Ik heb het hele gedoe rond #AskELJames met belangstelling gevolgd. Ik heb 50 Tinten niet gelezen. Ik las het eerste hoofdstuk en besloot dat het niets voor mij was. Dus ik kan geen commentaar geven op de boeken. Wat me interesseert is de discussie over misbruik relaties die het (weer) aan de orde stelt.
Zoals ik al zei, ik heb 50 shades niet gelezen. Maar ik heb Twilight gelezen, en ik vind de relatie tussen Bella en Edward inderdaad zeer verontrustend. Ten eerste, Bella praat de praatjes over het willen onafhankelijk te zijn en niet te trouwen, enz., maar echt, alles wat ze wil is om Edward’s – geest, lichaam en ziel. Zelfs als hij wijst op het stukje over het verliezen van haar ziel, kan het haar niet schelen. Ze wil van hem zijn. Zozeer zelfs dat, wanneer hij haar verlaat om het plot van Romeo en Julia na te spelen, ze instort en net zo goed dood kan zijn. Dus de boodschap is – meisje, zonder je man, ben je niets. Niets, zeg ik je. Gooi jezelf maar van een klif om een glimp van hem op te vangen, voor het geval je zenuwcellen beelden van hem op je afvuren terwijl ze sterven.
Dan is er nog het controlerende gedrag. Het is niet goed om haar van haar vrienden te scheiden, om haar te vertellen waar ze heen mag, wat ze mag doen. Het is niet beschermend, het is overheersend. En dat ding over dat hij in haar kamer inbrak om haar te zien slapen? Ewwww. Niet goed. Kan me niet schelen als hij schittert in daglicht.
Fifty Shades is duidelijk een erotische fantasie gericht op de volwassen lezer. Twilight is gericht op jonge meisjes. Er komt geen seks in voor (niet totdat ze gaan trouwen en zelfs dan is er niets grafisch), maar dat betekent niet dat het geschikt is om te lezen. Als liefdesverhaal is het leuk. Ik ben volwassen genoeg om te beseffen dat Bella geen rolmodel is en dat Edward een verzonnen personage is. Het heeft mijn wereld niet op zijn kop gezet, maar ik kan zien hoe het vrouwen van mijn leeftijd kan aanspreken omdat het ons herinnert aan iets waar we naar verlangden toen we tieners waren. Maar ik heb gesproken met heel jonge tieners die er zo in opgaan dat ze het zien als een weerspiegeling van iets echts. Ze willen Bella zijn en hun Edward hebben, ook al probeert hij elk aspect van haar leven te beheersen. Ze zien niet dat ‘het is alleen maar omdat hij van me houdt’ een gevaarlijk excuus is.
Een van de dingen die ik probeerde te begrijpen toen ik Dokter Januari schreef, is waarom een verder normale, goed aangepaste jonge vrouw zich zou laten intimideren door een man die geacht wordt van haar te houden en waarom ze, als ze eenmaal aan hem ontsnapt was, steeds weer naar hem terug zou gaan. Het schrijven van Beth was moeilijk, omdat ik haar het liefst door elkaar wilde schudden en wilde roepen ‘ga weg, ga weg’. Het was moeilijk om te laten zien dat ze niet iemand was die rondliep met het stempel ‘slachtoffer’ op haar voorhoofd. Gelukkig voor mij was Hibs al verliefd op haar en zag hij haar sterke kanten. Godzijdank voor Hibs, in zoveel opzichten. (Hij is ook erg schattig en misschien vind ik hem wel een beetje leuk – en ja, ik weet dat hij fictief is, maar dat maakt het alleen maar beter, want hij laat zijn vuile sokken niet rondslingeren of iets dergelijks)
Kunnen wij, als lezers, fictie van het echte leven scheiden? Gebruiken tieners mensen uit boeken als rolmodel? Wat denkt u?
Als Amazon Associate verdien ik aan gekwalificeerde aankopen. Dit kost je niets extra.