Inleiding tot de dichteres:

Emily Dickinson werd geboren op 10 december 1830 in Amherst, Massachusetts. Zij bracht zelden tijd buitenshuis door en haar naaste medewerkers waren haar zuster Lavinia, haar broer Austin en dominee Charles Wadsworth, die zij op een reis naar Philadelphia ontmoette. Dickinson hield van een metafysische poëzie schrijfstijl en is bestempeld als een van de pioniers van een unieke Amerikaanse dichtersstem samen met haar tijdgenoot Walt Whitman. Ze overleed in Amherst in 1886, en het grootste deel van haar werk, alles bij elkaar veertig gebonden delen van haar poëzie werd postuum in haar naam verkocht.

Inleiding tot It Sifts From Leaden Sieves:

Het gedicht “It Shifts From Leaden Sieves” van Emily Dickinson is gebaseerd op sneeuw en hoe het een positieve kijk op het leven verbeeldt. De verzen combineren metaforen en prachtige beelden om een prachtig wintertafereel vast te leggen. De dichter beschrijft vrolijk hoe sneeuw rust op verschillende terreinen, over verschillende landschappen en verschillende eigenschappen. Het draait om de verschillende eigenschappen van sneeuw, de texturen, het gedrag en dergelijke.

Setting van It Sifts From Leaden Sieves:

Het gedicht speelt zich af in klassiek 19e eeuws Amerikaans winterweer, waar het af en toe en vaak hevig sneeuwt om een deken te vormen en samen te smelten tot een fraai natuurspektakel. De dichteres is een binnenmens en ze observeert de verschillende manieren van sneeuw op een bewonderende manier, beschrijft de kwaliteiten ervan als het valt en verschuift en slingert op allerlei door de mens gemaakte en natuurlijke elementen. Het is een landschappelijk gedicht en het beschrijvende karakter ervan helpt de lezer om de omgeving precies zo te visualiseren als de dichter ze bedoeld heeft.

Poëtische hulpmiddelen in It Sifts From Leaden Sieves:

Emily Dickinson is vaak beschreven als een lyrische dichteres vanwege haar abstracte beschrijvingen van het natuurlijke landschap in figuurlijke taal. In dit gedicht probeert ze sneeuw te verheerlijken als een onpartijdige en bedachtzame entiteit.
Imagerie –
“Het bepoedert al het Hout”, “Het reikt tot aan het Hek”, “Het maakt een egaal Gezicht”, “Het woelt Polsen van Palen”
Metafoor –
“Dan verstilt het zijn handwerkslieden als geesten”, “De lege kamer van een zomer”
Personificatie –
“Het maakt een gelijk gezicht”, “De rimpels van de weg”
Symboliek –
“Tot stomp en stapel en stam” – geeft de hoeveelheid en diepte van de sneeuw aan.

Style of It Sifts From Leaden Sieves:

Het rijmschema in het gedicht is erg abrupt. In de eerste strofe is er een zeker ritme, maar rijmen geen twee woorden. De volgende twee strofen volgen het abcb rijmschema, terwijl de vierde strofe abca gaat. De laatste strofe volgt het abab rijmschema.

Samenvatting van It Sifts From Leaden Sieves:

Het gedicht “It Shifts From Leaden Sieves” is een gedetailleerde beschrijving van het natuurverschijnsel dat sneeuw is. De dichter begint met het beschrijven van sneeuw als een verschuivende aanwezigheid. Het verschuift van de loden zeven, en bedekt het hout als een zachte poedervormige omhelzing. Het vult de verschillende scheuren of “rimpels” van eeuwenoude wegen op als fijne wol van Albast.
De sneeuw verplaatst zich verder naar de bergen en de vlaktes waar het zich over het terrein nestelt in de vorm van een egaal “gezicht”. Het ziet er ononderbroken uit als een “voorhoofd”, dat naar het Oosten gaat en naar achteren reikt. De sneeuw maakt geen onderscheid tussen de elementen die in de wereld te vinden zijn, terwijl zij zich verplaatst om te rusten op de hekken, gewikkeld rond de rails. Het lijkt op een hemelse sluier, of een dikke vacht van witte schapen als het blijft liggen.
De dichter beweert dan dat de sneeuw zo overvloedig is in kwantiteit en kwaliteit, dat het tot aan elke stronk, stapel en stengel reikt, tot aan kamers en zalen om de “leegte” op te vullen die de zomer van binnen heeft achtergelaten. Het waagt zich ook aan de Oogsten, die tot nu toe niet waren opgetekend, maar door de sneeuw anders zijn begonnen.
Het begint te roffelen aan staande palen alsof het met de enkel van een koningin speelt. De sneeuw beweegt zich zelfs naar de ridders en ambachtslieden toe en verstilt hen als geesten, hun reeds spookachtige trekken verloochenend. Het gedicht eindigt met de sneeuw die een ontmoeting beleeft met alle mogelijke vormen van de natuur. Het constructieve, het aardse en het levende.

Kritische analyse van It Sifts From Leaden Sieves:

Het hele gedicht “It Shifts From Leaden Sieves” van Emily Dickinson is een uitgebreide metafoor om de wonderen van sneeuwval te illustreren en waar al de sneeuw zijn schoonheid aan schenkt. Het is zichtbaar een verslag van een in zichzelf gekeerd persoon en wordt gerechtvaardigd door de introverte aard van de dichteres. De taal is figuratief en wordt eerder beschreven als een observatie en idealisering dan als een ervaring.
De dichter beschrijft de sneeuw als een bedekking die teder en zacht is met waar hij ook op rust. De sneeuw reikt naar wegen en hekken, heuvels en valleien en terug naar de afgesloten huizen, en vult op waar het kan. Op dezelfde manier lijkt het ook het holle bestaan van de dichter, opgesloten tussen vier muren, op te vullen. Het geeft de dichter waarschijnlijk ook iets om te bewonderen en over na te denken.
De verfraaiing van sneeuw op verschillende manieren komt voort uit deze bewondering. Afgezien van hoe betoverend sneeuw is voor het menselijk oog, maakt de dichter de sneeuw ook onpartijdig. Dit is een kijk op de mens en zijn vooringenomenheid. De dichter zegt dat sneeuw, in tegenstelling tot de mens, geen onderscheid maakt en dezelfde beschutting biedt aan alle vormen van nederzettingen. De sneeuw is niet alleen een boeiend fenomeen, het is ook iets dat onder zijn bedekking alle werelden samenbindt.

Centrale Idee van It Sifts From Leaden Sieves:

Het thema van het gedicht is sneeuw. Rond sneeuw baseert de dichter zijn poederige en wollige textuur, zijn uitgestrekte en minuscule bedekking, zijn geheel in verschillende settings en zijn strelende kwaliteiten voor verschillende fysieke vormen. Het idee van het gedicht is bewondering te wekken voor de sneeuw en al zijn eigenschappen te verheerlijken wanneer het in de winter op aarde neerdaalt.

Toon van It Sifts From Leaden Sieves:

De dichteres spreekt op een zeer vredige en tevreden toon wanneer ze de sneeuw buiten beschrijft en zijn verschijning en activiteiten. Ze lijkt de onpartijdige vertoning te bewonderen die de sneeuw creëert en zijn betoverende bedekking van de bergen, de wegen en het vullen van lege kamers.

Conclusie:

Het gedicht is een bewonderend verslag van hoe de sneeuw op aarde valt en rust zonder onderscheid te maken tussen wat voor landschap of door de mens gemaakte gebeurtenissen dan ook. Het bedekt het hele land met zijn zuivere witte omhelzing en dient als voorbeeld voor zowel volledigheid als schoonheid.
Bijdrager: Sonalee Das

Articles

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.