige Rubbermaid-achtige bak voor ze, en ik vul die nooit meer dan vijf tot zes centimeter, omdat een mannetje erin zal kruipen en een ander zal verdrinken als het water veel dieper is dan dat. Ook als je meer dan één of twee mannetjes houdt, vraag je om problemen. Op het droge zijn het “beste maatjes”, maar eenmaal in het water worden de mannetjes erg territoriaal en zullen er vaak gevechten uitbreken als je een of twee mannetjes te veel hebt. Ik heb zelfs gezien dat vrouwtjes in het water een paar keer naar elkaar uithalen, maar ik heb nog nooit een verwonding gezien.

Houtschildpaddenbroed

Het broeden gebeurt ook in het water, en daarvoor zet ik een paartje in het water van ongeveer een meter diep of minder en houd ze goed in de gaten. Het mannetje bestijgt het vrouwtje onmiddellijk en maakt haar een tijdlang het hof. Elk “het hof maken” resulteert niet in een paring. Voor de beste resultaten kies ik een koele dag na warm weer, en paring is waarschijnlijker. De paring moet gecontroleerd worden op tekenen van ongemak, want hij kan je vrouwtje heel gemakkelijk verdrinken, en ik heb in de loop der jaren een tiental vrouwtjes verloren door dit verschijnsel, en nu laat ik ze niet meer uit mijn zicht. De eigenlijke paring duurt ongeveer een uur, en zodra ze stevig “verbonden” zijn, haal ik het paar uit het diepere water en plaats ze in een ondiepe bak met water van dezelfde temperatuur, en uit de buurt van andere schildpadden. Ik verplaats ze zodat het vrouwtje tijdens de beproeving wat broodnodige lucht kan krijgen. Ze hebben er totaal geen last van als een paringspaar van de ene bak naar de andere wordt verplaatst, en dat kan zo nodig gebeuren.

Hier in Florida worden de eieren gelegd tussen eind maart en eind april, en de zon in Florida schijnt een beetje te sterk voor ze te zijn, dus broed ik ze binnenshuis uit in plastic bakken. Het nestelen gebeurt meestal rond zonsondergang, maar soms ook ’s morgens, of tijdens een plotselinge storm tijdens een willekeurig daglicht uur. Ze verbergen hun nest heel goed, en als ik ze het gat niet zie graven, vind ik de eieren misschien nooit. Mollen en spitsmuizen vinden ze hier heel snel, en de eieren worden vaak opgegeten net als het vrouwtje ze bedekt.

Wanneer je ze binnenshuis kweekt ben je verzekerd van een perfect gezonde en onberispelijke collectie die je misschien wel overleeft, en buitenshuis krijg je wat nakweek, en nogmaals denk aan de risico’s. Ook de meeste “Woodies” leggen hun eieren één keer per jaar, maar het is niet ongewoon dat sommigen minder dan een maand later een tweede stel eieren produceren. Als ze eenmaal volwassen zijn, schijnen ze het beste te kunnen overwinteren – mits ze de zomer buiten hebben doorgebracht. Als je ze binnenshuis houdt en ze hebben nog nooit het licht van de zon gezien, kunnen ze zonder probleem in leven worden gehouden, maar om ze te laten overwinteren, laat je ze best buiten tot de bladeren vallen, en stapel je de bladeren op zodat ze eronder kunnen graven. Voor het echt koud wordt, breng je ze naar binnen en zet je ze in een ondiepe bak met water in een donkere, koele kelder, en ze slapen de winter door! De beste plaats is een kelder die ’s winters onverwarmd blijft en waar de temperatuur tussen de 40 en 50 graden ligt. Ze zullen comfortabel slapen tot april.

Hier in Florida haal ik ze nooit naar binnen, en onder hun plastic zeil brengen ze hun nachten door, en gedurende de winter komen ze tevoorschijn in de ochtendzon om zich even te koesteren en wat te drinken, en uit vrije wil gaan sommigen de waterbak in en gebruiken die in plaats van het plastic deksel, maar een warme zonnige dag zal ze altijd tevoorschijn brengen. Het houden van waterschildpadden hangt voor een groot deel af van hun winterverzorging, en als je ze met succes “overwintert”, ben je verzekerd van tientallen jaren plezier met deze verbazingwekkende dieren. Ze zullen je versteld doen staan van hun intelligentie en komen letterlijk naar je toe gerend als het voedertijd is. Er zijn zoveel dingen die ik over deze dieren zou kunnen vertellen uit de 30 jaar ervaring die ik heb opgedaan met het houden van deze dieren als deel van mijn familie. Ik zal in de nabije toekomst een “Herping” artikel schrijven over de bosschildpad om hun wilde kant te zien, en als je ze op een lijst vindt, beloof ik je dat je niet teleurgesteld zult zijn met deze schildpadden, omdat ze een beetje “persoonlijkheid” toevoegen aan de wereld van de schildpadden.

“Nature” Joe (Myers) is natuurfotograaf, en houdt al sinds eind jaren zeventig waterschildpadden en anderen, en werkt sinds 1986 met groepen mensen van alle leeftijden in een educatieve omgeving in de buitenlucht, en is te volgen op Facebook https://www.facebook.com/n.joe.myers waar zijn natuurfotografie en time-lapse video’s openbaar te zien zijn.