Buckle up all of you heartbroken motherfuckers, this is gonna be a long one.
Vooruitgang
Ik kon aan de goede herinneringen denken en glimlachen in plaats van huilen. Ik was op vakantie en bezocht de stad waar we elkaar ontmoetten en verliefd werden. Ik bezocht de plaatsen waar we handen vasthielden, lachten… Ik ging naar het strand waar we de liefde bedreven. En ik was in orde. Ik voelde me nostalgisch, maar wilde niet instorten. Maar soms ben ik nog steeds verdrietig.
Ik downloadde Tinder en flirtte met jongens. Hete jongens. Jongens met buikspieren (mijn ex kreeg nooit buikspieren voor mij). Ik heb geen van hen ontmoet, maar ik ben van plan om dat binnenkort te veranderen. Ten eerste, het voelde leuk om alle aandacht en vleierij te krijgen. Vooral omdat mijn ex me vertelde dat hij zich tegen het einde van onze relatie niet meer zo tot me aangetrokken voelde en ik degene was die alle seks initieerde. Ten tweede, na drie jaar relatie was ik bang dat ik niet meer wist hoe ik met jongens moest praten of dat ik niets meer wist van dat hele dating gedoe. Maar het blijkt dat ik dit nog steeds heb.
We hebben geen contact meer gehad zodra hij het uitmaakte en ik ben sterk geweest. Dat is het beste wat ik kan doen voor mezelf en mijn genezing. Ja, ik vraag me soms af wat hij van plan is. Waar hij heen verhuisd is. Met wie hij geneukt heeft. Voelde hij zich er goed bij? Had hij er spijt van? Dacht hij aan mij toen hij in haar zat? Maar ik herinner mezelf er snel aan dat ik geen enkele mogelijkheid heb om antwoorden te krijgen. EN DAT IS MAAR GOED OOK. Hij heeft de beslissing genomen om mij uit zijn leven te wissen. En zo is hij ook uit het mijne gewist.
Ik heb niet de drang om contact op te nemen. Ik heb zijn nummer gewist. Ik zou hem nooit eerst sms’en. Hij heeft me gedumpt. Hem sms’en zou te vernederend voor me zijn. Ik heb te veel zelfrespect om dat te doen. Als ik hem mis en hem iets wil vertellen, schrijf ik het op in mijn dagboek. Ik fantaseer wel eens dat hij contact met me opneemt.
Ik probeer hier lering uit te trekken. Dit is een moeilijke, want onze relatie was goed en ik heb niets verkeerds gedaan (lees mijn eerste bericht als je de achtergrondinformatie wilt). Het is me echter wel gelukt om een paar dingen op te schrijven die ik hiervan kan leren:
- Niets duurt eeuwig
- Soms kun je je beste zelf zijn en alles goed doen, maar dan nog willen ze niet bij je zijn
- Ik zou bij iemand moeten zijn die emotioneel volwassen is en die me waardeert
- Ik ben de persoon die ik wil zijn
- Ik hou van mezelf. Ik denk dat ik echt geweldig ben.
- Mijn leven is nog steeds geweldig zonder hem erin.
- Ik weet nu nog zekerder dat ik geen kinderen wil (dit kan heel willekeurig lijken, maar is logisch in de context van wat mijn ex tegen me zei)
- Ik wil in ieder geval de komende vijf jaar in mijn huidige stad blijven (is ook logisch in de context)
Struggles
Ik mis hem nog steeds. Ik mis mijn beste vriend. Ik mis mijn minnaar. Hij is het eerste waar ik aan denk als ik wakker word en het laatste als ik in slaap val. Ik kan soms moeilijk in slaap vallen omdat ik geobsedeerd ben door hem. Als ik niet met iets anders bezig ben, gaan mijn gedachten meestal naar hem uit. Echter, ongeveer een week geleden merkte ik dat hij minder vaak in mijn gedachten is (in vergelijking met maand 1).
Het is niet helemaal voorbij tussen ons omdat we getrouwd zijn (voor visumdoeleinden) en ik weet dat we op een gegeven moment NC zullen moeten verbreken om de scheiding te bespreken (nou ja, hij zal NC moeten verbreken omdat ik dat niet van plan ben). Maar voor nu wens ik hem niet te zien of met hem te spreken.
Wil ik hem nog wel terug? Ik weet het niet. Ik denk van wel. We waren in veel opzichten compatibel, behalve zijn gebrek aan rijpheid. Als dat aspect was veranderd, zou ik overwegen hem terug te nemen. Ik betwijfel echter of hij aan zelfreflectie doet en zichzelf verbetert.
Ik denk dat dat het is waar ik het meest mee worstel. De hoop dat hij terugkomt. Niet alleen dat, het is alsof ik verwacht dat hij terugkomt. Door de aard van de breuk, heb ik het gevoel dat hij terug zal komen. Tegelijkertijd weet ik dat ik het goed zal vinden als hij nooit terugkomt.
Ik probeer deze gedachten uit te dagen – ik zeg tegen mezelf dat ik niet zeker kan weten dat hij terug zal komen. Alleen omdat ik meerdere berichten op een of ander forum heb gelezen waarin onze breuk wordt beschreven (voorbeeld als je nieuwsgierig bent), betekent niet dat hij bij me terug zal komen. Hij zei dat hij een tijdje single wil zijn, maar dat betekent niet dat hij over een paar maanden geen nieuwe relatie zal hebben…
Over een half jaar ben ik weer in “onze” stad en ik stel me voor dat hij een ontmoeting initieert om bij te praten. Ik fantaseer dat hij het weer wil proberen. Maar ik weet dat het misschien niet gebeurt. Het is maar een van de mogelijkheden. Een andere mogelijkheid is dat hij met iemand anders uitgaat. Of dat we elkaar nooit meer zien en hij me scheidingspapieren stuurt om te tekenen.
Ik ben geobsedeerd, kijkend naar de kalender en de maanden tellend, me afvragend wanneer hij spijt krijgt van zijn beslissing. Ik heb gegoogled naar de fases die de dumper doormaakt. Ik heb gedachten zoals “in juli zal het drie maanden geleden zijn dat hij verhuisd is. Hij zal dan wel een routine hebben, de opwinding van het vrijgezellenleven zal wegebben en hij zal me gaan missen…”
Als iemand advies heeft over deze gedachten en obsessie, zou ik dat op prijs stellen. Ik denk dat ik gewoon meer tijd nodig heb. Twee maanden is niet lang. Misschien vervaagt de hoop met de tijd. Ik kan niet forceren die hoop op te geven. Voorlopig probeer ik mijn gedachten uit te dagen en mezelf te vertellen dat ik niet weet wat de toekomst brengt. De tijd zal de rest doen. Het enige wat ik kan doen is mijn leven blijven leiden.
Ik ben nog lang niet over hem heen. Als we elkaar nu zouden ontmoeten, zou ik nog steeds verbitterd en boos op hem zijn. Ik heb hem vergeven voor het uitmaken met mij. Hij deed wat hij moest doen. Waar ik nog steeds boos over ben is dat 1) hij het via sms heeft uitgemaakt en 2) toen hij 2 weken na de BU aan het inpakken was voor zijn reis hij condooms in zijn rugzak stopte waar ik bij was.
Ik ben nog steeds soms verdrietig en heb zin om te huilen. Ik heb slechte dagen. Ik denk dat ik de woede + onderhandelen fasen. Deze breuk is het moeilijkste wat ik ooit heb moeten doormaken (nou ja, nog steeds doormaak). Ik hoop dat ik er sterker uit zal komen. Ik ben zo, ZO trots op mezelf met hoe ik het heb aangepakt. Ik heb hem nooit gesmeekt of geprobeerd hem te overtuigen om bij me te blijven. Nooit sms’te hem. Ik weet wat ik waard ben. Ik hoef niemand te overtuigen om bij mij te zijn.
Vooruitgang
Mijn missies voor maand 3:
-
Een afspraakje maken
-
Verhuizen uit de flat die we samen deelden (ik ben een beetje angstig om daar terug te gaan, ook al is hij verhuisd)
-
Naar mijn diploma-uitreiking gaan en doen alsof ik geen last heb van de breuk
Wens me succes!
Advies
Lees deze gids. Bewaar het. Herlees het elke dag. Elke week. Elke maand. BLIJF ERAAN VASTHOUDEN.
Lief jullie allemaal.