TL/DR: Mijn zindelijk geworden kind poept 9 maanden later nog steeds in zijn broek. Moet dat probleem oplossen zodat hij over 4 maanden naar de kleuterschool kan.
Mijn zoon (31 maanden) is sinds afgelopen zomer (21 maanden) zindelijk voor overdag + plas. We hebben een 3-daagse (eh…13-daagse in ons geval) bootcamp potjestraining gedaan waarbij hij mij vertelt wanneer hij op het potje moet, niet andersom. Soms stel ik voor dat “iedereen” op het potje gaat, en soms is hij het daarmee eens, maar ik dwing hem nooit en hij kent duidelijk zijn eigen signalen, want er zijn nooit “ik zei het je toch” momenten waarop hij een ongelukje heeft omdat hij weigerde te gaan toen ik het voorstelde.
Afgezien van een korte staking op het potje onlangs (op 30 maanden), waarna hij een aantal belangrijke taal/logica ontwikkelingsdoorbraken maakte, gaat de plas 99% van de tijd op het potje, en als het niet gaat is hij oprecht teleurgesteld (maar niet beschaamd). Als we thuis zijn, belonen we het plassen nog steeds met een snoepje en/of een feestliedje/dansje, maar hij vindt het niet erg dat we niet belonen/feestvieren als we buitenshuis zijn. Hij is goed in het gebruik van het potje bij anderen thuis, in openbare gelegenheden, of in de “auto potje” (een BabyBjorn potje stoel die we in de kofferbak voor dit doel).
Ik ben niet bezorgd over ’s nachts training. Hij slaapt de hele nacht door en het is het niet waard zijn slaap te verstoren om hem uit de luiers te krijgen. We gebruiken stoffen luiers, dus er is geen financiële druk om de luiers helemaal te stoppen, en de bedtijd luier lijkt zijn training niet te belemmeren.
Dus over het algemeen, YAY!
Hij poept om de dag (niet op een voorspelbare tijd, en hij is duidelijk NIET timing om het te gebeuren in zijn bedtijd luier). Als ik er toevallig bij ben, zie ik de blik op zijn gezicht voordat hij poept en zeg: “Oh! Je moet poepen! Laten we het op het potje doen!” en dan doet hij mee. Joepie! Viering dansje en een super speciale ZUIKER…maar hij waarschuwt me NOOIT verbaal uit zichzelf zoals hij wel doet met plassen. Minstens 50% van de tijd zie ik “de blik” niet en zit de poep in het ondergoed, waarna hij me vertelt dat hij gepoept heeft en me vraagt hem op te ruimen en hem te helpen met een nieuw ondergoed. Hij heeft niet echt een voorkeurspositie om te poepen, maar we hebben hem geleerd om zijn voeten op de zitting te leggen, zodat hij in een zit-slaap positie poept, wat lijkt te helpen om de poep er met minder moeite uit te krijgen. De laatste paar weken stopt hij zelfs halverwege het poep-incident en vraagt hij of hij op het potje mag poepen. Dus vooruitgang? Misschien? Hij deed iets soortgelijks met plassen, ook, voordat geleidelijk aan het krijgen van ALLE plas in het potje.
In een vacuüm, zou ik gewoon geduldig en laat dit op zijn beloop… maar hij is ingeschreven voor de kleuterschool deze herfst, in ongeveer 4 maanden (als hij 36 maanden oud). De kleuterschool vereist dat kinderen zindelijk zijn. Hij is zo opgewonden over school. We hebben een paar maanden geleden een “voorleesdag” gehouden en hij heeft het er nog steeds regelmatig over en vraagt steeds weer “Mag ik weer naar school?”. De laatste tijd leg ik uit dat “JA, je mag naar school ALS je op het potje poept. School accepteert geen kinderen die in hun onderbroek poepen”, en hij lijkt het te begrijpen, maar hij heeft zijn poepgedrag er niet op aangepast. Ik weet niet zeker of de school hem er ook echt uitgooit voor de poepongelukjes (ze zullen waarschijnlijk getuige zijn van nul tot twee per week), maar ik zou het probleem graag oplossen voordat we daar achter komen, voor ieders bestwil. Aangezien dit poepgedoe al meer dan 9 maanden aan de gang is, verlies ik het vertrouwen dat het probleem zich vanzelf zal oplossen.
Tot nu toe zijn dit de strategieën die het internet heeft opgeleverd, en al mijn Debbie Downer-reacties op elk ervan…
* Stickertabel, om een indrukwekkendere prijs te verdienen dan de gebruikelijke sukkel. De meest motiverende prijs die ik kan bedenken is een dag naar “school”. De kleuterschool die we hebben gekozen heeft een apart programma voor 24-48 maanden, wat perfect is… maar het is maar om de donderdag, dus het lange tijdsverloop tussen gedrag en beloning is misschien te veel voor een kind van 2,5? Dus misschien een meer directe prijs? Maar hij lijkt niet echt gemotiveerd door materiële dingen, meer door ervaringen, maar het is moeilijk om een ervaringsbeloning zo onmiddellijk te geven, in vergelijking met gewoon een emmer speelgoed klaar te hebben staan. (Het is fascinerend hoe de waarden van ons gezin al zo duidelijk aanwezig zijn in ons kind… en hoe dat in mijn nadeel werkt als ik klassieke omkoping als opvoedingsmiddel zou willen gebruiken!)
* Speel het verschil uit tussen “babyluiers” en “onderbroeken voor grote jongens”. Mijn zorg hier is dat we verwachten baby # 2 (ook in 4 maanden – ja ik ben volledig verwacht wat nieuwe-sibling regressie terwijl we thuis zijn, maar ik hoop dat school zal zo leuk zijn dat hij niet zal doen de aandacht zoekende gedrag daar). Mijn zoon vindt het momenteel leuk om een “ik ben de baby”-rol te spelen, dus hem in “babyluiers” stoppen zou wel eens averechts kunnen werken. Ik heb tot nu toe ook nog geen taal gebruikt die impliceert dat baby’s inferieur zijn aan grote kinderen (“groot kind” komt niet echt in ons vocabulaire voor), dus het introduceren van die taal nu zou misschien toch niet echt effectief zijn. En als dat taalgebruik de komende maanden wel effectief zou kunnen zijn, hoe zou ik het dan “ongedaan maken” als de baby komt en we hem net 4 maanden lang hebben geconditioneerd om te geloven dat baby’s inferieur zijn? Ik wil daar gewoon niet heen!
* Geef de controle uit handen, zeg “jij hebt de leiding” en praat er niet meer over, wacht dan gewoon tot het magisch gebeurt. Dit is ongeveer wat we hebben gedaan. Ik praat er niet helemaal niet meer over, maar ik heb maandenlang niets anders over het ongeluk gezegd dan: “Je voelt je vast heel beroerd. Laten we je even opfrissen en die poep op het potje doen waar het hoort.” Bovendien ken ik de persoonlijkheid van mijn kind, en ik denk echt niet dat dit een machtsstrijd voor hem is.
* Forceer gepland toilet-zitten totdat de poep op magische wijze gebeurt. Zoals ik al zei, mijn kind poept ongeveer om de dag en het is niet op een voorspelbaar tijdstip, dus zelfs als ik hem zou kunnen dwingen op het toilet te gaan zitten, zouden we daar letterlijk de hele dag kunnen zitten en nog steeds geen poep in het potje krijgen. Ik denk dat we dit kunnen proberen. Ik denk niet dat we te maken hebben met constipatie. Ik ben me de afgelopen 9 maanden intiem bewust geworden van de textuur van zijn poep en niets ervan kwam me voor als iets dat pijn zou doen bij het eruit komen. (Alpha Mom Editor op feb 2017: zie dit onderzoeksrapport over MiraLAX gebruik en kinderen).
* Laat het kind in bad gaan elke keer als ze in hun broek hebben gepoept. Mijn kind is dol op in bad gaan, omdat het een van de weinige momenten op zijn dag is dat hij absoluut ononderbroken aandacht van de ouders krijgt. Het enige waar hij meer van houdt dan zijn gewone bad is een bad midden op de dag. Dus, ik ben ten einde raad. Advies alstublieft!
Dus ja, we hebben dit plas-maar-niet-poep training onderwerp al een paar keer behandeld, maar eh…ja. Het klinkt alsof je de columns hebt gelezen, de suggesties hebt geprobeerd, en nog steeds geen dobbelstenen. Dus laten we het nog een laatste keer behandelen (HAAAA I’M KIDDING YOU KNOW I’LL TALK ABOUT POOP ANY TIME Y’ALL ASK ME TO TALK ABOUT POOP), vanuit het perspectief van de alles geprobeerd, einde-van-je-koord ouder met een kleuterschool deadline opdoemende.
Hier is het geheim over, van een drie-time kleuterschool veteraan: Niet stressen. Ik garandeer je dat het geen zero-tolerance beleid is. Zelfs scholen die een zindelijkheidsplicht hebben, weten dat kleine kinderen ongelukjes hebben. Dat is ongeveer 99,9999999% van de reden waarom ze ook zullen eisen dat je extra kleding meeneemt, tot sokken en ondergoed aan toe. Ze hebben kinderen gehad die in hun broek plasten en poepten, ze hebben kinderen gehad die op de vloer kotsten (en… op andere plaatsen), ze hebben het schoongemaakt, geroken, afgehandeld, enz. Zelfs een goed getraind kind kan een ongelukje krijgen op school, omdat ze afgeleid zijn, niet willen stoppen met wat ze aan het doen zijn, op de speelplaats zijn en niet genoeg tijd hebben om terug naar binnen te gaan naar het toilet, enzovoort. (Dit geldt niet alleen voor het eerste jaar van de kleuterschool. Denk helemaal tot aan de kleuterschool.)
Voor veel kinderen, in feite, is het de school die eindelijk de training verstevigt en hen uit de wankele, bijna-daar-maar-niet-genoeg 100% zone haalt. Een ongeluk op school is iets heel anders en dat weten ze. Het is duidelijk dat je geen leerkracht wilt die schreeuwt of schaamt of het traumatisch maakt – mijn ervaring is dat het altijd op een zeer efficiënte, nuchtere manier werd behandeld, en ik kan me eerlijk gezegd niet voorstellen dat een fatsoenlijke kleuterschool of leerkracht of assistent iets anders zou doen als reactie op een ongelukje van een 3 of 4 jarige. (Als ze dat wel deden, is dat waarschijnlijk slechts een van de vele tekenen dat je kind daar in de eerste plaats niet zou moeten zijn, omdat ze waardeloos zijn en niets te zoeken hebben in de buurt van kinderen van 3 en 4 jaar.)
Mijn kinderen ‘Montessori voorschool vereist potjestraining in het primaire programma (leeftijden 3-6), maar ik heb het op ZEER GOEDE AUTORITEIT dat ongelukjes gebeuren er de hele tijd, geen big deal, en voor bijna elk kind het werkt zichzelf vrij snel, want 1) niemand wil de 3-jarige die wordt teruggestuurd naar de peuterspeelzaal, en 2) niemand wil het kind dat geplast / gepoept zijn broek in het bijzijn van de 6-jarigen te zijn.
Dus. Ik wil dat je die specifieke zorg/stress opzij zet. Je driejarige wordt niet van de kleuterschool gestuurd omdat hij niet gepoept heeft.
(En OH JA, kleuterleidsters zijn zich ook terdege bewust van het nieuwe broertje/zusje regressie gedoe. De kleuterschool is de eerste leeftijd dat er een broertje of zusje thuis is. Dus ze weten het, en in jouw geval, HA HA, hoeven ze niet eens te weten dat je willens en wetens een kind hebt ingeschreven dat er nog niet helemaal klaar voor is. Ga je gang en geef de schuld maar aan die nieuwe baby. Het is de perfecte dekmantel!)
“Oke, oke. Ik snap het, Amy. Jezus, je bent spraakzaam. De kleuterschool deadline is niet zo’n groot ding. Maar wat moet ik doen? Ik wil gewoon dat dit kind nu al in het potje poept.”
Ik ben trouwens geweest waar jij nu bent. Ondanks dat ik dit onderwerp meerdere malen heb behandeld en meerdere ideeën en suggesties heb geopperd, had ik een kind bij wie niets werkte. Niets. Ik had een kind bij wie de tijdspanne tussen plassen op het potje en poepen op het potje BIJNA EEN JAAR was.
Van de opties die je opnoemde, was de beste die uiteindelijk “werkte” het veranderen van het stimuleringsproces, terwijl je in feite de controle uit handen gaf. Opgeven, tijdelijk. Mijn handen omhoog doen en het op hem afschuiven. Je weet wat je moet doen, kerel. Ik denk ook niet dat hij een machtsspelletje met me speelde. Hij was gewoon niet echt gemotiveerd en dat wilde hij liever niet, als je het niet erg vindt. Dus prima. WAT DAN OOK. We hebben de beloningen/feestjes voor het plassen gedumpt en het zo simpel en feitelijk mogelijk gemaakt. Yep. Je kan dat nu doen. Het is geweldig en zo, maar nu wordt het gewoon verwacht. Geen snoep, geen dans. Als je een beloning of stimulans wilt, zal het voor poep moeten zijn. Ik beloofde nog één ding dat hij graag wilde en liet het daarbij. Geen sticker tabel, geen uitgestelde bevrediging, gewoon “we gaan naar de winkel en kopen dat als je poept op het potje.”
Dat leek nog steeds niet echt iets te veranderen van zijn kant, totdat op een dag het gewoon…deed. Zomaar. Hij ging op het potje, we gingen naar de winkel. Ik maakte me zorgen dat het opblazen van de stimulans (EEN INCENTIE IS GEEN BELONING, BTW) op slechts een keer “gaan” zou betekenen dat het niet voor herhaling vatbaar zou zijn, maar gelukkig gebeurde dat niet. (Het hielp waarschijnlijk dat onze stimulans een DVD was, zodat we hem die konden laten bekijken na toekomstige successen. Dat duurde echter maar een paar keer, want het werd een beetje belachelijk om alles te laten vallen en na elke poep een hele Disneyfilm te kijken.)
Ik ga ervan uit dat je zoon waarschijnlijk hetzelfde gekmakende pad volgt. Hij zal gewoon niet, totdat hij doet, en geen enkele hoeveelheid van afdingen en smeken en Big Deal Making van uw kant is noodzakelijkerwijs gaat om hem daar sneller. (Hij houdt het tenminste niet voor zich tot hij een luier of pull-up aanheeft voor het slapen gaan? Met zulke kinderen moet je meestal wachten tot ze in staat zijn om ’s nachts een luier om te doen, terwijl je ze volpompt met iets om constipatie te voorkomen terwijl ze het voor altijd proberen in te houden. Ugh, kinderen. HET IS MAAR EEN TOILET. Stop je poep erin.)
Het idee om niet naar school te gaan omdat je op het potje hebt gepoept is veel te abstract, en misschien is het voortdurende stickerkaart-gedoe ook wel te langetermijn. Misschien is een onmiddellijke beloning de beste oplossing – voor mijn laatste potjestraining hield ik de grote speelgoedbeloning op een plank, waar het zichtbaar was en onmiddellijk aan hem kon worden gegeven zodra hij het doel van onze sterrenkaart had bereikt. De volgende keer dat hij om iets vraagt, om wat dan ook in het bijzonder, maak er dan een voorwaarde van om te kunnen poepen en kijk wat er gebeurt. Of: misschien moet hij gewoon zijn eigen motivatie vinden – geen ongelukjes op school, of een volwassen verschuiving van de baby willen zijn naar een grote jongen willen zijn. (Al mijn kinderen hebben daar ook hun eigen tijd over gedaan, vreemd genoeg, en hebben zich allemaal actief verzet en gerebelleerd tegen alles wat ik probeerde te bestempelen als een “grote jongen” prestatie.)
Dus…ja. Het spijt me. Ik weet niet echt wat je magische kogel zal zijn om dingen te laten klikken met hem, maar ik KAN beloven dat het zal gebeuren. HET ZAL. Het zal langer duren dan je zou willen, waarschijnlijk, maar voor je eigen geestelijke gezondheid doe je best om rustig te blijven en er niet over te stressen, en over de peuterschool, en over de nieuwe baby, en oh mijn God, mijn kind gaat in zijn broek poepen tot de middelbare school tenzij ik iets doe. Dat zal niet gebeuren. Maar op het potje poepen zal wel gebeuren, waarschijnlijk op het moment dat je het het minst verwacht, heel nonchalant en zonder drama en jij zult zeggen, “WAT. NEEM JE ME IN DE MALING MET DIT. ER IS GEEN ENKELE REDEN WAAROM DIT OOIT HAD MOETEN GEBEUREN.” En dan vanaf dat moment, gelukkig, magisch, zal het niet een ding zijn.
(Tot je volgende kind trekt dezelfde schtick. Probeer de volgende keer misschien niet zwanger te zijn, zodat je tenminste kunt drinken.