Ah, the Irish. Je moet van ze houden. Waarom, vraagt u? Omdat de Ieren ingewikkeld zijn op de meest eenvoudige manier.
Sommigen hebben waanideeën, maar zijn altijd charmant. Wanneer Ierse ogen glimlachen, weet je… Met zo’n kracht in je glimlach, zou je zeker een steen bedriegen… En sommigen behouden die charme zelfs zonder drank.
Neem mijn moeder, Dorothy. Ze was heel charmant, en de enige keer dat ze ooit een biertje dronk, was toen de dokter haar dat opdroeg om mij borstvoeding te geven, omdat ze dachten dat bier de melkproductie zou verhogen.
Toen ze op driejarige leeftijd wees werd, als jongste van negen kinderen, was mijn moeders herkenningsmelodie een oude kastanje genaamd Always in the Way. Ze zong dat klaaglijke liedje elke keer als ze haar zin niet kreeg.
Haar lippen trilden en haar glinsterende blauwe ogen leken altijd klaar om over te lopen…maar dat deden ze nooit. Ah nee, niet Dorothy. Ik geloof niet dat ik haar ooit echt heb zien huilen, zelfs niet op de begrafenis van mijn vader. Hoewel ze “gek” op hem was. Jarenlang, definieerde ik liefde als “gek”. Dat heeft me een hoop pijn gedaan, kan ik je vertellen.
Mijn Iers-Amerikaanse familie was verre van rijk. Ik denk dat we niet eens middenklasse genoemd konden worden. Mijn vader had een kleine kruidenierszaak in een getto-wijk van Springfield, Ohio, en stapelde schuldbrieven in een sigarendoos van klanten die te arm waren om te betalen. Goede vent, slechte zakenman. Soms belde ik klanten om te proberen te innen. Zelden lukte dat.
Maar mijn moeder zag zichzelf altijd als een grande dame die tussen minderen woonde in ons huis aan de zuidkant. Onze buren waren Shanty Ieren. Het was haar last om naast hen te wonen.
Zo leerde ik over het Ierse kastensysteem. De laagste klasse is Shanty. Als iemand eenmaal een beetje succes had, verhuisde hij naar de duurdere oostkant van de stad en werd hij Kantgordijn-Ier.
De laatste stap, en dan heb ik het over mensen als de Kennedy’s of de Fords, waren Silk Stocking Irish. De Silk Stocking Irish woonden in herenhuizen aan de noordkant en hadden soms Shanty-huishoudsters die de bus namen vanaf de zuidkant.
Het probleem met rijk en Keltisch zijn, is dat de Ierse vloek van alcohol vaak de nagel aan je doodskist is.
Mijn eerste man woonde aan de noordkant in een van die herenhuizen. Omdat ik nooit met alcohol in aanraking was geweest, dacht ik dat alle mensen op de grote feesten van zijn familie vrolijk en opgewekt waren. Ik had er geen idee van dat het een stelletje hufters waren.
Misschien zijn het niet alleen de Ieren. Misschien vernietigt grote rijkdom veel mensen op de een of andere manier. Ik denk dat ik het prima vind om een Shanty-meisje als Mary Boland te zijn, wier pure kracht van karakter haar als een alchemist veranderde in een gouden kracht om rekening mee te houden.
Ja, dat is het soort Shanty dat ik wil zijn.
In de volgende post maak je kennis met Mary Boland, het hoofdpersonage in Shanty Gold. Kom met me mee als we Mary’s wereld verkennen door middel van bloggen. Mijn tweede boek is Lace Curtain, en het laatste deel van de trilogie heet Silk Stocking. Ik denk dat ze je zullen bevallen.
Als je contact met me wilt houden, nodig ik je uit om je aan te melden voor mijn e-mail alerts – het aanmeldformulier staat rechts in de zijbalk.
….
Jeanne Charters schrijft over de business van je leven ten volste te leven. In de loop der jaren heeft ze door middel van columns in tijdschriften, boeken en blogposts geprobeerd andere vrouwen te helpen de uitdagingen van het leven aan te gaan met humor, kracht en doorzettingsvermogen.
Vond je dit bericht leuk? Schrijf je dan in voor Jeanne’s wekelijkse nieuwsbrief en ontvang al haar nieuwe berichten direct in je inbox.
….