Roy Head, zanger die Houston sound in 1965 omhoog bracht in de hitlijsten, overlijdt op 79-jarige leeftijd

• Andrew Dansby
• 6 maanden geleden

Roy Head, de Houston-zanger die maandagochtend op 79-jarige leeftijd overleed, leefde zijn leven op zo’n manier dat het moeilijk kon zijn mythe en feit van elkaar te scheiden.

Hun moment van pop superstardom – de 1965 hit “Treat Her Right” – is gedocumenteerd. Een wild stukje Gulf Coast R&B geleverd door een manische, knappe, gruizig-stemmende country jongen, het nummer bereikte nummer 2 dat jaar, van de top plek gehouden door een Beatles single. Het nummer werd een golden oldie, circuleerde meer dan een halve eeuw en werd zelfs een cruciaal onderdeel van Quentin Tarantino’s 2019 film “Once Upon a Time in Hollywood.”

Moeilijker te verifiëren is Head’s bewering dat hij ooit door bodyguards werd weggesleept nadat hij Elvis Presley in de enkel had gebeten. Hoewel het gemakkelijk voor te stellen is dat dat gebeurt.

“Ik neem wat hij zegt en deel het door twee,” zei zijn zoon, zanger Sundance Head, ooit over zijn larger-than life vader. “Dan klopt er misschien iets van.”

Head, een schat van oude jaren ’60 rock en soul en jaren ’70 countrymuziek, overleed maandagochtend, volgens zijn zoon. Head genoot later bekendheid in het oldies-circuit en als een lokale legende in Houston na een carrière die lang aanvoelde als een trein die nauwelijks op zijn rails was vastgemaakt.

B.J. Thomas zei eerder deze zomer over Head: “Als hij op was, was hij de grootste entertainer op de planeet.”

ZZ Top’s Billy Gibbons, die “Treat Her Right” op een recent soloalbum coverde, beschreef Head als “een contortionist en een acrobaat en een vluchtig-stemmige zanger.”

Een inwoner van Three Rivers, Head groeide op als zoon van een deelpachter in Crystal City, waar hij vroeger ’s nachts naar buiten sloop om Afro-Amerikaanse boeren en deelpachters te horen zingen.

“De melodische stroom die ze hadden, het klonk als een eenzame wolf ’s nachts,” vertelde hij de Chronicle. “Ze zongen over pijn en gekwetstheid, al dat soort dingen.”

Nationale doorbraak

Zijn tienerjaren bracht hij door in San Marcos, waar hij de zwarte clubs bezocht waar acts als Clarence “Gatemouth” Brown zouden spelen. Head wist toen welk pad hij zou volgen. Hij sloot zich aan bij een groep muzikanten die de Traits zouden worden, een hecht muzikaal geheel dat in staat was om de frenetieke frontman bij te houden.

Head nam na zijn middelbare school dienst in het leger. Na zijn ontslag was hij fulltime frontman van de band. Head and the Traits werden een dynamische live-act, barnstorming Oost-Texas met een red-line sound die rock’n’roll en soul samensmolt.

Head bewoog met de funky precisie van James Brown. Hij viel in spagaat en voerde radslagen en salto’s uit van het podium. Zijn voeten bewogen een mijl per minuut met kwikzilveren vloeibaarheid. Als zanger siste en gromde hij als een alligator.

De uitdrukking “blue eyed soul” is een nietszeggend containerbegrip geworden voor blanke soulzangers. Head had niets gemeen met de trage smeulende beoefenaars van de vorm zoals de Righteous Brothers. Zijn zang knetterde van elektriciteit, de zaterdagavond/zondagochtend dualiteit geworteld in terughoudendheid en loslaten. “Treat Her Right” was een monstersingle gebouwd op gevoel.

Head and the Traits explodeerde uit Texas samen met een andere Texaanse band, B.J. Thomas and the Triumphs. Locals herinneren zich dat beide acts verschillende double bills en battle of the band-evenementen speelden.

“Zijn energie was anders dan alles wat ik ooit had gezien,” zegt Thomas.

Head and the Traits volgden “Treat Her Right” met een andere hit, “Apple of My Eye.” Maar drie maanden vertegenwoordigden de gehele tijd dat hij in de Top 40 stond.

Infighting sunk the Traits, met onenigheid die voortkwam uit een contractgeschil. Een eerste klas entertainer, Head had geen hoofd voor zaken. Een bandlid zei: “Hij tekende zo’n beetje elk stuk papier dat voor hem werd neergelegd.”

Slechte contracten, slechte beslissingen

Toch vond hij zichzelf steeds opnieuw uit: Een crooner/rocker in pailletten jumpsuits; een pak-en-Stetson geklede country zanger. Zijn rokersstem bewoog als een wolk moeiteloos van het ene genre naar het andere.

Hij landde een paar countryhits, maar keerde nooit terug naar dezelfde sterrenstatus die hij in de jaren ’60 had gevonden.

“Ik bracht veel tijd door met vechten tegen mezelf,” zei hij.

Head herinnerde zich jaren van slechte contracten en slechte beslissingen, waaronder een reeks dronken ongelukken die misschien zijn opgesmukt met de leeftijd.

Hij pompte een beetje op de rem in zijn latere jaren. Hij vestigde zich met zijn gezin in Porter. Maar Head’s vastgeroeste benadering van het leven liet hem nooit helemaal in een schommelstoel zakken. Hij herinnerde zich dat hij werd verbannen uit Little League wedstrijden en dat hij de middelbare school voetbalcoach van zijn zoon in elkaar sloeg.

Maar Head werd ook een fervent supporter van Sundance’s carrière. Een zanger met een grote stem die net zo comfortabel is in country als soul, net als zijn oude man Sundance Head verscheen jaren geleden op “American Idol” voordat hij in 2016 “The Voice” won.

Een trotse vader van een zingende zoon, bleef de oudere Head ook tot het einde optreden, ook al kreeg hij drie jaar geleden een beroerte. In latere jaren was zijn praktijk van het likken van een vinger voordat hij op dramatische wijze de sis in zijn schouders, ellebogen, heupen en knieën testte, verdwenen. Zijn benen waren gebogen en niet meer in staat om met dezelfde rubberachtige stroom te bewegen. Maar Head slayed nog steeds op het podium, een cycloon van beweging onderbroken door zijn soulvolle blaffen en huilen.

Zoals hij deed in de jaren ’60, bleef Head de microfoon slingeren als een lasso, een vaardigheid waarvan hij zwoer – met een knipoog – dat hij die onder de knie had. Maar dan vertelde hij verhalen over de microfoon die terugvloog in zijn gezicht en zijn neus brak.

Meer dan een enkel liedje

Voor de doeleinden van culturele steno zal Roy Head’s nalatenschap worden teruggebracht tot een enkele hit song, maar hij leefde groter dan dat. Head was tot het einde toe een mythisch wezen, met meer energie dan in één man zou moeten worden gestopt.

“Hij stopt niet met praten en hij gaat verdomme niet zitten,” zei Sundance jaren geleden over hem. “Hij moet de hele tijd in beweging zijn.”

Als iemand rust heeft verdiend, is het Head, een machtig figuur uit het legendarische verleden van de rock ’n roll, en een representant van de wilde geest van de vroege populaire muziek uit de Golfkust.

Er zijn nog geen begrafenisplannen aangekondigd. Hij laat zijn vrouw Carolyn, zoon Sundance en schoondochter Misty en hun drie kinderen achter.

[email protected]