Toen ik een kind was, hield ik van “Hey, Arnold!”. De show is fantastisch, en de blues-achtige sfeer van de serie maakte het altijd bijzonder. Alles van de intro tot de aftiteling was speciaal, en de show had altijd meer goeds dan slechts. Altijd meer hart dan filler.
Er waren altijd twee afzonderlijke, speciale, nostalgische afleveringen die ik was vergeten totdat ik de complete serie in een box set kocht, een paar jaar geleden: de kerstaflevering over Arnold en een van de kostgangers van zijn huis (die ik HEEL erg aanbeveel, als je een geweldig kerstding wilt om naar te kijken), en dit iets meer dan tien minuten durende segment genaamd “The Haunted Train”.
Ik hou van het urban legend gevoel dat deze aflevering heeft.
Ik hou van de sfeer (die, nogmaals, “Hey, Arnold!” altijd goed heeft gedaan).
De animatie is een beetje wankel, en dat is waarom ik het geen perfecte score heb gegeven, maar de aflevering is legendarisch voor kinderhorror.
Het is ook een zeer kortstondige sensatie waarvan ik niet helemaal overtuigd ben dat een volwassene die dit niet als kind had gezien er hetzelfde over zou denken als ik.
De aflevering ging in première op de dag voordat ik twee jaar oud werd, en het is me sindsdien bijgebleven als een angstaanjagende aflevering. Over minder dan twee weken word ik 24, en ik kan niet geloven dat dit ding me 22 jaar later nog steeds op dezelfde manier beïnvloedt. Het raakt me nu ook op nieuwe manieren. Ik hou van de aflevering. Ik denk dat ieder kind deze zou moeten kunnen zien, door de ouders die zijn opgegroeid met de griezeligheid die deze aflevering had. Ik denk dat je kinderen je op een dag dankbaar zullen zijn voor dingen zoals dit. Dit is, nogmaals, een van de beste afleveringen die “Hey, Arnold!” ooit heeft gehad, punt. Zelfs de afsluitende aftiteling blues song over de gekke treinmachinist is griezelig en mooi. Het doet me denken aan de manier waarop ik me altijd voelde over de aflevering van “The Grim Adventures Of Billy And Mandy”, wanneer de meteoor alien landt en een lied zingt over het eten van de hersenen van de buren.
De art stijl van “Hey, Arnold!” heeft me altijd verbaasd, maar het einde van deze aflevering is visueel betoverend. Ik kan er maar niet over uit, nu ik het net opnieuw heb gekeken. Wat een geweldige tijd waren de jaren 90. Ik mis oude Nicktoons als deze.