De reacties op “Easy” zouden langs dezelfde lijnen moeten lopen als de reacties op Swanberg-films als “Drinking Buddies” en “Digging for Fire”. De low-key, improvisatorische aard van het werk kan bij sommigen overkomen als opmerkelijk natuurlijk en authentiek, en bij anderen als vingernagels-op-het-bord ergerlijk. Hij werkt voor het eerst aan zijn eigen serie (hij heeft afleveringen geregisseerd van HBO’s “Looking” en Netflix’s “Love”), en in uitbarstingen van 27 minuten, geeft hij de afleveringen meer een conventionele verhaalstructuur dan zijn speelfilms, maar de ritmes zijn hetzelfde.
Mr. Swanberg heeft eerder gewerkt met een aantal van de acteurs in “Easy”, waaronder Orlando Bloom en Jake Johnson, maar het grote aantal interessante performers in de cast heeft waarschijnlijk te maken met zowel de aantrekkingskracht van Mr. Swanberg’s methoden als het prestige en het budget dat Netflix biedt. Malin Akerman en Mr. Bloom spelen het Tinder-gekke koppel, en Kate Micucci hun wederzijdse vriend; Gugu Mbatha-Raw is een actrice die door een breuk gaat; Raul Castillo van “Looking” is een gespannen echtgenoot (een veel voorkomend personage in de serie); Hannibal Buress is een verslaggever; de komiek en podcast host Marc Maron is een gefrustreerde graphic novelist. Ze zijn allemaal goed, hoewel alleen mevrouw Mbatha-Raw echt door de beperkingen van het korte formaat breekt en iets krachtigs aflevert.
Voor sommigen zal het grootste verkoopargument van “Easy” Chicago zelf zijn. De show leeft volledig in zijn locatie, puttend uit zijn korps van acteurs en zich vestigend in bekende cafés en theaters. Lokale figuren zoals Arthur Agee, die te zien was in de basketbal documentaire “Hoop Dreams”, maken een cameo als zichzelf. Als “Easy” niet werkt als drama, is het op zijn minst een ontroerend liefdesgedicht aan een stad.