 |
Volume VII, No. 2, Winter 1979 |
Verhaal en foto’s door Lea Ann Anderson
De kalkoenbuizerd, door “ons Ozarkianen” de gebruikelijke term voor de kalkoengier genoemd, is een veel voorkomende verschijning op boerderijen en in bossen in de Ozarks. Zachtjes urenlang zwevend in zijn sierlijke vlucht, zelden met zijn vleugels slaand, draagt de kalkoenbuizerd bij aan de schoonheid van onze lucht.
Op het eerste gezicht lijken kalkoenbuizerds weinig anders te doen dan rondvliegen en er mooi uitzien, maar bij nadere beschouwing blijkt dat op beide punten niet het geval te zijn. Terwijl ze rondvliegen zijn ze niet aan het dollen. Ze zoeken eindeloos naar dode dieren en spelen een belangrijke rol als aaseters die het platteland opruimen. Wat het uiterlijk betreft, van dichtbij maakt een gerimpelde, veerloze rode kop op een zwart gevederd lichaam hen niet bepaald mooi.
Turkse buizerds beginnen hun leven in wat men nesten noemt – in feite zijn ze gemaakt van een paar twijgen opgestapeld op de bosbodem, in holle bomen, in grotten of op richels van kliffen. Meestal vormen twee tot drie witte eieren met kleine bruine vlekken een legsel. Het vrouwtje broedt de eieren dertig dagen uit. Als de jongen geboren zijn, worden ze verzorgd en kunnen ze zes tot zeven weken niet vliegen. Als ze uit het ei komen, zijn ze getooid met wit donzig dons dat verdwijnt als ze volwassen zijn. Als ze volgroeid zijn, zijn ze zesentwintig tot tweeëndertig centimeter lang.
Het vliegen is voor kalkoenbuizerds lang niet zo gemakkelijk als het lijkt. Met tamelijk zwakke vleugels die een spanwijdte van een meter hebben, zijn ze erg onhandig in de vleugelslagvlucht. Aan de ene kant een nadeel, maar aan de andere kant zijn de grote brede vleugels een onschatbare hulp bij het zweven. In tegenstelling tot de meeste vogels zweven buizerds gedurende lange perioden, waarbij ze hun vleugels in een brede V houden en zelden met hun vleugels slaan. Dit vermogen om te zweven stelt hen in staat om een groot gebied te bestrijken op zoek naar voedsel, om in de lucht te blijven zolang het duurt om een maaltijd te vinden, en om het gedrag van andere buizerds in de buurt te observeren, zowel om te zien waar een nieuwe thermiek is als om te zien of zij voedsel hebben gevonden.
Guizerds zweven eigenlijk op opwaartse luchtstromen. Deze opwaartse luchtstromen worden veroorzaakt doordat de lucht op grondniveau wordt verwarmd, en vervolgens in bellen of zakken omhoog zweeft, waardoor opstijgende luchtstromen of thermiek worden gevormd. Buizerds stijgen op deze luchtstromen en zweven dan in een cirkel om binnen de luchtstroom te blijven en een gebied af te zoeken alvorens naar de volgende thermiek te zweven.
Eenmaal in de lucht vertrouwen kalkoenbuizerds meer op hun reukzin dan op hun gezichtsvermogen om voedsel te lokaliseren, hoewel ze een zeer scherp gezichtsvermogen hebben. Zodra een buizerd zijn voedsel heeft gelokaliseerd, cirkelt hij rond om te zien of het veilig is en laat zich dan naar beneden vallen om te eten. Als een buizerd zich laat vallen, is dat een signaal voor de andere buizerds in de buurt, die komen, cirkelen en mee-eten.
Buizerds zijn niet erg kieskeurig over wat ze eten, behalve dat het dood en gedeeltelijk verrot moet zijn. De kromme snavel is zo zwak dat hij geen vlees kan verscheuren tot het verrot is. Ze kunnen geen dieren doden omdat ze te langzaam vliegen om aan te vallen en hun poten te zwak zijn om te grijpen en te doden zoals roofvogels dat doen.
Buizerds leven een leven van feest en hongersnood, afhankelijk van de aanvoer van dode dieren. Als de “pickin’s zijn mager” ze hun toevlucht nemen tot het eten van koeienmest of het vangen van gras hoppers en kleine bugs.
Op grote karkassen kunnen buizerds zo verzadigd raken dat ze moeite hebben met vliegen. Als dat gebeurt wachten ze op de grond, tot een deel van hun voedsel is verteerd. Als ze in die tijd worden lastig gevallen, om hun gewicht te verlichten zodat ze kunnen vliegen, braken ze een deel van hun voedsel uit en sproeiden het over hun kwelgeest. Vaak eten buizerds dieren die door auto’s op de snelweg zijn doodgereden en worden dan zelf gedood omdat ze te vol zitten om zich snel te kunnen verplaatsen.
Dode stinkdieren zijn een favoriet voedsel van buizerds, mogelijk vanwege hun sterke geur. Ze eten ook slangen als die voorhanden zijn. Soms kan men een buizerd door de lucht zien vliegen met een slang bungelend in zijn greep. Elk dood dier is een prooi voor een buizerd, hoewel geen enkel ander dier het dode karkas van een buizerd zal eten, zelfs geen andere buizerd.
Als ze niet aan het vliegen of eten zijn, moeten buizerds een boom hebben om in te zitten en te rusten, en om ’s nachts in te slapen.
Omwille van zijn grote, onhandige vleugels moet een buizerd een dode boom vinden of een boom zonder obstakels. In het vroege voorjaar is het geen probleem een kale boom te vinden om in te landen, maar later, als de bladeren uitlopen, moeten buizerds een dode boom vinden. Omdat er vaak maar een paar dode bomen overblijven in het territorium van een buizerd, moeten veel buizerds, die van nature niet in groepen leven, allemaal samen in dezelfde boom slapen. Deze bomen worden buizerdbomen genoemd. Vaak vindt men buizerds ’s morgens vroeg op een dode boom met uitgestrekte vleugels, wachtend om de eerste thermiek te voelen, die meestal rond acht of negen uur begint.
Veel mensen stellen zich buizerds voor als vieze, vervelende dieren, maar eigenlijk zijn ze dat niet. Het is hun voedsel dat de meeste mensen afstotelijk vinden, omdat ze alleen dood en gedeeltelijk ontbonden voedsel eten. Ze spelen een zeer belangrijke rol: ze ontdoen zich van dode dieren en houden ziekten onder controle. Door dode karkassen te verwijderen, verwijderen ze de ziekten en bacteriën. Ook de buizerd zelf is een reinigende eenheid. Zijn kale kop is zo ontworpen dat alle ziektekiemen die op zijn kop achterblijven, er door de zon worden afgebakken. Als het voedsel door zijn systeem gaat, doden de spijsverteringssappen de infecties die zich in het vlees kunnen bevinden. Omdat hun urine een volledig steriele vloeistof is, urineren ze op hun poten om die te reinigen.
Buizerds leven extreem lang. De meesten worden vijftig, maar er zijn verslagen van een oude buizerd die wel honderd jaar oud is geworden. Dat vraag ik me af. Is dat waar de term “oude buizerd” vandaan komt?
Wie zal het zeggen, maar als iemand je ooit een “oude buizerd” noemt, vat dat dan niet op als een belediging. Buizerds zijn interessante, nuttige en soms mooie vogels. Ze brengen hun leven rustig door met hun werk en vallen niemand lastig. Niet iedereen heeft al deze kwaliteiten!
BUZZARDENBUIZEN
Toen ik vijf of zes jaar oud was verhuisden we van de stad naar een stadje in de buurt van de boerderij van mijn grootmoeder, waar ik voor het eerst een buizerd zag. Toen ik de zomer bij mijn grootmoeder doorbracht, raakte ik gefascineerd door hun vliegende vlucht en nieuwsgierige gewoonten. Ik wilde meer over ze weten en ze van dichtbij zien, dus besloot ik er een te vangen.
Op die leeftijd was ik altijd wel iets leuks van plan, zoals een nieuwe manier vinden om de boerderijhond mijn wagen te laten trekken, dus een nieuw en prachtig plan om een buizerd te vangen was snel ontwikkeld. Ik wist in die tijd heel veel over buizerds — dat ze rondvlogen op zoek naar voedsel, dat hun voedsel dood moest zijn, en dat dood voedsel stil lag. Met al deze “enorme” kennis maakte ik het best mogelijke plan om er een te vangen – ga naar een plaats waar de buizerds vaak overvlogen, ga liggen en blijf heel stil liggen (buizerd aas) en als de buizerd of buizerds (ik plan groot) naar beneden komen om te eten, zou ik hem/haar/zijn poten grijpen…, simpel!
Ik zette mijn plan in werking op een zonnige junidag op de top van een kale heuvel. Liggend op een comfortabele plek maakte ik me klaar, werd heel stil en wachtte. En wachtte ….
Ik bleef daar in het gras liggen voor een eeuwigheid, twee hele uren, voordat ik besefte dat er iets mis was met mijn plan. Ik stond moedeloos op en ging naar huis, krabbend aan de beten die ik had opgelopen door in het onkruid te liggen. Terwijl ik probeerde uit te zoeken wat er mis was gegaan, sprong er een konijn voor me, en vloog toen de bosjes in. Ik vond het wel schattig, maar ik kon het niet goed zien. Dus besloot ik het te vangen. Ik had het beste plan ….
BUZZARD BAIT ’79
Nu op de leeftijd van zestien, ben ik nog steeds gefascineerd door buizerds. Ik kijk altijd graag hoe ze over de heuvels zweven, dompelen en zweven in de wind. Als ik naar deze prachtige vogels kijk, verlang ik er nog steeds naar er een van dichtbij te zien, dus afgelopen zomer besloot ik er een te vangen. Nu moet u niet denken dat ik zoiets kinderachtigs bedoelde als het vangen van de vogel zelf. Deze keer ging ik hem vastleggen op film. Dat zou makkelijk worden.
Op de top van onze bluf die op het oosten uitkijkt, staat een dode boom waar de buizerds al jaren hun slaapplaats hebben. Omdat de zon achter de boom prachtig opkomt, dacht ik wat kleurenopnamen te maken van buizerds in silhouet tegen een geschilderde lucht.
Ik bleef bij mijn grootmoeder op de boerderij om foto’s te maken toen de zon de volgende ochtend vroeg opkwam. Ik zette mijn wekker op vier uur om genoeg tijd te hebben. Ik kon nauwelijks slapen, me angstig afvragend welke kleur de zonsopgang zou hebben en hoeveel buizerds er in de boom zouden zitten.
Beladen met camera’s en apparatuur, sjokte ik de heuvel op naar de bluf. In het pikkedonker ging ik in de dauw zitten om te wachten. Toen de eerste grijze strepen van de nacht over de heuvels begonnen te glijden, zocht ik door de mistige mist naar de boom met de buizerds. Ik stelde me een poëtisch uitzicht voor, een grote groep buizerds glinsterend in de nieuwe stralende zon. Angstig laadde ik de camera met kleurenfilm, stelde mijn camera en statief op, bevestigde de telelens, stelde de sluitertijd in en stelde scherp op de plek waar het licht net begon te onthullen … een lege boom.
Na deze mislukking, probeerde ik overdag buizerds te fotograferen als ik wist dat ze er waren. Na een dagtocht realiseerde ik me dat ze te ver weg waren en alleen zwarte vlekken in de hoek van de foto lieten zien. Ik wist toen dat ik aas zou moeten gebruiken om ze binnen het bereik van mijn camera te krijgen, dus ik zette een nieuw plan op: een twee maanden durend “avontuur van het verzamelen van dode dieren”.
Mijn eerste poging tot het verzamelen van buizerd aas was een tocht rond het platteland op zoek naar dieren gedood door auto’s op de snelweg. Gewoonlijk ontwijk en vervloek ik de grote hoeveelheid dieren die op de wegen achterblijven. Op deze tocht van twee uur en dertig mijl, gewapend met plastic zakken en handschoenen, was het grootste dode dier dat ik zag een vlinder in de grill van een passerende auto.
Ooit heb ik een nieuw personeelslid, Kyle Burke, ingewijd door hem over te halen met mij mee te gaan om een dode hond en opossum op te halen die ik langs de kant van de weg had gezien. We hadden gemengde gevoelens. Kyle hoopte dat de dieren weg waren, terwijl ik bad dat de snelwegdienst ons niet voor was geweest met mijn vondst. We trokken naast de Highway Department truck net op het moment dat de verzorger de hond aan het verwijderen was, dus we liepen nonchalant naar boven, namen onze opossum in een zakje en vertrokken, de arme man achterlatend langs de kant van de weg, proberend ons te doorgronden.
Soms was er een probleem met de stank. Ik liet eens een zak vis en een eekhoorn in een boom hangen bij de boerderij van mijn oom en tante. Toen ik nadacht over wat ik had gedaan, belde ik mijn jongere neef om te zeggen dat hij de zak moest dumpen als de stank te erg werd. Een week later was mijn oom verwoed aan het zoeken naar een “dood kalf” dat hij dacht te ruiken. Nadat ze twee dagen hadden gezocht, vond iemand eindelijk de zak, en pas toen herinnerde mijn neef zich mijn boodschap door te geven.
De buizerds houden er niet van om op de foto te gaan. Elke keer als ik met een camera kwam, besloten de buizerds te kijken wat er nieuw was in de volgende provincie. Maar eens reden een vriend en ik op een buizerd af die niet lang genoeg van zijn maaltijd wilde wijken om ons te laten passeren. Ik greep instinctief naar mijn camera. Hij was er niet! En ik was dicht genoeg om een foto van zijn oogbal te hebben.
Soms als het geen cameraproblemen waren, was het gebrek aan aas. Weet je hoe frustrerend het is om tien hongerige buizerds boven je te zien cirkelen als je ze niets te bieden hebt? Onze boerderij ligt vlakbij Bennett Spring State Park waar forelvissen de hoofdattractie is. Op een wanhopige dag, toen ik niets kon vinden om de buizerds te voeren, kwam ik op een geweldig idee. Ik liep met mijn plastic zak over de tak van de bron en raapte vissenkoppen en ingewanden op – een buizerd buffet. Natuurlijk, tegen de tijd dat ik terug kwam, waren de buizerds weg, maar ik heb de vissers goed laten lachen.
Tot nu toe hebben de buizerds elke poging om een echt goede foto te maken verijdeld. De score is nu ongeveer buizerds zevenenvijftig, ik nul. Alles bij elkaar heb ik 120 uur doorgebracht, 150 mijl gereden, vijf keer dode dieren verzameld, drie kippen gekocht, een bus insectenspray gebruikt, de stank uit onze auto gewassen en kwam ik heel dicht bij verstoten worden door mijn familie. Zelfs nu moet ik het dode konijn in mijn achtertuin verwijderen voordat het begint te stinken! Dit alles zonder foto’s te laten zien. Maar maak je geen zorgen! Ik zal mijn buizerd nog wel vangen. Ik heb het beste plan ….
