Richtlijn 2012/18/EU of de Seveso-III-richtlijn (volledige titel: Richtlijn 2012/18/EU van het Europees Parlement en de Raad van 4 juli 2012 betreffende de beheersing van de gevaren van zware ongevallen waarbij gevaarlijke stoffen zijn betrokken, tot wijziging en vervolgens intrekking van Richtlijn 96/82/EG van de Raad Tekst met EER-relevantie) is een richtlijn van de Europese Unie die is gericht op de beheersing van de gevaren van zware chemische ongevallen. Seveso-III wordt ten uitvoer gelegd in nationale wetgeving en wordt gehandhaafd door nationale instanties voor chemische veiligheid.
De Seveso-III-richtlijn beoogt dergelijke incidenten te voorkomen en de risico’s ervan tot een minimum te beperken. Alle EU-landen zijn verplicht op nationaal en bedrijfsniveau maatregelen te nemen om zware ongevallen te voorkomen en te zorgen voor een passende paraatheid en reactie, mochten dergelijke ongevallen zich toch voordoen. Industriële inrichtingen in de Europese Unie vallen onder de bepalingen van de richtlijn indien in de “inrichting” gevaarlijke stoffen aanwezig zijn of kunnen zijn in hoeveelheden die de desbetreffende, in de richtlijn genoemde drempelwaarden overschrijden. Meer dan 12 000 inrichtingen in de EU vallen onder de voorschriften.
Seveso-III vervangt de eerdere Seveso-I (Richtlijn 82/501/EG) en Seveso-II (Richtlijn 96/82/EG) richtlijnen, en actualiseert de wetgeving onder meer als gevolg van wijzigingen in de regelgeving voor de indeling van chemische stoffen. Seveso-III ontleent zijn naam aan de Seveso-ramp, die in 1976 in Italië plaatsvond. Seveso-III stelt minimumhoeveelheidsdrempels voor rapportage en veiligheidsvergunningen vast. Er zijn twee lijsten: een lijst noemt de afzonderlijke stoffen, en een andere lijst wijst gevarencategorieën aan voor de stoffen die niet apart worden genoemd. Documenten die op basis van het gevaar en de hoeveelheid vereist zijn, zijn de kennisgeving, het preventiebeleid voor zware ongevallen (MAPP) en het Seveso-veiligheidsrapport.