Het onderwerp van broeders die in eenheid samenleven maakte deel uit van het Hogepriesterlijk gebed van Christus, vlak voor Zijn gang naar Golgotha. De apostel Johannes pleitte in zijn gevorderde jaren: kleine kinderen hebt elkander lief, terwijl Paulus ons oproept: weest eensgezind jegens elkander… dezelfde liefde onderhoudend, verenigd van geest en gericht op één doel – en één Persoon.
En in zijn korte lofuiting ontdekken we koning David die zich verheugt, en in zijn hart zingt door het geloof met dankzegging: hoe goed en aangenaam is het wanneer broeders in harmonie samenleven.. want het verkwikt de ziel en is een zoete geur die opstijgt naar de Heer en zijn heilige naam verheerlijkt.
Dit was een van de opgangsliederen die Israël voor de Heer zou zingen… met vreugde in hun hart, als zij oprukten op hun pelgrimstocht naar Jeruzalem. Dit was een lofzang die door het hele land Israël zou weerklinken, als Gods volk op weg ging naar hun heilige bestemming.
Ook wij zijn op weg naar ons hemelse thuis, maar elke stap die we zetten op weg naar die dag waarop de Heer ons meeneemt om bij Zich te zijn, moet een dag zijn waarop we samenleven… met onze broeders en zusters in Christus… in genadige harmonie en godvruchtige eenheid.
Gemeenschappelijkheid impliceert geen eenvormigheid. Maar in het lichaam van Christus moet er een echte eenheid van geest zijn over de essentiële grondslagen van ons geloof, terwijl mindere, ondergeschikte kwesties geen moedwillige tweedracht, onenigheid of verdeeldheid mogen veroorzaken. Kleine meningsverschillen of alternatieve zienswijzen over minder belangrijke zaken dienen met wijsheid en genade te worden benaderd.
In al onze omgang dient er een godvruchtige geest van eenheid en liefde te zijn. Er moet een geduldige, vriendelijke, genadige liefde zijn, die alleen voortkomt uit de inwonende Geest van Christus, Die ons leven is – want in Hem wordt onze ziel verkwikt en worden wij toegerust om anderen op te voeden, hetgeen onze Vader in de hemel verheerlijkt.