Ter ere van de 20e verjaardag van Radiohead’s ‘Creep’ maakte SPIN vorige maand een ranglijst van 10 van de meest aangeklikte coverversies van de single. Een week later ontvingen we een e-mail van onze nummer 3, de zogenaamde “Homeless Mustard”, wiens opzwepende vertolking voor Sirius XM’s Opie en Anthony meer dan 9 miljoen YouTube-views heeft verzameld sinds hij het opnam op een winterochtend in 2009. Nu blijkt dat Daniel Mustard niet alleen een dak boven zijn hoofd heeft, maar ook een nieuwe EP, Fragments of Bone, die hij financierde door 16.262 dollar op te halen op Kickstarter. We spraken met de opgeruimde artiest over de voors en tegens van het leven met schizos, de parallellen tussen busking en Kickstartering, en het lied dat hem hielp te trekken uit “de diepten van de hel.”
De wereld maakte kennis met je als een dakloze man die prachtig Radiohead’s “Creep” coverde. Wat herinnert u zich van die ervaring?
Ik woonde in Washington Square Park, een stinkende dronken zwerver. Ik werd in de show gehaald om mee te doen aan een grap die ze “Homeless Shopping Spree” noemen, waarbij ze daklozen een hoop geld geven en ze ergens naar een winkelcentrum sturen, met als grap hoe de stedelingen reageren. Het was een leuk alternatief voor naar het centrum gaan, wat mijn andere optie was.
Het was vroeg in de ochtend. Ik was al aan het drinken. Ik had een wake-up fles wodka, die je kunt zien – het sinaasappelsap – naast me zitten in de clip. Ik wist niet wie Opie en Anthony waren, of enige betekenis te hechten aan waar ik was. Ik denk dat ze op zoek waren naar gekke mensen, en ze waren verrast om een relatief normaal iemand te vinden. Ik vertelde dat ik speel, liedjes schrijf en zing, dus brachten ze me een gitaar.
Ik begon met mijn eigen lied, “The Last Time We Met,” en ze waren weggeblazen, dus zeiden ze, “speel een cover.” Ik speelde er elke dag een hele set van in het park, maar ik kon me er geen herinneren. Ik had al maanden geen gitaar meer gehad, ik was op mijn dieptepunt, en het enige waar ik aan kon denken was “Creep. “Ik kende het goed omdat het belangrijk voor me was toen het 20 jaar geleden uitkwam en ik op de middelbare school zat.
Wat waren de eerste tekenen dat de video een beetje een fenomeen aan het worden was?
Ik speelde nog een paar nummers, ze gaven me een hoop geld, en toen ging ik weg. Ik ging naar buiten en kocht een grote fles Svedka en een zak sokken en dacht er verder niet meer aan. Drie dagen later was ik op Broadway en ik kwam een jongen tegen die een sigaret probeerde te stelen, en hij zei, “Hé, jij bent Mustard!” Toen vertelde hij me over de “Creep” clip en hoe het honderdduizenden hits had.
Wat me echt begon te raken was dat mensen contact met me opnamen via Facebook. Dat maakte me aan het lachen en huilen. Ik had letterlijk 75 vrienden. Nu heb ik twee accounts en 8.000 vrienden. Ik kreeg bericht na bericht van mensen uit de hele wereld, die zeiden hoezeer het hen had geraakt, hoezeer het hen had ontroerd en geïnspireerd. Wanneer je een zwerver bent die in een park woont, is het net, “Hoe kan ik verdomme een inspiratie zijn voor iemand?”
Wat betekende dat lied voor jou, wat betekent het nu voor jou?
Ik voelde me altijd een buitenbeentje op de middelbare school, en ik ging naar een middelbare school voor uitvoerende kunsten, die een hele groep buitenbeentjes is, echt waar. Dus ik had een band met dat gevoel van ontoereikendheid of onwaardigheid. Het kwam pas veel later bij me op dat mensen het aangrijpend zouden vinden om een dakloze man te zien zingen: “Ik ben een rare, wat doe ik hier in godsnaam?”
Waar woon je nu? Heeft het hebben van een publiek u geholpen clean te worden?
Wanneer je dakloos bent, ben je onzichtbaar voor mensen – letterlijk. Ze stappen over je heen, negeren je als je praat, kijken dwars door je heen. Het is echt iets beklemmends om elke dag mee te maken. Dus om opeens mensen te hebben die mijn naam wilden weten, die details over mijn leven wilden weten… dat was een enorme invloed.
Ik woon in een opvanghuis in Chelsea, op een verdieping met ongeveer 30 mannen. Er zijn twee baaien per verdieping en ongeveer vijf verdiepingen, dus het is een vreemde omgeving op zijn zachtst gezegd. De meesten komen net uit de gevangenis, en het is een “geesteszieken en chemisch verslaafden” opvang, dus het is behoorlijk rock’n’roll. Er zijn veel schizofrenen, die leuk kunnen zijn, maar ze vergeven niet en ze vergeten niet. Dat is eigenlijk waar “Last Time” over gaat.
Er zijn drie maaltijden per dag en een avondklok van 22.00 uur, wat een beetje een pisser is, want ik kan in de studio zijn en weg moeten. Alle shows moeten geboekt worden om, zeg maar, 18.00 uur. Maar het hebben van een publiek hielp me de wil om te leven te herontdekken, wat de basis is van al dat “proberen om beter te worden”. In het park wonen en dronken blijven was mijn versie van in een gat kruipen en sterven. Ik probeerde mezelf dood te drinken.
Je hebt je nieuwe Fragments of Bone EP gefinancierd via Kickstarter. Zie je een verband tussen dat en rondhangen op straat?
Absoluut! Jij niet dan? Wisselgeld, man! Hoewel ik nooit veel verdiend heb met rondhangen. Ik speelde liedjes, mensen luisterden, klapten en bedankten me, maar ze gaven me geen geld. Ik verdiende meer door op een stuk karton te zitten huilen in mezelf. Kickstarter leek het logische ding om te doen. Ik had dit publiek dat deze hele reis en strijd met mij heeft meegemaakt. Zij maken er deel van uit.
Eén donateur kocht de $450 “daklozen wandeltocht.” Heb je die al gedaan?
Wel, ze woont in Californië en is gehandicapt, dus ze is eigenlijk niet in staat om te reizen, maar wat we in plaats daarvan hebben gedaan, is video-opnamen maken van mij terwijl ik een rondleiding geef door het park en Greenwich Village – plaatsen die dingen voor me betekenen – en we zullen dat samenvoegen en naar haar opsturen, plus waarschijnlijk de beelden ook voor iets anders gebruiken.
Ooit iets gehoord van het kamp van Radiohead? Of gehoord dat ze het gehoord hebben?
Ik niet, en ik heb begrepen dat Radiohead dat nummer niet meer doet. Veel acts spotten met de muziek die hen beroemd maakte. Ik heb dat nooit goed begrepen. Ik, ik zal waarschijnlijk de rest van mijn leven “Creep” blijven doen, en ik denk dat ik daar wel vrede mee heb. Ik ken een hoop mensen die nog steeds op straat leven. Er is niets zoals dit voor hen. Er is geen optie, er is geen weg, er zijn geen bootstraps.