Het feit dat San Gorgonio Mountain de hoogste piek in Zuid-Californië is (11.502 voet) is al reden genoeg om hem te beklimmen – de adembenemende 360 graden vergezichten en adembenemende alpine landschappen onderweg zijn de kers op de taart. Deze tocht volgt de South Fork Trail en benadert de top vanuit het noorden. Het is langer dan andere routes, maar de stijging is relatief geleidelijk. Deze route loopt ook door Dry Lake, wat een prima kampeerplaats is als u er een 2-daagse rugzak van wilt maken (sterk aanbevolen).
*** Extra rood lint *** Deze wandeling is bijna geheel binnen de grenzen van de San Gorgonio Wilderness, en een Wilderness Permit is vereist. Wilderness Permits zijn gratis, en kunnen worden verkregen bij het Mill Creek Ranger Station op de heenweg. Dagwandeling- en overnachtingvergunningen zijn hier te vinden, en moeten uiterlijk 72 uur voor je tocht gefaxt worden (het kantoor is gesloten op feestdagen, dinsdagen en woensdagen). Sommige paden en kampen bereiken hun quota, vooral in de zomer, dus plan vooruit. Het Mill Creek Ranger Station accepteert vergunningsaanvragen tot 90 dagen voor de tocht.
Als u gaat kamperen (of gewoon van plan bent om beekwater te filteren), is het ook verstandig om de sneeuw- en waterniveaus en de activiteiten van beren langs de verschillende paden in de San Gorgonio Wilderness te controleren. De San Gorgonio Wilderness Association heeft een goed bijgewerkte website met al deze informatie.
San Gorgonio Mountain was de plek waar ik voor het eerst ging backpacken. Die tocht, een beklimming via de Fish Creek Trail, was om vele redenen noodlottig – vooral door ons gebrek aan algemene voorbereiding en een aanval van hoogteziekte. We zijn er toen niet in geslaagd om de top te bereiken, dus ik was vastbesloten om dat bij deze poging recht te zetten.
Bij deze tocht werd ik vergezeld door Kolby van 100 Hikes en het zeer vermakelijke nieuwe wandelbloggingsteam achter What Would Ed Do, en nadat we al onze uitrusting in de auto hadden geladen, naar boven hadden gereden en een tijdje bij Jenks Lake hadden rondgehangen om te wennen aan de grotere hoogte, hesen we onze bepakking op bij het South Fork Station en begonnen we aan de reis.
De eerste 1,5 mijl van het pad stijgen ongeveer 600 voet, buigen rond een paar canyons en schijnbaar backtracking op zichzelf. Dit deel van het pad, zoals bijna de hele route, is zeer schaduwrijk, hoewel de grotere bomen een beetje verderop staan.
In 1,5 mijl bereikt het pad de historische Horse Meadows, de plaats van een voormalig ruiterkamp. Het is een mooie plek voor uw eerste pauze, vooral als u nog moet wennen aan het dragen van 30 kilo op uw rug.
Ga verder in zuidoostelijke richting op de South Fork Trail, en negeer een brandweg in westelijke richting EN een pad in oostelijke richting, en ga zo de San Gorgonio Wilderness in. Zorg ervoor dat je je Wilderness Permit bij je hebt – want rangers patrouilleren op dit pad, en ze zullen vragen om het te zien. Ik denk dat het ons tijdens onze tocht in totaal vier keer is gevraagd.
Hier neemt het pad een zeldzaam schaduwloos stuk door wat lage struiken en manzanita, terwijl het de zuidwestelijke helling van de kleurrijk genaamde Poopout Hill omzoomt.
Na 2,5 mijl kunt u een kort zijpad nemen naar de top van Poopout Hill (el. 7741), maar de kans is groot dat u dit overslaat en gewoon doorgaat op de South Fork Trail. Ik had me voorgenomen om op de terugweg hier te stoppen, maar het is er nooit van gekomen. We zijn echter wel gestopt voor een groepsfoto bij het grensbord van de wildernis (dat volgens de kaarten afwijkt van de eigenlijke wildernisgrens):
Ik, Shawnte, en Kolby bij de grens. Geen weg terug!
De volgende 1,8 mijl van het pad is zeer schaduwrijk en relatief vlak – dus geniet ervan. In het oosten ziet u een beekje, in de schaduw van hoge bomen en omgeven door gras. Dit is de zuidelijke zijtak van de Santa Ana rivier, die uiteindelijk uitmondt in de Stille Oceaan bij Huntington Beach. Er is hier een oud pad dat de South Fork Trail verlaat en vlak langs de beek lijkt te lopen. Negeer deze route, en blijf op het duidelijkere pad.
Aan het eind van dit stuk komt de South Fork Trail samen met de Grinnell Ridge Trail – een 5,2 mijl lang pad dat vanaf het South Fork Camp omhoog loopt. Blijf recht op de splitsing en ga verder naar het zuiden voor nog eens 0,3 mijl … hier, het pad begint te stijgen, en je zult het weer gaan merken. U bent nu op 8000 voet, en in de komende 2,1 mijl, zult u stijgen tot 9070.
Hier eindigt de South Fork Trail en splitst zich in de Dollar Lake en Dry Lake Trails. Blijf links bij de splitsing om de Dry Lake Trail te volgen, die een paar keer over de South Fork van de Santa Ana gaat en naar een aantal zeer schilderachtige alpine gebieden gaat. Dit kan ook een goed moment zijn om uw watervoorraad te controleren om te zien of u snel moet bijvullen.
Voor de volgende 1,8 mijl, maakt de Dry Lake Trail vijf korte-gematigde switchbacks omhoog de verre westelijke helling van Grinnell Mountain, langzaam wegnemend van het water en dichter bij de boomgrens en die verleidelijke (en naderende) pieken.
Eindelijk wordt het pad wat vlakker en komt u bij de uitgestrektheid van Dry Lake, dat – afhankelijk van de tijd van het jaar waarin u wandelt – een ondiep alpenmeer of een brede alpenweide is. De omringende noordhelling van San Gorgonio in het zuiden en Charlton Peak in het westen vormen een geweldige komformatie, met u in het midden.
Een korte tocht naar het oosten langs de oevers van Dry Lake brengt u naar Dry Lake Wilderness Camp, dat een uitstekende, schaduwrijke plek is om uw kamp op te zetten. Als het te druk is of als u dichter bij water wilt zijn, kunt u 0,4 mijl verder zuidoostwaarts gaan naar Lodgepole Camp, dat in de buurt is van de meestal altijd stromende Lodgepole Spring.
We zetten ons kamp op bij Dry Lake, kookten avondeten, en bereidden ons mentaal voor om de volgende ochtend de top te bereiken. Kolby had wat lichte hoogteziekte op de weg naar boven, maar leek in redelijk goede vorm na een beetje rust, en de rest van de groep was in goede gezondheid en geest – ondanks het instellen van onze wekkers voor 5 uur ’s ochtends.
De volgende ochtend, na veel tijd te hebben besteed aan het filteren van wat water voor de beklimming, staken we Dry Lake over in de richting van het zuidwesten en pakten we het pad weer op.
Het pad vanaf Dry Lake begint te klimmen langs een beekbedding die voornamelijk bestaat uit losse rotsen en steenslag, maar het biedt wel een aantal van de beste uitzichten op de oosthellingen van Charlton en Jepson Peaks.
Hier staat Shawnte op het pad met losse rotsen, met achter haar een van de noordhellingen van San Gorgonio … het is nog een heel, heel eind:
In 1.3 mijl passeert u Trail Flat Camp, een ander wilderniskamp dat in feite bestaat uit een groep kleine open plekken tussen de rotsen en bomen. Vanaf hier gaat het pad nog eens 0,7 mijl verder, een keer in een andere richting en voert u over een lange bergkam met een aantal fatsoenlijke uitzichten op Dry Lake onder u. Na deze 10 km komt u bij een splitsing van het pad bij Mine Shaft Saddle, hoogte 9850 voet.
Er liggen een paar rondslingerende boomstammen op dit zadel, en dat gecombineerd met het constante briesje maakt dit een goede plek om uw schoenen uit te doen en even uit te rusten als u dat nodig hebt. Het zwaarste deel van het pad ligt voor je, dus bereid je goed voor.
Blijf rechts aan bij de splitsing en begin aan de 3,2 mijl lange Sky High Trail, die 1530 voet klimt over meestal schaduwloze, meedogenloze switchbacks – 11 in totaal. Ook al is het gedeelte met de switchbacks vervelend en lang, er is genoeg betoverend landschap om je meestal afgeleid te houden. Je hebt een prachtig uitzicht op de Ten Thousand Foot Ridge in het westen, en zelfs op de Little San Bernardinos van Joshua Tree iets verderop.
Net voordat de eigenlijke switchbacks beginnen, kom je ook langs het wrak van een militaire C-47 die in de winter van 1953 is neergestort, waarbij alle 13 inzittenden om het leven kwamen. Iemand was zo vriendelijk om een gedenkplaat voor de slachtoffers te plaatsen, maar het wrak blijft een vreemd en fascinerend uitstapje op het pad.
Wanneer u klaar bent met uw eerbetoon, gaat u verder in de richting van de switchbacks. Wees gewaarschuwd dat er op dit gedeelte van het pad een paar “moeilijke” plekken zijn. Niets dat u ervan zou moeten weerhouden om het pad te bewandelen, maar als u hoogtevrees of hoogtevrees hebt, kunnen deze plekken u een beetje ophouden.
Als je klaar bent met de switchbacks, maakt het pad een lus naar het westen, net onder de eigenlijke top van San Gorgonio. Hier krijgt u een grote waardering voor het grillige voorland van de San Bernardinos, dat opmerkelijk ruiger is dan onze San Gabriels:
Dit is The Tarn – een dorre vallei tussen twee plooien van de berg. Het is een meer in de winter en het vroege voorjaar, en verder lijkt het op een woestijn. Daarachter ligt Mount San Jacinto, net over de 10.
Tegen de tijd dat je dit stuk van de Sky High Trail hebt afgelegd, heb je de winterharde dennen achter je gelaten en ben je de boomgrens volledig gepasseerd. Alleen een paar kleine struiken, mossen en korstmossen kunnen hier overleven. De Sky High Trail komt samen met de San Bernardino Peak Divide Trail op 11360 voet, en van hieruit is het slechts 0,4 mijl naar de top van San Gorgonio.
Op dit punt van de trail waren Shawnte en ik er allebei behoorlijk slecht aan toe. Zij had bijna geen water meer, en ik had mijn laatste halve liter op. We hadden waarschijnlijk allebei last van een lichte blootstelling aan direct zonlicht, en de hoogte maakte ons allebei wat lustelozer dan we gewend waren… de laatste 15 kilometer naar de top was meer een langzaam geschuifel dan een wandeling, zou ik zeggen, maar we hebben het toch gehaald. We konden Big Bear Lake in het noorden zien, de toppen van Joshua Tree in het oosten, San Jacinto in het zuiden, en we konden zelfs Mount Baldy en de rook van de Station Fire in het westen zien:
Normaal gesproken wil ik, als ik op de top van zo’n grote tocht ben aangekomen, gewoon even gaan liggen en uitrusten … maar er was iets aan zo hoog te zijn, in zoveel zon, en wetende dat we nog steeds het kamp moesten inpakken en met de rugzak naar de trailhead moesten, dat maakte dat ik hier niet veel tijd wilde doorbrengen. Mijn lichaam vertelde me dat het waarschijnlijk in zijn eigen belang was om terug te keren naar een redelijke hoogte, dus ik luisterde.
We tekenden het register, namen een paar foto’s, en maakten dat we wegkwamen zo snel als onze uitgeputte, uitgedroogde lichamen ons konden laten gaan. Toen we bij het begin van het pad aankwamen, wachtte de rest van de groep met ijskoude gatorades – en ik had me echt niets beters kunnen wensen.
