“Dit is mijn onlangs overleden mannelijke Rottweiler genaamd Hank (11?). Hij werd geadopteerd via het plaatselijke asiel toen hij ongeveer twee was. De vorige eigenaar sloeg hem en beschuldigde hem ervan niet “gemeen genoeg” te zijn.”
“Ik heb de boeken van Cesar Milan gelezen en blijkbaar had Hank ze al gelezen, want ik kon geen slechte gewoonten vinden om te corrigeren. We maakten regelmatig wandelingen en hoewel hij veel te veel tijd besteedde aan het ruiken van dingen vond ik dat goed, want ik moet ook afremmen. Hij bleef bijna altijd dicht bij me en liet me niet graag uit het oog als we aan het tuinieren waren. Hij overzag de buurt en keek of de kinderen het naar hun zin hadden. Voor het geval er iemand was met een vrije hand of een tennisbal was hij er klaar voor. Hank blafte heel zelden, maar sprak me wel aan als hij naar buiten moest. Hij was rustig en wist dat mama het onder controle had. Vreemden waren verbaasd dat hij op commando stopte met wat hij aan het doen was en ging zitten en blijven, zelfs als een andere hond of kat zijn aandacht trok. Als ik hulp nodig had was hij er.
“Hij sliep in de serre op zijn eigen bed met veel ventilatie en zonlicht en warmte in de winter. Hij is maar één keer op mijn bed gesprongen en had snel door dat hij niet werd uitgenodigd. Terwijl ik aan de computer werkte of televisie keek, lag hij aan mijn voeten en ontspande zich. Ik denk dat ik echt gezegend ben geweest met een geweldige metgezel als Hank.”
DBI Side Note: Voor een hond draait alles om het moment en op het moment dat Hank bij zijn nieuwe baasje introk, had hij een roedelleider en was hij echt één uitgebalanceerde, gelukkige hond. Waren alle honden maar zo gelukkig als Hank. Hij had een eigenaar die hem gaf wat HIJ nodig had, in plaats van alleen te nemen wat de mens nodig had. RIP Hank