Delen:
Van nature veroorzaakt trichotillomanie al grote schaamte en verlegenheid bij de lijder, vooral wanneer er sprake is van merkbaar haarverlies. Maar wat gebeurt er als het gedrag zich concentreert in de schaamstreek? Dat is misschien gemakkelijker te verbergen, maar het is ook het meest onderbelichte symptoom van dwangmatig haar trekken, omdat het gedrag extreem privé en beschamend is. Terwijl trichotillomanie en andere lichaamsgerichte repetitieve gedragingen (BFRB’s) steeds meer bekendheid krijgen door het toenemende aantal mensen dat over hun ervaringen met deze aandoening spreekt, blijven degenen die in de schaamstreek plukken in het duister tasten.
Trichotillomanie Test
Ontdek de ernst van uw symptomen met deze gratis online test
Doe de test >>
Komt vaker voor dan we beseffen
Anonieme zelfrapportage-onderzoeken onthullen vaak verrassende statistieken over de prevalentie van meer gênante aandoeningen, omdat de respondenten zich achter hun anonimiteit kunnen verschuilen. Uit een internetonderzoek bleek dat van een steekproef van 860 personen 50,7% binnen de onderzoeksperiode van twee weken had gemeld aan schaamhaar te trekken. Dit staat in contrast met eerdere rapporten van face-to-face gegevensverzamelingsstudies die suggereren dat het trekken aan schaamhaar relatief ongebruikelijk is. Uit een ander interessant onderzoek bleek dat patiënten die aan hun schaamhaar trokken, vaker een obsessieve compulsieve stoornis (OCD) hadden en op jongere leeftijd aan hun haar begonnen te trekken dan patiënten die niet aan hun schaamhaar trokken.
Je bent niet de enige!
Bij het lezen van de vele discussiefora en ondersteunende forums wordt duidelijk dat trichotillomanie zich op verschillende manieren manifesteert en dat de ervaring voor elk individu uniek is. Maar het laat ook zien dat dwangmatig haren trekken, in welke vorm dan ook, veel voorkomt en dat mensen die lijden aan trichotillomanie niet alleen zijn. Er zijn moedige mensen die de sprong wagen naar cyberspace en openlijk vertellen over hun trekgedrag aan schaamhaar, waarbij ze oprecht op zoek gaan naar advies en steun om dit intens persoonlijke en gênante gedrag te overwinnen.
Een forumposter op een site over geestelijke gezondheid had het volgende te zeggen over het trekken van schaamhaar:
“Ik schaam me enorm om hierover te posten, dus ik zou het erg op prijs stellen als niemand me smerig noemt, want ik voel me al smerig genoeg… Toen ik 17 was, begon ik met een pincet haren uit mijn schaamstreek te trekken. Ik werd er heel obsessief in en spendeerde zoveel tijd aan haren trekken dat ik vaak te laat op school kwam omdat ik fysiek niet kon stoppen. Als ik geen haar meer had, begon ik met de scherpe punt van de pincet in de huid te graven om het haar dat eronder groeide te pakken te krijgen. Ik eindigde met veel korstjes, pijnlijke plekken, ingegroeide haren, en andere verschillende bulten. Ik hield echt van de oneffenheden van de huid en ik ging die ook te lijf met een pincet, waardoor het probleem erger werd. Ik denk dat veel te maken had met stress, want nu ik niet meer op school zit, is het haartrekken minder hevig, hoewel nog steeds aanwezig.”
In een andere bekentenis op het web onthulde de bekende trich blogger en YouTube vlogger genaamd BeckieO, die heel open is geweest over alle aspecten van haar haartrekken, dat ze ook worstelde met het trekken van schaamhaar. Deze openhartige, dynamische jonge vrouw, die haar reis met trichotillomanie met duizenden lezers en YouTube-kijkers deelt, heeft er jaren over gedaan om over het trekken aan schaamhaar te praten. Dit benadrukt nog maar eens hoe moeilijk het is voor mensen om erover te praten. Zoals BeckieO het zegt: “Als mensen zo hard reageren op het trekken van hoofdhaar, hoe zit het dan met schaamhaar?” Ze gaat verder met het opsommen van de doelgebieden van haar trekken, inclusief schaamhaar helemaal aan het einde toe te voegen, “…Daar heb ik het gezegd. Ik zinspeel hier al een paar jaar op, maar heb nooit beelden geplaatst waarop ik het online zeg.”
Belang van bewustzijn en onderzoek!
Hoe meer mensen zich ervan bewust worden hoe vaak het trekken aan schaamhaar voorkomt, hoe meer mensen die aan dit gedrag lijden, gebruik zullen maken van de verschillende behandel- en ondersteuningsmogelijkheden die er zijn, in plaats van alleen en in stilte te lijden. Een voorbeeld hiervan is een 38-jarige vrouw die zich na het lezen van een krantenartikel over haar trekken realiseerde dat ze misschien trichotillomanie had. Kathy trok al sinds haar twaalfde aan haar hoofd en schaamstreek, maar had het nooit aan iemand verteld of professionele hulp gezocht omdat ze zich er zo voor schaamde. Pas toen ze in het krantenartikel las dat het trekken aan schaamhaar heel gewoon was, besloot ze zich te laten onderzoeken door een psychiater. Door gebruik te maken van technieken om gewoontes om te keren, “was Kathy in staat om geleidelijk haar impulsen om te trekken onder controle te krijgen, en na verloop van tijd begon haar haar terug te groeien”. Er zijn talrijke behandelingsmogelijkheden voor trichotillomanie in het algemeen. In cognitieve gedragstherapie (CGT) in het bijzonder zult u een duidelijk inzicht moeten krijgen in uw trekgedrag en met uw ondersteunende therapeut moeten werken aan het vinden van stimuluscontroles en concurrerende reacties op uw trekgedrag. Als u niet open bent tegen uw therapeut over het trekken aan schaamhaar, zal uw therapeut niet in staat zijn om u te ondersteunen bij het vinden van specifieke strategieën die het trekken in deze regio aanpakken. Hoe beschamend je het ook vindt, praten over het trekken aan schaamhaar is de sleutel.