Henry’s steranijs, Illicium henryi, is een van mijn favoriete onbezongen helden van het Washington Park Arboretum. Het grootste deel van het jaar gaan deze grote groenblijvende struiken of kleine struikachtige bomen op in de bosmatrix met diepgroene, rustig pretentieloze bladeren. Maar in het late voorjaar komen de bloemen tevoorschijn uit vlezige knoppen in soms karige hoeveelheden, maar met een prachtig effect. De geslachtsnaam Illicium komt van het Latijn voor “verlokking” of “aansporing door een verleidelijke geur”. Dit verwijst naar de aromatische geur die vrijkomt bij het kneuzen of pletten van de bladeren.
De bladeren van Illicium henryi zijn afwisselend, wintergroen, lancetvormig tot langwerpig, 4 tot 6 inches lang, 1 tot 2 inches breed en diep glanzend groen. De bomen kunnen 15 voet hoog en even breed worden. Illicium henryi ontwikkelt geen sterke centrale leider. In plaats daarvan heeft hij verschillende opgaande takken van gelijke hoogte die veel lage, uitwaaierende takken produceren. Het algemene bladeffect is dat van een grote Camellia sasanqua met smalle bladeren. In de volle zon zal de vorm compacter en dichter zijn.
De bloemen van Illicium henryi lijken niet tot dezelfde plant te behoren, want ze zijn vrij ongewoon om te vinden in het koele diepe groen van de Pacific Northwest, vooral op iets dat anders zo bescheiden is. De bloemen worden slechts 2 cm breed, maar variëren in kleur van koperachtig roze tot diep karmijnrood. De bloemen bestaan uit 10 tot 14 wasachtige bloemblaadjes en worden gehouden op lange steeltjes tot 5 cm.
De vrucht van de steranijs is misschien wel het enige algemeen erkende deel van de plant. Ze bestaat uit een stervormig cluster van follikels, waarbij elke follikel één zaad produceert. Deze zaden worden door de plant vrijgegeven wanneer de vrucht droogt.
Ter verduidelijking: er zijn ongeveer 40 soorten Illicium. Culinaire steranijs is de soort Illicium verum, of Chinese steranijs, die een dropsmaak geeft aan dranken en gerechten, terwijl andere soorten steranijs, zoals Illicium anisatum, giftig zijn als ze worden ingenomen. Geen van deze soorten mag worden verward met anijszaad, dat afkomstig is van Pimpinella anisum uit de wortelfamilie, Apiaceae. Of ze nu eetbaar zijn of niet, het oogsten van vruchten van planten in het Washington Park Arboretum is illegaal.
Terwijl Illicium henryi inheems is in centraal en westelijk China, zijn er twee soorten steranijs inheems in het zuidoosten van de Verenigde Staten, voornamelijk in Florida. Illicium parviflorum, algemeen bekend als de kleine steranijs, de gele steranijs of de moerassteranijs, is qua vorm vergelijkbaar met Illicium henryi, alleen met kleinere, geelgroene bloemen. Illicium floridanum, bekend als de Florida of purperen anijsboom, is een iets kleinere struik met dieprode bloemen van 2 inch die als onwelriekend worden beschouwd. Beide soorten staan op de lijst van bedreigde soorten.
Gemeenschappelijke naam: Henry’s steranijs
Familie: Schisandraceae
Oorsprong: Centraal en West-China
Locatie: Washington Park Arboretum: Eén exemplaar staat langs het Ridge-pad in de collectie Aziatische esdoorns net aan de westkant van het pad. Een tweede exemplaar staat op de Sino-Himalaya-heuvel langs het voetpad (bergopwaarts, net bij de bocht van 90 graden in het pad) dat naar Azalea Way
Hoogte en verspreiding: Groeiend in de schaduw van onze coniferenbeplanting is ons grootste exemplaar ongeveer 1 meter hoog en 2 meter breed, groeiend als een losse en luchtige grote struik. In de volle zon zou Illicium henryi compacter en dichter zijn.
Hardheid: USDA-zone 7